ตอนที่2.  อีกด้านหนึ่งของเมืองหลวง

อีกด้านหนึ่งของเมืองหลวง สายฟ้าแปลบปลาบจากท้องฟ้าพุ่งวาบลงยังร่างของขอทานหนุ่ม

ร่างที่เดิมทีสิ้นลมหายใจไปแล้วกลับเกร็งกระตุกท่ามกลางสายฝนกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย ชำระคราบสกปรกบนใบหน้าเผยความผุดผ่องให้เห็น ขนตายาวเรียงกันเป็นแพราวอิสตรีกระพือไหว ในขณะที่ร่างผอมเริ่มขยับกายพลิกตัวลุกขึ้น  ฉับพลันนั้นสายฝนก็หยุดลง พร้อมกับท้องฟ้าที่ปลอดโปร่งขึ้นมาอีกครั้ง

ณ แท่นพิธี บนยอดเขาสูง

เมื่อพายุสงบลง ผู้ที่ยืนดูพิธีกรรมอยู่ห่าง ๆ ก็รวบรวมความกล้าก้าวเท้าเข้าไปถามนักบวชว่า

“พิธีหวนคืนวิญญาณได้ผลหรือไม่”

เสียงของชายชราผู้นั้นแปร่งเล็กคล้ายอิสตรีอยู่หลายส่วน

“ท่านก็เห็นกับตาแล้วมิใช่หรือ หุ่นฟางตนนี้ถูกอสนีบาตสวรรค์แผดเผามอดไหม้ ทรัพย์เก่าเพรียกหา วิญญาณหวนคืน”

นักบวชนอกรีตผู้นั้นเอ่ยอย่างลำพองใจที่พิธีกรรมเสร็จสิ้นด้วยดี เท่ากับว่าฝีมือเขาสูงขึ้นไปอีกขั้น

“เช่นนั้นก็ดี.... เช่นนั้นก็ดี...”

ชายชราผู้จ้างวานให้นักบวชทำพิธีให้ผงกศีรษะพลางเช็ดน้ำตา น้ำเสียงแปร่งเล็กสั่นเครือ แล้วเขาก็ล้วงเอาถุงบรรจุแท่งทองนับสิบแท่งยื่นให้นักบวชพลางกล่าวว่า

“ขอบคุณท่านมาก ที่ช่วยฟื้นคืนมังกรสู่แผ่นดิน”

นักบวชนอกรีตรับถุงแท่งทองนั่นมา แล้วรีบเปิดดูด้วยความดีใจ ทันทีที่เห็นแท่งทองทอประกายวาววับยามต้องแสงไฟ สติเขาก็ดับวูบลงพร้อมกับความเจ็บแปลบที่ช่องท้อง

ฉึก !

ชายชราผู้จ้างวานกระชากมีดออก เลือดของนักบวชก็พุ่งกระฉูดออกมาเปรอะเปื้อนเต็มตัวเขา แววตาสงบเยือกเย็นมองดูร่างนักบวชสิ้นใจล้มลงแทบเท้า

“ขอท่านอย่าได้โทษข้า ความลับสวรรค์มิอาจแพร่งพราย !”

ณ ตำหนักหย่งซาน   เมืองซานซี

รถม้าคันหนึ่งวิ่งฝ่าความมืดมาอย่างรวดเร็ว แล้วจอดลงที่หน้าตำหนักหย่งซาน จากนั้นชายชราผู้หนึ่งก็รีบร้อนลงจากรถม้า ทหารเฝ้าประตูตำหนักสองนายรีบเปิดประตูให้ทันทีที่เห็นใบหน้าชายชราผู้นั้น

เฉินกง  มุ่งหน้าเข้าไปที่เรือนรับรองด้านหน้า แม้จะล่วงเข้าสู่ยามโฉ่วแล้ว แต่ทั่วทั้งห้องยังจุดโคมไฟสว่างไสว เมื่อพบดรุณีในอาภรณ์ชาววังเขาก็รีบคุกเข่าลง

“ถวายบังคมองค์หญิง”

องค์หญิงฟางหรงลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วรีบเข้าไปประคองขันทีชราให้ลุกขึ้น พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงนอบน้อมว่า

“เฉินกง ท่านลุกขึ้นเถอะ ข้าบอกท่านกี่ครั้งแล้วที่นี่มิใช่วังหลวงไม่ต้องมากพิธี พื้นเย็นออกปานนั้นจะทำลายสุขภาพท่านเอาได้”

ชายชราลุกขึ้นใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งวัยนั้นปรากฏความซาบซึ้งในน้ำใจขององค์หญิงฟางหรง เชื้อพระวงศ์เพียงหนึ่งเดียวที่หนีรอดมาได้จากการผลัดเปลี่ยนแผ่นดิน

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”

แค่ก.....      แค่ก......

องค์หญิงฟางหรงไอออกมาขณะที่เดินกลับไปยังที่นั่งของตน นางกำนัลข้างกายรีบนำเสื้อคลุมมาถวาย พร้อมกับถ้วยโอสถ 

นางเป็นธิดาที่เกิดจากกุ้ยเฟยในฮ่องเต้พระองค์ก่อน แต่เพราะกุ้ยเฟยสุขภาพอ่อนแอจึงเสียชีวิตทันทีที่คลอดธิดา ฮองเฮาซึ่งเป็นพี่สาวต่างมารดาของกุ้ยเฟยจึงเป็นผู้เลี้ยงดูนางเสมือนธิดาในอุทรร่วมกันกับโอรสทั้งสองของพระองค์

เมื่อโอรสองค์โตของฮองเฮาขึ้นครองราชย์แทนบิดา ฐานะของนางจึงกลายเป็นน้องสาวของฮ่องเต้ แต่เพราะว่านางยังเยาว์วัย อีกทั้งสุขภาพอ่อนแอ องค์หญิงฟางหรงจึงยังคงอยู่ในความดูแลไทเฮาจนกระทั่งนางอายุได้ 14 ปี  ก็เกิดเหตุการณ์ผลัดเปลี่ยนรัชกาลนางกับข้าทาสบริวารที่เหลือจึงถูกเนรเทศให้ไปอยู่ชายแดน

“องค์หญิงลำบากท่านแล้ว ที่ต้องมานั่งคอยชายชราอย่างเช่นกระหม่อม”

เฉินกงเสียงสั่นพร่าด้วยความห่วงใย เขาเป็นขันทีคนสนิทของไทเฮา ดังนั้นจึงเห็นองค์หญิงมาตั้งแต่ยังเป็นทารก

ในดวงตาฝ้าฟางคล้ายมีหมอกปกคลุมนั้นหวนนึกถึงวันที่ฮ่องเต้ตายอย่างอนาถ ส่วนพระอนุชาของฮ่องเต้ก็ถูกสังหารข้อหากบฏ ภายในวันเดียวกันนั้นส่งผลให้ไทเฮาถึงกับกระอักโลหิตสด ๆ ออกมา หลังจากนั้นไทเฮาก็ล้มป่วยหนัก ก่อนสิ้นใจไทเฮาได้เรียกเขา และองค์หญิงฟางหรงเข้าไปสั่งเสียเป็นครั้งสุดท้าย

“... ข้า... ข้าไม่เชื่อว่าเฉินฉู่เป็นกบฏ... ฮ่องเต้... ฮ่องเต้ตายอย่างอนาถนัก..”

ไทเฮาตรัสออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือแผ่วเบา ดวงตาแดงก่ำแทบจะเป็นสายเลือด

“ไทเฮาอย่าเพิ่งตรัสอะไรตอนนี้เพคะ ถนอมพระวรกายให้ดีเพื่อทวงความยุติธรรมให้กับท่านพี่ทั้งสอง”

องค์หญิงน้อยสะอึกสะอื้นข้าง ๆ เตียง สองมือเกาะกุมพระหัตถ์ไทเฮาเอาไว้แน่น

“...ข้า.. ต้องพูด ข้ารู้ตัวว่าเวลาของข้าเหลือน้อยเต็มทน.. เฉินกง... เฉินกง...”

“กระหม่อมอยู่นี่แล้ว”

เฉินกงรีบขยับเข้ามาใกล้พระวรกายของไทเฮาอีกนิด เพื่อให้พระนางทรงทอดพระเนตรเห็นตนได้ชัดเจน

“เจ้าฟังข้า... เปิดกล่องที่อยู่ใต้แท่นบรรทมข้า แล้วจงกระทำทุกวิธีทาง... ให้... ให้มังกรหวนคืนบัลลังก์..”

สิ้นคำ ไทเฮาก็หลับพระเนตรลง พระพักตร์หันเอียงไปด้านหนึ่ง แล้วสิ้นพระชนม์

หลังจากเสร็จสิ้นพิธีศพของไทเฮา เขาและองค์หญิงฟางหรงจึงได้เปิดกล่องที่อยู่ใต้แท่นบรรทมของไทเฮาแล้วพบว่าในนั้นบรรจุม้วนผ้าไหมที่มีลายพระหัตถ์ของไทเฮาเขียนถึงแผนการเอาไว้อย่างละเอียดว่า เมื่อบัลลังก์มังกรตกเป็นของผู้อื่นที่ไม่ใช่สายเลือดมังกรให้เขาพาองค์หญิงน้อย และข้าทาสบบริวารที่เหลือออกจากเมืองหลวงให้เร็วที่สุด แล้วเสาะแสวงหานักบวชนอกรีตเพื่อทำพิธีฟื้นคืนชีพให้กับฮ่องเต้

แค่ก.....      แค่ก......

เสียงไอขององค์หญิงฟางหรงดึงสติของขันทีชราให้กลับสู่ปัจจุบัน เขากะพริบตาเพื่อไล่น้ำตาที่รื้นขึ้นมา

“หากพูดถึงความลำบาก หลายปีมานี้เป็นท่านที่ลำบากยิ่งกว่าข้า”

องค์หญิงฟางหรงทอดเสียงซาบซึ้งให้กับขุนนางผู้ภักดี จากนั้นจึงเอ่ยถามถึงเรื่องสำคัญว่า

“คืนนี้... บนยอดเขา... สำเร็จหรือไม่”

วาจาที่เปล่งออกมานั้นระมัดระวังยิ่ง

เฉินกงหันมาสบพระเนตรองค์หญิง แล้วเปล่งวาจาคล้ายกับจะระงับความดีใจเอาไว้ไม่ได้ว่า

“สำเร็จ... สำเร็จแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

องค์หญิงฟางหรงยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นปิดพระพักตร์ไอสองสามครั้ง จากนั้นจึงเอ่ยว่า

“เป็นเรื่องดียิ่งนัก เช่นนี้ก็เท่ากับว่าพวกเราทำตามพระราชเสาวนีย์ขององค์ไทเฮาให้สำเร็จลุล่วงได้ห้าส่วนแล้ว”

ขันทีชราได้แต่พยักหน้ารับ ก้อนแข็ง ๆ ก้อนหนึ่งได้แล่นพล่านขึ้นมาจุกที่ลำคอ น้ำตาก็พาลจะไหลออกมา ตลอด 4 ปีมานี้ เขาเฝ้าเสาะแสวงหานักบวชที่สามารถทำพิธีเรียกวิญญาณให้ฟื้นคืนชีพอย่างอยากลำบาก ยิ่งนานวันความหวังยิ่งริบหรี่ แล้วก็เหมือนกับเป็นลิขิตสวรรค์ทำให้เขาได้กับนักบวชนอกรีตผู้นั้น