บทที่ 95

เซียงหรงรีบวิ่งไปอย่างไม่รู้ทิศทาง เมื่อมาถึงลานด้านหน้า กลุ่มบ่าวชายที่เฉินจื้อเฉิงสั่งการกลับมายืนดักหน้าไว้ด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

“พวกเจ้า...คิดจะทำอะไร!” เซียงหรงตะโกนพลางถอยหลังกรูด

คนกลุ่มนั้นหัวเราะเยาะ “ก็แค่ทำให้คุณหนูหลบเลี่ยงไม่ได้อีกต่อไป ยังไงคุณชายรองก็รักใคร่ในตัวท่านมาก ท่านก็สมควรตอบแทนเขาเสียหน่อย”

“องครักษ์! ท่านองครักษ์!” เซียงหรงร้องเสียงดังขึ้น อดแปลกใจไม่ได้ที่พวกนางเสียงดังอึกทึกครึกโครมถึงเพียงนี้ กลับไม่มีใครในวัดเยี่ยมหน้าออกมาดูเลยสักนิด

“องครักษ์ตระกูลจวิ้นหวัง...พวกเจ้าทำอะไรเขา!”

พวกบ่าวรับใช้ต่างหัวเราะครึกครื้น “พวกบ่าวที่ไหนจะทำอะไรยอดฝีมือจากตำหนักจวิ้นหวังท่านนั้นได้...ผู้ที่จัดการกับเขา เดาว่าคงเป็นคนของฟูเหรินกระมัง”

ฟูเหรินที่ใด?!

เซียงหรงพลันหนังศีรษะชาวาบ

“หรือว่า...หมายถึง...อนุหาน...?”

“ไม่รู้สิขอรับ สำหรับพวกเราบ่าวรับใช้ ผู้ใดคือฟูเหริน ผู้นั้นก็คือฟูเหริน”

เซียงหรงมองรอบตัวอย่างสิ้นหวัง รู้ดีว่าหากถูกรวบตัวไป โอกาสหนีคงไม่มีอีก

นางหันซ้ายหันขวา ก่อนจะกระโดดหน้าต่างหนีทันควัน

แรงกระแทกจากการตกลงมาทำให้ข้อเท้าของนางพลิก แต่ความร้าวระบมไม่ได้หยุดยั้งนาง นางกัดฟันลุกขึ้นและพยายามจะหนีต่อ

พี่ซู่ซิน...พี่ซู่ซิน...! เซียงหรงน้ำตาหลั่งเป็นสาย นางไม่รู้เลยว่าตอนนี้พี่ซู่ซินของนางจะเป็นอย่างไรบ้าง ทว่านางไม่อาจหันหลังกลับไป

เสียงฝีเท้าของคนที่ไล่ตามดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

เซียงหรงวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตไปจนถึงหน้าผาสูงชัน เบื้องล่างมีเพียงกระแสน้ำเชี่ยวกรากที่ดำมืด นางรู้ว่าตนเองไม่มีทางเลือกอื่นใดอีกแล้ว

“คุณหนูสาม ท่านอย่าหนีอีกเลย คุณชายรักท่านมากนะขอรับ”

“คุณหนูสาม~” บ่าวอีกคนช่วยร้องเรียก

“เฮ้ย...พวกเจ้าว่า...หนีมาจนถึงขนาดนี้แล้ว ไกลจากเรือนพักตั้งมาก หากเราเจอตัวคนแต่กลับบอกคุณชายรองว่าไม่ได้เจอเล่า...” บ่าวชายคนหนึ่งพูดพลางไล่สายตามองเซียงหรงตั้งแต่หัวจดเท้า “พวกเจ้าคิดว่าชีวิตนี้จะมีโอกาสได้ลิ้มลองของดีๆ สักกี่ครั้ง...คิดดู นางงดงามถึงเพียงนั้น อยู่ห่างถึงเพียงนั้นยังได้กลิ่นหอมอ่อนๆ โชยออกมาจากร่าง ผิวขาวๆ นุ่มๆ นั่นจะต้องให้ความรู้สึกที่ดีอย่างแน่นอน...”

คนอื่นๆ หัวเราะกับถ้อยคำลามกนั้น ก่อนจะเรียกหานางด้วยน้ำเสียงหวานเลี่ยนจนขนหัวลุก

“คุณหนูสาม ท่านถอยกลับมาเถอะ ข้างหน้าสูงชันถึงเพียงนั้น ไม่กลัวบ้างหรือ”

“พวกเราจะทะนุถนอมท่านเป็นอย่างดี ไม่ต้องห่วง...”

ไม่นะ...นางไม่อยากลงเอยเช่นนี้ นางไม่อยาก...

หากต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของคนเหล่านี้ นางยอมตายเสียดีกว่า!

เซียงหรงหลับตา สูดลมหายใจ ก่อนตัดสินใจทิ้งตัวลงลำน้ำเบื้องล่าง

ชั่วขณะนั้นเซียงหรงรู้สึกว่ามีสายลมวูบหนึ่งพัดผ่าน หางตาเห็นคล้ายมีเงาร่างหนึ่งพลิ้วเข้ามาใกล้

ใคร?!

ร่างที่พลิ้วตัวเข้ามา กอดรัดร่างนางเอาไว้แน่น

ไม่...ไม่เอา! อย่านะ!

ไม่ทันจะได้ดิ้นรนขัดขืน นางและคนร่างใหญ่ก็ปะทะเข้ากับกระแสน้ำที่ทั้งเชี่ยวกรากและเย็นจัด

แม้จะหวาดกลัวการลืมตาในน้ำ เซียงหรงยังพยายามตั้งสติเพ่งมอง

น่าเสียดายที่ยามนี้นอกจากความดำมืดใต้น้ำลึก นางมองไม่เห็นอะไรแล้วทั้งนั้น