ตอนที่40 เย็นชา

แม่ทัพสาวทำเพียงยิ้มละมุน ทว่าในใจนั้นมันจุกแน่นเหลือเกิน แต่ก่อนที่นางจะทันได้โทษตัวเอง ถึงเรื่องราวในอดีต เสียงฝีเท้าจากด้านนอกก็พลันดังขึ้นอีกหน หญิงสาวจึงหมุนกายกลับไปมอง ว่าเป็นผู้ใดในเจ้าบ้านอีกหรือไม่...

“ทุกคนมากันแล้ว ข้าต้องขออภัยท่านแม่ทัพใหญ่และฮูหยิน ที่เตรียมมื้อเที่ยงล่าช้าเจ้าค่ะ”

เป็นหยางฮูหยินที่ก้าวเข้ามา ยืนประจันหน้ากับว่าที่สะใภ้ แม้ว่าปากจะเอ่ยกับบิดามารดาของหญิงสาว แต่ดวงตากลับจับจ้องอยู่ที่ใบหน้างามของลั่วคังอัน ราวกับจะมองให้ทะลุถึงความคิดของหญิงสาว

ลั่วคังอันที่ผ่านกมารฝึกฝนมาอย่างนัก มีหรือจะมองไม่ออกกับสายตา ของภรรยาเจ้าบ้าน แน่นอนว่าเมื่อนางไม่ต้องการ ให้ใครได้รู้เห็นถึงความรู้สึกนึกคิด นางจะสามารถกลบมันไว้ในความเฉยชา ได้ราวกับคนที่ปากยิ้ม ทว่าสายตาไร้ซึ่งความรู้สึกอื่นใด

“หิวหรือยัง”

ทว่ายังไม่ทันที่หยางฮูหยิน จะได้เอ่ยสิ่งใดกับหญิงสาว หยางเหยาเกอที่ยกมือขึ้นไปวางบนหลังมือหญิงสาว พร้อมเอ่ยถามนางด้วยน้ำเสียงอ่อนละมุน ต่างจากเวลาต้องเผชิญหน้ากับมารดาเพียงลำพัง เสมือนความเย็นชาสองขั้วปะทะกันเลยก็ว่าได้

“เจ้าหิวแล้วรึ! เช่นนั้นเราไปห้องอาหารกันเถอะ”

หยางฮูหย