หาเงินซื้อยา

นางมาถึงตอนยังไม่สายมากนักตลาดยังไม่วายจึงวางของลงขาย มีคนเดินผ่านไปผ่านมาต่างมองดูตะกร้าของนาง บ้างก็อยากแวะชม บ้างก็เดินเข้ามาเลือกดู ของป่ามีคนต้องการซื้ออยู่แล้วเพียงแต่ไม่ค่อยมีคนนำมาขาย พวกเขาเข้ามามุงดูสินค้าของนางอยู่เรื่อยๆ ไม่ขาดระยะ

"นั่นดอกอะไร"

หญิงวัยกลางคนถามขึ้นเมื่อเห็นเห็ดหน้าตาแปลกประหลาด

"เห็ดหูหนูดำจ๊ะ ใช้ทำอาหารทั้งแกงตุ๋นและผัดกินได้แต่ห้ามกินดิบนะ"

นางอธิบายสรรพคุณให้ฟังหญิงคนนั้นขอซื้อสามกำมือ ครู่ต่อมาเมื่อมีคนเห็นก็ตามมาซื้ออีกพร้อมกับซื้อผักป่าที่นำมาด้วย

จางลี่อิงเหลือไว้สามกำมือกับผักป่าอีกเล็กน้อยมุ่งหน้าไปทางร้านขายยาเพื่อให้เขาตีราคาเห็ดหลินจือให้ แม้ในยุคของนางยังเป็นของราคาแพงไม่แน่ใจเหมือนกันว่าพวกเขาจะรู้จักหรือไม่

"แม่นางจะรับยาแบบใดขอรับ"

เถ้าแก่ถามนางด้วยความยิ้มแย้มบริการสุภาพแม้แม่นางน้อยคนนี้จะแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเก่าซีดทว่าดูสะอาดตา

"ข้ามีสิ่งนี้มาขายไม่ทราบว่าท่านจะรับหรือไม่"

นางเอ่ยถามออกไปพร้อมหยิบเห็ดหลินจือขึ้นมาห้าดอก

เถ้าแก่เบิกตาโตอย่างตื่นเต้นของหายากเช่นนี้นางไปหามาจากที่ใดกัน ดูๆ แล้วน่าจะเป็นเห็ดหลินจือเอาไว้ใช้ทำยา

"รับสิ ข้ารับไว้"

เขารีบเอ่ยขึ้นดีอกดีใจเชิญนางเข้าไปในร้าน จางลี่อิงจึงถามขึ้นจะได้ตกลงราคาที่น่าพอใจ

"ทั้งหมดนี้ราคาเท่าไหร่"

เถ้าแก่หยุดพิจารณาอยู่ชั่วครู่จึงกล่าวขึ้น

"เจ็ดสิบตำลึงเงินแต่ถ้าเอาไปขายในเมืองหลวงก็อาจจะได้ราคาสูงกว่านี้"

เขาพูดตามตรงไม่คิดเอาเปรียบนาง

"งั้นเอาตามนี้"

จางลี่อิงตกลงในราคานี้เพราะหากต้องเข้าไปในเมืองหลวงก็คงเสียเวลาเดินทางหลายวันคิดดูแล้วไม่คุ้มค่า จากนั้นนางจึงสั่งยาให้จิ่นฟานอวี้ซึ่งเป็นยาบำรุงและยาอื่นๆ ตามอาการที่เล่าให้ฟัง นางเลือกยาที่ดีที่สุดถึงแม้ราคาสูงแต่เมื่อจำเป็นก็ต้องซื้อ เมื่อได้ยาครบถ้วนตามต้องการแล้วก็เดินออกจากร้าน ไม่ลืมแวะซื้อเสื้อผ้าสี่ชุดให้เขาสองชุดของนางอีกสองชุด จากนั้นเดินเลยไปดูร้านขายปุยฝ้ายพร้อมเข็มกับด้ายที่ใช้ในการตัดเย็บ นางยังซื้อไข่ เนื้อไก่ เนื้อหมู นอกจากนั้นยังมีถั่วเหลืองเอาไว้ทำเต้าหู้พร้อมกับถั่วแดงถั่วดำถั่วเขียวครบครัน

จางลี่อิงฉุกคิดได้ว่าหากนางปลูกผักได้ก็คงประหยัดขึ้นอีก จึงเดินหาร้านขายเมล็ดผักต่างๆ หลายชนิด นางเดินวนซื้อของอยู่ครู่ใหญ่จนกระทั่งเสร็จธุระแล้วจึงเดินทางกลับบ้าน วันนี้ใช้เงินไปแล้วสามสิบตำลึงแต่นางก็ยังเหลือเอาไว้ใช้ในครอบครัวและแบ่งเก็บรวมกันอีกสี่สิบตำลึง

เมื่อกลับมาถึงบ้านนางเข้าไปดูจิ่นฟานอวี้ เห็นเขาอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวตักข้าวต้มเอาไว้สองถ้วยแต่กลับไม่ยอมกิน

"เพราะเหตุใดถึงยังไม่กินข้าว"

นางปรี่เข้าไปถามเป็นห่วงกลัวว่าอาการป่วยจะกำเริบขึ้นมาอีก

"ก็เจ้าออกไปข้างนอกข้ายังไม่หิวก็เลยรอกินพร้อมกัน"

น้ำเสียงรีบนิ่งเอ่ยเช่นเดิมไม่แฝงเร้นด้วยความรู้สึกใดๆ นอกเหนือจากนี้ นางเห็นดังนั้นจึงพยักหน้าแล้วนั่งลงกินด้วยกัน

"เดี๋ยวกินเสร็จข้าต้มยาให้เจ้า ได้ยามาสิบห่อสำหรับหนึ่งเดือน"

นางเอ่ยพลางเตรียมเก็บถ้วยชาม เขาชะงักไปกับคำพูดที่ไม่ได้รู้สึกวิตกกังวลในน้ำเสียงนั้น ยารักษาแพงขนาดนั้นนางเอาเงินที่ไหนไปซื้อ

"เจ้าเอายามาจากที่ใด"

เขาฉงนใจแววตาขี้สงสัยเก็บซ่อนไม่มิด

"ข้าก็เอาเห็ดไปขายพอดีไปเจอเห็ดที่ใช้ทำยาก็เลยขายได้เยอะ ซื้อของจำเป็นมาหลายอย่างมีเสื้อผ้าให้เจ้าด้วยสองชุด"

นางเล่าเรื่องราวการค้าขายให้เขาฟังแววตาเป็นประกายความอิ่มเอมใจออกมาชัดเจน จิ่นฟานอวี้ได้แต่กระพริบตาปริบๆ นิ่งฟังอย่างเหลือเชื่อ

เสร็จจากล้างชามนางจัดการก่อไฟต้มยาให้เขากิน เขาเข้าไปคัดอักษรโดยไม่นั่งพักเพราะใกล้ถึงเวลาส่งงานเข้ามาทุกที แล้วยังต้องอ่านหนังสือเตรียมตัวเข้าเรียนในสำนักศึกษาเพื่อสอบต่อไป

นางต้มยาให้เขาเสร็จก็จัดการเย็บผ้าห่มผืนใหม่เพิ่ม นำผ้าผืนเก่ามาทบใส่กันเป็นผืนหนาเย็บติดกันให้ได้หนึ่งผืนปะชุนส่วนที่ขาดให้เรียบร้อย ปุยฝ้ายที่ซื้อมานางก็เอามาเย็บได้อีกหนึ่งผืนยัดไส้เข้าไปแล้วเย็บปิด เสร็จจึงทำความสะอาดห้องและหอบเสื้อผ้าไปซัก

อากาศยังคงหนาวเย็นลมหนาวปะทะผิวหน้าจนชาขึ้นสีแดงเรื่อแต่มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในชนบทเช่นนี้หากมัวแต่ชักช้าคงได้อดตายกันพอดี

หลังจากเสร็จสิ้นงานบ้านนางก็ก่อไฟทำอาหาร วันนี้ได้ข้าวสารกับไข่มาตุนเอาไว้ได้เพิ่มอีกมาก ของพวกนี้มีราคาแพงซึ่งนางและจิ่นฟานอวี้ยังไม่เคยได้กินของดีๆ มานานแสนนานจนแทบจะลืมรสชาติของมันไปแล้ว จะว่าไปครั้งสุดท้ายก่อนนางทำไข่พะโล้ล่าสุด เคยได้ลิ้มรสชาติดีๆ น่าจะเป็นตอนที่อยู่บ้านสกุลจางก่อนแยกบ้าน

นับตั้งแต่บิดามารดาเสียชีวิตนางก็ถูกเลี้ยงให้อดอยากกินของเหลือจากคนในตระกูลเป็นประจำ พวกเขาจะมองไม่เห็นหัวเด็กสติไม่สมประกอบเช่นนาง คิดเพียงว่าคนสติไม่ดีไม่มีความรู้ใดๆ จึงนึกจะทำอย่างไรก็ได้ มิหนำซ้ำยังใช้งานหนักเยี่ยงกรรมกรโดยอ้างว่าต้องช่วยกันทำงาน ด้วยความที่นางสติฟั่นเฟือนจึงทำตามอย่างว่าง่าย ตอนนั้นทั้งขี้กลัวและหัวอ่อนเป็นที่สุด

พวกเขาทั้งควบคุมและรังแกนางได้ง่ายสั่งหันซ้ายหันขวาก็ยอมทำตามหมด มีเพียงท่านปู่ที่พอมีเมตตาต่อนางอยู่บ้างยามมีขนมหรืออาหารก็แบ่งมาให้เสมอ จนกระทั่งได้เจอจิ่นฟานอวี้บัณฑิตตกยากกำพร้าพ่อแม่มาสลบในป่าลึกขณะที่เข้าไปหาฟืนกับลุงรองจึงนำมารักษาตัว

นั่นเป็นจุดเริ่มต้นแผนการของคนตระกูลจางโดยออกอุบายให้ทั้งคู่แต่งงานกันอ้างว่าชอบพอกันอยู่ท่านปู่จึงยินยอมให้ออกเรือน ยกบ้านทรุดโทรมหลังนี้พร้อมที่ดินเพียงหนึ่งหมู่เพื่อต้องการให้นางออกจากตระกูลไป

พวกเขาคิดว่านางเป็นเสนียดและตัวซวยอาจทำให้คนในตระกูลมัวหมองในภายภาคหน้า แต่ยังไม่วายรังแกครอบครัวของนางหลังแยกบ้านท่านย่าเหลียวมักมากับป้าสะใภ้รองตามมาเก็บเงินบอกว่าเป็นค่าสินสอดของจางลี่อิงจะเรียกเก็บจนกว่าจะครบห้าสิบตำลึงเงิน

จิ่นฟานอวี้ไม่อยากมีปัญหาจึงจำใจให้ไปถือว่าทดแทนบุญคุณ งานแต่งงานของทั้งคู่ก็ไม่สมบูรณ์แบบนักมีเพียงพิธีไหว้ฟ้าดินและยกน้ำชาโดยไม่มีเงินใส่ซองมาตั้งตัวแม้แต่อีแปะเดียว ถือว่ายกบ้านกับที่ดินให้แล้วก็ไม่ใส่ใจอีก ชาวบ้านต่างเล่าลือกันถึงความใจร้ายของตระกูลจางที่ทำกับลูกหลานกำพร้าได้ลงคอ เป็นความใจดำอำมหิตน่ารังเกียจแต่ไม่มีใครกล้าออกความเห็นเพราะไม่อยากมีเรื่องกับแม่นางเหลียวผู้ร้ายกาจให้อับอายเพื่อนบ้าน