ตอนที่12 ธิดาจวนโหว

จวนสกุลหยาง เรือนเหนียงเหนียง

         ภายในห้องหนังสือ ร่างระหงได้นั่งจิบชา อยู่หลังฉากกั้นบานใหญ่ ซึ่งขวางกั้นระหว่างผู้มาเยือน และเจ้าของเรือน โดยมีแม่นมชราคอยพัดวี และรินชาให้แก่นายสาว

“ได้ความว่าอย่างไร”

         เจ้าของเรือนเอ่ยถาม คนที่อยู่อีกด้านของฉากกั้น ด้วยน้ำเสียงของคนที่เย่อหยิ่ง ตามชาติกำเนิดของนางแต่เดิม แม้ว่าสกุลฉีเวลานี้ได้ล่มสลายไปแล้ว แต่นางก็จะไม่มีวันที่จะยอม อยู่อย่างผู้ที่พ่ายแพ้ต่อชะตา  

         “ตอนนี้ท่านแม่ทัพลั่ว ได้เดินทางมาถึงเมืองหลวงแล้วขอรับ”

ชายที่อยู่อีกด้านของฉากกั้น ได้รายงานผู้เป็นนาย ตามที่นางสั่งการให้เขา เฝ้าติดตามการมาของแม่ทัพหญิงลั่วคังอัน

“นางเป็นอย่างไรบ้าง”

“แตกต่างจากสตรีชั้นสูง โดยทั่วไปมากทีเดียวขอรับ ท่าทางจะดื้อรั้นอยู่มิน้อยขอรับ”

“หึๆ คงยากที่ข้าจะทำให้นางเชื่องได้ แต่แบบนี้ก็ดี ในเมื่อตาเฒ่าหยาง ต้องการติดปีกให้หยางเหยาเกอ ข้าก็จะเด็ดปีกนั้นมาไว้ในมือเสียเอง”

นางมีความคิดที่ดีกว่า การขัดขวางเรื่องแต่งงาน ซึ่งมันจะไม่มีคำว่าผิดพลาด และจะสามารถทำให้ครอบครัวสามี เป็นเพียงเบี้ยที่นางจะเขี่ยทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้

“นางดูหยาบกระด้าง และหยิ่งยโสไม่น้อยเลยขอรับ”

“เป็นเรื่องปกติของสตรีบ้านนอก แม่นมหลี่ ไปจัดหาของขวัญและเตรียมรถม้า ข้าจะไปพบว่าที่ลูกสะใภ้สักหน่อย”

หยางฮูหยินสั่งการกับแม่นมข้างกาย นางต้องได้เห็นกับตาตนเอง เพื่อจะได้ประเมินตัวตน ของว่าที่สะใภ้ได้อย่างลึกซึ้ง แน่นอนมันย่อมดีกว่าคำคนอื่น ที่ถ่ายทอดมาให้ฟัง

“เจ้าค่ะ”

“ส่วนเจ้าคอยจับตาดูนางต่อไป”

“ขอรับ”

เมื่อไม่มีคำสั่งใดเพิ่มเติม ชายที่อยู่อีกฝั่งของฉากกั้น ได้หมุนกายก้าวเดินจากไปในทันที

“ข้าไม่เชื่อว่าจะไม่วันของข้า”

ดวงตาหมาดร้ายจับจ้องอยู่ที่ฉากกั้น ซึ่งมันคือสิ่งที่นางชิงชัง แต่ก็ไม่คิดที่จะทิ้งไป เหมือนตัวนางที่ยังต้องทนอยู่สกุลหยาง ด้วยตัวนางเป็นสตรีที่ไร้ที่ไป ทั้งที่ชีวิตแต่งงานนั้น ไร้ซึ่งความสวยงาม เช่นที่คนภายนอกคิดเอาไว้ไกลทีเดียว

สามสิบปีก่อน

หญิงสาวที่เพียบพร้อมในทุกด้าน กำลังเดินชมสวนดอกไม้ ภายในจวนอันใหญ่โตของสกุลหยาง ซึ่งนางได้ติดตามครอบครัว มาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของหยางฮูหยิน

“ใครน่ะ!”

หญิงสาวเอ่ยถามออกไป เมื่อเห็นพุ่มดอกไม้ขยับไหว เมื่อความสงสัยผุดขึ้นในใจ เท้าบางก็ก้าวขยับก้าวตรงไปยังพุ่มไม้นั้นทันที ตึก! ทว่า...ยังทันที่จะถึงที่หมาย

ร่างงามก้ชนเข้ากับบางอย่าง ที่แข็งแรงมากจนนางแทบเซล้ม หมับ! ทว่าแผ่นหลังของนาง กลับถูกประคองเอาไว้ได้ทันท่วงที หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของวงแขน ที่โอบร่างนางเอาไว้ มิให้ล้มลงกระแทกพื้นดิน

“คุณหนูสกุลใดกัน จึงมาเดินเล่นโดยไร้สาวใช้เยี่ยงนี้”

น้ำเสียงทุ้มลึก ได้เอ่ยถามกึ่งตำหนิหญิงสาวอยู่ในที ด้วยสตรีชั้นสูงทุกสกุล มิควรเดินไปไหนมาไหนเพียงลำพัง แล้วนี่นางมิเพียงอยู่คนเดียว ยังคิดที่จะเดินไปดูสิ่งที่สงสัย ทั้งที่ตามจริงนางควรล่าถอย

“ขะ...ข้า”

ตึก! ทว่ายังไม่ทันที่จะได้พูดสิ่งใดต่อ ใบหน้างามกลับต้องซบอยู่กับแผ่นอกกว้างเสียอย่างนั้น มือหนายกขึ้นปิดใบหูของนางทั้งสองข้าง ราวกับไม่ต้องการให้ได้ยินสิ่งใด

“นี่! เจ้าจะทำอะไรน่ะ!”

หญิงสาวส่งเสียงอู้อี้อยู่กับอกหนา ที่กระเพื่อมขึ้นลงตามลมหายใจของเขา ก่อนจะแกะมือที่เขาปิดหูของนางเอาไว้ออก ซึ่งเขากลับยินยอมคลายมันอย่างว่าง่าย ก่อนที่นางจะผลักเขาให้ออกห่างกาย

“เจ้ายังไม่เหมาะที่จะเห็น หรือได้ยินในบางอย่าง”

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น เพื่อไขความเข้าใจผิด ที่มันฟ้องจากสายตาและสีหน้าของนาง

“ถึงจะอย่างนั้น เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องตัวข้าแบบนี้ หากมีใครมาพบเห็นข้าจะทำเช่นไร ถึงเจ้าจะหน้าดีเพียงใด เจ้าก็มิใช่คนที่ข้าอยากฝากทั้งชีวิตไว้ที่เจ้าหรอกนะ”

หญิงสาวพูดด้วยอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่น นางมีคนรักที่มีสัญญาหมั้นหมายกันแล้ว หากมีคนเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ จากที่จะได้แต่งกับคนรัก คงหนีไม่พ้นต้องผูกทั้งชีวิต ไว้ที่คนตรงหน้านี้แทน

“ข้าขออภัยแม่นางด้วย ข้าแค่คิดน้อยไปหน่อยเท่านั้น”

“สารเลว! เจ้าคิดว่าข้าอยู่คนเดียว จึงตั้งใจฉวยโอกาสสินะ! คนเยี่ยงเจ้ามันช่างต่ำช้ายิ่งนัก การแต่งกายรึ! ก็ไม่น่าไร้การอบรม แต่ทำไมจึงได้ทำเรื่องแบบนี้ต่อข้า ที่เป็นถึงธิดาจวนโหว”

“...”

ชายหนุ่มหาได้ตอบโต้ ต่อคำด่าทอจากหญิงสาว เพราะเรื่องนี้เขาก็ผิดจริงๆ ที่ห่วงว่านางจะรู้เห็น หรือได้ยินสิ่งที่ไม่ควร แล้วอาจส่งผลร้ายต่อตัวนางในภายหน้าได้