ตอนที่ 7.

ตอนที่ 7.

เหตุการณ์ในครั้งนั้นผ่านมาถึงสามสิบสามปีแล้ว แต่มันก็ยังชัดเจนในสมองไม่เสื่อมคลาย อินทรายุธไม่มีทางรู้ว่าชาติกำเนิดของตนเองคือใคร เพราะเขาสั่งปิดปากทุกคนที่คุ้มเอื้องผึ้งที่ประทับส่วนตัวของตนเองที่อยู่ห่างจากราชวังนี้ไปถึงหนึ่งร้อยหลา เพราะหากใครพูดมันผู้นั้นจะต้องตายทั้งโคตร

“เจ้าจะต้องทำให้พ่อสมหวังนะ อินทรายุธ...”

สมถวิลพึมพำแผ่วเบา ก่อนจะหลับตาให้ตัวเองจมปลักอยู่กับความรุ่มร้อนของเพลิงริษยาต่อไปอย่างมิมีสิ่งใดในโลกจะดับมันลงได้

ร่างสูงใหญ่แกร่งกำยำก้าวเดินออกมาทางประตูผู้โดยสารขาเข้า เรือนร่างใหญ่ตระหง่านโดดเด่นอยู่ในชุดสูทเนี้ยบสีดำที่สวมทับเสื้อเชิ้ตสีขาวด้านใน ช่วงขากำยำที่อยู่ในกางเกงที่ตัดเย็บโดยช่างฝีมือระดับโลกก้าวยาวๆ ไปตามทาง

อินทรายุธ บุตรชายบุญธรรมในองค์สมถวิล ชายหนุ่มถูกส่งเข้าโรงเรียนประจำที่ลอนดอนตั้งแต่อายุได้เพียงสิบสามปี และนี่ก็คือครั้งแรกที่เขาได้เดินทางกลับมายังบ้านเกิด เพราะปกติสมถวิลจะเป็นฝ่ายเดินทางไปหาเขาเองที่ลอนดอน และเขาก็กลับมาโดยไม่ได้แจ้งให้บิดาทราบล่วงหน้าแม้แต่น้อย

มือหนายกขึ้นขยับแว่นสีดำปกปิดดวงตาคมรียาวที่มีแพขนตาดกดำช้าๆ ปื้นคิ้วเข้มยา