2.2

       “เอ๊ะ นังเด็กบ้านี่ ลูกข้าพูดแบบนั้นเสียที่ไหน ว้าย!” นางหว่านพุ่งเข้ามาหมายจะหยุมหัวเด็กน้อยแต่กลับถูกแม่ของอีกฝ่ายผลักอย่างแรงจนตัวกระเด็น เหมือนที่นางผลักไฉไฉเมื่อครู่ “อาเจิน เจ้าผลักข้าทำไม มันเจ็บนะ”

       “เมื่อครู่พี่หว่านก็ผลักลูกข้า ลูกข้าก็เจ็บ” ไม่ใช่เพียงเท่านั้นเพราะตอนนี้นางถกแขนเสื้อขึ้นทำท่าจะเอาเรื่อง “อาเต้าอายุเท่านี้ย่อมไม่รู้ความว่าพูดอะไรออกไป เด็กวัยนี้พี่หว่านก็รู้ว่าชอบพูดตามผู้ใหญ่ ดังนั้นคำแปลกๆ แบบนี้ ข้าย่อมเข้าใจได้ว่า อาเต้าฟังมาจากแม่ของเขานั่นเอง”

       “ใช่ๆ ขอรับน้าเจิน!” อาเต้าเข้าใจว่าเป็นคำชมเลยรีบตอบรับ “ข้าฟังมาจากท่านแม่ ตอนไปคุยกับป้าหวังและป้ามู่ บอกว่าไฉไฉไม่มีพ่อเพราะน้าเจินใจแตก ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าแปลว่าอะไร”

       “นี่! อาเต้า” แม่ค้าขายปลาห้ามบุตรชายผู้ฉลาดเฉลียวไม่ทันเสียแล้ว ได้แต่ยืนหน้าซีด รีบขยุ้มคอเสื้อลูกแล้วรีบลากออกไปทันที “เอาเถอะๆ ความจริงเด็กๆ ตีกันเป็นเรื่องปกติ ข้าไม่ถือสาหาความก็ได้เพราะไฉไฉก็เจ็บเหมือนกัน อย่างนั้นข้ากลับก่อน ลาแล้วแม่เฒ่า ฮึ่ย! กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยอาเต้า ปากไม่มีหูรูด!”

       สองแม่ลูกตัววุ่นวายเดินไปไกลแล้ว ทุกอย่างอยู่ในสายตาของเพื่อนบ้านที่เป็นหญิงหม้ายไร้ลูกผัว นางออกมายืนกวาดลานบ้าน เห็นแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ

       “ไฉไฉ ต่อไปอย่าได้ใช้กำลังอีก เข้าใจที่แม่พูดหรือเปล่า” หญิงสาวทรุดลงไปนั่งยองกับพื้น ลูบผมลูกรักให้เข้าที่ น้ำเสียงอ่อนโยน “จนกว่าลูกจะแน่ใจว่าถูกใช้กำลังก่อน เมื่อนั้นค่อยจัดการ!”

       เพราะแม่พูดแบบนั้น สีหน้าของเจ้าตัวเล็กจึงดีขึ้น ตอนแรกกลัวแม่จะเสียใจเพราะนางเป็นเด็กไม่เชื่อฟัง แต่สุดท้ายไฉไฉก็รู้แล้วว่าแม่รักตนที่สุด

       “อื้อ!” นางตอบรับ แต่ก็อดถามต่อไม่ได้ด้วยเสียงที่เบาลง “ท่านแม่ ตกลงข้ามีพ่อหรือไม่ ทำไมเขาไม่มาหาพวกเราซะที”

       “มีสิลูก ทุกคนก็ล้วนมีพ่อกันทั้งนั้น” นางดึงลูกมากอด ตอนนั้นเองมารดาผู้เฒ่าชราก็แอบร้องไห้เพราะสงสารทั้งลูกและหลาน “พ่อของไฉไฉเป็นทหารที่ปกป้องบ้านเมือง ตอนนี้เขาไปรบอยู่ยังไม่กลับ เมื่อสงครามสงบแล้ว เขาต้องมาหาพวกเราแน่นอน”

       “เจ้าค่ะท่านแม่ ข้าเชื่อท่านแม่” เด็กน้อยเสียงสดใส “ได้กลิ่นหอมๆ แบบนี้ น้าหลิงกำลังทำอาหารอยู่แน่ๆ ข้าไปช่วยน้าหลิงดีกว่า เพราะไฉไฉเป็นเด็กดี ฮิฮิ”

       “จ้ะ...เป็นเด็กดี” มารดาตอบยิ้มๆ จนเมื่อลูกสาวเข้าบ้านไปแล้ว นางก็ถอนใจเฮือก

       “ซูเจิน จนบัดนี้แล้ว ควรบอกความจริงได้แล้วนะลูก ไฉไฉก็โตขึ้นทุกวัน คิดว่าจะปิดได้นานแค่ไหนกัน”