ตอนที่11 โง่งม!

ลานหน้าเรือน

         อ๋องจิ้งหยวน ยืนเผชิญหน้ากับชายหรุ่มรูปงามถึงหกคน ซึ่งแต่ละคนต่างมีบุคลิกที่แตกต่างกันพอสมควร ทว่าสิ่งที่พวกเขาทั้งหกมีคือสายตาเฉยชาต่อการพบเขา ที่มียศเป็นถึงอ๋อง

         “ต่ำช้านัก! เห็นท่านอ๋องแล้วยังไม่รู้จักคำนับ”

         องครักษ์ข้างกายของอ๋องจิ้งหยวน ตวาดใส่ชายทั้งหก ด้วยน้ำเสียงกร้าวกระด้าง บอกชัดถึงความไม่พอใจ และนั่นทำให้ลั่วอันผิงที่ออกมาตามสหายของพี่สาว ต้องหยุดยืนนิ่งด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

         ด้วยเกรงจะเกิดเรื่อง ทว่านางก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปบอกพี่สาว เพราะอาจเกิดเรื่องมากกว่าที่เป็นอยู่ หญิงสาวจึงเลือกที่จะยืนรอดูสถานการณ์เสียก่อน

         “เจ้าว่าให้ใครกัน”

         หนึ่งในหกเอ่ยถามขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบ และดูเหมือนชายหนุ่มทั้งหกจะไม่ได้รู้สึกตื่นกลัว ต่อคำพูดขององครักษ์ในอ๋องจิ้งหยวนเลยแม้แต่น้อย

         แน่นอนว่านี่ทำให้อ๋องหนุ่ม ต้องหรี่ตามองคนทั้งหกให้ถี่ถ้วน คนที่ไม่ยำเกรงต่อฐานะของเขา ย่อมต้องมีสิ่งที่เหนือกว่า หากก้าวพลาดเพียงเล็กน้อย อาจตกที่นั่งลำบากในภายหน้าได้

         ขนาดหญิงที่เขาหมายปองอย่างลั่วคังอัน นางยังสยายปีกได้กว้างกว่าเขาที่เป็นถึงอ๋อง ถึงจะไม่ใช่สายเลือดของเชื้อพระวงศ์ แต่ความดีของบรรพบุรุษทำให้เขาได้สืบบรรดาศักดิ์ ก็นับได้ว่ามิได้น้อยหน้าใครเลย แต่ชายหนุ่มทั้งหกนี้ กลับไม่แยแสต่อฐานะของเขา นี่ต้องมีเบื้องลึกที่ต้องพึงระวัง

         “เฉินเหว่ย อย่าได้เสียมารยาท ข้าขออภัยแทนคนของข้าด้วย ที่ใช้วาจาจาบจ้วงพวกท่าน”

         อ๋องหนุ่มเลือกที่จะเป็นคนอ่อนน้อม มากกว่าจะเป็นคนอวดเบ่งอำนาจ ด้วยตอนนี้มีสายตาของลั่วอันผิง กำลังจับจ้องดูพวกเขาอยู่ที่หน้าประตูเรือน

         “บางครั้งการเดินที่เอาแต่เชิดหน้าสูง อาจสะดุดเข้ากับสิ่งที่ลืมมองได้ ท่านอ๋องจิ้งควรตักเตือน คนของท่านให้พึงระวังไว้บ้างก็ดีไม่น้อยเลยนะขอรับ”

         เมื่ออีกฝ่ายอยากที่จะเล่นบทคนดี ทำไมพวกเขาทั้งหก จะต้องปฏิเสธที่จะรับบทผู้ร้ายเล่า คนผู้นี้แม้ไม่เคยได้เดินทางไปลำบากไกลๆ ถึงชายเยี่ยงพวกเขา แต่สมองนั้นย่อมต้องชาญฉลาดที่จะใช้เอาชนะผู้คน ไม่อย่างนั้นอ๋องตราตั้งผู้นี้ จะลำพองตนมาจนถึงทุกวันนี้ได้อย่างไร

         “ได้...ข้าจะอบรมเขาให้ดี”

         อ๋องหนุ่มรับคำอย่างสุภาพ แม้จะถูกอีกฝ่ายพูดคล้ายข่มขู่ แต่เขาอยากให้หญิงสาวที่หมายปอง มองเห็นว่าเขาเป็นคนใจกว้างเพียงใด

         “คัง...ไม่ใช่คนที่จะเชื่อทุกสิ่งด้วยตาเปล่า”

         หนึ่งในหกเอ่ยขึ้นบ้าง คำพูดของชายหนุ่มทำให้อ๋องจิ้งหยวนถึงกับหน้าม่านไปชั่วขณะ ก่อนที่มันจะถูกปกปิดเอาไว้ ด้วยใบหน้าอ่อนละมุนดังเดิม ทว่าในใจนั้นกลับสบถด้วยถ้อยคำนับล้าน ไยสวะพวกนี้ถึงมองออกว่าเขากำลังคิดสิ่งใดอยู่…

         “พวกท่านกำลังมองเจตนาของข้าผิดไป” อ๋องหนุ่มไม่ได้แสร้งโง่ ในคำพูดนี้ของชายหนุ่มตรงหน้า ทว่าเขาก็มิได้แสดงท่าทีขุ่นเคืองแต่อย่างใด

         “หึๆ นักรบที่หลบซ่อนเพียงในกำแพง มีหรือจะเทียบเท่ากองโจรที่ก้าวผ่านอันตรายในยามราตรี”

         ชายหนุ่มอีกคนพูดขึ้นบ้าง คงมีเพียงคนโง่เท่านั้น ที่แปลความหมายของคำพูดเหล่านี้ไม่ออก อ๋องหนุ่มยังคงเหลือที่จะยิ้มอย่างคนมีเจตจำนงที่ดี คล้ายมิคิดถือสาผู้อื่นวัยกว่า พูดจาเหน็บแนมเขาอย่างไม่คิดอ้อมค้อม

         “ท่านพี่ทุกท่าน ท่านพ่อท่านแม่ ให้ข้าเชิญพวกท่านเข้าด้านในเจ้าค่ะ”

         ทว่ายังไม่ทันที่อ๋องจิ้งหยวน จะทันได้เอ่ยสิ่งใดตอบโต้ ลั่วอันผิงที่ยืนฟังทุกอย่างอยู่ตั้งแต่ต้น ได้เอ่ยแทรกขึ้นเพื่อให้การโต้เถียงยุติลงเสียที เพราะนางเองก็ไม่ได้ชื่นชอบ อ๋องจิ้งหยวนเท่าใดนัก

ชายหนุ่มทั้งหกมองไปยังหญิงสาว ที่ยืนอยู่หน้าประตูเรือน ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ใบหน้างามนั้นเหมือนกับสหายรัก เมื่อครั้งก้าวสู่กองทัพใหม่ๆ งดงามอ่อนหวานนัก

ทว่าตอนนี้ภาพนั้น คงหลงเหลือบนใบหน้าของหญิงสาว ผู้ยืนรอพวกเขาทั้งหกอยู่เท่านั้นกระมัง ด้วยคังอันบัดนี้กลายเป็นสตรีที่มีความงาม ในแบบนักรบ ที่ผ่านความเป็นความตายมานับครั้งไม่ถ้วน พวกเขาจึงแทบไม่เคยมองเห็น ความเป็นสตรีในตัวนางเลย

“ไปสิ”

เมิ่งหยู๋เฟิงเป็นคนแรกที่เอ่ยขึ้น แล้วก้าวตรงขึ้นบันไดไป โดยไม่สนใจต่ออ๋องหนุ่มที่ยังยืนมองพวกเขาอยู่ข้างหลัง ซึ่งคนมองทำได้เพียงกำหมัดแน่น ด้วยความเจ็บแค้นใจ แต่ก็มิอาจทำสิ่งใดได้ในตอนนี้ นอกจากยิ้มอย่างผู้ใหญ่ที่ไม่ถือสาเด็ก

“คนพวกนี้ช่างกำแหงนัก กล้าที่จะเคารพต่อท่านอ๋อง”

เฉินเหว่ย ยังคงพูดด้วยความคับแค้นใจ ที่ผู้เป็นนายถูกหยามเหยียดต่อหน้า

“หุบปากเจ้าซะ! อย่าได้ทำให้ข้าต้องเดือดร้อนอีก”

เมื่อทุกคนหายลับไปภายในเรือนแล้ว อ๋องจิ้งหยวนก็ไม่จำเป็น ต้องแสร้งเป็นผู้โอบอ้อมอีกต่อไป

“แต่ท่านอ๋องขอรับ”

“ขนาดพวกมันรู้ว่าข้าเป็นใคร ยังไม่คิดจะแยแส นั่นหมายความว่าต้องมีดี หรือเบื้องหลังที่ข้าเอื้อมไม่ถึง”

“นอกจากเชื้อพระวงศ์สายตรง จะมีผู้ใดเหนือท่านอ๋องไปได้เล่าขอรับ”

“โง่งมนัก! อ๋องตราตั้งยังเทียบไม่ได้กับแม่ทัพคนหนึ่งเลย ในเรื่องความสำคัญ เจ้าอย่าได้พูดแบบนี้กับใครอีก หาไม่แล้วลมหายใจเจ้าจะไม่มีเหลืออยู่”

อ๋องหนุ่มก้าวจากไปด้วยอารมณ์อันขุ่นเคือง เขาไม่นึกมาก่อนเลยว่าองครักษ์ที่มารดาจัดหาให้ จะโง่งมได้ถึงเพียงนี้ หากไม่เพราะคนสนิทของเขาต้องไปทำงานสำคัญ เขาจะไม่มีทางพาตัวปัญหามาให้เสี่ยงภัยไปด้วยแบบนี้เลย