บทที่ 91

คุณชายสามจวนเฉินกั๋วกงกลับสำนักศึกษาได้เพียงไม่กี่วัน ที่สำนักศึกษาก็มีการจัดการสอบขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยมีเค้าลางมาก่อน การสอบในครั้งนี้ อาจารย์ในสำนักศึกษาชี้แจงว่าเป็นการสอบจำลองการสอบเคอจวี่ ดังนั้นจึงต้องมีการ ‘เตรียมตัว’ ด้วยการให้เหล่าบัณฑิตเข้าพักในสำนักศึกษาทั้งหมด ไม่ให้ออกไปนอกหอนอนโดยเด็ดขาด

เฉินจิ้งเสียนร้อนใจดั่งไฟจี้ ทว่าเซียงหรงกลับส่งซู่ซินไปมอบอาหารและเครื่องนุ่งห่มให้น้องคนเล็ก ปลอบประโลมเขาให้อยู่ทำข้อสอบอย่างสบายใจ ยืนยันว่าวันสองวันนี้นางจะเก็บตัวอยู่แต่ในเรือน นอกจากไปวัดถานเจ้อเพื่อชิงธูปประธานขอพรให้เขาสอบได้ลำดับดีๆ และขอพรให้ท่านพ่อและพี่ชายใหญ่กลับมาอย่างปลอดภัย จะไม่ก้าวขาไปไหนเลยสักก้าว

“แม่เห็นด้วยที่เจ้าจะไปไหว้พระขอพรให้น้องชายสามของเจ้า...” อนุหานไอแห้งๆ ขณะเอ่ย สีหน้าซีดเซียว “หากหรงเอ๋อร์มีใจ ก็ช่วย...ขอยันต์จากวัดถานฝอที่อยู่นอกเมืองมาให้แม่ด้วยได้หรือไม่...” อนุหานนั่งพิงหมอนอิงอย่างอ่อนระโหย ท่าทางบอบบางของนางดูเหมือนคนที่กำลังเจ็บป่วยจริงๆ ดวงหน้าที่เคยสดใสกลับซีดเซียว ริมฝีปากไร้สีเลือด นางมองเซียงหรงด้วยแววตาอ่อนโยน 

"แม่ไม่สบายมาหลายวัน..." นางบอกเสียงแผ่วเบา "ท่านหมอกล่าวว่าอาการเช่นนี้เห็นทีต้องหวังพึ่งบุญบารมีเท่านั้น...แม่จึงคิดว่าวัดถานฝอชื่อดังที่อยู่บนเขาคงเหมาะสมที่สุด หากได้ยันต์ศักดิ์สิทธิ์มา อาจช่วยให้แม่หายดีก็เป็นได้..." 

เซียงหรงที่นั่งอยู่ข้างเตียงยกถ้วยชาในมือขึ้นจิบเล็กน้อย พลางไตร่ตรองด้วยความกังวล เดิมทีนางเพียงตั้งใจมาบอกกล่าวเรื่องจะออกจากจวนชั่วครู่ คาดไม่ถึงว่ากลับได้มารับรู้ว่าแม่รอง หานชิงเยว่ ป่วยหนักเช่นนี้

แม้จะมีความรู้สึกไม่ไว้ใจอยู่ลึกๆ แต่ความอ่อนโยนในน้ำเสียงและท่าทีของหานชิงเยว่ก็ทำให้นางใจอ่อน 

เมื่อคำนึงถึงเรื่องที่ตนเองมีองครักษ์ฝีมือดีจากตำหนักจวิ้นหวังคอยคุ้มครอง เซียงหรงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ถ้าหากแม่รองต้องการ ข้ายินดีไปวัดถานฝอที่อยู่นอกเมืองแทนวัดถานเจ้อ ถือโอกาสทั้งขอพรให้ท่านพ่อ พี่ชายใหญ่ น้องสาม และนำยันต์ศักดิ์สิทธิ์มาให้แม่รองเจ้าค่ะ...เช่นนี้แม่รองเองก็จะได้หายป่วยเสียที เป็นยืดเยื้อมาหลายวันแล้วเช่นนี้ นับว่าอันตรายนัก” 

อนุหานเผยรอยยิ้มบางๆ เปี่ยมเมตตา "ขอบใจเจ้ามาก...หรงเอ๋อร์ช่างเป็นเด็กดีเหลือเกิน ผิดกับพี่หญิงน้องหญิงของเจ้า...” อนุหานเอ่ยอย่างทอดถอนใจ “ตอนที่ข้าบอกเรื่องนี้กับพวกนาง พวกนางล้วนกล่าวกันว่ากลัวจะเป็นอย่างพี่หญิงรองของเจ้า จึงไม่อยากออกจากจวน...ข้าคลอดพวกนางออกมาเสียเปล่าแท้ๆ” นางลูบศีรษะเซียงหรงอย่างอ่อนโยน "วัดถานฝอไปมาลำบาก นอกจากจะอยู่นอกเมืองแล้วยังตั้งอยู่บนเขา หากไปแล้วก็ไม่จำเป็นต้องเร่งร้อนเดินทางกลับ แม่กลัวว่าจะมืดค่ำกลางทาง ค้างคืนเสียก่อนแล้วค่อยกลับมาตอนรุ่งสางเพื่อความปลอดภัยเหมือนคนอื่นๆ เถิด” นางชั่งใจเล็กน้อย ก่อนเอ่ย “นอกจากองครักษ์แล้ว...บอกล่าวให้คู่หมั้นเจ้านำทางไปดีหรือไม่"

เซียงหรงนึกถึงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของหลี่จือหลินแล้ว คิ้วกระตุกทันที

“ข้ายังจะอยากให้เขาไปปั่นป่วนอะไรอีกล่ะเจ้าคะ ลำพังทุกวันนี้ก็อยากหลบหน้าแทบตายแล้ว”

“เป็นเสียอย่างนั้นหรอกหรือ” อนุหานหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะไอออกมาอีกครั้ง ครั้งนี้ผ้าเช็ดหน้าที่นางยกขึ้นป้องปากถึงกับมีหยาดเลือดติดมาด้วย

“แม่รอง!” เซียงหรงตกใจจนหน้าเผือดสี จะอย่างไรนางก็ไม่ชอบเห็นเลือดเลยจริงๆ

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร...รอหรงเอ๋อร์นำยันต์กลับมา อาการแม่รองย่อมดีขึ้นได้ในไม่ช้า” นางโบกไม้โบกมือก่อนไอโขลกๆ ออกมาอีกยกใหญ่ แต่ยังพยายามฝืนพูดต่อไป “เช่นนี้...ให้พี่รองของเจ้าตามไปคุ้มครองเจ้าเถิด ปล่อยให้ไปลำพังเช่นนั้นไม่ได้...แม่เป็นห่วงนัก”