7

“โอย...เจ็บ” หลี่ซูเจินลงไปกองที่พื้น นางร้องครวญคราง แต่พอนึกได้ว่ามีคนอื่นอยู่ด้วยเยอะและนางดันมาล้มท่าประหลาดๆ เสียด้วยก็ดันเกิดนึกอาย รีบทำเป็นโมโหกลบเกลื่อน “ข้าจะกลับแล้ว! ไม่ต้องส่ง! ขอบคุณ!”

ว่าจบนางก็รีบจ้ำอ้าวจากไปทิ้งไว้เพียงความงุนงงให้คนเบื้องหลัง ผู้ชายเหล่านั้นไม่มีใครสนใจนางอีกเพราะต้องไปจัดการกับหูซีห่าวที่ทำเรื่องผิดซ้ำๆ ก่อน ยกเว้นคนที่ชนกับหลี่ซูเจินคนเดียว

ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาแล้วแบออก เมื่อครู่ที่เขาพยายามจะช่วยนางเลยไปคว้าเอาสายสร้อยเข้า ไม่ทันได้พูดอะไรเพราะนางชิงพูดคนเดียวหมดแล้วก็รีบหนี ทว่าพอเหลือบสายตาลงมาเห็นจี้ของสร้อยแล้วก็ต้องชะงัก

มืออีกข้างล้วงเข้าไปในอกเสื้อ ของสำคัญบางอย่างเขาพกติดตัวเสมอตั้งแต่วันนั้น เพราะเชื่อว่าสักวันหนึ่งจะต้องได้พบกัน

สายสร้อยแบบเดียวกัน มีจี้เหมือนกัน เป็นรูปดอกเหมยกุ้ยที่ฝังเม็ดพลอยสีแดง!

“บทจะเจอ ก็เจอง่ายขนาดนี้เลยหรือไง” เขาพึมพำคนเดียว แต่ผู้ช่วยที่เพิ่งเดินมาถึงเพราะจะรายงานดันได้ยิน มองในมือหัวหน้าเห็นจี้และสายสร้อยที่ตนเคยต้องช่วยออกตามเบาะแสแต่ก็ไม่พบอะไรสักอย่าง ก็เหมือนจะเข้าใจ

“ท่านหัวหน้า ทำไมถึงมีสร้อยแบบนั้นสองเส้นเล่าขอรับ หรือว่า...”

คนถูกเรียกหันไปหา ในแววตามีร่องรอยสั่นระริกอย่างตื่นเต้น

“ซานตัง เจ้าไปเรียกตัวผู้หญิงคนนั้นกลับมา” เขากำสร้อยไว้ในมือแน่น “นางบอกว่ามาสมัครงาน ไปบอกนางว่าเราจะรับนางเข้าทำงานแล้ว ให้เงินค่าจ้างสามเท่าของที่นางขอ บอกให้นางมาเริ่มงานได้เลย”

“เป็นนางจริงหรือขอรับหัวหน้า เช่นนั้นให้ทักไปตรงๆ เลยจะดีหรือไม่ขอรับ” ซานตังหรือก็คือผู้ช่วยอันดับหนึ่งพลอยตื่นเต้นไปด้วย เพราะหลายปีมานี้เขาเห็นหัวหน้าตนเองเวลาเหม่อๆ มักจะเอาสร้อยเส้นนี้ขึ้นมาดูเสมอ “ถามไปเลยว่านางใช่หรือไม่ใช่ แล้ววันนั้นเกิดอะไร ทำไมนางหนีไปเฉยๆ เผื่อจะพบผู้บงการที่แท้จริง”

“อย่าเพิ่ง! เราต้องตรวจสอบให้ดีก่อน แต่ข้าสังหรณ์ใจว่านางคงจะใช่” เขาเก็บสายสร้อยทั้งสองเส้นไว้ในอกเสื้อที่เดิม “เปลี่ยนตัวหูซีห่าวเป็นคนอื่นด้วย คนในตระกูลหูมีมากมาย ก็เลือกที่เป็นคนหนุ่มหน่อยก็ได้ และกำชับเรื่องห้ามทำรุ่มร่ามกับผู้หญิง แต่หากยังไม่ได้เรื่อง ก็บอกไปเลยว่าที่สำนักบูรพายอมซื้อตระกูลเพื่อใช้บังหน้าในการสืบราชการลับ ย่อมถูกยกเลิกได้ทุกเมื่อ ถ้าหน่วยองครักษ์เสื้อแพรของเรายื่นคำร้องขึ้นไป”

“ขอรับ หัวหน้า!” ซานตังรับคำอย่างแข็งขัน “ข้าจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ไม่ให้ท่านหัวหน้าเสียชื่ออย่างแน่นอน!”

เขาหันกลับมาแล้วมองไปยังทางเดินที่ผู้หญิงคนนั้นเพิ่งจะเดินจากไป ในใจเริ่มมีความหวัง เหตุการณ์ในวันนั้นคือเขากำลังจะต้องนำกำลังเข้าควบคุมตัวอดีตเสนาบดีกรมคลังหลี่ลู่ซือ แต่กลับมีเหตุผันผวนองค์ชายรองอยู่ในสถานการณ์สุ่มเสี่ยงจะโดนวางยาพิษ เขาจึงรับเคราะห์นั้นแทนเพื่อเป็นการพิสูจน์ความซื่อสัตย์ของข้ารับใช้ใกล้ตัวองค์ชาย และเป็นจริงตามคาดที่ขันทีผู้นั้นกระทำผิด องค์ชายจึงสะสางไป เพียงแต่ตัวเขาที่โดนพิษจนกำเริบหนักแล้วนั้นไม่อาจไปปฏิบัติภารกิจตามกำหนดได้ ต้องให้ซานตังในฐานะรองหัวหน้าไปแทน ส่วนเขาต้องรีบหาที่ซ่อนกายเพื่อให้คลายยาพิษก่อนจึงจะออกไปสู้หน้าผู้คน

มิคาดคิดเลยว่าในห้วงความฝันอันสับสน สตรีนางหนึ่งได้เยื้องย่างเข้ามาในห้อง ยาปลุกกำหนัดผสานกับสัญชาตญาณดิบที่ไม่อาจต่อต้าน ทำให้เขาทำเรื่องที่น่าละอายใจลงไป นั่นคือการตักตวงความอ่อนหวานและครอบครองทุกสัดส่วนของนางที่เขาไม่เห็นหน้า ราตรีนั้นได้แต่พร่ำคำว่าขอโทษแต่ทำอะไรไม่ได้ แต่ตั้งใจว่าเมื่อตอนเช้ามาถึง ไม่ว่านางเป็นใคร จะยากดีมีจนแค่ไหน เขาจะรับผิดชอบนางเอง

แต่กลับกลายเป็นว่าไม่อาจพบพานนางอีก ให้สืบอย่างไรก็หาได้มีเบาะแส นางทิ้งไว้เพียงสร้อยเส้นหนึ่งบนที่นอน เขาเก็บติดตัวไว้เสมอ และวันนี้ก็ได้เจอกัน

“คืนนั้นไม่ใช่ธรรมดาเสียด้วย และเมื่อครู่นางบอกว่า...มีลูก แต่ไม่มีสามี” ประกายแววตาชายหนุ่มกระจ่างหวังขึ้น “หากจะเป็น...ลูกของข้า! ข้ามีลูกแล้ว! ไม่สิ ต้องพิสูจน์ให้แน่ชัดก่อน แต่...ข้าก็ตื่นเต้นจริง!”

เขาหัวเราะยกยิ้มคนเดียว และแน่นอนว่าชายผู้นี้จะเป็นใครไปเสียมิได้ ถ้าไม่ใช่หัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรที่ขึ้นตรงกับสำนักบูรพา ผู้มีหน้าที่พิเศษจากฮ่องเต้และราชวงศ์

เจิ้งห่าวหราน!

เขาก็คือชายผู้นั้น ที่หลี่ซูเจินตั้งใจมาตามหาตัวอยู่ และแน่นอนว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายบริการทางเพศในหอนางโลมแต่อย่างใด และอีกไม่ช้านานหลี่ซูเจินต้องรู้อย่างแน่นอน!