ตอนที่ 43 ความทรงจำหวนกลับ

หากแต่ผลที่ได้ไม่เป็นอย่างคาดคิดเพราะพลังมารที่เขาส่งออกไปสะท้อนกลับเข้าหาตัวเหมือนอย่างเคย

กงจื่อเย่ชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ “เหตุใดจึงฆ่าเจ้าไม่ได้!!!”

เขาเชื่อว่าเมล็ดพันธุ์ของชาตินี้ที่อยู่ในแก่นวิญญาณของนางต้องได้รับความเสียหายจนปริแตกแล้วจึงได้ลงมือ แต่กลับทำอันใดนางไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

ครั้นลองร่ายพลังมารใส่อู๋เยว่ชิงอีกครั้ง พลังรุนแรงนั้นยังคงสะท้อนกลับมาหาเขาไม่เคยเปลี่ยน

กงจื่อเย่กระอักเลือดออกมากองใหญ่ คิ้วขมวดเป็นปม เอ่ยถามนางด้วยความสงสัย “ที่ผ่านมาเจ้าไม่ได้รักข้าหรือ”

นั่นเพราะเขาเข้าใจมาโดยตลอดว่าความรักมักจะทำให้มนุษย์อ่อนแอ ยิ่งรักมากเท่าใดยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น หากถูกคนที่ไว้ใจมากที่สุด รักมากที่สุด หักหลังและทำลาย

อู๋เยว่ชิงแค่นหัวเราะ “รักหรือ เจ้าพูดเรื่องใดกัน จะฆ่ากันอยู่แล้ว เหตุใดจึงพูดเรื่องไร้สาระอยู่ได้”

นางรอเวลาที่จะตามอีนั่วไปปรโลกอยู่นานแล้ว หวังจะได้ข้ามสะพานไน่เหอไปด้วยกันเพื่อที่เขาจะไม่เดียวดาย แต่คนตรงหน้ากลับพูดสิ่งที่นางไม่เข้าใจ

“ข้าถามว่าเจ้าไม่เคยรักข้าหรืออย่างไร” กงจื่อเย่ตวาดเสียงดังใส่คนตรงหน้า “เจ้าพร่ำบอกรักข้าแต่นั่นเป็นแค่คำพูดโป้ปดหรือ”

เขาต้องการความรักของนางเพียงเพื่อทำลายนางในเวลานี้ หาเพื่อสิ่งอื่นใด ครั้นสังหารนางไม่สำเร็จจึงคิดไปว่านางเล่นละครตบตาเขาเช่นกัน “เจ้ารู้มาตลอดหรือว่าข้าเป็นผู้ใด”

อู๋เยว่ชิงที่ไม่มีความทรงจำใดในชาติก่อนหลงเหลืออยู่ ยิ่งฟังยิ่งเหนื่อยล้าหัวใจนัก “ข้ากับเจ้ามีความแค้นมาตั้งแต่อดีตชาติหรืออย่างไร ข้าจะรักหรือไม่รักหลินซีเวยมันสำคัญด้วยหรือ”

เขาทนไม่ไหวบีบคอนางจนเกิดรอยแดงบนลำคอของตนเองเช่นกัน “ข้าถามว่าเจ้ารักข้าบ้างหรือไม่”

“รักสิ” น้ำตาของอู๋เยว่ชิงล้นเอ่ออาบแก้ม ขอบตาแดงก่ำ หัวใจของนางสั่นสะท้าน “เพราะข้ารักจึงเจ็บปวดอย่างที่เห็น”

“โกหก” เขาออกแรงบีบมากขึ้น หากแต่อู๋เยว่ชิงไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ จากสิ่งที่เขาทำเพราะสิ่งเหล่านั้นสะท้อนกลับมาหากงจื่อเย่ทั้งหมด

ดวงตาสีฟ้าสบประสานดวงตาสีม่วงแดงซึ่งหน้า “อีนั่ว ไว้ชีวิตเขาไม่ได้เลยหรือ เขาเป็นลูกของเรานะ”

“เฮอะ” กงจื่อเย่สบถพลางกรอกตา “ก็แค่ก้อนเนื้อที่ข้าตั้งใจสร้างขึ้นมาเพื่อหลอกเจ้า ข้าจะทำลายเมื่อใดย่อมได้”

ครั้นได้ยินคำตอบเสียดแทงหัวใจเช่นนั้น อู๋เยว่ชิงรู้สึกผิดต่ออีนั่วเป็นอย่างมาก ทั้งบิดามารดาของนาง ผู้คนในเมืองไท่หยางล้วนแล้วต้องจากไปเพราะนาง

จู่ ๆ แสงสีฟ้าขาวสว่างวาบเข้ามาครอบคลุมตัวของอู๋เยว่ชิงพานางหายไปจากที่ตรงนั้นในพริบตา

ร่างเสือขาวปรากฏต่อหน้านางในสถานที่แห่งหนึ่ง ดวงตาอู๋เยว่ชิงหรี่มองปรับเข้ากับแสงจนได้เห็นว่าข้างหน้านางมีเสือขาวกำลังเดินเข้ามาใกล้

หากแต่ความรู้สึกคุ้นชินไม่ได้ทำให้นางตระหนกตกใจ มือข้างซ้ายเอื้อมลูบขนสัตว์เทพตรงหน้าอย่างเคย

อู๋เยว่ชิงคลับคล้ายคลับคลายิ่งนักยามได้เห็นเสี่ยวไป๋ร่างนี้ แก่นวิญญาณของนางสะท้อนปลดผนึกเรื่องสำคัญที่ฝากฝังสัตว์เทพเอาไว้ก่อนที่จะสูญสิ้นในชาติแรก

เทพดารารู้เป็นอย่างดีว่าจอมมารจะต้องตามจองล้างจองผลาญชีวิตของนางในชาติที่สองเหมือนที่เคยทำมาจึงวางแผนสำรองเอาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เมล็ดพันธุ์ที่นางต้องเก็บเกี่ยวปริแตกจนเปิดช่องทางให้จอมมารอย่างเขาฉวยโอกาสทำลาย

ครั้นผนึกเทพดาราเปิดออก ความทรงจำยามอยู่ภพสวรรค์ ทั้งยังชาติแรกที่เกิดเป็นจื่อเถิงหลั่งไหลเข้าหา อู๋เยว่ชิงในชาตินี้จึงได้รับรู้เสียทีว่าเหตุใดหลินซีเวยจึงทำลายทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวนางจนสลายสิ้น

“กงจื่อเย่” เทพดาราสวีลู่ชิงเอ่ยพึมพำ

แม้นางจะคิดไว้แล้วว่าชาตินี้จะต้องพบเจอเขาอีกหนเพื่อฝังเมล็ดพันธุ์ดวงสุดท้ายในแก่นวิญญาณของจอมมาร แต่กลับนึกไม่ถึงว่ากงจื่อเย่จะข้องเกี่ยวกับโชคชะตาของนางมากเพียงนี้

ไม่ใช่แค่สายลมหรือพายุฝนพัดผ่าน หากแต่เป็นด่านเคราะห์ที่หนักหนาสาหัสที่สุด

เดิมทีอู๋เยว่ชิงควรจะมีชีวิตผาสุกอยู่กับคนรักและครอบครัวที่แสนอบอุ่นตลอดชีวิตของนาง แต่ความรู้สึกทั้งหมดกลับกลายเป็นเรื่องที่กงจื่อเย่ใช้หลอกลวง

เสแสร้งเพื่อให้นางเจ็บปวดทรมานจนไม่อาจรักษาเมล็ดพันธุ์ให้อยู่ในสภาพสมบูรณ์ได้ และเมื่อนั้นเขาจะได้โอกาสกำจัดนางอย่างที่คาดหวัง

สวีลู่ชิงไม่รู้เลยว่าความรู้สึกที่นางมีต่อเขาจะทำให้เมล็ดพันธุ์ดวงสุดท้ายเกิดรอยร้าวจมดิ่งอยู่ในมหาสมุทรแห่งความโศกา

ครั้นรู้แล้วว่าการเผชิญด่านเคราะห์ครั้งนี้ยังมีหน้าที่ที่ต้องทำให้สำเร็จ นางจึงสวมบทบาทของเทพดาราเรียกพลังเทพกลับคืนมา

หากแต่ใจร้าวรานแตกเป็นเสี่ยงจนยากที่จะลืมเลือน นางโกรธตัวเองยิ่งนัก “เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ไปได้”

ทันใดนั้น

จอมมารปรากฏตัวต่อหน้านางในพริบตา เขายังคงแสยะยิ้มเมื่อได้เห็นคนตรงหน้าหมดอาลัยตายอยาก

“กงจื่อเย่” สวีลู่ชิงเอ่ยนามจอมมาร

เจ้าตัวเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ท่าทางสงสัยว่านางรู้จักเขาได้อย่างไร แต่เมื่อได้เห็นพลังเทพก่อตัวขึ้นในมือทั้งสองข้างของอีกฝ่ายแล้วจึงนึกได้ว่า “จำได้แล้วหรือ”

เขายิ้มมุมปากพร่ำพูดไม่หยุดเยาะเย้ยราวกับจะเหยียบนางให้จมดิน “คราวที่แล้วเจ้าทิ้งข้าแล้วหนีมาดื้อ ๆ ครานี้จะทำแบบเดิมอีกหรืออย่างไร”

“...” สวีลู่ชิงไม่พูดคำใด นางร่ายพลังเทพหลอมรวมกับแก่นวิญญาณของตน

“ศิษย์น้อง อาจารย์ พ่อแม่เจ้า อีนั่ว ข้าตั้งใจส่งไปปรโลกพร้อมกันเลยนะ พวกเขาจะได้ไม่เหงาอย่างไรล่ะ อ้อ ไม่รวมศิษย์พี่ผู้นั้นของเจ้า ต้องขอโทษจริง ๆ แต่ก็เป็นเพราะเจ้าไม่ยอมออกมาเสียที ข้าจึงจำใจต้องทำลายแก่นวิญญาณของเขา คงไม่มีทางได้ผุดได้เกิดอีกแล้วล่ะ” จอมมารทำท่ายียวนกวนประสาทไม่สลดเสียใจเพราะไร้ความรู้สึกใด ๆ

“...”

เวลานั้น โจวเหวินหลงและเฉินซือหยางโผล่เข้ามายืนข้างกายเจ้านายของตน เสี่ยวไป๋เห็นพวกเขาจึงขู่คำรามอย่างเป็นเดือดเป็นแค้น

เสือขาวระแคะระคายมาพักหนึ่งว่าพลังของอีนั่วถูกใครบางคนบังคับอยู่ ทั้งยังทวีความรุนแรงมากขึ้นทุกวัน ครั้นจะเตือนให้อู๋เยว่ชิงรู้ตัวกลับถูกกงจื่อเย่สั่งตามฆ่าเสียก่อน

“ไหนว่าจัดการแมวนั่นไปแล้วอย่างไร เหตุใดมันจึงมายืนขู่ข้าได้” กงจื่อเย่ถามลูกน้องปีศาจของตน

“ข้ากำจัดไปแล้วจริง ๆ ขอรับ เพียงแต่ไม่รู้ว่าเหตุใดมันจึงยังมีชีวิตอยู่” โจวเหวินหลงพูดตามความจริงและมีเฉินซือหยางคอยยืนยันอีกทาง

“เฮอะ ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นมาร แต่ที่ผ่านมา เจ้าไม่เคยเรียนรู้สิ่งใดบ้างเลยหรือ” สวีลู่ชิงถามอีกฝ่าย “อ้อ เจ้าคงจะรับรู้อยู่บ้างกระมัง ความสนุกจากการย่ำยีทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง แม้แต่อีนั่วเจ้าก็ไม่คิดละเว้น”

เขาพยักหน้ายอมรับ “ถึงเวลานี้จะยังทำลายเจ้าไม่ได้ แต่แค่ได้เห็นหน้าเจ้าตอนนี้ ข้าก็มีความสุขมากทีเดียว”

รอยยิ้มบางของสวีลู่ชิงปรากฏบนใบหน้า ไหน ๆ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ก่อนที่นางจะฝังเมล็ดพันธุ์ดวงสุดท้าย จึงกล่าวกับเขาว่า “กงจื่อเย่... เจ้าถามว่าข้ารักเจ้าหรือไม่... ข้ารักเจ้ามากทีเดียว มากถึงขนาดที่รู้ว่าเจ้าตั้งใจทำลายชีวิตข้าก็ยังรู้สึกรักเจ้าไม่เปลี่ยนไป เพราะอย่างนั้นชาตินี้เจ้าก็ชนะข้าอีกแล้ว ดีใจหรือไม่”

“เฮอะ เจ้าไม่ได้รักข้าจริง ๆ เสียหน่อย มิเช่นนั้นเหตุใด ข้าจึงสังหารเจ้าไม่ได้” กงจื่อเย่ไม่เชื่อคำพูดของนาง

“เพราะข้ารู้ว่าเจ้าต้องเล่นพลิกแพลงจึงผนึกพลังของเทพบรรพกาลเอาไว้ในร่างของอู๋เยว่ชิง ยามใดที่เจ้าคิดทำร้ายข้า พลังนั่นจะสะท้อนกลับหาเจ้า” นางถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ในเมื่อเจ้าอยากรับรู้ว่าข้ารักเจ้าจริงหรือไม่ ข้าจะสนองสิ่งนั้นให้เจ้าได้สัมผัส”

“...”

สวีลู่ชิงยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้ายเอ่ยว่า “พบกันคราหน้าอย่าได้ข้องเกี่ยวกันอีกเลย เราสองคนจะได้จบสิ้นชะตาผูกพันกันเสียที”

“...” สายตาของกงจื่อเย่ไม่ไว้ใจร่ายพลังมารพุ่งเข้าหานาง

ทว่า สายไปเสียแล้ว ผนึกเทพบรรพกาลคลายออกจนพลังอันล้นเหลือสว่างวาบขึ้นมาแผดเผาไอมารปีศาจรอบข้างจนคนที่เหลือต้องขยับถอยหลังไป

เมล็ดพันธุ์ดวงสุดท้ายถูกหลอมรวมเข้ากับแก่นวิญญาณส่วนหนึ่งของเทพดาราลอยลิ่วเข้าฝังในร่างจอมมาร ความเร็วราวสายฟ้าแลบไม่อาจทำให้เขาปัดป้องมันออกไปได้

พลันร่างกายของอู๋เยว่ชิงในชาตินี้สลายหายไปต่อหน้าต่อตาของกงจื่อเย่