บทที่ 79

เซียงหรงไม่รู้แล้วว่ายามนี้เกิดสิ่งใดขึ้น รู้เพียงยามนี้ร้อนนัก ทั้งร้อนทั้งอึดอัดจนแทบทนไม่ไหว

นางพยายามจะปลดถอดเสื้อคลุมตัวนอกที่ทั้งใหญ่และเกะกะออก ทว่ากลับโดนรวบข้อมือไว้

“จะทำยังไงกับเจ้าดีนะ” น้ำเสียงที่คุ้นหูนี้ทำให้เซียงหรงจดจำได้ทันที

“หลี่...จือหลิน...” นางพยายามเพ่งสายตา เมื่อเห็นว่าเป็นเขาจริงๆ ก็โล่งใจ

โล่งใจ ทั้งๆ ที่ไม่ควรโล่งใจ

“ข้ารู้สึก...ไม่ดีเลย...” เซียงหรงพยายามตั้งสติ “พาข้า...กลับเรือนที...”

“กินยานี่ก่อน” หลี่จือหลินพยายามกรอกยาจากขวดใบเล็กให้นาง

“ไม่...ยาอะไร...”

“เหตุใดคนอื่นให้กินให้ใช้อะไร รับง่ายนัก แต่พอเป็นคู่หมั้นอย่างข้าเจ้ากลับระแวงระวัง”

เซียงหรงเม้มริมฝีปากแน่น จะอย่างไรก็ไม่ยอมกลืนของที่ไม่รู้ว่าคืออะไรกันแน่

หลี่จือหลินถอนหายใจอย่างระอา

“อย่าโทษข้าทีหลังก็แล้วกัน” เขากรอกยาเข้าปากตนเองก่อนจะบังคับ ‘ป้อน’ ให้นางอย่างจนใจ

“อึ...อื้อ...” เซียงหรงพยายามปิดปากแน่น ทว่าหลี่จือหลินไม่ยอมอ่อนข้อให้สักนิด

เขาบดริมฝีปากพัวพัน

รอจนนางเผลอ ก็ส่งยาเม็ดหนึ่งเข้าปากนาง

เซียงหรงกลืนยาเม็ดโตลงไปอย่างจำใจ คาดไม่ถึงว่าทั้งๆ ที่ยอมกลืนยาลงไปแล้ว หลี่จือหลินจะยังไม่ยอมปล่อยนางให้เป็นอิสระ

“อื้มมม...อื้มมม...” จากเสียงต่อต้าน เริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงครวญ

จูบของจวิ้นหวังจ๋างจื่อทำให้ร่างกายที่ร้อนอยู่แล้วค่อยๆ ร้อนขึ้น กว่าจะรู้ตัว ร่างน้อยๆ ก็บดเบียดเข้าหาร่างสูงใหญ่ผึ่งผายเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ชวนให้รู้สึกดี

“อืมมม...” ทั้งผิวกาย ทั้งวิธีที่เขาสัมผัส ทั้งกลิ่นบนกายเขา...

เซียงหรงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลัง ‘ลอกเลียน’ วิธีการที่อีกฝ่ายปฏิบัติต่อนาง ยามนี้นางถึงกับสอดลิ้นเข้าดุนดัน โรมรันพัวพัน มือน้อยที่ยามนี้เป็นอิสระกลับกอดเกาะเขาไว้แน่น

“อา...หรงเอ๋อร์...อึก!” ตอนนี้นางถึงกับกัดปากเขาแล้ว!

ไม่...ไม่ได้!

ในที่สุดหลี่จือหลินก็ตั้งสติได้ “...หรงเอ๋อร์...หรงเอ๋อร์...เดี๋ยวก่อน...”

เมื่อครู่ขณะป้อนยานาง สติของเขากระเจิดกระเจิงไปชั่วขณะ

ใครจะนึกว่าน้องสาวตัวน้อยช่างเติบโตเร็วนัก

ร่างเล็กๆ ดูบอบบางของนางแท้จริงแล้วกลับซ่อนรูปกว่าที่คิด อีกทั้งร่างกายก็ยังนุ่มนิ่มและหอมยิ่ง

หรงเอ๋อร์ของเขา นางทั้งหอมหวานละมุนละไม ทั้งยังมีด้านที่เร่าร้อนชวนหลงใหล พาให้อยากกอดก่ายพัวพันไม่รู้จบ

ทว่าเขาทำไม่ได้

ไม่ใช่ในตอนนี้ ตอนที่ยังไม่ได้แต่งงานเข้าพิธีอย่างถูกต้อง อีกทั้งยังเป็นในยามที่นางต้องกลคนใจทราม โดนวางยาปลุกกำหนัดเช่นนี้

เขาไม่ต้องการฉวยโอกาสกับนางเช่นนี้

“หรงเอ๋อร์...” ตอนนี้นางถึงขั้นจะปลดถอดเสื้อผ้าของเขาแล้ว

หลี่จือหลินกัดฟันแน่น ฝืนข่มความต้องการ สกัดจุดเจ้าร่างน้อยทันที

“...ข้าจะพาเจ้าไปส่ง...” เขาเอ่ยอย่างยากเย็น ก่อนจุมพิตหน้าผากมนแผ่วเบา ลูบศีรษะปลอบโยน แล้วช้อนอุ้มร่างอ้อนแอ้นบอบบาง ใช้วิชาตัวเบาพานางแตะปลายเท้าพุ่งทะยานหลบสายตาผู้คน มุ่งตรงไปยังเรือนอี้หรงทันที

ณ โถงจัดงานเลี้ยง เฉินเหม่ยลี่เห็นว่าจวิ้นหวังจ๋างจื่อที่พลาดทำสุราหกรดตนเอง มุ่งหน้าไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เรือนเหมยฮวานานแล้ว ไม่เพียงไม่ได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครม ทุกอย่างกลับดูสงบเรียบร้อยดี ก็อดแปลกใจไม่ได้ นางลอบเหลียวมองไปทางเฉินชิวเยว่ เพียงเห็นอีกฝ่ายถลึงตาใส่อย่างคาดโทษก็หวาดกลัว รีบขอตัวออกไป ‘ดูแลน้องสาม’ ทันที

ผ่านไปได้ราวหนึ่งเค่อยาม เฉินชิวเยว่เห็นคนที่ควร ‘เกิดเรื่องไม่ดี’ ออกจากโถงจัดงานไปนานแล้ว คนที่ควรไป ‘พบเห็นเรื่องไม่ดี’ ก็ตามไปนานแล้ว ส่วนคนที่ ‘ก่อเรื่องไม่ดี’ ก็ตามไปดูผลงานของตนเองได้พักใหญ่แล้ว ทุกอย่างกลับยังคงเงียบเชียบ จึงเกิดเอะใจขึ้นมา

หรือว่าจะมีอะไรผิดพลาด? คงไม่ใช่กลายเป็นว่า นางสู้อุตส่าห์หาพยานหลักฐานมากดดันเฉินเหม่ยลี่และเฉินเหม่ยเซียง ทั้งยังช่วยหายา ช่วยออกเงินว่าจ้างคนและช่วยลักลอบพา ‘บ่าวรับใช้หน้าใหม่’ เข้าจวนมาแทบตาย กลับกลายเป็นช่วยส่งเสริมน้องสามสารเลวให้ได้ร่วมหอลงเอยกับจวิ้นหวังจ๋างจื่อเร็วขึ้นหรอกนะ?

ไวเท่าความคิด เฉินชิวเยว่รีบส่งสายตาสั่งให้ ชิงเอ๋อร์ สาวใช้ข้างกายไปสังเกตุการณ์