แรกพบ

ตอนที่ 1 แรกพบ

แสงสีสลัวสาดส่องทั่ว “The Babylon” ผับหรูใจกลางเมืองกรุงเทพฯ เสียงเพลง EDM เร่งจังหวะกระหึ่มก้องกังวาน ผสมปนเปไปกับเสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยจอแจของผู้คนที่มาสังสรรค์ยามค่ำคืน

วาดฝันในชุดเดรสเกาะอกสีดำสั้นเหนือเข่า เผยให้เห็นผิวขาวเนียนละเอียดจนเป็นที่ดึงดูดสายตาเหล่าชายหนุ่มทั้งหลาย เธอเดินตามหลังเหมือนแพร หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งที่แต่งกายด้วยชุดรัดรูปสีแดงเพลิง ริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดรับกับชุดของเธอได้เป็นอย่างดี รอยยิ้มกว้างบวกกับใบหน้าที่เชิดขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจทำให้หนุ่มๆ ทั้งหลายมองเหลียวหลังจนแทบน้ำลายสอออกมา

เหมือนแพรเป็นเพื่อนสนิทของวาดฝัน เธอเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง ทั้งยังมีนิสัยไม่กลัวหรือยอมใครอีกด้วย นั่นทำให้เหมือนแพรเป็นดั่งโล่กันภัยให้กับวาดฝันอยู่ตลอดเวลา

วาดฝันเดินตามหลังเหมือนแพรอย่างไม่ยอมให้ห่างกาย หัวคิ้วของเธอขมวดขึ้นเป็นปมอย่างรู้สึกไม่ชอบใจ เมื่อสัมผัสได้กับสายตาที่เอาแต่จับจ้องมองมาที่เธอราวกับเสือที่เตรียมขย้ำเหยื่อก็ไม่ปาน ความรู้สึกอันน่าขนลุกเช่นนี้ทำให้วาดฝันรู้สึกอึดอัดและกระอักกระอ่วนใจอยู่ทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับกลุ่มคนเหล่านี้ทุกครั้งที่ออกมาเที่ยวกับเพื่อนๆ

วาดฝันแม้จะมาเที่ยวผับกับกลุ่มเพื่อนของเธออยู่บ่อยครั้ง แต่เพราะโรคกลัวการสัมผัสของเธอ ทำให้วาดฝันรู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่ต้องเดินผ่านกลุ่มคนที่ยืนเบียดเสียดเข้าไปด้านใน สองมือของเธอยกขึ้นกอดอกเอาไว้แน่นอย่างรู้สึกระแวดระวังตัว

“ฝัน...แกจะกลัวอะไรนักหนาวะ พวกหนุ่มๆ ก็แค่มองเพราะพวกเราสวย แกไม่ชอบก็ไม่เห็นต้องสนใจเลย” เหมือนแพรหันมาเอ็ดเพื่อนเบาๆ แต่ก็มิวายที่จะจับมือของเพื่อนสาวเอาไว้แน่นอย่างกลัวว่าเธอจะหายไปต่อหน้าต่อตา

“รีบๆ ไปที่โต๊ะเถอะ อึดอัดจะแย่แล้วเนี่ย” วาดฝันบ่นกระปอดกระแปดพร้อมกับก้มหน้าลงต่ำ เหมือนแพรหันไปค้อนขวับเข้าใส่เพื่อนสาวอย่างรู้สึกหมั่นไส้แกมเอ็นดู

“อ้าว...ยายแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบมาแล้ว นี่จับมือแน่นขนาดนี้ไม่กลัวหนุ่มๆ เข้าใจผิดหรือไง” “แพร...ติดกันเป็นตังเมขนาดนี้ ระวังเรตติ้งตกนะเพื่อน” เพื่อนๆ ในกลุ่มต่างแซวออกมาเมื่อเห็นคนทั้งสองแทรกตัวเข้ามาถึงที่โต๊ะ

เหมือนแพรทำหน้าปูเลื่อนขึ้นมา “ก็ฝันนะสิ...เกิดแพนิคขึ้นมาอีกละ เขยิบไปหน่อยให้ฝันเข้าไปอยู่ด้านใน” เหมือนแพรเจ้ากี้เจ้าการแหวกช่องว่างให้วาดฝันเข้าไปอยู่ด้านในของโต๊ะ ก่อนจะหันไปหยิบเหล้าที่ชงไว้แล้วกระดกเข้าปากภายในรวดเดียว

วาดฝันแทรกตัวเดินเข้าไปยังเซฟโซนของเธออย่างว่าง่าย วาดฝันค่อยๆ ยิ้มกว้างขึ้นมาอีกครั้ง เธอเข้าไปอยู่ด้านในราวกับเป็นไข่แดงที่ถูกล้อมรอบด้วยไข่ขาวจนไม่อาจเปิดโอกาสให้ใครเข้ามารบกวนเธอได้ในค่ำคืนนี้

“ฝัน...ดื่มอะไรดี” เสียงเหมือนแพรถามขึ้น

“อะไรก็ได้ที่ไม่แรงมาก ไม่อยากเมา” วาดฝันตอบกลับเบาๆ

เหมือนแพรหัวเราะให้กับความคออ่อนของเพื่อนสาว “งั้นเอาค็อกเทลอ่อนๆ สักแก้วก็แล้วกัน”

เครื่องดื่มถูกยกมาเสิร์ฟ วาดฝันจิบเครื่องดื่มสีสวยในแก้วทรงสูง รสชาติหวานอมเปรี้ยวซ่าซ่า ช่วยให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง เสียงเพลงดังกระหึ่มทำให้การพูดคุยต้องตะโกนแข่งกัน แต่พวกเขากลับสนุกสนานกับการได้ปลดปล่อยอารมณ์ไปกับเสียงเพลงและบรรยากาศที่ชวนให้ลุ่มหลงอย่างง่ายดาย

ในขณะที่วาดฝันกำลังยกแก้วขึ้นมาจิบอีกครั้ง สายตาของวาดฝันก็พลันสะดุดเข้ากับร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มคนหนึ่งที่เดินเข้ามาด้านในและหยุดยืนอยู่ที่หน้าบาร์ เขารูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว ใบหน้าคมคาย ดวงตาเรียวรีคมกริบประดุจเหยี่ยว จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหยักได้รูป ภายใต้แสงไฟสลัวที่สาดส่องมา วาดฝันรู้สึกราวกับกำลังต้องมนต์สะกด ร่างกายแข็งทื่อขึ้นมาพร้อมกับสายตาที่ไม่อาจละจากดวงตาคู่คมนั้นไปได้

ชายหนุ่มคนนั้นหันหน้ามาทางวาดฝันเข้าพอดิบพอดี ดวงตาคมเข้มประสานเข้ากับดวงตากลมโตของเธออย่างจัง วาดฝันใบหน้าแดงก่ำขึ้นอย่างไม่อาจควบคุม หัวใจเต้นระรัวราวกับกลอง วินาทีนั้นเองที่หัวใจของวาดฝันราวกับจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ ความรู้สึกราวกับมีผีเสื้อบินอยู่ในท้อง วาดฝันรู้สึกเหมือนถูกกระแสไฟฟ้าแรงสูงช็อตเข้าให้อย่างจัง นี่เป็นอาการรักแรกพบหรือเปล่านะ วาดฝันกัดฟันแน่นอย่างไม่เข้าใจตัวเองมากนัก

ชายหนุ่มคนดังกล่าวหรี่ตาลง พร้อมกับยกยิ้มขึ้นมาที่มุมปากเล็กน้อยอย่างท้าทาย ดวงตาคมกริบที่ประสานสายตาเข้ากับวาดฝันเป็นประกายวาววับอย่างไม่คิดจะหลบเลี่ยงไปไหน มีก็แต่เพียงวาดฝันเองที่สะดุ้งตัวขึ้นพร้อมก้มหน้าหลุบต่ำอย่างไม่กล้าสบตากับเขาอีก

“เป็นอะไรไปวาดฝัน หน้าแดงเชียว เมาแล้วเหรอ” เหมือนแพรสังเกตเห็นความผิดปกติของเพื่อนรักจึงทักขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“ปะ...เปล่า ไม่มีอะไร” วาดฝันตอบเสียงสั่น รีบยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบอีกครั้งเพื่อกลบเกลื่อนอาการประหม่า แต่ก็ไม่วายเหลือบตาขึ้นไปมองเขาอีกครั้ง

“แน่ใจนะ” เหมือนแพรยังคงมองเพื่อนด้วยสายตาจับผิด

“อื้อ...แน่ใจสิ” วาดฝันพยายามตอบด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ในใจกลับสับสนวุ่นวายอย่างบอกไม่ถูก

ตลอดค่ำคืนนั้น วาดฝันเอาแต่แอบเหลือบมองชายหนุ่มคนนั้นอยู่หลายครั้ง เขายังคงยืนอยู่ที่หน้าบาร์ พูดคุยกับบาร์เทนเดอร์บ้าง หันไปคุยกับคนอื่นๆ บ้าง แต่ทุกครั้งที่สายตาของวาดฝันเหลือบไปมอง เขาก็เหมือนจะรู้ตัวและหันกลับมาสบตากับเธอเสมอ

วาดฝันรู้สึกประหม่าอย่างมาก เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ไม่เคยมีใครทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวได้เช่นนี้ เธอไม่รู้ว่าชายหนุ่มคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงมีเสน่ห์ดึงดูดใจจนไม่อาจละสายตามองไปได้เลยทีเดียว

“ฝัน...แกมองอะไรนักหนาวะ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ” เหมือนแพรสะกิดถามขึ้นอีกครั้งอย่างอยากรู้อยากเห็น เมื่อเพื่อนสาวของตนที่ท่าทางผิดแผกไปจากทุกที

“แพร...แกรู้จักคนคนนั้นไหม” วาดฝันกระซิบถามด้วยความสงสัย พร้อมพยักพเยิดปากไปทางชายหนุ่มคนดังกล่าว

“ไหนๆ คนไหน” เหมือนแพรหันไปมองรอบๆ ด้วยความสนใจ ในเมื่อนานๆ ทีเพื่อนรักของเธอจะเอ่ยปากบอกชอบใครสักคนขึ้นมา

วาดฝันรีบส่ายหน้าอย่างไม่อยากตอบคำถามให้เยิ่นเย้อ “ช่างมันเถอะ...มา...มาดื่มกัน”