บทที่ 80

ครั้นชิงเอ๋อร์ตามไปที่เรือนเหมยฮวา เห็นเงาบุรุษและสตรีกำลังกอดจูบพัวพัน ซ้ำยังส่งเสียงครางผะแผ่วออกมาเป็นระยะ ก็รีบกลับมากระซิบกระซาบรายงาน

เนื่องจากชิงเอ๋อร์สะเพร่า ไม่ได้แง้มประตูดูให้แน่ชัดว่าผู้ที่อยู่ในห้องเป็นใคร แต่แรกเฉินชิวเยว่จึงยังคงหวั่นใจอยู่บ้าง ว่าเรื่องราวอาจผิดพลาดดังที่กังวล ทว่าเมื่อเห็นว่าจวิ้นหวังจ๋างจื่อเดินกลับมาจากอีกทาง ไม่ใช่ทางทิศที่เป็นที่ตั้งของเรือนเหมยฮวา ก็ส่งสายตาสั่งให้สาวใช้รินน้ำชาให้ตน จิบชาห้าเกสรรอเวลาที่เหมาะสมอย่างอารมณ์ดี

...หนุ่มสาวเลือดลมกำลังพลุ่งพล่าน ไปขัดจังหวะตอนนี้เห็นทีจะไม่เหมาะ...รออีกสักสองเค่อยามก็แล้วกัน

เดาว่าเฉินเหม่ยลี่คงหวาดกลัวไม่กล้าออกหน้า เพียงเห็นว่าเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยดีตามที่สั่ง ก็มุ่งหน้ากลับเรือน คิดแกล้งป่วยเพื่อป้องกันโคลนสาดไปถึงตัวกระมัง...

รอจนเวลาล่วงเลยไปอีกสองเค่อยาม เฉินชิวเยว่เปรยขึ้นด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย “ท่านพ่อเจ้าคะ น้องสามเมาสุรา...น้องรองกล่าวว่าจะไปดูน้องสามสักหน่อย ทว่านี่ก็ผ่านไปนานแล้ว น้องรองกลับยังไม่มาส่งข่าว หรือว่า...จะเกิดเรื่องไม่ดีใด?”

เฉินกั๋วกงสีหน้าเครียดขึงขึ้นทันตา พลันสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา

“เหลวไหล! จวนเฉินกั๋วกงมีเวรยามองครักษ์แน่นหนา วันดีๆ เช่นนี้ จะยังมีเรื่องไม่ดีใด”

“ท่านพ่อ...” เฉินชิวเยว่ตกใจจนหน้าเผือดสี ใบหน้าหวานล้ำน้ำตาคลอ ริมฝีปากน้อยๆ สั่นระริก ราวกับ ‘คนไม่อาจมีปากเสียง’ ที่ถูกบีบคั้นมาเนิ่นนานจนพานหวาดกลัวไปหมดทุกสิ่ง “ขออภัยเจ้าค่ะ ลูกเพียงแต่...เป็นห่วงน้องหญิง...ก็เลย...”

อนุหานไหนเลยจะไม่รู้ว่าบุตรสาวกระทำสิ่งใดลงไปบ้าง นางแย้มยิ้มฝืดเฝื่อน กล่าวอย่างสุภาพเจียมตน “ท่านพี่...ลูกชิวเยว่ก็เพียงห่วงพะวงเกินไปเท่านั้นเจ้าค่ะ”

จวิ้นหวังเฟยกลับรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ปกติ ทว่าเมื่อครู่บุตรชายนางก็ตามออกไปดูแล้ว แต่ไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ จึงคิดว่าคงไม่มีเรื่องใด

จวิ้นหวังเฟยเหลียวมองบุตรชายอย่างชั่งใจ

หรือจะมี?

แต่หากมี คงเป็นผู้อื่นเกิดเรื่องมากกว่า คงไม่ใช่หรงเอ๋อร์กระมัง...

ตอนนั้นเอง ก็มีเสียงสาวใช้คนหนึ่งกรีดร้อง

“กรี้ดดด บัดสี บัดสีนัก!”

“ดังมาจากเรือนเหมยฮวา!” เฉินชิวเยว่หน้าเผือดสีลงไปอีก “ท่านพ่อ...ทุกท่าน...ครั้งนี้ข้า เฉินชิวเยว่ คงต้องขอเสียมารยาทแล้ว” นางผุดลุกจากที่นั่ง มุ่งตรงไปทางเรือนเหมยฮวาทันที

หานชิงเยว่เห็นดังนั้นก็รีบทำหน้าตาตื่นตกใจ ย่ำเท้าเดินตามบุตรสาวไป อนุจาง อนุซู เฉินเหม่ยเซียง เฉินหมิงเยว่ และคนอื่นๆ ที่มีสายสัมพันธ์กับอนุทั้งสามและตระกูลของพวกนางเห็นดังนั้นก็รีบสาวเท้าเดินตาม

เฉินกั๋วกงกำหมัดแน่นโกรธจัดจนตั่วสั่นทว่าไม่อาจรั้งรออยู่แล้วเช่นกัน เขารีบส่งสัญญาณให้บุตรชายคนโตควบคุมสถานการณ์ ก่อนเร่งฝีเท้าตามไปอย่างร้อนใจ

หลี่จือหลินเห็นว่าที่พี่ภรรยาสีหน้าดำคล้ำ ก็ยกจอกสุราขึ้นคารวะ ส่งรอยยิ้มเจือจาง

เฉินจิ้งอี้เห็นดังนั้นก็ยกจอกสุราขึ้นรับคารวะ ก่อนรินสุราจอกใหม่ให้ตนเองแล้วลุกขึ้นกล่าวขอขมาต่อแขกเหรื่อ

“นับตั้งแต่พ่ายแพ้ในเทศกาลชมบุปผาที่เพิ่งผ่านพ้นมา น้องสาวคนโตของข้าก็เป็นเช่นนี้...พื้นจิตใจไม่สงบ อ่อนไหวง่าย เห็นว่ากลางดึกยังฝันร้าย นอนไม่ใคร่จะหลับ จึงมักวิตกกังวลจนเกินไป...” เฉินจิ้งอี้ก้มหน้าลงต่ำ ส่ายหน้าอย่างจนใจ “ขายหน้าทุกท่านแล้ว”

ทุกคน ณ ที่นี่ ไม่มีใครไม่รู้ว่า ผู้ใด คือผู้ชนะการประชันขันแข่งในเทศกาลชมบุปผาปีนี้ ฟังจากที่คุณชายใหญ่กล่าวมา คนทั้งหมดพลันคิดเชื่อมโยงได้ทันที ว่าเรื่องครั้งนี้คงไม่พ้นพี่สาวต่างมารดาที่พ่ายแพ้ให้น้องสาวเกิดความริษยาแค้นใจ จึงได้เจตนาก่อความไม่สงบในวันดีๆ ของน้องสาวต่างมารดาเช่นนี้ เช่นนี้แล้ว หากวันนี้เกิดเรื่องไม่ดีใดขึ้นกับคุณหนูสาม ก็คงไม่พ้นเป็นฝีมือ ‘พี่หญิง’ ของนางเป็นแน่...

ว่าที่พี่ภรรยาช่างเยี่ยมยุทธ์! หลี่จือหลินยกจอกสุราขึ้นรับคารวะว่าที่พี่ภรรยาด้วยใบหน้ายิ้มคล้ายไม่ยิ้ม