ช่องทางหาเงิน

ช่วงเช้าจิ่นฟานอวี้ออกไปตักน้ำตั้งแต่เช้ามืดเหมือนที่เคยทำประจำจะได้ไม่ต้องรอคิวนาน ไม่ว่าอากาศจะหนาวสักเพียงใดคนในหมู่บ้านก็มักออกไปตักน้ำเป็นสิ่งแรก ตอนเช้าจึงมีคนรอตักน้ำกันเยอะ

นางตื่นขึ้นมาเก็บที่นอนล้างหน้าเสร็จเรียบร้อยจึงเดินไปเคาะประตูหลายครั้งเห็นว่าเสียงเงียบจึงแง้มเปิดดูประตูไม่ได้ล็อคแปลว่าเข้าไปได้หรืออีกอย่างก็ไม่มีคนอยู่ในนั้น ภายในห้องของบัณฑิตหนุ่มดูสะอาดตา ห้องโล่งมีข้าวของไม่มากถูกจัดวางมีระเบียบเรียบร้อยมองอย่างไรก็ดูสบายตา

นางลองเอื้อมมือลูบที่พื้นดูกลับไม่มีเศษฝุ่นติดมือแสดงว่าเขาทำความสะอาดทุกวัน ช่างมีระเบียบเรียบร้อยจริงๆ

ห้องทรุดโทรมเก่าเหมือนชิ้นส่วนจะพังอยู่รอมร่อก็ยังดูสะอาดสะอ้านน่ามอง นางสำรวจว่ามีสิ่งของใดบ้างในห้องโล่งๆ ห้องนี้ นอกจากตำราเล่าเรียนแล้วก็มีเสื้อผ้าเก่าซีดเพียงสามชุดเท่านั้น ฟูกและผ้าห่มก็เก่าๆ ขาดๆ ไม่ต่างจากนาง เมื่อเดินวนรอบห้องไม่นานจึงออกมาแล้วปิดประตูตามเดิม มองหาเขาไปด้วย พลางเดินเลยเข้าไปในครัวเตรียมทำอาหารเช้า สายตานางเหลือบไปเห็นเขากำลังเทน้ำลงถังอยู่ด้านหลังครัวจึงเดินไปหา

"เข้าไปในห้องเถอะเดี๋ยวจะไม่สบาย"

นางร้องบอกเขาแต่จิ่นฟานอวี้ก็ยังทำหูทวนลมทำงานต่อไปอย่างเคยชิน เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมเชื่อฟังจึงมาก่อไฟทำอาหาร ปลาเมื่อวานยังเหลืออยู่นางจึงทำข้าวต้มกินกับทอดปลา

สองสามีภรรยานั่งกินข้าวด้วยกันเงียบๆ อีกครั้ง ความคิดว่องไวที่ติดตัวมาจนเคยชินนึกบางอย่างออกกะทันหัน จึงเอ่ยถามเขาออกไป

"ตลาดอยู่ไกลหรือไม่"

จิ่นฟานอวี้นิ่งไปชั่วครู่ก่อนย้อนถาม

"เจ้าถามทำไม"

"ข้าอยากไปตลาด"

นางไม่เคยออกนอกหมู่บ้านไม่รู้จักตลาดวันนี้อยู่ๆ ก็อยากไปขึ้นมา แต่เขาไม่กังวลใจในเมื่อสามารถขึ้นเขาเก็บของป่านางก็ไปมาแล้วตลาดอยู่ไกลออกไปไม่มาก เดินทางผ่านเพียงสองหมู่บ้านก็ไปถึง การเดินทางก็ไปได้ง่ายเป็นเส้นทางราบเรียบ เขาจึงบอกทางให้แก่นาง เห็นว่าคงถามไปอย่างนั้นไม่ได้คิดจริงจังถือเป็นคำถามเรื่อยเปื่อยสำหรับเขา

"เดินไปทางทิศเหนือไม่ไกลผ่านสองหมู่บ้านก็ถึง"

เขาอธิบายเท่านั้นแล้วกินข้าวต่อ นางพยักหน้ายิ้มรีบทำเวลาเก็บของล้างจานเสร็จแล้วก็สะพายตะกร้าเข้าที่หลัง

"เจ้าถามหาตลาดทำไม แล้วนั่นจะขึ้นเขาอีกหรือ"

เขาเห็นนางเป็นสตรีจะไปไหนมาไหนตามอำเภอใจก็ค่อนข้างอันตรายไม่น้อย จางลี่อิงพยักหน้าหมุนตัวเดินเร่งฝีเท้าออกไปโดยที่จิ่นฟานอวี้เรียกเอาไว้ไม่ทัน

ช่างว่องไวเสียจริง

จางลี่อิงหาของป่าได้เต็มตะกร้านางก็เดินทางมุ่งหน้าสู่ตลาดไปทางทิศเหนือ ถนนหนทางราบเรียบของคนสมัยก่อนคงดีได้เท่านี้ นางยังมองว่าสภาพมันดูขรุขระเดินยากไปบ้าง นี่คงเป็นถนนที่ดีที่สุดของละแวกหมู่บ้านชนบทห่างไกล พวกเขาชินชากับเส้นทางมันจึงเดินง่ายสำหรับคนที่นี่

เมื่อมาถึงตลาดมีคนไม่มากทั้งพ่อค้าและคนมาหาซื้อข้าวของดูเหมือนว่าเริ่มจะวายแล้ว นางวางตะกร้าลงนำเห็ดป่าออกมาขายลองดูหากขายไม่ได้ก็ไม่เป็นไรคงแบกกลับบ้านตุนไว้เป็นเสบียง สักครู่ก็มีหญิงวัยกลางคนเดินมาซื้อไปสองกำมือ เมื่ออีกคนเห็นมีของป่าก็เดินเข้ามาซื้ออีก จากสองคนกลายเป็นสี่คนห้าคน ครู่ต่อมาตะกร้าของนางก็ถูกรุมล้อมจนขายหมดเกลี้ยง จางลี่อิงยิ้มพึงพอใจที่นางได้เงินจากการขายของป่ามาพอสมควรวันนี้จึงซื้อวัตถุดิบไปทำกับข้าวหลายอย่าง

จางลี่อิงเดินเท้ามาถึงบ้านในช่วงเย็นโดยจิ่นฟานอวี้แอบชะเง้อมองเป็นระยะ ทั้งคัดอักษรและอ่านหนังสือแต่กลับไม่มีสมาธิจนกระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาในบ้าน

"ทำไมกลับมาเย็น หน้าหนาวฟ้ามืดเร็วควรรีบกลับ เส้นทางยามค่ำใช่ว่าจะปลอดภัย"

เขาทักขึ้นจางลี่อิงยิ้มให้แต่ไม่ตอบรีบเอาของไปเก็บเตรียมตัวก่อไฟทำอาหาร

มื้อนี้มีไข่พะโล้หมูสามชั้น ผัดเต้าหู้ใส่ผักกาด จิ่นฟานอวี้มองดูอาหารบนโต๊ะก็เกิดสงสัย หมูมีราคาแพงกว่าจะได้กินก็เดือนละครั้ง ส่วนไข่นั้นแพงกว่าหมูอีกหลายเท่าเขายังไม่เคยได้กินเลยสักใบมาตั้งนานแล้ว เพราะว่าเขามีรายได้น้อยไม่เพียงพอซื้อของดีๆ มากิน ยังต้องเจียดเงินที่มีไม่พอเลี้ยงตัวให้ที่บ้านของนางอีก แล้วนี่นางเอาเงินที่ไหนไปซื้อหามาตั้งมากมาย

"ของแพงเช่นนี้เจ้าเอาเงินที่ไหนซื้อมาตั้งเยอะ"

จางลี่อิงพยักหน้าไปพลางคีบอาหารใส่ปากไปด้วยขณะที่จิ่นฟานอวี้กลับกินไม่ลง

"ข้าก็เอาของป่าไปขาย คนมารุมล้อมซื้อเยอะแต่ข้าก็ไม่ขึ้นราคา พวกเขาก็เลยซื้อจนหมด เจ้ากินเยอะๆ นะจะได้มีแรงอ่านหนังสือ"

นางเชิญชวนเขาพลางคีบหมูสามชั้นใส่ในชามให้ จิ่นฟานอวี้กินช้าๆ นิ่งฟัง นางพูดประโยคยาวๆ และเล่าเรื่องราวได้เหมือนคนปกติ เมื่อเช้าไปขึ้นเขาเก็บของป่าแล้วยังเอาไปขายที่ตลาดแถมยังตั้งราคาเป็น

"เจ้าเอาของไปขายที่ตลาดมาหรือ"

เขาเลิกคิ้วถามเพื่อความแน่ใจ นางจึงพยักหน้าอีกครั้ง

"ใช่แล้ว เจ้าถามทำไมหรือ"

การเดินทางไปตลาดเส้นทางผ่านสองหมู่บ้านสำหรับเขาไม่ไกล แต่นางไม่เคยออกนอกหมู่บ้าน ไม่เคยหาของป่ามาก่อนตลาดที่บอกทิศทางไปก็ไม่นึกว่าจะไปได้ถูกทาง เขาคิดว่านางคงไม่กล้าออกไปไหนไกลเพราะความไม่รู้เรื่อง แต่นางแบกสินค้าลงจากเขาแล้วไปที่ตลาดได้ขายของจนหมดซื้อกับข้าวกลับมามากมาย เขาอดสงสัยไม่ได้ว่านางทำได้อย่างไรในเมื่อร่างกายนางก็อ่อนแอเช่นเดียวกับเขาเอาเรี่ยวแรงจากไหนแบกของหนักเดินทางไกลขนาดนั้น แล้วนางยังค้าขายเป็นเหมือนคนปกติไม่มีผิด

"อ้าว จ้องหน้าข้าเพราะอะไร จะตอกย้ำความอัปลักษณ์กันหรือไรเล่า"

นางโพล่งออกไปอย่างร้อนตัว จิ่นฟานอวี้หยุดจ้องหน้าแล้วคีบอาหารใส่ปากต่อ

"เปล่า"

จากนั้นเขาก็กินข้าวเงียบๆ ไม่พูดไม่จาหรือถามนางอีก

วันนี้ก็เช่นเดิมทั้งคู่ผิงไฟด้วยกันในห้องของเขาความเงียบของหน้าหนาวช่างดูน่าเบื่อ นางไม่รู้จะทำอะไรสายตาอยากรู้แอบมองดูเขาคัดอักษรที่ไม่รู้จัก จะว่าเป็นของโบราณก็คงไม่ใช่ นางเคยเรียนประวัติศาสตร์มาตัวอักษรอย่างนี้ไม่เคยเห็น ฝีมือของเขาก็ดูปราณีตมีระเบียบชัดเจนตวัดขึ้นลงเป็นจังหวะไม่ช้าไม่เร็วแต่คล่องแคล่ว

สายตาใคร่รู้จ้องมองมือเรียวดุจหยกสลักปัดป่ายพู่กันไปมาอย่างเพลิดเพลิน เขารู้ตัวว่าถูกจ้องอยู่จึงเหลือบมองนางแล้วเขียนต่อไป พลันความรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหูก็เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว หากแสงจากตะเกียงสว่างกว่านี้คงได้เห็นว่าชายหนุ่มกำลังหูแดงจัดอย่างแน่นอน

จางลี่อิงกลับมาที่ห้องของตนเองนางเอาเงินที่เหลือกลับมานับและยังเหลืออีกมากจึงเอาใส่ถุงที่เย็บไว้จากเศษผ้าเหลือเมื่อวันก่อน รูดแล้วมัดอย่างดีใส่ตู้เสื้อผ้าเอาไว้ ตอนนี้นางมีช่องทางทำมาหากินแล้วอีกหน่อยก็คงลืมตาอ้าปากได้