คนละคน

จางลี่อิงได้ยินเสียงไอ้โขลกดังมาตั้งแต่เช้ามืด เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ มากพอที่จะทำให้คนหลับลึกเช่นนางสะดุ้งตื่นขึ้นมาได้ นางลืมตาตื่นขึ้นจากเสียงรบกวนที่น่าตกใจรีบลุกไปเคาะประตูห้องจิ่นฟานอวี้ ร่างผอมสูงยันกายลุกขึ้นประคองตัวเดินเซมาถึงหน้าประตูก็เหนื่อยหอบจากอาการไอถี่ๆ มาตั้งแต่เช้า พอประตูเปิดออกจางลี่อิงก็ต้องตกใจกับใบหน้าซีดขาวดวงตาคู่งามดูอิดโรยในมือมีผ้าเช็ดหน้าปิดปากเอาไว้

"ไม่สบายมากหรือ มียาหรือไม่"

นางไม่เคยสนใจหรือใส่ใจเขามาก่อนจึงไม่รู้ว่ามียาตัวใดติดตัวอยู่ตอนนี้ เขาส่ายหัวไปมาช้าๆ ไร้คำพูดจะเอ่ยเพราะตอนนี้ทั้งเจ็บคอทั้งเหนื่อยเกินไป จางลี่อิงนึกเจ็บใจร่างนี้ที่ไม่เคยรับรู้ความเป็นความตายของผู้อื่นเอาเสียเลย ด้วยความเป็นจิตอาสาในตัวนางจึงวิ่งเข้าไปในครัวก่อไฟต้มน้ำอย่างรวดเร็ว

"น้ำอุ่นแล้ว"

นางเดินถือน้ำมาให้เขาที่นั่งไอรุนแรงขึ้น เขารับมาดื่มรวดเดียวหมดนางก็รินใส่จอกให้อีก

"ข้าจะพาเจ้าไปหาหมอ"

นางใจคอไม่ดีที่เห็นอาการของเขาในตอนนี้ แต่ก่อนเคยเห็นคนไข้หลากหลายอาการช่วงไปดูงานตอนเรียนแต่ก็ไม่รู้สึกชินเมื่อมาเจอกะทันหันอย่างนี้ก็รู้สึกสงสารไม่อยากเห็นเขาตายไปต่อหน้าต่อตา เขายังหนุ่มยังแน่นมีอนาคตไกลถึงไม่เกี่ยวข้องกันอย่างไรเขาและนางก็อยู่บ้านเดียวกัน เขาเป็นคนขี้โรคป่วยกระเสาะกระแสมาตลอดครั้งนี้ดูเหมือนอาการจะหนักขึ้น

"ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวก็ดีขึ้น ค่ารักษาช่างแพงนัก"

เขายกมือห้ามน้ำเสียงแหบแห้ง อาจเป็นเพราะอากาศเย็นลงอาการป่วยจึงกำเริบหนักขึ้นมา จางลี่อิงพยายามตั้งสติตรงเข้าประคองจิ่นฟานอวี้ไปนั่งบนเตียง

"ถ้าอย่างนั้นเจ้านอนพักก่อนข้าจะไปเอาเตาฟืนมาให้ วันนี้อากาศเย็นลงอีกแล้วคงพอช่วยได้บ้าง"

นางกางผ้าห่มออกห่มให้จนถึงต้นคอ ทันทีที่มือผอมบางได้สัมผัสกับเนื้อผ้า ถึงมันจะสะอาดแต่ก็หยาบกระด้างไม่นุ่มนวลชวนให้อบอุ่นอีกทั้งยังบางเบาขาดวิ่นหลายจุด นางจึงเดินไปเอาผ้าห่มตัวเองที่ซักจนสะอาดแล้วมาห่มให้อีกชั้น จากนั้นก็วิ่งเข้าไปนำเตาฟืนมาเพิ่มความอบอุ่นอีกที

"ข้าไปต้มข้าวต้มมาให้นะ"

ว่าแล้วนางก็วิ่งออกไปจัดการอย่างรวดเร็ว

เมื่ออากาศอุ่นขึ้นและได้ซดข้าวต้มร้อนๆ อาการของเขาก็ดีขึ้นตามลำดับ เริ่มไอน้อยลงนางจึงเติมน้ำอุ่นให้จิบเรื่อยๆ และให้นอนพักผ่อน ผ่านไปหนึ่งชั่วยามเขาก็เงียบเสียงลงไม่มีอาการไออีก จางลี่อิงโล่งใจที่เขาไม่เป็นอะไรไปมากกว่านี้ อากาศเย็นอาจทำให้โรคของเขากำเริบและแอบหนักใจที่ไม่มีเงินพาเขาไปหาหมอทำให้ต้องทุกข์ทรมานในสภาพอนาถาเช่นนี้

นางคอยเติมไฟให้เขาเรื่อยๆ ไม่ยอมให้มอดดับ จิ่นฟานอวี้พอจะลุกขึ้นไหวก็มานั่งขะมักเขม้นอ่านหนังสือต่อแม้ว่าร่างกายเขามีความพร้อมอยู่น้อยนิดแต่ยังพอฝืนได้

เมื่อรอดูอาการจนวางใจแล้วนางจึงออกไปผ่าฟืนหาบน้ำจนเสร็จก็มุ่งหน้าขึ้นเขา นางขึ้นไปหาของป่ากว่าจะกลับเข้าหมู่บ้านก็เย็นมากเกือบจะมืดค่ำ วันนี้ไม่ได้ไปตลาด ทั้งเป็นห่วงคนป่วยทั้งกลับจากเขาตลาดก็วายไปตั้งนานแล้ว นางหามาเก็บเอาไว้วางแผนว่าวันพรุ่งนี้จะขนไปทีเดียว นางมาจัดการทำความสะอาดบ้านและซักผ้าเสร็จจึงได้เริ่มทำอาหารเอาตอนหัวค่ำนำไปกินกับเขาห้องไม่อยากให้เดินตากลมออกมาเกรงว่าจะไม่สบายขึ้นมาอีก

"คืนนี้ข้าจะมานอนเป็นเพื่อนเจ้า"

นางพูดโดยไม่ได้คิดอะไรเห็นเขาป่วยเกิดอาการกำเริบจะได้ไหวตัวทัน จิ่นฟานอวี้นิ่งอึ้งไปแต่ไม่ได้ห้ามปราม

"ก็ได้"

เขาเห็นว่าจริงตามที่นางบอกจึงยินยอมให้มานอนเฝ้าได้

จางลี่อิงเอาฟูกเก่าๆ มาปูทับเสื่อที่พื้นเฝ้าจิ่นฟานอวี้ ที่ห้องมีเตาฟืนไม่นับว่าหนาวเย็นมากนัก ห้องนี้อบอุ่นขึ้นมามากถึงไม่ต้องมีผ้านวมหนาหลายชั้นก็พออยู่ได้

จิ่นฟานอวี้ไม่เอ่ยเอื้อนสิ่งใดเขาเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้วและไม่ใช่คนเรื่องมากการที่นางมานอนเฝ้าไม่ถือว่าแปลกเพราะทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน หากจะแปลกก็ตรงที่นางรู้จักเป็นห่วงเป็นใยผู้อื่นคอยดูแลเอาใจใส่ในทุกเรื่องต่างจากเมื่อก่อนที่เคยสนใจแต่ตัวเอง

เขาก็ยังสงสัยว่าดวงหน้าลายพร้อยเต็มไปด้วยจุดด่างดำตอนนี้แม้มันไม่เกลี้ยงเกลาแต่ก็สะอาดขึ้นรวมถึงเสื้อผ้าของใช้ภายในบ้านถูกเก็บเป็นระเบียบเรียบร้อยชนิดที่คาดไม่ถึงว่านางสามารถทำได้ หากไม่ติดจุดลายบนใบหน้าของนางก็นับว่าเป็นหญิงสาวหน้าตาน่าเอ็นดูคนหนึ่ง บุคลิกที่เปลี่ยนไปก็ทำให้นางดูมีสง่าราศีขึ้นมากโข มีความคล่องตัวสูงหากแช่มช้อยกว่านี้ก็ไม่ต่างจากคุณหนูตระกูลใหญ่

แต่นั่นคงไม่เหมาะกับนางผู้มีท่วงท่าการเคลื่อนไหวทะมัดทะแมงไม่ทำตัวเงอะงะซื่อบื้อหรือเดินเหินเลื่อนลอยดั่งเช่นคนเก่า ที่สำคัญนางทำกับข้าวอร่อยรู้จักหาของป่ามาผสมเป็นอาหาร ไปค้าขายเป็นไม่สร้างเรื่องให้ปวดหัวตามล้างตามเช็ดเหมือนเมื่อก่อน

นางดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิงราวกับว่าวิญญาณที่อยู่ในตัวของนางไม่ใช่จางลี่อิง แววตาแสดงความรู้สึกต่างๆ ทำให้นางดูมีชีวิตเหมือนคนปกติอีกทั้งยังร่าเริงและอ่อนโยนมากขึ้น

จิ่นฟานอวี้เผลอยิ้มบางออกมาโดยไม่รู้ตัวแต่พอตั้งสติได้เขาก็รีบหุบยิ้มแล้วหลับตาลงก่อนอีกฝ่ายจะมองเห็น

นางไม่ได้สนใจเขามากนักปูผ้าเสร็จก็ล้มตัวลงนอน ความอ่อนล้าเริ่มเล่นงานเพียงไม่นานก็ลืมตาไม่ขึ้นแล้วหลับลึกไปง่ายดาย

นางตื่นตั้งแต่เช้ามืดไปตักน้ำมาต้มเอาไว้ให้เขาอาบ จากนั้นทำข้าวต้มปลาที่เหลือกินได้ถึงกลางวันเป็นมื้อสุดท้าย นางรีบเร่งคว้าตะกร้าสานใบเก่าออกเดินทางขึ้นเขาไปหาของป่าโดยไม่ลืมใส่ของที่หาได้เมื่อวานติดไปด้วย

บนภูเขามีพืชมากมายให้เลือกหากเดินเข้าไปด้านในสักหน่อยจะพบว่ามีความอุดมสมบูรณ์เป็นอันมาก เป็นแหล่งอาหารชั้นดีช่วยต่อชีวิตคนในหมู่บ้านได้ ถึงแม้จะมีคนมาหาของป่าทุกวันแต่ก็ไม่มีวันหมดไป พืชพรรณต่างๆ ยังผุดขึ้นมาใหม่ให้เก็บได้เรื่อยๆ

เห็ดหลากหลายชนิดเป็นหนึ่งในนั้นที่ยังคงหาได้ นางเดินอ้อมไปมาก็พบเห็ดที่คุ้นเคยมีทั้งเห็ดหูหนูและเห็ดหลินจือกระจายทั่วบริเวณ คนที่นี่เป็นชาวชนบทยากจนไม่มีการศึกษา พวกเขาไม่กล้าเก็บของป่าที่ไม่รู้จักจึงมีเหลือมากมาย คาดว่าเห็ดหูหนูดำก็คงไม่รู้จักเช่นเดียวกัน นางได้เห็ดสองชนิดกับมันเทศและผักป่าอีกสองสามอย่างก็เต็มตะกร้า ไม่รอช้ารีบออกจากป่ามุ่งหน้าสู่ตลาดก่อนจะวายในตอนสายกว่านี้