นี่แฟนของฉัน

ตอนที่ 2 นี่แฟนของฉัน

         หลังจากดื่มค็อกเทลไปสองสามแก้ว วาดฝันก็เริ่มรู้สึกถึงแอลกอฮอล์ที่แล่นพล่านอยู่ในร่างกาย ใบหน้าเริ่มร้อนผ่าว แก้มแดงระเรื่อ ดวงตากลมโตเป็นประกายวาววับ เสียงเพลงดังกระหึ่มรอบข้างเริ่มฟังดูนุ่มนวลลงเล็กน้อย

“แพร ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” วาดฝันเอ่ยบอกเพื่อนเสียงดังแข่งกับเสียงเพลงที่ยังคงกึกก้อง

เหมือนแพรที่กำลังคุยสนุกสนานกับชายหนุ่มหน้าตาคมคายที่เพิ่งเข้ามาทักทาย หันมามองวาดฝันเล็กน้อย “ไปคนเดียวไหวเหรอ ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม”

วาดฝันปรายตามองเหมือนแพรสลับกับชายหนุ่มคนดังกล่าว ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาอย่างมีเลศนัย “ไม่ต้องหรอก...ไม่อยากขัดจังหวะ” วาดฝันกระซิบคำพูดสุดท้ายพร้อมส่งสายตาล้อเลียนเพื่อนรักอย่างนึกชอบใจ เหมือนแพรได้แต่ค้อนขวับใส่อย่างหมั่นไส้ “ถ้างั้นรีบไปรีบมานะ”

วาดฝันโบกมือให้เพื่อนเบาๆ พร้อมรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยังห้องน้ำที่อยู่ด้านในของผับ

ระหว่างทางเดินไปยังห้องน้ำ วาดฝันรู้สึกถึงสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมาที่เธอ ชุดเดรสเกาะอกสีดำสั้นเหนือเข่าที่ใส่มาในวันนี้ทำให้เธอดูสะดุดสายตามากเกินไปแต่เพราะเหมือนแพรเป็นคนเลือกให้ ทำให้เธอไม่อยากขัดใจเพื่อนรัก

เมื่อมาถึงหน้าห้องน้ำหญิง วาดฝันก็รีบเดินเข้าไปด้านใน บรรยากาศในห้องน้ำเงียบสงบกว่าด้านนอกอย่างเห็นได้ชัด แสงไฟสีส้มนวลตาทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย เธอเดินตรงไปยังอ่างล้างหน้า เปิดน้ำเย็นล้างหน้าล้างตา เพื่อเรียกสติที่เริ่มเลือนรางกลับคืนมา แต่แล้วใบหน้าของชายหนุ่มที่ยืนด้านหน้าบาร์ก็ผุดเข้ามาในหัวสมองอีกครั้ง สายตาคมกริบที่จ้องมองมายังเธอทำเอาถึงกับขนลุกซู่ขึ้นมา ใบหน้าที่แดงก่ำอยู่แล้วกลับยิ่งแดงขึ้นมาอีกอย่างแยกไม่ถูกว่าเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือเพราะสายตาของคนผู้นั้นกันแน่

“วาดฝันเอ๊ย...แกนี่มันขี้ขลาดจริงๆ เลยนะ แค่คุยกับผู้ชายคนเมื่อกี้ก็ยังไม่กล้าอีก” วาดฝันต่อว่าตัวเองในใจ พลางมองตัวเองในกระจก เธอมักเป็นแบบนี้เสมอ ไม่กล้าปฏิเสธใคร ไม่กล้าแสดงออก ไม่กล้าที่จะเป็นตัวของตัวเอง “เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจดังเฮือกขึ้นมาอีกครั้งอย่างรู้สึกขัดใจตัวเองยิ่งกว่าครั้งใดๆ ในชีวิต

วาดฝันเดินออกจากห้องน้ำด้วยท่าทางที่หงอยเหงาและเซ็งอารมณ์ เธอตั้งใจว่าจะรีบกลับไปที่โต๊ะและชวนเหมือนแพรกลับบ้านเสียที แต่ระหว่างที่กำลังเดินอยู่นั้น วาดฝันก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีเข้มเดินเข้ามาขวางหน้าเธอเอาไว้

“ขอโทษนะครับคนสวย ผมขอคุยด้วยได้ไหมครับ” ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มมีเสน่ห์ ดวงตาคมกล้าเป็นประกายวาววับที่จับจ้องใบหน้าวาดฝันอย่างพึงพอใจ

         วาดฝันรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที เธอไม่รู้จักชายหนุ่มคนนี้ และไม่รู้ว่าจะพูดคุยเรื่องอะไรกับเขา แต่ด้วยนิสัยขี้กลัวและไม่กล้าปฏิเสธใคร ทำให้เธอได้แต่ยืนนิ่งอึ้ง ไม่กล้าที่จะพูดสิ่งใดออกไป

“เอ่อ… คือว่า…” วาดฝันอ้ำอึ้ง พยายามหาคำพูดที่จะปฏิเสธชายหนุ่มคนนั้นอย่างสุภาพ ใบหน้าหวานหันซ้ายแลขวาอย่างรู้สึกระแวดระวังตัว

“ผมชื่อนนท์ครับ ผมแค่เห็นคุณสวยน่ารักดี ก็เลยอยากจะเข้ามาทำความรู้จัก”

วาดฝันมองนนท์อย่างลังเล แม้เธอจะไม่อยากคุยกับเขา แต่ก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธตรงๆ ได้แต่ยืนยิ้มแหยออกมา พร้อมใบหน้าที่ดูเคร่งเครียดขึ้น “เอ่อ…วาดฝันค่ะ” ในที่สุดวาดฝันก็ตอบเสียงแผ่วอย่างรู้สึกเสียไม่ได้

“วาดฝัน…ชื่อเพราะจังเลยนะครับ” นนท์ยิ้มกว้างขึ้น ดวงตาเป็นประกายเจ้าชู้ “ว่าแต่คุณมาคนเดียวเหรอครับ”

“ปะ...เปล่าค่ะ มากับเพื่อน” วาดฝันตอบเสียงสั่น เริ่มรู้สึกไม่สบายใจกับการสนทนาที่เกิดขึ้น เธอเหลือบมองไปรอบๆ อย่างกระวนกระวายใจ พลางคิดถึงเหมือนแพรขึ้นมาในทันที อยากให้เพื่อนรีบปรากฏตัวมาช่วยเธอออกจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจนี้อย่างรวดเร็วทีเถอะ

         “เพื่อนคุณไปไหนเสียล่ะครับ ปล่อยให้คนสวยอย่างคุณอยู่คนเดียวได้ยังไง” นนท์ถามต่อ พยายามรุกคืบเข้ามาใกล้วาดฝันมากขึ้นเรื่อยๆ

“เอ่อ…คือว่า เพื่อนฉัน…” วาดฝันยังคงอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะตอบอย่างไรให้หลุดพ้นจากสถานการณ์นี้ไปได้ เธอกำลังรู้สึกเหมือนถูกต้อนจนจนมุม เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นที่หน้าผากด้วยความเครียดและความกังวลใจที่มี

ในขณะที่วาดฝันกำลังลนลานอยู่นั้นเอง นนท์ก็ฉวยโอกาสจับแขนของเธอเอาไว้แน่น วาดฝันถึงกับสะดุ้งเฮือกสุดตัว ก่อนจะรีบเบี่ยงตัวหนีอย่างรวดเร็ว

“ว้าย!” วาดฝันอุทานเสียงหลง ตกใจจนแทบอยากจะร้องไห้ออกมา เธอได้แต่นึกเสียใจที่ปฏิเสธเหมือนแพรไปเมื่อเธออาสาจะเดินมาเป็นเพื่อนก่อนหน้านี้

“โอ๋ๆ ใจเย็นๆ ครับคนสวย ผมแค่…” นนท์พยายามพูดแก้ตัว แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดจบ วาดฝันก็เหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูคุ้นตา เขากำลังเดินตรงมาที่เธอเข้าอย่างถูกจังหวะเลยทีเดียว

วาดฝันเบิกตากว้าง หัวใจเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้งอย่างควบคุมไม่ได้ ด้วยสัญชาตญาณบางอย่าง เธอตัดสินใจคว้าแขนของภูทัชเอาไว้แน่นราวกับพบเจอที่พึ่งสุดท้ายในชีวิต

“นี่แฟนของฉันค่ะ” วาดฝันร้องบอกชายตรงหน้าในทันที พร้อมกับปรายตามองชายหนุ่มที่เธอคล้องแขนเอาไว้แน่น ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและร้องขอความช่วยเหลืออย่างสุดชีวิต

ชายหนุ่มคนดังกล่าวหรี่ตามองหญิงสาวข้างกายด้วยสายตาคมเข้มพร้อมตำหนิขึ้นมาเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของวาดฝัน และชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหน้า เขาก็พอจะเดาสถานการณ์ได้บ้าง

ชายหนุ่มคนดังกล่าวเลิกคิ้วขึ้นอย่างท้าทาย พร้อมกับจ้องหน้านนท์อย่างหาเรื่อง “นายมีปัญหาอะไรหรือ” น้ำเสียงที่ดูราบเรียบแต่กลับฉายความดุดันและทรงอำนาจทำเอานนท์ถึงกับขนลุกขึ้นมาอย่างประหลาด

         นนท์ถึงกับหน้าเสียไปเล็กน้อย เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาคมกริบและน้ำเสียงแข็งกร้าวของชายหนุ่มตรงหน้า เขาเริ่มรู้สึกถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากร่างสูงใหญ่ “ปะ...เปล่าครับ ไม่มีอะไร” นนท์รีบปฏิเสธเสียงสั่น รีบยกมือขึ้นโบกอย่างขอไปที “ผมแค่เข้ามาทักทายคนสวยเฉยๆ เห็นว่ามาคนเดียวก็เลย…”

“แต่ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว” น้ำเสียงเข้มพูดแทรกขึ้นมาในทันที ดวงตาคมกริบจ้องมองนนท์อย่างไม่ต้องการเอาเรื่อง “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เชิญหลีกทางด้วย”