ตอนที่ 44 เมล็ดพันธุ์หยั่งรากในใจ(จบเล่ม1)

หลังจากที่เมล็ดพันธุ์ถูกฝังในแก่นวิญญาณของจอมมารเรียบร้อยแล้ว ความทรงจำที่อู๋เยว่ชิงมีต่อเขาในฐานะคนรักของหลินซีเวยจึงพรั่งพรูเข้าหา

สวีลู่ชิงใช้พลังเทพบรรพกาลทำให้เขารับความรู้สึกของนางแม้จะยืนยาวได้ไม่ถึงหนึ่งลมหายใจแต่ก็พอทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบชั่วขณะ

ความรักของนางที่เขาบอกว่าเป็นเรื่องลวงหลอก ดูเหมือนจอมมารจะสัมผัสได้ว่านางเอ่ยความจริงจากก้นบึ้งในใจ แต่มันกลับทำได้แค่เพียงสะกิดความรู้สึกแล้วจางหายไปโดยไม่ทิ้งร่องรอย

นางไม่ได้หวังอันใดไปมากกว่านี้ ขอแค่ให้เขาได้รับรู้บ้างเผื่อจอมมารจะรู้สำนึกว่าได้ทำอันใดลงไป

แม้สวีลู่ชิงจะไม่รู้ว่าเมล็ดพันธุ์ดวงสุดท้ายที่แตกร้าวจะทำให้ดวงอื่น ๆ ที่เคยถูกฝังในร่างจอมมารปริแตกหยั่งรากลึกก่อนเวลาอันควรจนความรู้สึกทั้งปวงก่อตัวขึ้นในแก่นวิญญาณของเขา

ความรักที่ควรจะพัดผ่านหัวใจของกงจื่อเย่เพียงชั่วครู่ จึงฝังแน่นไม่อาจลบเลือน

ภาพต่าง ๆ ที่เขามองเห็นยามอยู่ในร่างของหลินซีเวยทะลักราวน้ำไหลหลากจนกระอักเลือด

ภาพที่มาพร้อมกับความรู้สึกที่ก่อตัวจากเมล็ดพันธุ์ทั้งสามดวงทำให้เขารับรู้ว่ามีอะไรที่แปลกไปจากเดิม

“นายท่าน เกิดอันใดขึ้น” โจวเหวินหลงเห็นเจ้านายสีหน้าไม่ดีจึงถามไถ่

“เหตุใด... นางทำอันใดกับข้า” เขาไม่เข้าใจตัวเอง สายตาพยายามมองหาสวีลู่ชิงกลับไม่พบแม้แต่ร่องรอยเพราะนางสลายร่างในชาตินี้ไปจนหมดสิ้น

ความทรงจำหลอมรวมกับความรู้สึกใหม่ ๆ สิ่งเหล่านั้นเด่นชัดขึ้นในหัวใจของจอมมาร

“องค์ชายสาม คืนนี้มีงานเฉลิมฉลอง ไปดูดอกไม้ไฟกันหรือไม่เพคะ” อู๋เยว่ชิงวัยเยาว์เอ่ยปากถาม

“อย่ามายุ่งกับข้า” หลินซีเวยตัวน้อยสะบัดหน้าหนี

“องค์ชาย ทรงประชวรหรือเพคะ เจ็บที่ใดหรือไม่”

“ไปไกล ๆ ให้พ้นหน้าข้า ชิ่ว ๆ” เด็กน้อยยังคงทำเช่นเดิม ผลักไสนาง ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี

จนกระทั่งต้องเข้าพิธีอภิเษกแก้เคล็ด แม้แรกเริ่มจะรังเกียจ หากแต่เวลาต่อมาแกล้งทำเป็นมอบความรักให้นางเพื่อจะทำลายในภายหลัง

ทว่า ภาพความทรงจำในครั้งนี้กลับให้ความรู้สึกที่แปลกไป กงจื่อเย่จับหัวใจรู้สึกเจ็บแปลบทุกครั้งที่เขาพ่นคำพูดใจร้ายกับอู๋เยว่ชิง หรือแม้แต่ตอนที่แกล้งทำเป็นรักนางทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร สิ่งที่แสดงออกมาทั้งหมดเพียงแค่เลียนแบบตัวละครในหนังสือเพียงเท่านั้น

ครานี้รู้สึกได้ว่ามันช่างหนักหน่วงยิ่งนัก “เหตุใดข้าจึงทำเช่นนั้นกับนาง” เขาเอ่ยความในใจออกมาโดยไม่รู้ตัว

ภาพความทรงจำยังคงฉายต่อเนื่องพร้อมกับความรู้สึกจากเมล็ดพันธุ์ทั้งสามดวง

“เสด็จพี่ ข้ารักพระองค์ยิ่งกว่าผู้ใด” น้ำเสียงของอู๋เยว่ชิงดังขึ้นในใจของเขา

“ลูกของเรา ข้าจะตั้งชื่อให้เขาว่า อีนั่ว” หลินซีเวยเอ่ยปากในตอนนั้น พูดจาส่งเดชเพราะเลียนแบบมนุษย์ “เพราะว่าอีนั่วคือคำสัญญาจากข้าว่าจะรักเจ้าไปตลอดชีวิต ให้ลูกของเราเป็นพยาน”

แต่ในท้ายที่สุดแล้ว เขากลับทำลายสัญญานั้นลงไปอย่างง่ายดาย

พลันคำพูดของอู๋เยว่ชิงผุดขึ้นมาอีกครั้ง “ถ้าอย่างนั้น อีนั่วจะเป็นคำสัญญาจากหม่อมฉันว่าจะรักพระองค์จนลมหายใจสุดท้ายเพคะ”

กงจื่อเย่แสยะยิ้ม บัดนี้ไม่เหลือแล้วทั้งนางและอีนั่ว แต่เหตุใดเขาจึงยังไม่สามารถควบคุมตนเองได้ และคำพูดสุดท้ายของนางหวนกลับมาอีกครา

“พบกันครั้งหน้าอย่าได้ข้องเกี่ยวกันอีกเลย เราสองคนจะได้จบสิ้นชะตาผูกพันกันเสียที”

น้ำใสไหลหยดจากดวงตาสีม่วงแดงทั้งสองข้างของจอมมาร

“นายท่านร้องไห้หรือ” โจวเหวินหลงไม่เชื่อสายตาของตัวเอง หันมองหน้าเฉินซือหยางเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาด

“เฮอะ เหตุใดข้าจึงรู้สึกเจ็บตรงนี้นัก นางทำอันใดกับข้า” มือสองข้างกุมหัวใจ น้ำตายังคงไหลรินโดยไม่รู้สาเหตุ “ทำไมเห็นนางร้องไห้ ข้าจึงรู้สึกอย่างนั้นด้วย”

โจวเหวินหลงครุ่นคิดแล้วนึกขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้น “นายท่าน เวลานี้เมล็ดพันธุ์ทั้งสามดวงอยู่ในแก่นวิญญาณแล้ว รีบกำจัดมันก่อนเถิด”

ลูกน้องจอมมารเร่งให้เจ้านายลงมือก่อนที่เทพดาราจะฟื้นคืนแล้วใช้พลังอสนีบาตสิบเก้าครั้งสังหารเขา

ทว่า กงจื่อเย่ยังคงนิ่งเฉย “ข้าทำไม่ได้” จอมมารราวกับตกอยู่ในภวังค์ ภาพและคำพูดของอู๋เยว่ชิงวนเวียนกลับไปกลับมา

“...” โจวเหวินหลงจนปัญญา “นายท่านรีบทำลายมันตั้งแต่ตอนนี้เสียเถิด”

“ข้าทำไม่ได้” เขายังคงปฏิเสธ ทั้ง ๆ ที่มีโอกาสก่อนที่สวีลู่ชิงจะฟื้นตัวแล้วแท้ ๆ แต่เขากลับไม่ทำ

เดิมทีเมล็ดพันธุ์ไม่ควรหยั่งรากลึกจนกว่าจะถึงเวลาที่เทพดาราได้พลังอสนีบาต นับว่าเป็นโชคดีของจอมมารโดยแท้แต่เขากลับจมดิ่งในความมืดมิดจนไม่อาจถอนตัว

แม้แต่ร่างมารอีกส่วนหนึ่งที่ต่อสู้อยู่บนภพสวรรค์ยังรู้สึกเฉกเช่นเดียวกันจนพลาดท่าถูกคมดาบของเทพวายุแทงทะลุร่างก่อนที่แก่นวิญญาณสองส่วนจะกลับมารวมเป็นหนึ่ง

ทัพมารถอนตัวจากสงครามหลังจากยืดเยื้อมาหลายวันอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเกิดอันใดขึ้นแต่ก็พลันโล่งใจที่จะได้หยุดพักหายใจบ้าง

จู่ ๆ กงจื่อเย่หายตัวกลับมายังวังหลวง ภาพร่างไร้วิญญาณของผู้คนในเมืองไท่หยางเกลื่อนกลาด ตำหนักจันทราถูกไฟไหม้เหลือเพียงเสาต้นใหญ่

ความรู้สึกเจ็บปวดถาโถมเข้ามาในใจของเขาไม่มีปรานี สาสมกับสิ่งที่เขาได้กระทำกับผู้อื่น

“ไม่ใช่ ข้าไม่ได้เป็นเช่นนั้น เจ้ากำลังใช้เล่ห์กลหลอกลวงข้า” จอมมารปฏิเสธความรู้สึกที่มีต่อนาง “รอข้ากำจัดมันเสียก่อนเถอะ”

แม้จะกล่าวเช่นนั้นแต่เขายังคงนั่งนิ่งไม่ลงมือ หากแต่น้ำตาไม่เชื่อฟังคำสั่งของตัวเขาเอง “ไม่ได้เป็นเช่นนั้นเสียหน่อย”

กงจื่อเย่ส่ายหน้าพูดพึมพำพยายามที่จะทำลายเมล็ดพันธุ์ทั้งสามดวง ถอนรากถอนโคนมันออกมาจะได้กลับมาเป็นคนไร้หัวใจดังเดิม

“เหตุใดข้าจึงทำไม่ได้” น้ำเสียงของเขาเศร้าสร้อย

เสียงหนึ่งแว่วผ่านสายลม “ซีเวย” เขาหันกลับไปมองทางต้นเสียง นึกดีใจที่ได้ยินเสียงนางแต่กลับไม่พบใครที่อยู่ตรงนั้น พึมพำเพียงลำพัง “นางจากข้าไปแล้ว เหตุใดจึงทิ้งข้าไป ไม่รักข้าแล้วหรือ”

จอมมารกวาดตามองไปรอบสถานที่ที่เคยได้ใช้ชีวิตร่วมกัน พลันหยิบถุงหอมที่นางเคยให้ไว้ออกมาดูต่างหน้า พึมพำถึงคนที่ล่วงลับไปแล้ว

น้ำเสียงเศร้าสร้อยอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แม้จะไม่ยอมรับแต่กลับค้านความรู้สึกของตนเองไม่ได้

“ทำไม จู่ ๆ ข้าจึงรู้สึก...ว่าข้ารักเจ้ามากเพียงนี้” หยดน้ำตาที่ไม่เคยมีพรั่งพรู

ทรมานเหมือนอย่างที่อู๋เยว่ชิงรู้สึก ปวดร้าวราวกับจะแตกสลายตามนางไปด้วย

------------------------------------

ขอบคุณที่ติดตามจนจบเล่ม 1 นะคะ รายตอนของเล่ม 2 จะเริ่มลงวันเว้นวันตั้งแต่วันที่ 6 เมษายน 2568 เป็นต้นไปค่ะ 

สปอยล์เล็กน้อย เนื้อเรื่องเล่มสอง กงจื่อเย่จะเปลี่ยนเป็นคนละคน กลายเป็นมารที่มีหัวใจและความรู้สึก ยอมทำทุกอย่างเพื่อได้เห็นรอยยิ้มของสวีลู่ชิงและแก้ไขสิ่งที่เขาทำผิดพลาดไปค่ะ จอมมารผู้ยิ่งใหญ่ใช้ความพยายามอย่างสูงเพื่อง้อภรรยาเพียงคนเดียวและลูกชายของเขา!!!