ตอนที่2 ภาพในอดีต

จวนสกุลลั่ว   

         เสียงการต่อสู้ดังขึ้นเป็นระยะ หลังประตูบานใหญ่ที่ปิดสนิท และมีทหารจากจวนอ๋องจิ้งหยวน ยืนขวางทางอยู่ด้านนอก ท่านแม่ทัพชราผู้เป็นเจ้าของบ้าน ถือดาบยืนอยู่กลางลานบ้านอันกว้างขวาง ด้วยใบหน้าที่ย้อมไปด้วยสีเลือด ชายชราขบกรามแน่นด้วยความคลั่งแค้น

         เพราะคนที่ลงมือต่อครอบครัวของเขา คือสามีของบุตรสาว ชายที่เขาฝากทั้งชีวิตของลุกและกองทัพสกุลเชี่ยของภรรยา ที่เป็นสินเดิมของบุตรสาว ซึ่งเวลานี้มันตกอยู่ในมือของลูกเขย

         สายตาที่เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ มองไปที่หน้าเรือน สถภาพของบุตรสาวนั้น ช่างนาเวทนายิ่งนัก อ๋องจิ้งทำเหมือนนางเป็นเพียงสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งไปได้อย่างไร คนเป็นพ่อเยี่ยงเข้าหรือจะทนกับภาพเช่นนี้ได้

         แม่ทัพชรากระชับดาบในมือแน่น ก่อนจะขยับก้าวเพื่อไปช่วยเหลือบุตรสาว เขไม่เคยโกรธนางที่เลือกคนผิด แต่โกรธตัวเองที่ไม่ได้มองคนผู้นั้นให้ดีพอ แต่กลับยินดีส่งบุตรสาวให้แก่คนชั่วด้วยมือตนเอง

         ฟิ้ว! ฉึก! ร่างสูงใหญ่ของแม่ทัพชรา เซถอยหลังไปหลายก้าว ก่อนจะทรุดลงคุกเข่าโดยมีดาบในมือช่วยยันกาย มิให้ล้มลงไป แม่ทัพชราข่มกลั้นทุกความเจ็บปวดบนกายเอาไว้ ทว่าใจนั้นร้าวรานเหลือแสน

“ไม่นะ! ท่านพ่อ! ปล่อยข้านะ! ท่านพ่อ!!”

         หญิงสาวในชุดที่ย้อมไปด้วยสีเลือด ดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากพันธนาการ เพื่อเข้าช่วยเหลือบิดา ลำคอที่ถูกพันธนาการด้วยโซ่เส้นใหญ่ คอยรั้งมิให้นางไปที่ไหนได้อย่างใจหวัง หยิงสาวกรีดร้องแทบขาดใจเมื่อเห็นสภาพของผู้เป็นพ่อ

ก่อนที่โซ่ในมือของทหารจากจวนอ๋อง จะหลุดออกจากมือเขา ซึ่งนั้นคือคำสั่งของอ๋องจิ้งหยวน ที่ต้องการให้รสชาติความตาย ของภรรยาและครอบครัวพ่อตา ดูมีสีสันมากขึ้น เรียวปากหนายกยิ้มหยันต่อสภาพราวสุนัขของภรรยา นางหงส์ผู้สง่างาม ยามนี้เป็นได้แค่สัตว์เลี้ยงตัวหนึ่ง ที่รอวันตายก็เท่านั้น

“หาตัวลั่วอันผิงเจอหรือยัง”

อ๋องจิ้งหยวน ถามทหารที่วิ่งกลับมารายงาน ถึงการติดตามหาตัวของลั่วิงอัน บุตรสาวคนเล็กของแม่ทัพชรา เขาต้องการให้ครอบครัวลั่ว ได้อยู่กันพร้อมหน้า แม้จะรู้สึกเสียดายความงามของลั่วอันผิง ที่มิแพ้พี่สาวของนาง ทั้งที่กำเนิดจากคนละมารดา

“ยังขอรับ”

“หานางให้พบ ข้าจะให้พวกเจ้าได้สนุกกับนางอย่างเต็มที่”

เมื่อได้ยินคำของผู้เป็นนาย รอยยิ้มและแววตาหื่นกระหาย ของทหารที่อยู่รอบๆ ต่างปรากฏชัดให้เห็น การได้ลิ้มรองสตรีชนชั้นสูง และมีพรหมจรรย์อยู่ มันจะให้ความรู้สึกที่ดีแค่ไหนกัน เมื่อนึกถึงสิ่งที่จะได้รับ ทหารหลายคนเริ่มค้นหาคุณหนูเล็กสกุลลั่วในทันที

ทางด้านลั่วอันคังที่กำลังพยายามก้าวเดิน ไปหาผู้เป็นพ่อด้วยขาที่อ่อนแรง แต่นางก็หาได้ใส่ใจไม่ เพราะเป้าหมายคือบิดาอันเป็นที่รักเท่านั้น

หญิงสาวรวบรวมกำลังทั้งหมดในกาย ออกแรงวิ่งตรงไปหาบิดา ที่คุกเข่าอยู่กลางลานบ้าน บนกายของชายที่รักนางยิ่งกว่าชีวิต เต็มไปด้วยเลือด และลูกธนูดอกใหญ่ปักคาอยู่ ดวงตาที่มองมายังนาง หาได้กล่าวโทษนางแม้แต่น้อย

“ท่านพ่อ ลูกมาแล้วเจ้าค่ะ”

         ฟิ้ว! ฉึก! ฉึก! ลูกธนูที่ถูกปล่อยออกมาพร้อมกันสองดอก แม่นยำราวจับวาง ขาสองข้างของลั่วคังอัน ถูกลูกธนูปักเข้ายังข้อพับอย่างพอดิบพอดี ตึก! เข่าสองข้าง ทรุดลงกระแทกกับพื้นหินอย่างแรง ทว่าความเจ็บปวดนั้น ไม่ได้ทำให้นางลดละความพยายามที่จะไปหาบิดาได้แม้เลยแต่น้อย

         หากต้องตาย! นางก็ขออยู่ในอ้อมกอดของพ่อ เพราะนางคนเดียวโดยแท้ ที่เลือกคนผิดเข้ามาในชีวิต จนทำให้กองทัพของมารดาต้องตกไปอยู่ในมือคนชั่ว

         สินเดิมที่เป็นของมารดา เดิมทีมันอยู่ในการปกครองของท่านพ่อ จนวันที่นางออกเรือน สินเดิมนี้จึงตกไปอยู่ในมือของนาง และมันถูกเขา...สามีที่นางเชื่อมั่นว่าเขารักนาง ช่วงชิงไปพร้อมกับพรากชีวิตของคนสกุลลั่ว และสกุลเชี่ยไปต่อหน้านาง

         “อันเอ๋อร์ เด็กโง่...ไยเจ้าไม่หนีไป”

         แม่ทัพชราเอ่ยกับบุตรสาว ด้วยน้ำเสียงร้าวลึก บุตรสาวของเขาไม่ผิด ที่เลือกแต่งงานกับอ๋องจิ้งหยวน แต่ผิดที่เขาคิดเชื่อมั่นผิดคน จนทำให้ครอบครัวต้องพังพินาศ

         หญิงสาวใช้นิ้วที่ปริแตก จิกลงไปในร่องหินบนพื้น เพื่อช่วยให้นางลากร่างที่ไม่อาจเดินได้ ไปหาบิดาที่นั่งคุกเข่าโอนเอนอยู่กลางลานกว้าง

         “จิ้งหยวน! หากข้าเลือกได้อีกครั้ง ข้าจะชดเชยบาปนี้ของเจ้าให้สาสม พรู๊ด!”

         หญิงสามคำรามก้องอยู่ภายในใจ นางจะไม่ยอมให้ตนเองเป็นดาวหายนะของครอบครัวอีกเป็นอันขาด หากสวรรค์จะเมตตา ให้นางได้แก้ไขมัน