บทที่ 93

คืนนั้นทุกอย่างดูเงียบสงัด ลมเย็นยามค่ำพัดผ่านเรือนใหญ่ เหล่าบ่าวไพร่ต่างพากันเข้านอน ทิ้งไว้เพียงแสงจันทร์นวลที่สาดลงมายังหอนอนสำหรับคฤหัสถ์ที่เข้าพักเมื่อเดินทางมาไหว้พระ

วัดถานฝอแม้อยู่ห่างไกลทว่าเป็นวัดที่มีชื่อเสียง ผู้มีตระกูลจึงมักจะแวะเวียนมาไหว้พระขอพรจากที่นี่เป็นประจำ หอนอนที่จัดเตรียมไว้จึงนับว่าสภาพดีและเป็นระเบียบเรียบร้อยเป็นอย่างยิ่ง

เซียงหรงนั่งอยู่ในห้อง อ่านตำราธรรมะที่มีอยู่ในชั้นหนังสือ

นางพยายามสงบจิตใจหลังจากรู้สึกอึดอัดจากสายตาของพี่ชายรองที่คอยจับจ้องในตลอดช่วงเย็น

“อะไรนักหนา...” เซียงหรงพึมพำเบา ๆ ก่อนหยิบถ้วยน้ำชาจวี๋ฮวาขึ้นจิบเพื่อคลายความกังวล

นางพยายามทำใจให้เป็นสมาธิ แต่กลับต้องขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบร้อนดังมาจากด้านนอก ก่อนที่บานประตูจะถูกผลักออกอย่างแรง เผยให้เห็นคุณชายรอง เฉินจื้อเฉิง ที่ใบหน้าขึ้นสีแดงจัด ดวงตาดูราวกับมีไฟลุกโชนอยู่ในนั้น

“พี่รอง?!” เซียงหรงลุกขึ้นด้วยความตกใจ

คุณชายรอง เฉินจื้อเฉิง มองนางด้วยสายตาเจือความกระวนกระวายและร้อนรุ่ม

“หรงเอ๋อร์...ข้า...ข้าไม่ไหวแล้ว!”

“ท่านพูดอะไรน่ะ! ออกไปนะ!” เซียงหรงรีบถอยหนี แต่เฉินจื้อเฉิงกลับพุ่งเข้ามาอย่างกระชั้นชิด ท่าทางคลั่งไคล้ไร้สติโดยสิ้นเชิง

หลังจากทานมื้อเย็นร่วมกันแล้ว เฉินจื้อเฉิงก็นั่งดื่มอยู่ผู้เดียวอย่างอัดอั้น แม้ว่าเขาจะเพียรบอกตนเองกี่ครั้งว่าหรงเอ๋อร์เป็นน้องสาวของเขา แต่อีกใจหนึ่งก็กระซิบกระซาบล่อลวง

น้องสาวเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะไม่มีสิทธิเสียหน่อย

แม้ว่าเขาจะพยายามห้ามใจตนเองมานานหนักหนา แต่ใจที่ซื่อตรงกับตนเองยิ่งนัก ยังคงย้ำเตือนไม่หยุดว่าเขารักนาง

เขาหลงรักน้องสาวของตนเอง

น่าสมเพชชะมัด!

เฉินจื้อเฉิงดื่มไปจอกแล้วจอกเล่า แม้ว่ายามปกติหากดื่มมากถึงเพียงนี้ก็จะต้องหลับใหลไปแล้ว ทว่าตอนนี้ไม่เพียงเขาจะไม่หลับ กลับยิ่งรู้สึกร้อนรุ่มราวกับมีกองไฟนับสิบมาสุมรวมกันอยู่ที่ท้องน้อย

แน่นอนว่าเขาย่อมไม่เห็นว่าบ่าวรับใช้ผู้หนึ่งที่หานชิงเยว่จัดมาไว้ในขบวนไหว้พระเป็นผู้ผสมยาปลุกกำหนดลงไปในสุราที่เขาดื่ม

หานชิงเยว่ตั้งใจยิงธนูนัดเดียวแต่ได้นกถึงสองตัวใหญ่ๆ นางเกลียดชังเฉินเซียงหรง ซ้ำยังขยะแขยงเฉินจื้อเฉิงที่มีความคิดวิปริตกับน้องสาวของตนเองเช่นนี้ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรทั้งหมดนี่ก็เป็นผลดีต่อนาง

หากเฉินจื้อเฉิงรวบหัวรวบหางเซียงหรงได้จริง เพียงนางใช้วิธีเช่นเดิม ค่อยๆ แพร่ข่าวออกไป ไม่นานนักชื่อเสียงของ ‘โฉมงามยอดเมธีที่หวงโฮ่วทรงโปรดปราน’ จะต้องฉาวโฉ่คาวคลุ้งยิ่งกว่าครั้งไหนๆ เป็นแน่

            อีกทั้งบุรุษที่หน้ามืดคว้าเอาน้องสาวของตนเองมาบำบัดความใคร่อย่างเฉินจื้อเฉิง ก็จะไม่อาจเผยอหน้าขึ้นมาเป็นทายาทที่มีสิทธิในการเป็นผู้นำตระกูลอีกด้วย…

            ทั้งหมดนี้เฉินจื้อเฉิงไม่รู้ ความคิดของเขายังคงคอยวนเวียนถึงก็แต่โอกาสที่จะได้ใกล้ชิดกับน้องสาม กระทั่งครั้งนี้ที่เขาได้อยู่ด้วยกัน ‘ตามลำพัง’ กับนาง โดยที่จะไม่มีผู้ใดมาห้ามปรามไม่ว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้นทั้งนั้น

            ดังนั้น เมื่อความร้อนรุ่มสะสมอยู่ที่กลางลำตัว เฉินจื้อเฉิงจึงรู้แน่ชัด

เขาเติบใหญ่มาถึงเพียงนี้ ย่อมรู้ดีว่าร่างกายตนเองต้องการสิ่งใด แต่ติดที่ว่าตอนนี้ ที่นี่ ไม่มีสตรีใดอยู่เลยแม้แต่คนเดียว...ยกเว้นน้องสาวกับสาวใช้ของนาง

น้องสาวที่เขาลุ่มหลงมาตลอด

น้องสาว...

ไม่สิ...

หรงเอ๋อร์

หรงเอ๋อร์ของเขา

เฉินจื้อเฉิงโซเซมาถึงเรือนพักฝ่ายหญิง สติที่ยังคงมีอยู่เล็กน้อยไม่ได้หักห้ามใจตนเอง แต่เป็นการหันไปสั่งบ่าวไพร่ของตนมาคอยดูไว้ ไม่ให้หรงเอ๋อร์ของเขาหนีไปได้

ภาพจากที่เขาเห็นทางหน้าต่าง หรงเอ๋อร์กำลังนั่งอ่านหนังสือ เรียวคิ้วบางขมวดมุ่น ตาหงส์คู่งามฉายแวววิตกกังวล...เป็นแววตาที่เขาอยากปัดเป่าออกไปให้นางยิ่งนัก

เฉินจื้อเฉิงครวญคราง

หรงเอ๋อร์...หากแม้ว่าวันนี้ข้าทำถึงเพียงนี้แล้วยังไม่ได้เจ้าอีก...

ไม่! ร่างกายที่รุมร้อนราวกับเป็นไข้ตะโกนกลับดังลั่น เจ้าต้องได้นาง!