9

หลี่ซูเจินกำเงินไปโรงเตี๊ยมเยว่เลี่ยงด้วยความลิงโลดนัก หลายปีมาแล้วที่ไม่ได้จับเงินเยอะขนาดนี้ นับว่าร้านข้าวสารตระกูลหูยังเห็นค่าของฝีมือนางอยู่บ้าง คุณชายหูจึงได้ให้ทั้งค่าจ้างรายวันและเงินพิเศษอีกด้วย ทำให้วันนี้หญิงสาวมีเงินมากพอจะซื้อได้ทั้งเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ไฉไฉ และแน่นอนว่านางไม่ลืมเรื่องไก่ตัวอ้วนๆ ที่สัญญากับลูกไว้ คุณชายหูรู้เข้าเลยแนะนำร้านที่ว่ามีไก่เป็นทีเด็ดให้เลยทีเดียว

แต่กว่าจะรู้ตัวว่าได้มายังสถานที่อันไม่คาดคิด ก็เป็นตอนที่นางมาหยุดยืนตรงหน้าประตูพอดี

“ที่แท้โรงเตี๊ยมเถียนเยว่ ก็เปลี่ยนชื่อเป็นโรงเตี๊ยมเยว่เลี่ยงนี่เอง” ว่าแล้ว...ในเมืองหลวงแห่งนี้จะมีไก่ที่ไหนอร่อยได้ขนาดที่คนกินแล้วแทบจะเหาะขึ้นสวรรค์ ทำไมนางคิดไม่ถึงกันนะว่ามันก็แค่เปลี่ยนชื่อนิดหน่อย แต่ยังเป็นสถานที่เดิมที่นางมีความทรงจำ “เอาเถอะ ไหนๆ วันหนึ่งก็ต้องมาตามหาผู้ชายคนนั้นที่นี่อยู่แล้ว มิสู้เข้าไปดูลู่ทางเสียตั้งแต่ตอนนี้ เผื่อโชคดี จะได้เจอเขาเลย”

พูดไปทั้งที่รู้ว่าหน้าตาของอีกฝ่ายเป็นอย่างไรก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ จำได้แค่ไฝ แล้วนี่นางจะต้องจับผู้ชายทั้งโรงเตี๊ยมเปลื้องผ้าหรือไร แค่คิดก็รู้สึกว่าตัวเองช่างสัปดน

“เอ๋...นั่นมัน!” หลังเข้าไปสั่งไก่เรียบร้อยแล้วนางก็นั่งรอที่โต๊ะว่างๆ ตัวหนึ่ง มองไปรอบๆ เห็นผู้คนเริ่มทยอยเข้ามากันแล้ว ด้วยตอนกลางคืนโรงเตี๊ยมนี้จะมีการแสดงเพื่อความสำราญใจ “ข้าคงไม่ได้ตาฝาด นั่นต้องเป็น...จางหวังซู่! ไอ้คนอกตัญญู! ข้าอยากจะแหกอกเจ้าเหลือเกิน!”

ไม่คิดเปล่าๆ เพราะแอบย่องติดตามไปด้วย เห็นชายหนุ่มเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น หมายถึงสภาพ เพราะตอนเขานี้ดูภูมิฐานด้วยเครื่องแต่งกายที่หรูหรา ท่วงท่าก็เป็นขุนนางเต็มขั้น ดูท่าหกปีที่ผ่านมานั้น เขาจะมีชีวิตที่ดีมากเลยทีเดียว

“แล้วนั่นมัน...คุ้นๆ” เห็นอดีตเจ้าบ่าวของตนเดินคุยกับใครอย่างสนิทเอาเรื่อง “หน้าตาเหมือน...เหมือน...”

“ท่านพ่อ! มัวแต่ชวนหวังซู่คุยอยู่นั่นละเจ้าค่ะ ข้าให้พ่อครัวที่นี่เตรียมอาหารคอยท่าพวกท่านนานแล้วนะเจ้าคะ รีบๆ มากินกันซะที”

เสียงดัดจริตเช่นนั้นจะเป็นใครไปได้กันถ้าไม่ใช่...

“สวี่อ้ายฉิง! นางสารเลว!”

       แม้ปากจะบอกว่าต้องปล่อยวางเพราะลำพังตัวเองตอนนี้ยังจะเอาไม่รอด จะไปเอาอะไรที่ไหนมาแก้แค้นเพื่อนชั่วคนนี้ได้ แต่พอเอาเข้าจริงได้มายืนตรงหน้า หลี่ซูเจินก็พบว่านางยังตัวสั่นไม่เคยเสื่อมคลาย

       สองเท้าก้าวเดินไปตามทิศนั้นอย่างไม่รู้ตัว มือกำแน่นเพราะอารมณ์ที่อยู่ๆ ก็พุ่งทะยาน นางเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะเป็นการวิ่ง ใกล้ไปถึงคนพวกนั้นแล้วเพราะนางขึ้นบันไดมาอีกฝั่งเพื่อจะได้มาดักตรงหน้า แล้วอยู่ๆ ภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนแปลง

       “ว้าย! อุ้บ!”

       ใครบางคนคว้าเอวนางเข้ามาหลบหลังประตูห้องหนึ่งและปิดปากไว้แน่น หลี่ซูเจินตกใจแต่ก็ดิ้นรนเอาตัวรอดทว่าทางสู้แรงไม่ได้ จึงใช้ศีรษะทั้งดันทั้งไถอีกฝ่ายจนหน้าไปเคยอยู่กับไหล่แล้ว แล้วนางก็ต้อง...ชะงัก

        ไฝ...ใต้กกหู!?

       “เรื่องข้าวที่ลักลอบขายให้พวกเหยากับเซี่ยง เจ้าทำเกินตัวไปหรือเปล่าหวังซู่” เป็นเสียงบิดาของสวี่อ้ายฉิงนั่นเอง เขาเป็นพ่อค้าใหญ่ที่สุดในเมือง พวกเขาเดินผ่านจุดที่ซูเจินถูกลากมาหลบอยู่พอดี “ข้าเตือนในฐานะผู้อาบน้ำร้อนมาก่อน ใจร้อนเกินไปก็ไม่ดีนัก ควรค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป เจ้าก็รู้ว่ากฎหมายใหม่ที่องค์ชายรองผลักดันขึ้นมาจนสำเร็จมันเด็ดขาดนัก หากเพลี่ยงพล้ำแล้วละก็ เกรงกว่าจะไม่เหลือแม้แต่เสาเรือนเหมือนพวกตระกูลหลี่”

       “โถ่ท่านลุง ยังจะพูดถึงครอบครัวอัปมงคลนั่นอยู่ได้” หวังซู่กลั้วหัวเราะ “ผ่านมาแล้วตั้งหกปี ยังไม่มีใครจับได้เลยด้วยซ้ำว่าเบื้องหลังเป็นฝีมือใคร ดังนั้นท่านลุงไม่ต้องห่วง สบายใจได้ คนอย่างข้าทำอะไรไม่เคยหลงเหลือหลักฐานอยู่แล้ว ไม่มีใครตามเจอแน่นอนว่าข้าลักลอบขายข้าวให้พวกเหยากับเซี่ยงได้อย่างไรกัน ฮ่า!”

       “เจ้ามันเก่งๆ หึหึ เก่งจนข้าไว้วางใจจะยกอ้ายฉิงให้ เพราะรู้ว่าอย่างไรเจ้าก็คงไม่ปล่อยให้ลูกสาวข้าลำบากแน่ๆ” เขายังว่าต่อ “แล้วนี่คิดว่าควรแต่งงานกันได้แล้วหรือไม่ ผ่านมาตั้งหกปีแล้ว เจ้ายังรออะไร คงไม่ได้รออดีตเจ้าสาวอย่างคุณหนูหลี่คนนั้นนะ ฮ่าๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นละก็ ข้าคงจะโกรธเจ้ามาก ที่มาหลอกให้ลูกสาวข้าหลงรักหัวปักหัวปำ จนยอมร่วมมือในแผนการนี้ ทำให้คุณหนูหลี่ไม่อาจสู้หน้าผู้คนได้ จนไม่อาจเรียกร้องความยุติธรรมคืนให้บิดาที่ถูกใส่ร้ายของนาง ฮ่า!”

       ทั้งหมดเป็นเรื่องที่ซูเจินเคยสงสัยแต่ไม่มีหลักฐาน มิคาดคิดเลยว่าสวรรค์จะเมตตาให้นางได้มาฟังกับหู แม้จะไม่รู้รายละเอียดว่าคนพวกนั้นทำอะไรบ้าง แต่นางไม่ได้โง่ ได้ยินเท่านี้ก็รู้แล้วว่าใครอยู่เบื้องหลังทั้งหมด แม้กระทั่งเรื่องที่นางถูกชายปริศนาพรากพรหมจรรย์จนตั้งครรภ์

       “ฮึก...ฮือ...”