“พี่บลู...” อดัมเอ่ยอย่างนุ่มนวลย้ำให้หญิงสาวที่ตอนนี้หลบตาเขาเอ่ยเรียกเขาแบบที่เขาอยากได้ยิน
“พี่บลู...” น้ำฟ้าเอ่ยออกมาอย่างที่อดัมต้องการ
“พี่บลู...เรียกเวลาที่เราอยู่ด้วยกันสองคน...โดยเฉพาะเวลาที่พี่อยู่ในตัวนาวา” อดัมพูดออกมาอย่างนุ่มนวลจนตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่อะไรก็ไม่รู้ทำให้เขาอยากให้หญิงสาวตรงหน้าเป็นแบบนี้ไปตลอด โดยเฉพาะยามที่เธอเอียงอายหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด
“ปล่อยได้แล้ว...” น้ำฟ้าร้องพร้อมกับดันตัวเองออกจากอดัม แต่ทุกอย่างที่เธอต้องการไม่เป็นไปตามที่เธอต้องการ
“คงไม่ได้แล้วละ” อดัมเอ่ยออกมาพร้อมกับขยับสะโพกเสียดสีกับเธอ น้ำฟ้าตกใจอย่างเห็นได้ชัดเพราะเธอรับรู้ถึงบางอย่างที่กำลังดุนดันเสียดสีก
ลีโอที่คอยมองหญิงสาวอย่างกระวนกระวายใจ เขาค่อนข้างมั่นใจว่าเธอคือคนที่เขากำลังตามหา เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงปฎิเสธ มันต้องมีอะไรแน่ๆ และเขาจะต้องรู้ให้ได้ และลีโอก็ตัดสินใจว่าจะยังไม่บอกบดินทร์ พี่ชายของหญิงสาวจนกว่าเขาจะมีรูปถ่ายปัจจุบันของเธอ ลีโอต้องขมวดคิ้วเมื่อนายแบบที่ดึงตัวเธอไปเดินกลับมาคนเดียว ลีโอเมื่อเห็นอดัมเดินไปตำแหน่งหน้ากล้อง เขาตัดสินใจเลี่ยงออกมาเพื่อที่จะไปยังห้องแต่งตัวของอดัม เพราะถ้าเธอไม่ได้มากับเขาเธอก็ต้องอยู่ในห้องแต่งตัวของอดัม โดยที่ลีโอไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเขาอยู่ในสายตาของเจอาร์ตลอด เจอาร์เดินตามลีโอไปตามทิศทางที่เขารู้อยู่แล้วว่าชายตรงหน้ากำลังจะไปไหน “ก๊อก ก๊อก ก๊อก” ลีโอขมวดคิ้ว เมื่อเขาเคาะประตูที่หน้าห้องติดป้ายชื่อว่า ‘อดัม’ แต่ก็ไม่มีใครเปิดมันจากด้านใน ลีโอจึงตัดสินใจเปิดมันเอ
“อดัม...ไม่เจอกันนานคุณยังดูดีไม่เปลี่ยนเลยนะคะ” อดัมยิ้มรับกับการทักทายของนางแบบสาว เธอกับเขาเคยร่วมงานกันสองครั้งและครั้งล่าสุดก็เมื่อหลายเดือนก่อน “คุณเองก็เช่นกัน” อดัมทักกลับอย่างมีมารยาท น้ำฟ้ายืนมองนางแบบและนายแบบที่กำลังโพสท่าให้กับช่างภาพ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้ยืนอยู่คนเดียว “คุณน้ำฟ้า” “…!…” น้ำฟ้าตกใจกับเสียงที่เรียกชื่อเธอ แต่เธอเลือกที่จะยืนนิ่งๆ ไม่ได้หันไปตามเสียงเรียกที่เป็นภาษาไทยนั้น “ขอโทษครับ...” ลีโอเอ่ยอีกครั้งเมื่อหญิงสาวตรงหน้ายังยืนนิ่ง แต่จากที
“เป็นอะไรของเธอ...ฉันก็เปลี่ยนเสื้อผ้าไง” อดัมพูดด้วยเสียงราบเรียบ แต่นัยน์ตาแพรวพราว “แล้วจะถอดมันแบบนี้เลยเหรอไง...สะกดคำว่า ‘อาย’ เป็นมั้ย” “เป็น...แต่มันไม่ใช่กับเธอ...ทำไมต้องหน้าแดง ฮืม!...มีอะไรของฉันที่เธอไม่เคยเห็น...ไม่เคยลอง...ไม่เคยสัมผัส” อดัมพูดพร้อมกับเดินเข้าหา น้ำฟ้าที่ถอยหลังทันทีเมื่อถูกรุกรานอย่างเปิดเผยจากชายตรงหน้า “คะ...คุณ...จะ...จะทำอะไร” น้ำฟ้าพูดติดๆขัด เมื่อเสื้อที่อดัมสวมใส่หลุดออกจากร่างกายของเขาเผยให้เห็นแผ่นอกที่สวยงามและซิกแพ็คหน้าท้องเป็นลอนอย่างสวยงาม “แต่งตัว...” อดัมตอบกลับน้ำฟ้าด้วยเสียงที่แหบพร่าและโน้มหน้าลงมาใกล้ใบหน้าหวานขาวใส และดวงตาที่แพรวพราวจ้องเข้าไปในดวงตา
“นี้มันอะไรกันคะ!” น้ำฟ้าผลักประตูเข้าไปแทรกการสนทนานั้นโดยทันที “ยายน้ำ!” นายบวรหันไปตามเสียงนั้น “ค่ะ...คุณพ่อหมายความว่าอะไร...เรื่องแต่งงาน” “ไหนๆแกก็ได้ยินแล้ว...งั้นฉันจะบอกแกไว้เลยว่า...ทันทีที่แกสอบเสร็จก็เตรียมตัวแต่งงานกับตาเขตต์ทันที” “คุณพ่อ!” น้ำฟ้าร้องเรียกชายตรงหน้าเสียงดัง เธอไม่สามารถแต่งงานกับพี่เขตต์ได้แน่นอน เพราะเธอไม่เคยรักผู้ชายคนนี้แบบที่ผู้หญิงรักผู้ชาย “หนูไม่แต่ง...หนูไม่เคยรักพี่เขตต์แบบนั้น...และหนูก็ไม่เข้าใจว่าทำไมหนูต้องรีบแต่งงานในเมื่อหนูเองก็ยังเรียนไม่จบ” “เรื่องอื่นแกไม่ต้องสนใจ...แค่แกทำตามคำสั่งของฉันเท่า
อ้าร์ส อ้าร์สสส อ้าร์ส น้ำฟ้าเองก็ครางออกมาเพราะเธอเองก็เสียวซ่านไม่แพ้คนใต้ร่างเธอ อดัมมองภาพใบหน้าน้ำฟ้าที่กำลังขยับบนแก่นกายเขาอย่างต้องการตรึงภาพที่สวยงามนี้ในหัวใจส่วนลึก “อ้าร์ส...อ๊ะ....” น้ำฟ้ายังร้องครางมากขึ้นเมื่อการขยับสะโพกยังคงดำเนินต่อไปอย่างต่อเนื่อง “เสียว...มาก...นาวา...ใกล้แล้ว” “พี่บลู...กรี๊ดดดดด/...โอ้วววววววว” สองเสียงดังก้องกังวาลเมื่อต่างมาถึงจุดปลดปล่อยธารน้ำอุ่นสาดสัดผสมรวมตัวกัน ร่างกายทั้งสองเกร็งกระตุก มือน้อยทั้งสองข้างของน้ำฟ้าวางทาบทับไว้บนหน้าท้องเป็นลอนสวยงามของ อดัมเพื่อพยุงตัวเองไว้ในขณะที่เธอหอบหายใจอย่างคนพึ่งออกกำลังกายมาอย่างหักโหม “นาวาสัญญากับพี่นะ...ว่าจะเป็นของพี่คนเดียว” อดัมเอ่ยกระซิบแผ่วเบาที่ใบหูข
เสียงกรีดร้องของน้ำฟ้าดังออกมาพร้อมกับร่างกายที่เกร็ง เมื่อนิ้วเพียงนิ้วเดียวของอดัมที่ส่งเธอถึงจุดปลดปล่อย รอยยิ้มมุมปากปรากฎที่ใบหน้าของอดัมอีกครั้งทันที น้ำฟ้าปรือตามองรอยยิ้มนั้นและใบหน้าที่แดงอยู่แล้วกลับสีจัดขึ้นเมื่อนิ้วที่สร้างสวรรค์บนดินให้เธอ อดัมเอาเข้าปากตัวเองและดูดกลืนกินธารน้ำที่ติดนิ้วมาจนไม่เหลือให้เห็น “อ๊ะ!” น้ำฟ้าร้องออกมาเมื่ออดัมเคลื่อนตัวไปที่ระหว่างขาเรียวนั้นและจับขาทั้งสองพาดไหล่เขาโดยที่เขานั่งคุกเข่าอยู่ระหว่างตัวเธอ และสิ่งที่เธอคิดไว้ก็ใช่! เมื่อนัยน์ตาเขียวมรกตจับจ้องดอกกุหลาบงามที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยธารน้ำ “อย่า....อ้าร์ส อ้าร์สสส” เสียงห้ามที่ออกจากปากของน้ำฟ้าช้าไป เมื่อลิ้นหนาสัมผัสโลมเลียสิ่งที่นัยน์ตาเขียวมรกตจ้องก่อนหน้านี้ เสียงห้ามแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางโดยทันที มือเล็กกำแน่นผ้าปูที่นอนจนเส้นเลือดหลังมือของน้ำฟ้าปูดโปนเมื่อลิ้นหนาของชายตรงหน้าเลื้อยเลียบริเวณนั้นอย่างชำนาญ น้ำฟ้าค