บทที่ 94

เฉินจื้อเฉิงสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนก้าวเข้าไปในเรือนอย่างมุ่งมั่น

“หรงเอ๋อร์...ข้า...ข้าไม่ไหวแล้ว!”

“ท่านพูดอะไรน่ะ! ออกไปนะ!” เซียงหรงรีบถอยหนี แต่คุณชายรองกลับพุ่งเข้ามาอย่างกระชั้นชิด ท่าทางคลั่งไคล้ไร้สติโดยสิ้นเชิง

เซียงหรงพยายามขัดขืน นางพยายามง้างมือเขาออกจากไหล่ของตนเอง “พี่รอง! ปล่อยนะ! ท่านเป็นบ้าไปแล้วหรือ?!”

เสียงหวีดร้องของน้องสาวทำให้เฉินจื้อเฉิงชะงักชั่วขณะ แต่กลิ่นของนาง น้ำเสียงของนาง ใบหน้าของ หรงเอ๋อร์ กลับทำให้เขาบ้าคลั่งมากยิ่งขึ้น

“หรงเอ๋อร์...อย่าแต่งให้หลี่จือหลินเลย...” เขาคว้าร่างบอบบางในมือเข้ามาใกล้ เพียรยื่นหน้าเข้าหานางอย่างรวดเร็วหมายจะจุมพิต “หรงเอ๋อร์...หรงเอ๋อร์ เจ้ายอมพี่เถิดนะ”

“ยอมบ้าอะไรของท่าน ได้สติเสียที!” เซียงหรงพยายามดิ้นรนแต่กลับสู้แรงบุรุษไม่ได้ นางสะอื้นไห้จนตัวโยน “พี่รอง ท่านอย่าทำแบบนี้! ปล่อยข้าไปนะ!”

ซู่ซินที่นอนหลับอยู่ห้องข้างๆ ได้ยินเสียงคุณหนูของตน นางรีบโผเข้ามาผลักร่างคุณชายรองออกจากคุณหนูสามด้วยความยากลำบาก “คุณหนู หนีไปเจ้าค่ะ!”

“พี่ซู่—“

“ไปเร็วเจ้าค่ะ!” ซู่ซินพยายามผลักร่างที่หนาหนักกว่าตาเห็นของคุณชายรองออกห่าง “บ่าวจะกั้นเอาไว้ไม่ไหวแล้วนะเจ้าคะ รีบไปเร็ว!”

เซียงหรงยังไม่ทันตั้งตัว ทว่าเห็นสายตาจริงจังของซู่ซินก็รู้ว่าต้องเชื่อฟัง นางรีบวิ่งออกจากห้องโดยไม่หันหลังกลับ

เฉินจื้อเฉิงพยายามไขว้คว้าร่างของน้องสาม ทว่ายามนี้เขากลับต้องติดอยู่กับสาวใช้อย่างซู่ซิน แต่ฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดในสุราที่เขาดื่มจอกแล้วจอกเล่า กลับทำให้ดวงตาของเขาพร่าเลือน

เขามองซู่ซินด้วยสายตาที่สับสนพลางเอ่ยหวานล้ำแผ่วเบา

“หรงเอ๋อร์...เจ้าอย่าหนีข้าเลย...”

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่เจือไปด้วยความลุ่มหลงมัวเมา ก่อนจะใช้แรงทั้งหมดคว้าตัวซู่ซินไว้

“บ่าวไม่ใช่คุณหนูสาม ปล่อยนะเจ้าคะ! ปล่อย!”

ซู่ซินดิ้นรนสุดแรง นางพยายามผลักเฉินจื้อเฉิงออกจากตัวก่อนจะวิ่งไปที่ประตู แต่กลับต้องกรีดร้องออกมาอีกครั้งเมื่อวงแขนแข็งแรงของอีกฝ่ายรัดรอบเอวนางแล้วดึงเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว

เฉินจื้อเฉิงหัวเราะเบาๆ ข้างหูนาง “หรงเอ๋อร์ จะหนีไปไหนอีก อย่าหนีอีกเลย...”

“ไม่! บ่าวไม่ใช่—" ซู่ซินกรีดร้องได้เพียงครึ่งคำ คำหลังกลับถูกกลืนหายไประหว่างริมฝีปากที่ประกบเข้ามาอย่างรวดเร็วของคุณชายรอง