กักขัง

"ก็ข่าวไอดราก้อนยอมส่งไวน์ le raisin blanc ประจำตระกลูให้กับโรมแรม Moonsky แค่ที่เดียวไง" เฟยหลงเอ่ยพร้อมกับส่งโทรศัพท์ไปให้พวกเพื่อนๆ ของเขาดู

"นั้นมันยัยคนที่มาเมาที่บาร์กู ใช่ไหมวะที่โดนผัวนอกใจ" เอเทรนเอ่ยขึ้นพร้อมกับใช้นิ้วเรียวซูมเข้าไปที่ใบหน้าของโมเน่เพื่อดูให้แน่ใจว่าใช่คนเดียวรึป่าว

"แฟนไม่ใช่ผัว กูต่างหากที่เป็นผัวยัยนั้น" ดราก้อนเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

"หึ" เฟยหลงเค้นหัวเราะออกมาจากลำคอเบาๆ เมื่อได้ยินดราก้อนเอ่ยด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

"เชี้ย จริงหรอวะยัยนั้นเด็ดมากขนาดนั้นเลยหรอมึงถึงยอมส่งไวน์ให้" แดเนียลเอ่ยขึ้นอย่างอยากรู้เพราะว่าไวน์ le raisin blanc เป็นไวน์ที่ปีหนึ่งจะมีแค่เพียงไม่กี่ขวดเท่านั้น

"ก็แค่ไวน์" ดราก้อนเอ่ยพร้อมกับยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

"ถุ้ย! พูดมาได้ก็แค่ไวน์" เอเทรนเอ่ยขึ้นเพราะเขารู้ดีว่าไวน์ le raisin blanc มีสำคัญกับตระกลูของดราก้อนมากขนาดไหนและที่อยู่ดีๆ เพื่อนของเขายอมยกให้ก็คงไม่ใช่แค่ผู้หญิงที่เพื่อนเขาจะจับขังกรงไว้เล่นๆ แน่

"แล้วมึงเตรียมตอบคำถามพ่อมึงรึยัง" เฟยหลงเอ่ยและหันมามองดราก้อนที่นั่งไม่ทุกข์ไม่ร้อนทั้งๆ ที่ได้ทำเรื่องใหญ่ขนาดนั้นไป

"ไม่มีอะไรต้องเตรียมเพราะกูตัดสินใจไปแล้ว" ดราก้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"เออช่างเรื่องมันก่อน แล้วของลอตใหม่จะมาเมื่อไหร่" แดเนียลเอ่ยเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาสั่งผลิตของลอตใหม่เพิ่มเพราะจำนวนความต้องการของลูกค้าเยอะขึ้น

พวกเขาทั้ง 4 ไม่เพียงแต่เป็นเพื่อนรักกันมานานเท่านั้นพวกเขายังเป็นหุ้นส่วนกันด้วยและแต่ละคนก็มีหน้าที่แตกต่างกันออกไป

ที่พวกเขาทั้ง 4 คนได้มารู้จักกันนั้นเพราะรุ่นตารุ่นปู่รุ่นพ่อของพวกเขาเป็นเพื่อนกันและแก๊งของเเต่ละคนก็นับว่าไม่ธรรมดา

"อาทิตย์หน้า" เฟ่ยหลงเอ่ยก่อนจะยกแก้วเหล้าสีอำพันมากกระดกดื่มจนหมด

"ดี อาทิตย์หน้าเจอกันที่ท่าเรือ" ดราก้อนเอ่ย

"ว่าแต่มึงเถอะไอเอเทรน ทำไมพึ่งจะกลับไทยมาวันนี้วะ" แดเนียลเอ่ยอย่างสงสัยเพราะความจริงเอเทรนควรจะมาตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว

"พอดีกูเจอของเล่นชิ้นใหม่เลยเล่นนานไปหน่อย" เอเทรนเอ่ยขึ้นพร้อมกับเหยียดยิ้มร้ายที่มุมปาก

"หึ" เฟยหลงที่ได้ยินคำตอบของเพื่อนก็เค้นหัวเราะออกมาจากในลำคอเพราะเขารู้ดีว่าของเล่นที่เอเทรนหมายถึงคงไม่พ้นเรื่องผู้หญิง

"แล้วเอามาด้วยปะกูเล่นบ้างดิ" แดเนียลเอ่ย

"เอามาแต่โทษทีวะกูยังไม่เบื่อ"

"ขี้งกชะมัด"

"เออกูได้ข่าวว่าลูกน้องแก๊งไอแจ็คกี้มันมาไทยไงก็ระวังมันด้วยโดยเฉพาะมึง" เอเทรนเอ่ยขึ้นเมื่อนึกได้ว่าลูกน้องมาบอกความเคลื่อนไหวของลูกน้องฝั่งศัตรูให้แก่เขา

แต่เอเทรนคิดว่าที่ลูกน้องฝั่งนั้นมาครั้งนี้คงคิดจะมาเล่นงานพวกเขาแน่ๆ โดยเฉพาะดราก้อนเพราะดราก้อนเคยมีปัญหาใหญ่กับมันมาก่อนเรื่องแย่งงานตัดหน้ากันจนทำให้ฝั่งนั้นขายทุนหลายร้อยล้าน

ดราก้อนไม่ได้เอ่ยตอบอะไรคำเตือนของเพื่อนรักของเขาเเละเอาแต่ดูกล้องวงจรปิดในโทรศัพท์ก่อนจะเหยียดยิ้มร้ายออกมาพร้อมกับลุกขึ้น

"แล้วนั้นมึงจะไปไหน" เอเทรนเอ่ยขึ้นอย่างมึนงงเมื่ออยู่ดีๆ ดราก้อนก็ลุกพรวดขึ้นเเละเตรียมเดินออกไปจากห้อง

"กลับ" ดราก้อนเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะกระดกแก้วเหล้าในมือให้หมดในรวดเดียวพร้อมกับเดินออกจากห้องไปโดยมีเสียงของแดเนียลเอ่ยตะโกนตามหลังมา

"โอ้โห กลายเป็นคนติดบ้านขึ้นมาทันทีเลยปกติกูเห็นแดกเหล้ายันแจ้ง"

- ทางด้านโมเน่ -

หลังจากที่ดราก้อนออกไปได้ไม่นานโมเน่ก็ค่อยๆ ทิ้งตัวลงกับที่นอนด้วยความเหนื่อยล้าจากการกระทำที่ป่าเถื่อนของคนใจร้ายก่อนที่มือบางจะเอื้อมไปดึงผ้าห่มผืนหนามาปกคลุมร่างกายอันเปลือยเปล่าของเธอเอาไว้

"นี้มันเวรกรรมอะไรของฉันวะเนี้ย" ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกับน้ำตาแห่งความเจ็บปวดที่ค่อยๆ หลงไหลออกมาเธอไม่รู้เลยว่าเพราะอะไรดราก้อนถึงทำกับเธอถึงเพียงนี้

ก๊อกๆ

"ใคร" ร่างบางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูจากหน้าห้องพร้อมกับกำผ้าห่มไว้แน่น

"ดิฉันเองค่ะ นายท่านสั่งให้เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้คุณ" เสียงสาวใช้คนหนึ่งเอ่ยขึ้นก่อนที่เธอจะค่อยๆ เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถุงเสื้อผ้าในมือ

"ขอบคุณ เธอชื่ออะไร" โมเน่ลุกนั่งพร้อมกับเอ่ยขึ้นและมองไปที่สาวใช้ที่ดูไม่มีพิษมีภัยคนนั้น

"มะลิค่ะ" สาวใช้เอ่ยขึ้นก่อนจะวางถุงเสื้อผ้าผู้หญิงแบรนด์หรูไว้ที่ข้างหัวเตียงพร้อมกับนำถุงเสื้อผ้าที่เหลือไปแขวนใส่ในตู้ตามคำสั่งของผู้เป็นนาย

"ทำงานที่นี่มานานแล้วหรอ" โมเน่เอ่ยถามอย่างอยากรู้

" 5 ปีแล้วค่ะ"

"งั้นหรอ งั้นฉันขอยืมโทรศัพท์เธอหน่อยได้ไหม" โมเน่เอ่ยขึ้นเพราะว่าตอนนี้เธอไม่มีอะไรติดตัวเลยเพราะก่อนออกจากห้องดราก้อนเอากระเป๋าสะพายไปเธอไปด้วย

"ไม่ได้หรอกค่ะนายไม่ได้สั่งไว้" สาวใช้เอ่ยด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักกับคำขอของหญิงสาว

"นะ ฉันไม่บอกใครหรอก" โมเน่เอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมทั้งส่งสายตาอ้อนไว้ไปให้กับสาวใช้

"ไม่ได้จริงๆ ค่ะ" สาวใช้รีบเอ่ยขึ้นพร้อมกับก้มหน้าลงไม่ยอมสบตากับเธอ

"ฉันแค่อยากโทรหาแด๊ดดี๊กับหม่ามี๊ฉันเอง"

"ดิฉันเป็นแค่คนใช้อย่าทำให้ดิฉันลำบากใจเลยนะคะ" สาวใช้เอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยสีหน้าไม่สู้ดีเพราะเธอเองก็ไม่สามารถขัดคำสั่งของผู้เป็นนายได้และเธอก็พอจะดูออกว่าโมเน่อาจจะเป็นว่าที่นายหญิงในอนาคต

เธอเลยยิ่งลำบากใจที่ต้องเอ่ยปฏิเสธไป

"เห้อ~ ก็ได้งั้นฉันของออกไปข้างนอกได้ไหม" ร่างบางถอนหายใจออกมาอย่างท้อใจก่อนจะเอ่ยกับสาวใช้

"ไม่ได้ค่ะ นายไม่ได้สั่งไว้"

"นี้ฉันไม่ใช่นักโทษนะจะมากักขังฉันไว้แบบนี้ไม่ได้และถึงฉันออกไปจากห้องนี้ก็ออกไปจากบ้านหลังนี้ไม่ได้อยู่ดี" โมเน่เอ่ยขึ้นอย่างเหลืออด

"....." ส่วนสาวใช้เอาแต่ก้มหน้านิ่งอย่างไม่กล้าเงยหน้ามาสบตากับเธอ

"เห้ออ~ " โมเน่ถอนหายใจออกมาอีกครั้งและมองไปที่สาวใช้ที่ดูกลัวและลำบากใจไม่น้อยก่อนจะทิ้งตัวลงนอนกลับที่นอนอีกครั้ง

"ดิฉันขอตัวไปทำงานก่อนถ้าคุณโมเน่ต้องการอะไรเรียกได้ตลอดเลยนะคะ" สาวใช้ที่เห็นว่าเธอเงียบลงแล้วก็เอ่ยขึ้นก่อนที่จะรีบออกไปจากห้องนี้ทันที

"อย่าให้ฉันหนีออกไปได้นะไอเลว! " โมเน่เอ่ยขึ้นพร้อมกับใช้มือน้อยๆ ทุบที่หมอนเพื่อระบายความคับแค้นใจก่อนจะเผลอหลับไป

___________________________________