ผู้ชายร้ายๆ ในสายตาทุกคน 1

‘ผู้ชายร้ายๆ ในสายตาทุกคน

อาจกลายเป็นผู้ชายอบอุ่นในสายตาของบางคน’

 

ใบหน้าของยอดพธูยิ้มออกมาเมื่ออ่านเจอข้อความนี้บนโทรศัพท์มือถือของตัวเธอเอง นั่นเพราะดูเหมือนมันจะตรงกับชีวิตของเธออย่างพอดิบพอดี

เพราะผู้ชายที่อยู่ข้างเธอตอนนี้แม้จะดูร้ายๆ ในสายตาของคนอื่น แต่ทว่าเขากลับเป็นผู้ชายอบอุ่นในสายตาของเธอ เหตุผลที่ทำให้เขาดูร้ายอาจเพราะงานที่ชายหนุ่มทำอยู่ เพราะมันคืองานสีเทาเข้มออกไปทางดำเสียด้วยซ้ำ คำว่า ‘มาเฟีย’ อาจยิ่งส่งให้เขาดูน่ากลัว

ยิ่งบวกกับรูปร่างใหญ่โตที่สูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตรเข้าไป แถมนานๆ จะได้เห็นรอยยิ้มของเขาสักครั้งอีก เพราะปกติริโอจะหน้าบึ้งเสียเป็นส่วนใหญ่ ยิ่งดูน่าเกรงขาม ริโอเป็นลูกครึ่งไทยอิตาลี หน้าตาจึงหล่อเหลาเป็นพิเศษ สาวๆ คนไหนได้สบตาด้วยละก็มีอันต้องละลาย ซึ่งเธอก็เคยเป็นมาแล้ว เพราะได้สบตากันเมื่อหนึ่งปีก่อน วันนี้เธอกับเขาถึงได้มาอยู่ด้วยกันในฐานะสามีภรรยาแม้จะเพียงแค่ทางพฤตินัยก็ตาม 

“ไปอยู่กับฉัน แล้วฉันจะดูแลเธอเอง” 

แม้จะผ่านมาปีกว่าๆ แต่ทว่าประโยคนี้กลับยังคงก้องอยู่ในหัวยอดพธู เธอยอมรับว่าได้ตกหลุมรักมาเฟียตัวร้ายอย่างริโอ ยิ่งถูกเขาตามจีบไม่เว้นวันก็ยิ่งใจอ่อนยวบไร้แรงจะต้านทาน 

ตอนนั้นเธอก็เป็นแค่นักศึกษาจบใหม่ ที่อ่อนประสบการณ์ทั้งเรื่องงานและเรื่องความรัก และงานแรกที่เธอทำคือการเข้าไปเป็นพนักงานที่โรงแรมของชายหนุ่ม

แต่ถึงแม้จะหลงรักริโอมากแค่ไหน เธอก็ไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆ เพราะไม่อยากให้เขามองว่าเธอง่าย อีกอย่างรอบตัวเขาก็มีผู้หญิงสวยๆ รายล้อมไม่ได้ขาด คนอย่างริโอนะหรือจะมาจริงจังหรือจริงใจกับผู้หญิงเฉิ่มๆ อย่างเธอ 

“ฉันขอปฏิเสธค่ะ” 

เธอตอบปฏิเสธริโอไปอย่างหนักแน่น และคิดว่าเขาคงถอดใจแต่ที่ไหนได้ริโอกลับยังคงตื้อไม่เลิก เทียวไล้เทียวขื่อรวมทั้งยังเข้าทางแม่เธออีก ขยันมาหาที่บ้านรวมทั้งซื้อของมาให้เสมอๆ 

เป็นแบบนี้อยู่เกือบปี เธอจึงยอมใจอ่อนที่จะคบหาด้วย พอเธอยอมเขาก็เอาใหญ่ เพราะคราวนี้ชายหนุ่มถึงกับยื่นมือมาช่วยสะสางหนี้สินให้ครอบครัวเธอจนหมด

แต่จู่ๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเพราะมีความสุขของยอดพธูก็เปลี่ยนไปเป็นเศร้า เมื่อนึกถึงวันสุดท้ายที่เธอได้อยู่กับแม่ ผู้ซึ่งเลี้ยงดูเธอมาตามลำพังตั้งแต่เธอได้ขวบเศษ ส่วนพ่อนั้นหนีไปสร้างครอบครัวใหม่ ไม่เคยหันกลับมาเหลียวแลแม่หรือเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว 

“ฉันยกลูกสาวให้คุณ ดูแลกี้มันดีๆ นะ” 

เมื่อเอ่ยประโยคนี้จบแม่ก็สิ้นใจลงไปต่อหน้าเธอและริโอ ที่เวลานั้นริโอรับปากว่าจะดูแลเธอแทนแม่ ให้ท่านปล่อยวางและจากไปอย่างสงบ คิดถึงเหตุการณ์นั้นขึ้นมาแล้วยอดพธูก็เผลอร้องไห้ออกมา

เธอหยิบทิชชูมาซับน้ำตา ซึ่งไม่บ่อยนักที่ยอดพธูจะอ่อนแอเช่นนี้ บวกกับอะไรหลายๆ อย่างถาโถมเข้าหาราวกับพายุลูกใหญ่ เพราะตั้งแต่เข้ามาอยู่ในบ้านของริโอ เธอก็มักจะถูกทดสอบความอดทนอยู่เสมอๆ 

เพราะเขาหล่อ รวย เพอร์เฟคผู้หญิงมากหน้าหลายตาจึงเข้าหา บวกกับนิสัยเดิมที่เจ้าชู้แพรวพราวด้วยแล้ว ยอดพธูก็ได้แต่กลัดกลุ้ม หากย้อนเวลาได้เธอก็ขอไม่เจอกับริโอ หรือขอให้เธอใจแข็งไม่ยอมตกเป็นของเขาเหมือนทุกวันนี้ 

เธออดทนเก่งเพราะเป็นคนเก็บความรู้สึกได้ดี

เธอคิดยังไงก็พูดออกไปแบบนั้น เพื่อให้อีกฝ่ายได้รู้จะได้ปรับปรุงตัว 

แต่หากวันใดที่เธอเลือกที่จะไม่พูด...นั่นคือวันที่เธอหมดแล้วซึ่งความอดทน 

 “คุณกี้คะ”

“มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะป้าวรรณ” ยอดพธูที่นั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่ในห้องทำงานเอ่ยถามขึ้น อันที่จริงริโอไม่ได้ให้เธอทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน แต่เพราะไม่อยากอยู่บ้านว่างๆ ยอดพธูจึงเปิดร้านเสื้อผ้าเล็กๆ ของตัวเอง

ซึ่งริโอเป็นคนออกทุนให้ทั้งหมด รวมถึงเซ้งห้องที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังไว้ให้เธอเปิดร้าน ส่วนเธอก็เป็นคนออกแบบชุดเอง และในอนาคตก็จะขยับไปทำกระเป๋า รองเท้าด้วย 

การที่ยอดพธูเริ่มทำธุรกิจทั้งๆ ที่ยังอ่อนประสบการณ์มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอเลย แต่ริโอก็ส่งคนเก่งๆ มาช่วยสอนงาน มาช่วยชี้แนะ และเธอก็มองว่าการเรียนรู้เรื่องแฟชั่นไม่มีวันสิ้นสุด 

อาชีพหลักที่แม่หาเงินเพื่อเลี้ยงดูเธอ คือการเย็บผ้า เธอเห็นแม่เย็บผ้าโหลขายมาตั้งแต่เด็กๆ เธอเองก็สนใจเรื่องพวกนี้จึงต่อยอดด้วยการเรียนให้ตรงสายจนจบปริญญาตรี 

“เอ่อ...มีคนมาขอพบคุณกี้ค่ะ”

“เขาบอกไหมว่าใคร” แม้พอจะเดาจากท่าทางอึกอักของแม่บ้านได้ แต่ยอดพธูก็ยังถามออกไป 

“ไม่ได้บอกค่ะ แต่ป้าว่าเธอคงไม่ได้มาดี”

“โอเค กี้พอจะเดาได้แล้ว”

“คุณกี้จะออกไปพบเธอไหมคะ” วรรณาซึ่งเป็นแม่บ้านของริโอที่เข้ามาบอกยอดพธูว่ามีแขกมาขอพบเอ่ยถามขึ้น นั่นเพราะเธอไม่อยากให้ยอดพธูออกไปพบแขกที่ว่านั่นสักเท่าไหร่

“ไปค่ะ”

“ไปทำไมคะ ทั้งๆ ที่รู้ว่าหล่อนมาราวี”

“แขกมาหาเราก็ต้องออกไปต้อนรับ ต่อให้เขาจะมาด้วยวัตถุประสงค์อะไรก็ตาม อีกอย่างคือกี้ไม่อยากให้คุณริโอหงุดหงิดใจ”

“โธ่คุณกี้”

“ป้าวรรณไปบอกแขกนะคะ ว่าอีกเดี๋ยวกี้จะออกไปพบ”