ตอนที่3. ขอทาน

“คืนนี้คงจะลำบากท่านมิใช่น้อย ข้าจึงสั่งให้นางกำนัลตุ๋นน้ำแกงไก่ไว้รอท่าน” เมื่อองค์หญิงฟางหรงเอ่ยถึงตรงนี้ นางกำนัลผู้หนึ่งก็ยกถ้วยบรรจุน้ำแกงไก่ร้อน ๆ เข้ามา แล้ววางบนโต๊ะให้กับเฉินกง

ตอนที่3.

“เชิญเฉินกงดื่มสักหน่อยเถิดจะได้บำรุงร่างกาย”

“ขอบพระทัยองค์หญิง ที่ใส่ใจผู้เฒ่าอย่างกระหม่อม”

เฉินกงยกน้ำแกงขึ้นดื่มจนหมดถ้วยเพื่อแสดงการรับน้ำใจ คล้ายกับเมื่อยามที่เขาเคยถวายงานรับใช้ไทเฮา เมื่อทำงานสำเร็จ ไทเฮาก็มักจะถวายสิ่งของเป็นการตอบแทนความดีความชอบ

“เมื่อดื่มหมดถ้วยแล้ว หวังว่าท่านคงจะหลับสบาย”

เมื่อตรัสเสร็จองค์หญิงก็ลุกขึ้นให้นางกำนัลประคองเดินออกไปยังประตู

เฉินกงรีบลุกขึ้นแล้วประสานมือค่อมศีรษะลง

“น้อมส่งองค์หญิง”

เมื่อเงยหน้าขึ้นมา เขากลับพบว่าดวงตาพร่าเลือน โลหิตสด ๆ ไหลทะลักออกจากช่องทวารทั้งเก้า ร่างของชายชราทรุดฮวบลงกับพื้นทันที

ตุบ !

เสียงนั้นทำให้องค์หญิงฟางหรงชะงักฝีเท้า ยาพิษที่ผสมอยู่ในน้ำแกงไก่คงออกฤทธิ์แล้ว นางไอออกมาสองสามครั้งก่อนสั่งกับทหารที่หน้าประตูห้องว่า

“จัดการปัดกวาดให้เรียบร้อยด้วย”

“รับพระบัญชา”

ขันทีชรานอนจมกองเลือด ดวงตาเบิกกว้างมองไปที่หน้าประตู แม้ตายแล้วเขาก็ยังไม่เข้าใจว่า เหตุใดรางวัลความดีความชอบอันยิ่งใหญ่ของเขาครั้งนี้ถึงทำให้ตนต้องจบชีวิตลง

ณ หอไซ้ยเกอ  (หอคณิกาชาย)

หลังจากที่ลมพายุสงบลงก็ล่วงเข้าสู่ยามโฉ่วซึ่งเป็นเวลาปิดของสถานเริงรมย์พอดี เจียวมี่แม่เล้าของหอจึงออกมาส่งลูกค้าสาว ๆ ด้วยตนเอง

ตั้งแต่การผลัดเปลี่ยนแผ่นดินจากฮ่องเต้กลายเป็นจักรพรรดินี เหล่าสตรีจึงไม่อยู่ใต้บุรุษอีกต่อไป

กาลก่อนนั้น... บุรุษเป็นใหญ่

กาลนี้นั้น... สตรีกุมบังเหียน

กาลก่อนนั้น... บุรุษคือเบื้องหน้า

กาลนี้นั้น....  สตรีออกนอกเรือน

หอนางโลมจึงกลับกลายเป็นหอคณิกาชาย กิจการเฟื่องฟูจนถึงขั้นสุด ด้วยเพราะจักรพรรดินีทรงมีชายบำเรอนับพัน สตรีทั้งเหนือใต้จึงนำพาเอาเป็นเยี่ยงอย่าง บุรุษทุกนามจึงอับจนปัญญาที่จะทัดทาน

เมื่อลูกค้ารายสุดท้ายเดินจากไป เจียวมี่จึงสะบัดแขนเสื้อหมุนตัวหมายจะกลับเข้าสู่ในหอคณิกา แต่พลันได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของผู้คุมซ่องจึงอดไม่ได้ที่จะหันกลับมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

“เฮ้ย ! ขอทาน มาทางไหน ก็ไสหัวกลับไปทางนั้น อย่ามานอนตรงนี้ สกปรก ไป๊ !”

ผู้คุมซ่องคนหนึ่งเอาเท้าเขี่ยร่างคนผู้หนึ่งอย่างรังเกียจ

คนผู้นั้นคล้ายกับหมดสติไปแล้ว เขาสวมเสื้อผ้าทั้งเก่าทั้งขาดราวกับผ้าขี้ริ้ว ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงปิดบังใบหน้าเอาไว้

“อะไร  อะไรกัน”

เจียวมี่ตวาดแวดถาม พลางล้วงผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดจมูกเมื่อเดินเข้าใกล้ร่างขอทานบนพื้น

“ขอทานมาจากไหนไม่รู้ อยู่ ๆ มันก็ล้มลงหน้าหอเรา เฮ้ยลุกขึ้น !”

ผู้คุมซ่องอีกคนกล่าว พร้อมกับยื่นเท้าเข้าไปสะกิดร่างขอทานหมายจะปลุกร่างเน่าเหม็นสกปรกนั้นให้ตื่นขึ้น

เมื่อถูกแรงถีบหนักขึ้น ขอทานน้อยจึงเริ่มรู้สึกตัวอีกครั้ง แต่เรี่ยวแรงยังไม่มีจึงทำได้แค่พลิกตัวขึ้น ทำให้ผมที่ปกปิดใบหน้าของเขาลู่ลงไปด้านหลังเผยให้เห็นใบหน้าอันงดงาม

เจียวมี่ถึงกับอ้าปากค้าง ผ้าเช็ดหน้าในมือหลุดร่วงลงพื้นก็ยังไม่รู้ตัว ใบหน้าของเด็กหนุ่มขอทานผู้นั้นหมดจดราวกับเทพเซียน คิ้วเรียว จมูกโด่งเป็นสัน ผิวในส่วนที่ไร้คราบฝุ่นเปรอะเปื้อนนั้นเป็นสีขาวราวกับหิมะ แม้นางเป็นแม่เล้าในหอคณิกาชายมากว่า 4 ปีก็ยังไม่เคยเห็นบุรุษใดงดงามยิ่งกว่าสตรีเช่นนี้

“หามมันเข้าไป”

เจียวมี่หันไปสั่งผู้คุมซ่อง

ผู้คุมซ่องสองคนถึงกับอึ้งไปด้วยความงวยงง เจียวมี่จึงตวาดสั่งอีกครั้งว่า

“บิดาพวกเจ้าหูหนวกกันรึไง ข้าบอกว่าหามเจ้าขอทานนี่เข้าไปในหอ !”

“ขอรับนายหญิง”

จากนั้นทั้งคู่ก็ช่วยกันหามร่างนั้นเข้าไปภายในหอคณิกา เจียวมี่ฉีกยิ้มกว้างราวกับเก็บได้แท่งทองคำจำนวนมหาศาล ขอทานหนุ่มผู้นั้นต้องทำให้หอคณิกาชายของนางเป็นที่เลื่องลือแน่ ๆ

“...เพราะความโง่เขลาลุ่มหลงความงามของสตรี ฝ่าบาทถึงกับฆ่าลูกของเราด้วยมือของพระองค์เอง ! ”

เขามองใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยสายธารแห่งน้ำตา  น้ำตาสายนั้นไหลหยดลงบนใบหน้าเขาให้ความรู้สึกปวดร้าวจนแทบจะหายใจไม่ออก

“....เฟิ่งอี๋... ข้าขอโทษ... ข้าขอโทษ...”

เขาขยับปากอย่างยากลำบากร่ำร้องขอโทษอย่างรู้สึกผิด เสียงร่ำไห้ของนางช่างบีบรัดหัวใจเขาจนเจ็บปวด

“ฝ่าบาทฆ่าลูก ฆ่าหม่อมฉัน สังหารครอบครัวหม่อมฉันทั้งตระกูล ! แค้นนี้ต้องชำระด้วยชีวิต.....”

ฉับพลันนั้นนางก็หยิบเข็มเงินวาววับขึ้นมา เขาเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว เหงื่อกาฬแตกพลั่ก ละล่ำละลักเปล่งวาจาว่า

“ไม่ ๆ ไม่นะ อย่าฆ่าข้า ฮองเฮาข้าผิดไปแล้ว อย่าฆ่าข้าเลย”

“หนี้ชีวิต ต้องชดใช้ด้วยชีวิต !”

สิ้นคำนาง เข็มเงินแหลมคมวาววับก็พุ่งเข้าหาเขาเต็มแรง

“อ๊ากกกกกก”

ฉึบ !

“ไม่ ! ข้าไม่อยากตาย ช่วยด้วยยยยยย อ๊ากกกก”

บุรุษหนุ่มบนเตียงตะโกนลั่น ฟาดแขนขาสะเปะสะปะ ทั้งที่ยังหลับตาแน่น  เสียงร้องของเขาปลุกคนที่หอไซ้ยเกอให้ตื่นขึ้นตั้งแต่เช้าตรู่

“เจ้าขอทานเป็นอะไร”

ผู้คุมซ่องที่นอนเฝ้าเขาทั้งคืนตื่นขึ้นเป็นคนแรก แล้วรีบรุดเข้ามาดูขอทานหนุ่ม

“ไม่ !  อย่า ! ข้าขอโทษ !”

ขอทานหนุ่มยังคงตะโกนออกมาราวกับคนเสียสติ

“เฮ้ย ! ตื่น ๆ”

ผู้คุมซ่องรีบเข้าไปเขย่าคนบนเตียงให้ตื่นจากฝันร้าย ในขณะที่ทุกคนในหอคณิกาต่างเข้ามามุงดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“อ๊ากกกกก”

ชายหนุ่มบนเตียงสะดุ้งสุดตัว ลืมตาขึ้นด้วยความตื่นตระหนก บนหน้าผากมีเหงื่อผุดพราย หัวใจเต้นรัว และเมื่อหันมองรอบกายแววตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นความงงงวยเจือความหวาดระแวง

“พะ.... พวกท่านเป็นใครกัน”

ในขณะที่ทุกฝ่ายกำลังงงงั่นกับสถาการณ์ตรงหน้า เสียงตวาดแหลมเล็กก็ดังขึ้นว่า

“นี่ ๆ เอะ อะ อะไรกันตั้งแต่เช้าเนี่ย”

เจียวมี่แหวกผู้คนเข้ามาดูภายในห้อง และเมื่อเห็นขอทานหนุ่มฟื้นคืนสติขึ้นมาแล้ว นางก็ตื่นเต็มตา แล้วก็ปรับเสียงใหม่เป็นหวานหยดย้อยว่า

“รู้สึกตัวแล้วรึ เทพเซียนของข้า”

แม่เล้าในวัยสี่สิบปีแทบจะถลาเข้าไปหาบุรุษในอาภรณ์สีขาวบนเตียง เมื่อคืนนางสั่งให้คนรับใช้อาบน้ำชำระร่างกายและผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับเขา จากขอทานสกปรกกลายเป็นเทพเซียนโดยทันที หากไม่นับรอยซ้ำที่เกิดจากการถูกทำร้ายมา ผิวของเขาขาวผ่องยิ่งกว่าสตรีเสียด้วยซ้ำ ผมสีดำขลับยาวสลวย ใบหน้าได้รูปคมชัดงดงามจนไม่อาจจะละสายตาได้  ริมฝีปากบางชุ่มฉ่ำคล้ายกับแต้มสีชาด สตรีใดได้เห็นบุรุษงดงามเช่นนี้ก็แทบจะระทวยอยู่ตรงหน้าทุกราย

“ยะ อย่าเข้ามานะ”