ตอนที่42

“ข้าก็แล้วแต่เจ้าเถิด ในเมื่อชีวิตข้าก็ไม่ต่างอะไรกับดอกไม้เหี่ยวเฉาต้นหนึ่ง”

คำพูดปนห่อเหี่ยวของชายหนุ่ม ทำให้แม่ทัพสาวคลี่ยิ้มเอ็นดู กับความเป็นคนขี้น้อยใจ แต่สีหน้าของเขามันมิได้เป็นอย่างปากพูดสักนิด เพราะมันดูอิ่มเอิบเหลือเกิน

“เจ้าค่ะ ข้าจะเร่งทำภารกิจต่างๆ ให้เสร็จสิ้น เราจะไปอยู่อย่างสงบในที่ของเรา”

หญิงสาวทำเพียงแค่อมยิ้ม หากเขารู้ว่านาง รู้ถึงความลับของเขาก่อนตายในชาติที่แล้ว เขาจะยังทำตัวเหมือนคนไร้ค่าต่อหน้านางอยู่อีกไหม แต่แบบนี้ก็ดีแล้ว อย่างน้อยเขาก็ปลอดภัยไปอีกระยะหนึ่ง

“จะว่าอย่างไร ข้าก็ว่าตามนั้น”

ชายหนุ่มไม่สามารถบอกได้ ว่าตัวเขาเองรู้สึกยินดี หรือกังวลใจกันแน่ หากสภาพของเขาไม่เป็นเช่นนี้ นางอาจไม่เหลียวแลก็เป็นได้ คงเพราะเขาไม่สามารถเป็นสามีได้อย่างสมบูรณ์ นางจึงเลือกเขามาเป็นตัวช่วย ในการหลบหลีกเรื่องแต่งงานกับบุรุษสกุลใหญ่...

“วันหน้าข้าจะมารับท่านพี่เหยาเกอ ไปกินข้าวที่บ้านนะเจ้าคะ”

หญิงสาวบอกกับชายหนุ่ม ด้วยน้ำเสียงสดใส ต่างจากเวลาอยู่กับสหายหรือทหารในกองทัพ ราวฟ้ากับเหวเลยทีเดียว

“ใช่ว่าข้าไม่อยากไป แต่ข้าเกรงจะเป็นที่ลำบากของเจ้า”

“นั่นน่ะสิ! พี่ใหญ่ควรรู้ตัว