บทที่ 397

เซิ่นหรูซวงก้มหน้าลงพลางกุมหน้าผาก “แม่คะ มันไม่ใช่อย่างที่แม่คิดจริง ๆ นะคะ เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด หนูไม่ได้มีความรู้สึกแบบนั้นกับเขา อย่าไปฟังที่เขาพูดกันมั่ว ๆ เลย อีกอย่างหนูยังต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยด้วย จะไปคิดถึงเรื่องนี้ได้อย่างไร?”

เหยียนเหวินอินพูดยิ้ม ๆ “ไม่ชอบเขาแล้วทำไมต้องพาเขาไปรักษาที่โรงพยาบาลด้วย แถมยังกลับมาช้าขนาดนั้นอีก ลูกเขินหรือเปล่า? แม่เป็นแม่ของลูก ไม่ต้องอายหรอก ลูกคุยกับแม่ได้ทุกเรื่อง ส่วนเรื่องสอบเข้ามหาวิทยาลัย แม่เชื่อว่าลูกทำได้ ดังนั้นถ้าลูกคิดจะมีความรักก็มีไปเลย ไม่เป็นไร แม่ไม่ห้ามลูกหรอก”

เซิ่นหรูซวง: ?

เซิ่นหรูซวงครางเบา ๆ “ทำไมแม่ถึงได้พูดจาไร้สาระเหมือนคนอื่นล่ะคะ ไม่มีอะไรจริง ๆ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่ซับซ้อนมาก อธิบายไม่ได้ในเวลาสั้น ๆ แต่สามารถสรุปได้อย่างแน่นอนว่าหนูไม่ได้มีความรู้สึกแบบนั้นกับเขา”

เหยียนเหวินอินนพูด “ไม่มีจริงหรือ?”

เซิ่นหรูซวงยืนยัน “ไม่มีจริง ๆ ค่ะ แม่อย่าเดาไปมั่วซั่วเลย”

เหยียนเหวินอินไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูด จึงถามด้วยความสงสัย “แล้วทำไมลูกถึงเอาหัวโขกกำแพงหลังจากที่เขาพูดปฏิเสธลูกล่ะ?”

เซิ่นหรูซวงเผยอริมฝีปาก