บทที่ 90

เฉินเซียงหรงหลุบตาลงมองกลีบเกสรดอกบัวที่บังเอิญพลัดจากกามาอยู่ในถ้วยชาของตน สีหน้าหม่นลงเล็กน้อย “ก็ไม่ได้มีอะไรน่ารังเกียจเช่นนั้นหรอก...แม้บางครั้งจะน่าโมโหอยู่บ้าง ทว่าแท้จริงแล้วคนผู้นั้นเป็นบุรุษที่ดีผู้หนึ่ง ข้าจึงไม่อยากให้เขาต้องมาเสียเวลากับข้า”

“เพราะพี่หญิงไม่อยากแต่งงานออกเรือนน่ะหรือ” เฉินจิ้งเสียนทอดถอนใจ “แต่ว่าพี่หญิง แต่ไหนแต่ไร บุรุษต้องออกรบ สตรีต้องออกเรือน พี่หญิงจะปฏิเสธธรรมชาติของตนเองได้อย่างไรกัน”

“บุรุษออกรบเสียเลือดเนื้อ สตรีออกเรือน ต่อให้ไม่นับว่ายามตั้งครรภ์คลอดบุตรเจ็บปวดทรมานก็ล้วนมีเรื่องให้ทุกข์ใจและเจ็บปวดอย่างน้อยๆ ก็คนละอย่างสองอย่าง แม้จะกล่าวว่าเป็นเรื่องธรรมชาติหรือเป็นเรื่องธรรมดา หากเป็นธรรมชาติที่ต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนั้น ไม่จำเป็นต้องทำตามก็ได้ไม่ใช่หรือ”

แววตาเฉินจิ้งเสียนพลันหม่นแสงลงทันที

ที่แท้ก็เป็นเพราะเหตุนี้...

ใช่ว่าเฉินจิ้งเสียนไม่เข้าใจความคิดของพี่สาวร่วมครรภ์มารดา

เรื่องที่มารดาแท้ๆ ของตนและพี่หญิงต้องมาด่วนจากไปเพราะการคลอดบุตร ก็เป็นบาดแผลในใจบุตรชายที่เกิดมาก็ทำให้มารดาต้องสิ้นลมเช่นเขาเช่นกัน ทว่าตัวเขาเองก็เข้าใจเช่นกัน ว่าสิ่งที่เกิดกับมารดานั้น หาได้เกิดขึ้นง่ายดายและบ่อยครั้ง อีกทั้งสิ่งที่เกิดกับมารดานั้นก็ไม่ใช่เรื่อง ‘ธรรมดา’

น่าอึดอัดที่กระทั่งยามนี้เขาและพี่ใหญ่ก็ยังคงหาพยานหลักฐานไม่ได้ จึงยังไม่อาจพูดเรื่องนี้ออกมา ทั้งยังไม่มั่นใจว่าเมื่อพูดความจริงออกมาแล้ว พี่หญิงที่รู้สึกต่อต้านการแต่งงานอยู่เป็นทุนเดิม จะยิ่งนึกขยาดหวาดกลัวการแต่งงานออกเรือนหรือไม่

เฉินจิ้งเสียนมองพี่หญิงของตนอย่างเป็นห่วง “หากพี่หญิงไม่แต่งงาน แล้วผู้ใดจะคอยปกป้องคุ้มครองท่าน ผู้ใดจะคอยดูแลยามแก่ตัวลงเล่า”

“ข้ามีน้องสามอยู่แล้วไม่ใช่หรือ ยังมีพี่ใหญ่ด้วยอีกคน หรือว่าเจ้ากับพี่ใหญ่จะทอดทิ้งละเลยข้าได้ลง” เซียงหรงยิ้มละไม “เจ้ากับพี่ใหญ่จะต้องดูแลข้าไปตลอดชีวิตสิ...หรือเจ้าจะปล่อยให้ข้าบวชชีไปเสียจริงๆ”

เฉินจิ้งเสียนชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ พูดจาหน้าทะเล้น “ใช่ ข้าจะปล่อยให้พี่หญิงบวชชีตลอดชีวิต!”

“น้องสาม!”

เฉินจิ้งเสียนหัวเราะหึๆ ในลำคอ ก่อนเอ่ยอย่างจริงจัง “พี่หญิง จริงๆ แล้ววันนี้ข้ามาเพื่อจะบอกว่าตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ข้าต้องกลับไปที่สำนักศึกษาแล้ว”

เซียงหรงทำเสียงล้อเลียน “อ้อ กลับไปเรียนเสียที หลังจากที่อู้มานาน”

“พี่หญิงนี่นะ!” เฉินจิ้งเสียนกลอกตามองเพดาน

พี่หญิงนี่ก็เหลือเกินจริงๆ ช่างไม่รู้เสียบ้าง ว่าน้องชายเช่นเขาถึงกับยอมงดเว้นเข้าเรียนอยู่หลายวันจนได้รับหมายแจ้งเตือน ก็เพราะเป็นห่วงผู้ใด!

“ข้าไปไม่นานนัก เดี๋ยวเดียวจะรีบกลับมา พี่หญิงก็ระวังตัวด้วยเล่า”

“จากจวิ้นหวังจ๋างจื่อน่ะหรือ”

เฉินจิ้งเสียนพลันกลอกตาอีกหน “จากอนุหานต่างหาก สตรีอย่างหานชิงเยว่หากไม่ฉวยจังหวะนี้หาเรื่องพวกเรา แล้วจะยังมีตอนไหนที่นางจะลงมือได้อีก พี่หญิงคอยระมัดระวังให้ดี อย่าไปไหนมาไหนโดยไม่มีองครักษ์”

เซียงหรงมองสีหน้าจริงจังของน้องชายสามแล้ว สีหน้าก็อ่อนลง

“น้องสาม...ไม่ใช่ว่าเจ้าอคติกับนางไปเองหรอกหรือ”

“ช่างกล้าพูดว่าข้าอคติ” เฉินจิ้งเสียนเหล่มองพี่หญิงตนเองอย่างอ่อนใจ “พี่หญิงมองนางในแง่ดี หยิบยื่นไมตรีให้นางครั้งแล้วครั้งเล่า ทว่านางกลับลงมือต่อท่าน ท่านนี่ช่าง—“

เซียงหรงพลันทอดถอนใจ “ยังไม่แน่ว่าจะเป็นท่านแม่รองไม่ใช่หรือ”

“ก็ยังกล่าวไม่ได้ว่าไม่เกี่ยวข้องไม่ใช่หรือ”

“ข้าเชื่อนะ น้องสาม แม้ว่าสุดท้ายแล้วนางอาจไม่ได้ดีต่อข้าอย่างจริงใจ แต่ไม่ว่าอย่างไร แม้ไม่ได้เลี้ยงดูด้วยตนเอง นางก็เอาใจใส่คอยไถ่ถาม เรียกข้าเป็นลูกทุกคำมาหลายปี แม้ไม่รักก็คงมีความผูกพันกันอยู่บ้าง จะอย่างไรนางก็คงไม่คิดลงมือกับข้าอย่างถึงที่สุด... นอกจากนี้ หากเกิดเรื่องร้ายแรงใดขึ้นกับข้าเพราะนาง แม่สามและแม่สี่ที่ไหนจะยอมพลาดโอกาสแย่งชิงอำนาจปกครองจวน พวกนางย่อมต้องอาศัยเรื่องของข้าเป็นข้ออ้างในการลงโทษและขับไล่แม่รอง...อย่างน้อยๆ ก็คงอาศัยโอกาสนี้กำจัดผู้ภักดีรอบๆ ตัวแม่รองออกไปจนหมด ตัดแขนตัดขาในจวนของแม่รองจนไม่เหลือแม้สักนิด...ท่านแม่ทั้งสามของข้า พวกนางล้วนไม่ใช่คนเขลาที่จะยอมเสียสละลงมือเพื่อให้ผู้อื่นได้ประโยชน์ เจ้าอย่าเป็นห่วงกังวลนักเลย”

เฉินจิ้งเสียนมองใบหน้าอ่อนโยนและดวงตากระจ่างใสของพี่สาวแล้วได้แต่ถอนหายใจยาว

ก็เพราะเช่นนี้อย่างไรเล่า ใครๆ ถึงเป็นห่วงพี่หญิงกันหมด!

ใช่ว่าคนเราล้วนปากตรงกับใจไปทุกคนเสียเมื่อไหร่...

เรียกขานกันเป็นแม่เป็นลูกมานานปีแล้วอย่างไร? หากความผูกพันสามารถเกิดขึ้นได้จริง แล้วใยจึงมีเรื่องแย่งชิงฆ่าฟันในตระกูลน้อยใหญ่ให้เห็นอยู่บ่อยครั้ง ไม่ใช่ว่าเหล่าคนที่แย่งชิงฆ่าฟันกันก็ล้วนผูกพัน อาศัยอยู่ร่วมชายคา ร่วมขอบรั้ว ล้วนแล้วแต่เป็น ‘ครอบครัวเดียวกัน’ ทั้งนั้นไม่ใช่หรือ?

ไม่ได้การแล้ว...เห็นทีครั้งนี้คงต้องพึ่งพาคนผู้นั้น...