8

แม้หลี่ซูเจินจะปฏิเสธเสียงแข็งไปในตอนแรกที่ถูกตามให้มาทำงานที่ร้านขายข้าวตระกูลหู แต่พอถูกยื่นข้อเสนอเป็นค่าจ้างจำนวนที่มากโขชนิดที่นางต้องตาลุกวาว หญิงสาวก็เปลี่ยนใจ

“ไฉไฉ วันนี้อยู่บ้านกับท่านตาเล็ก ห้ามก่อกวนให้ท่านวุ่นวายนะจ๊ะ” สั่งเสียลูกสาวอย่างดี แต่ก็ไม่ได้คิดว่านางจะก่อเรื่องได้ เพราะที่นี่ไม่มีใครรู้จักพวกตน ถึงจะมีคนรู้จักแต่หกปีที่ผ่านผัน ใครๆ ก็คงหลงลืมเรื่องราวของตระกูลหลี่และคุณหนูหลี่ซูเจินไปกันหมดแล้ว “ตอนเย็นแม่จะกลับมา วันนี้แม่จะซื้อไก่ตัวอ้วนๆ มาด้วย เราจะกินไก่กันให้ท้องแตกไปเลย!”

“เย้ๆๆ กินไก่” เด็กน้อยดีใจกระโดดโลดเต้นไปทั้งห้อง เหลียงซือยิ้มเอ็นดู เขาไปหาของเล่นของเด็กบ้านอื่นที่เลิกใช้แล้วเอามาให้หลานเล่น อย่างน้อยก็แก้ขัดไปพลางๆ

“รีบไปเถอะซูเจิน ไม่ต้องห่วงทางนี้ อาจะดูแลไฉไฉให้เอง”

เมื่อไม่มีห่วงอะไรแล้ว หญิงสาวก็รีบมาที่ร้านข้าวตระกูลหู ไม่เจอตาเฒ่าหัวงูแล้ว แต่เจอผู้ชายอีกคนแต่งตัวเป็นคุณชายมานั่งที่คิดเงินแทน เขาเห็นนางแล้วก็ยิ้มแห้งๆ เหมือนเกรงๆ รีบเดินมาต้อนรับ

“พี่สาวท่านนี้คงเป็นแม่นางซูเจินที่จะมาทำงานเสมียนเป็นแน่” เขาทักทายก่อน “ข้าชื่อหูเยี่ยนฉาง เป็นคนสกุลหู ต่อไปนี้ข้าจะมาอยู่เฝ้าร้านกับเจ้า ถ้ามีอะไรก็เรียกข้าได้ เช่นถ้ามีลูกค้าใหญ่ๆ หรือเรื่องอะไรที่ไม่เข้าใจ ข้าจะอยู่ร้านจนกว่าจะถึงตอนปิดร้านเลย”

“คุณชายหู เรียกข้าว่าซูเจินเฉยๆ ก็พอเจ้าค่ะ ว่าแต่...ท่านเป็นนายจ้างใช่หรือไม่เจ้าคะ” ถามเพราะยังสับสนกับเรื่องเมื่อวาน ผู้คนมากมายพวกนั้นคือใครกัน “คือเมื่อวานนี้เหมือนมีคนที่น่าจะเป็น...เอ่อ...สำนักคุ้มกันหรือเปล่าเจ้าคะ มาจัดการเรื่องผู้เฒ่าหูให้ ข้าก็เลยสงสัย”

“อ้อๆ ใช่ๆ พวกเขา เอ๊ย! ตระกูลหูของเราได้ว่าจ้างสำนักคุ้มกันมาจากทางใต้ เอาไว้ดูเรื่องทุกเรื่องให้อยู่ในความสงบเรียบร้อย” เขาโกหก แต่ก็เป็นสิ่งที่คนตระกูลหูทุกคนต้องยอมรับและพูดให้ตรงกัน ถ้ายังอยากจะมีชีวิตสุขสบายบนกองเงินกองทองที่สำนักบูรพาให้

“เอาล่ะๆ เลิกคุยเล่นกันได้แล้ว เจ้าไปทำงานเถอะ วันนี้จะมีข้าวเปลือกมาส่งจากพ่อค้าแดนเหนือ เป็นตัวอย่างข้าวที่เสนอให้เราพิจารณา เห็นลุงข้า...หูซีห่าว บอกว่าเจ้ารู้เรื่องประเภทของข้าวเป็นอย่างดี คงจะตรวจสอบได้กระมัง”

“ได้แน่นอนเจ้าค่ะสบายใจได้เลย” ซูเจินตอบกลับเสียงสดใส จะมีอะไรดีไปกว่าการได้ใช้ความรู้ความสามารถที่ตนเองมีเพื่อการทำมาหากินอีกเล่า “เชิญคุณชายหูไปนั่งพัก ข้าจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย เริ่มจากการทำระเบียนประวัติของสินค้าทั้งหมดในร้าน เรียบร้อยแล้วข้าจะส่งให้ตรวจสอบเจ้าค่ะ!”

 

“ทั้งหมดก็เป็นเช่นนี้ขอรับท่านหัวหน้าองครักษ์” หูเยี่ยนฉางรายงานพฤติกรรมทั้งหมดที่คอยจับสังเกตหลี่ซูเจิน แม้จะไม่รู้ว่าหัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรจะให้เขานั่งเฝ้าลูกจ้างหญิงทำไม แต่ชายหนุ่มเป็นคนฉลาดมากกว่าลุงของเขาหูซีห่าว เลยคิดว่าหุบปากให้เงียบที่สุด และตอบในสิ่งที่ถูกถามก็พอ ซึ่งเขาคิดถูก

“และนี่คือระเบียนร้านค้าที่นางเป็นคนทำขอรับ ถึงข้าน้อยจะดูเหลวไหลไปบ้าง แต่ก็ได้เรียนหนังสือจากสำนักตงฟางจบการศึกษาขั้นสูงสุด ข้าน้อยตรวจสอบสมุดนี้แล้วพบว่านางมีความรู้ความเชี่ยวชาญ และละเอียดรอบคอบมากๆ เลยขอรับ อ้อๆ วันนี้มีพ่อค้าเอาตัวอย่างข้าวมาให้ดูด้วย นางก็สามารถวิเคราะห์ได้เป็นฉากๆ เลยขอรับ ว่าข้าวแบบนี้น่าจะปลูกที่ไหน คุณภาพแบบนี้เกิดอะไร ความชื้นของของ ไปจนแมลงมอดที่ปะปน นี่ถ้าบอกว่านางเคยคลุกคลีกับของพวกนี้จนเชี่ยวชาญ ข้าน้อยก็จะไม่แปลกใจเลยขอรับ แต่ก็คงจะแปลกอยู่ดี เพราะสตรีที่เป็นชาวบ้าน ไฉนเลยจะรู้ลึกรู้ละเอียด ราวกับคุ้นเคยกับมันมานาน”

เจิ้งห่าวหรานรับสมุดระเบียนมาเปิดดู เห็นลายมือที่เขียนอย่างเรียบร้อยแบบบรรจง ตัวอักษรเท่ากันทุกอักขระ ก็พอรู้แล้วว่านางเป็นคนมีการศึกษาจริงๆ

“ขอบใจมาก แล้วเจ้าให้ค่าจ้างนางไปแล้วเรียบร้อยดีหรือไม่”

“เรียบร้อยดีขอรับ ได้ยินว่านางจะเอาไปซื้อไก่ให้ลูกสาว ข้าน้อยเลยแนะนำให้ไปที่โรงเตี๊ยมเยว่เลี่ยง เพราะพ่อครัวที่นั่นทำไก่ได้อร่อยที่สุด แหมว่าแล้วก็อยากไปร่ำสุราดูสาวๆ ร่ายรำเสียเหลือเกิน...”

พูดไปแล้วก็ทำท่าเปรี้ยวปาก โรงเตี๊ยมเยว่เลี่ยงตอนกลางวันคนมักจะไปนั่งกินอาหาร ส่วนกลางคืนก็จะเปิดเป็นโรงเตี๊ยมที่บางครั้งก็จะมีสาวๆ นางรำมาเต้นระบำให้ดู นับว่าเป็นที่เปิดเผยไม่น้อยมิใช่ซ่องโสเภณีแต่อย่างใด แต่กลับไปกระตุกใจเจิ้งห่าวหรานขึ้นมา

เพราะที่นั่นคือจุดเกิดเหตุที่เขาได้พรากพรหมจรรย์สตรีปริศนาไปหนึ่งคน!

“ข้ากลับแล้ว วันนี้ดีมาก พรุ่งนี้ก็ขอให้ทำตัวปกติ ให้ดีต่อไปเช่นกัน” ชายหนุ่มลุกขึ้น คิดว่าต้องรีบติดตามหญิงสาวไป อย่างน้อยเผื่อจะได้เห็นอะไรดีๆ “ซานตัง เอาระเบียนนี้กลับไปตรวจสอบด้วย และพรุ่งนี้ให้เอามาคืนก่อนที่ร้านข้าวสารตระกูลหูจะเปิด สตรีผู้นั้นจะได้ไม่สงสัยว่าทำไมระเบียนการค้าหายไป”

“ขอรับหัวหน้า แล้วนี่เราจะกลับหน่วยกันเลยหรือไม่ขอรับ”

“ไม่ล่ะ เจ้ากับพวกลูกน้องกลับไปเถอะ จัดงานตามที่สั่งให้เรียบร้อย วันนี้คงไม่มีอะไรแล้ว ข้าจะรายงานความคืบหน้าเรื่องอื่นกับสำนักบูรพาเอง”

เขาไม่รอให้ทุกคนแยกย้าย แต่เป็นคนจากไปก่อนคนแรก ตอนนี้ร้อนใจนัก ค่อนข้างมั่นใจว่านางคือหญิงคนนั้นแม้ยังไม่พิสูจน์ ที่สำคัญได้ยินจากหูเยี่ยนฉางแล้วว่าลูกของนางเป็นผู้หญิงและอายุห้าปี ก็อยากจะรีบเจอตอนนี้เลย

“เด็กอายุห้าปี ถ้านับจากเหตุการณ์ตอนนั้น นี่ก็ผ่านมาหกปีแล้ว” เขาคิดในใจ “อาจเป็นเด็กที่เกิดจากเหตุการณ์ครั้งนั้นก็เป็นได้! ไม่ได้การล่ะ ข้าต้องให้นางยอมรับว่ามันใช่จริงๆ”