บทที่ 92

เซียงหรงไล่สายตาตรวจดูสีหน้าอาการและหยาดเลือดบนผ้าเช็ดหน้า หลังใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งก็ถอนหายใจพลางพยักหน้า "เช่นนั้นข้าจะเตรียมตัวทันที"

แม้จะไม่ได้ร่ำเรียนวิชาการแพทย์จากท่านอาจารย์ แต่ท่านอาจารย์ผู้เฒ่าของนางก็นับว่ามีความรู้ด้านการแพทย์ไม่น้อย จึงเคยกล่าวถึงลักษณะอาการของโรคต่างๆ ให้ฟังอยู่บ่อยครั้ง

อาการอย่างแม่รองของนางในยามนี้ หากไม่ใช่ว่าต้องพิษ ก็คืออาการของโรคปอด...โรคเช่นนี้ เมื่อเป็นหนัก หากไร้กำลังใจย่อมไม่อาจรักษาเยียวยา

หากแม่รอง...อนุหาน ถึงกับยอมกลืนยาพิษเพื่อหลอกลวงนาง เช่นนั้นก็ยอมให้นางหลอกลวงสักครั้งเถอะ

จะอย่างไรนางก็ยังมีองครักษ์คอยคุ้มภัย อีกทั้งครั้งนี้ยังออกเดินทางร่วมกันกับพี่ชายรอง เฉินจื้อเฉิง

แต่ไหนแต่ไรพี่ชายรองที่สุภาพสำรวมปฏิบัติต่อนางด้วยดีเสมอมา เพิ่งจะมาห่างๆ กันก็เพียงไม่กี่ปีมานี้เพราะพี่ชายรองผิดหวังจากการสอบซิ่วไฉ่จนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน...ไม่แน่ว่าออกเดินทางไปวัดถานฝอครั้งนี้ พี่ชายรองของนางอาจได้พบความสงบและคิดตก ยอมละเลิกสุราก็เป็นได้

เอาเถอะ ต่อให้สุดท้ายเรื่องอื่นอาจนับว่าเสียเปล่า อย่างน้อยๆ ก็ยังได้หลบหนีความวุ่นวายในจวนไปไหว้พระขอพรให้ท่านพ่อ พี่ชายใหญ่ และน้องสาม และได้ปรึกษาเรื่องการออกบวชกับวัดดีๆ ที่อยู่ห่างไกล...หากให้พี่ชายจวิ้นหวังจ๋างจื่อผู้นั้นไปด้วย คงไม่ต้องพูดถึงเรื่องออกบวช แค่เรื่องที่ต้องคอยห้ามใจไม่ให้ทำร้ายเขาสักครั้งก็ยากแล้ว   

ข่าวการออกเดินทางไปวัดถานฝอของเซียงหรงถึงหูคุณชายรองในเวลาเพียงไม่นาน เฉินจื้อเฉิงฟังแล้วคลี่ยิ้มเมื่อได้ยินว่าหานชิงเยว่อยากให้เขาคุ้มครองเซียงหรงไปไหว้พระ

หรงเอ๋อร์กำลังจะเดินทางขึ้นเขา…ไปด้วยกัน...

นั่นเป็นโอกาสดีที่จะได้อยู่ใกล้นางไม่ใช่หรือ? 

รุ่งเช้าวันถัดมาเฉินจื้อเฉิงอารักขาเซียงหรงออกเดินทางโดยมีคนรับใช้และองครักษ์ติดตามเพียงไม่กี่คนเพื่อความคล่องตัว

ทางขึ้นเขาเต็มไปด้วยป่าไม้เขียวขจีและอากาศสดชื่น แต่เส้นทางกลับคดเคี้ยวและลาดชัน ตลอดทางเฉินจื้อเฉิงคอยจับตาดูเซียงหรงอย่างใกล้ชิด เขาแอบพอใจที่ได้อยู่กับนางเพียงสองคน แม้จะมีเหล่าคนรับใช้และองครักษ์ติดตามมา

สำหรับเขาแล้ว จะมีใครติดตามมามากกว่านี้ก็ไม่นับว่าน่าอึดอัด ขอเพียง...ไม่มีเจ้าคู่หมั้นน่ารำคาญคนนั้นของนางก็พอแล้ว

รถม้าของเซียงหรงหยุดพักเป็นครั้งคราว แต่ก็ยังคงค่อยๆ ไต่ขึ้นไปยังยอดเขา โดยที่ทั้งสองไม่รู้เลย ว่าแผนการของอนุหาน ไม่ได้มีเพียงการขอให้เซียงหรงเดินทางไปนำยันต์ศักดิ์สิทธิ์มาให้เท่านั้น...

เป็นไปดังคาด เมื่อคณะของเซียงหรงมาถึงวัดถานฝอก็เป็นเวลาบ่ายคล้อยแล้ว

เซียงหรงไหว้พระ สวดมนต์ภาวนา แต่ไม่ว่านางจะพยายามทำใจให้สงบเท่าใด กลับรู้สึกร้อนรุ่มกลุ้มใจอย่างประหลาด

ซู่ซินเห็นคุณหนูของตนคล้ายมีเรื่องในใจ ตัดสินใจเอ่ยเรื่องสำคัญออกมาอย่างแผ่วเบา “คุณหนู...ในเมื่อวันนี้ท่านเองก็ไม่มีสมาธิ ยังไม่ต้องถามถึงเรื่องบวชดีไหมเจ้าคะ รอให้จิตใจปลอดโปร่งคิดตกเสียก่อน ค่อยว่ากันอีกที”

ถูกแล้ว...ที่จริงแล้ว มาจนถึงขั้นนี้ นางกลับยังคิดไม่ตก

นางเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร

“แต่พี่ซู่ซิน...ข้าไม่อยากปล่อยให้อะไรๆ ยืดเยื้อไปมากกว่านี้แล้ว” นางไม่อาจบอกพี่ซู่ซินของนางได้เลยว่าหากนางไม่รีบออกบวชแล้วจะเป็นอย่างไร

นางไม่อยากแต่งงาน ไม่อยากแต่งไม่ว่ากับใครที่ไหนทั้งนั้น แม้ว่า หลี่จือหลิน พี่ชายคนนั้นจะเป็นคนดี หรือแม้ว่าเขาจะเป็นคู่หมายของนางมาตั้งแต่ยังเล็ก ซ้ำตอนนี้ยังกลายมาเป็นคู่หมั้นอย่างเป็นทางการของนางอีก แต่นางก็ไม่อยากแต่ง

ทายาทสืบทอดตำหนักจวิ้นหวัง ว่าที่จวิ้นหวังที่สูงส่ง ไหนเลยจะมีสตรีในชีวิตเพียงผู้เดียวได้

นางไม่อยากเป็นเหมือนสตรีในเรือนหลังของท่านพ่อ จวนกั๋วกงแม้จะดูเรียบร้อยในสายตาผู้อื่น แท้จริงแล้วกลับเต็มไปด้วยความวุ่นวาย สตรีที่อยู่ด้วยกันก็มีแต่จะคอยเดือดร้อนรำคาญอยู่ร่ำไป

นางไม่ชอบ

ทั้งไม่ชอบ และจะไม่เอาตนเองไปอยู่ในสถานะเช่นนั้นด้วย