บทที่ 1: รอยร้าวจากความไว้ใจ

              

          แอ๊ด~

         “เฮ้อ”

         เสียงถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้าดังขึ้นจากหญิงสาวร่างบางในสภาพอิดโรย กว่าเธอจะเดินทางกลับมาถึงบ้านต้องขึ้นเรือ ต่อรถประจำทาง แล้วต้องเดินจากหน้าปากซอยเข้าหมู่บ้านมาเองอีก ครั้นจะจ้างวินมอเตอร์ไซค์ก็เสียดายเงิน

         เหนื่อยจากการทำงานหนักมาทั้งวันก็แย่อยู่แล้ว ยังจะต้องมาเหนื่อยกับการเดินทางอีก

         พรึบ!

         มือเล็กหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเวลา และพบว่าตอนนี้ 19.00 น. แล้ว ทว่าสามีของเธอที่หายไปจากออฟฟิศตั้งแต่ก่อนเลิกงานยังไม่ตอบข้อความหรืออ่านสิ่งที่เธอส่งไปถามไถ่เลยสักนิด

         เขาคงยุ่งแหละ ออกไปติดต่อลูกค้า สงสัยได้คุยงานยาว

         “กว่าจะกลับมาถึงบ้าน ชักช้าจริง ๆ เลยเธอนี่! ฉันกับผัวหิวข้าวจะแย่ รีบ ๆ ทำหน่อยนะวันนี้”

         เพิ่งเปิดประตูเข้ามาได้ไม่ถึง 5 นาทีเสียงบ่นอันคุ้นเคยพลันดังขึ้นมาจากทางประตูรั้วหน้าบ้าน

         ดวงตากลมหันไปมองแม่สามี หรือหญิงอายุราว 50 ต้น ๆ รูปร่างท้วม สวมชุดนอนลายดอกไม้ แล้วพยักหน้ารับเหมือนทุกวัน

         “ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะคุณแม่”

         หญิงสาวที่ยังอยู่ในชุดเชิ้ตสีขาวและกระโปรงทรงสอบสีดำต้องเดินไปยังห้องครัวและสวมผ้ากันเปื้อนพร้อมเริ่มบทบาทแม่ครัวตามเข็มเวลาบอกกิจวัตร

         มือขาวยังไม่ทันหยิบวัตถุดิบออกมาจากตู้เย็น แม่กับพ่อสามีก็มานั่งเอนกายลงบนโซฟาห้องรับแขกพลางเปิดโทรทัศน์จอยักษ์ดูละครรออย่างเคยชิน

        

         “รออุ่นกับข้าวให้ตาภพด้วยล่ะ กลับมาเหนื่อย ๆ กินอาหารเย็นชืดเดี๋ยวไม่อร่อยกันพอดี”

         หลังจากพ่อแม่สามีรับประทานอาหารบนโต๊ะจนเกลี้ยงก็ลุกขึ้นยืนพลางหาวหวอด ๆ ด้วยความง่วงงุนในเวลา 20.30 น.

         แม้จะหันหลังและก้าวเท้าไปถึงประตูหน้าบ้านแล้ว กระนั้นหญิงอายุมากกว่ายังไม่วายเอ่ยกำชับเธอด้วยความเป็นห่วงลูกชาย

         “ได้ค่ะ”

         คนเป็นลูกสะใภ้ขานรับด้วยคำตอบเดิมอีกครั้ง เมื่อได้ยินเช่นนั้นพ่อแม่สามีก็เดินจากไปด้วยอาการอิ่มแปล้

         จ๊อกกกก!

         “เฮ้อ”

         หญิงสาวผู้ทำหน้าที่ลูกสะใภ้แสนดีถอนหายใจพลางยกมือขึ้นลูบท้องน้อย ๆ ของตน เธอเองก็หิวจนไส้จะขาดแล้วเหมือนกัน

         หลังจากเก็บจานชามที่วางเกลื่อนกลาดอยู่บนโต๊ะไปไว้ตรงอ่างล้างจาน ก็ถึงเวลารับประทานมื้อเย็นของเธอเสียที

         ปังๆ!

         “เปิดประตูดิวะ!”

         “เฮือก!”

         คนตัวเล็กที่นั่งรอสามีอยู่ตรงโซฟาห้องรับแขกมานานนับชั่วโมงจนเผลอหลับสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ เมื่อได้ยินเสียงตะคอกและเสียงทุบประตูดังมาจากหน้าบ้าน

         ดวงตากลมหันไปมองนาฬิกาติดผนังซึ่งบอกเวลา 23.30 น. ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินไปเปิดประตูให้สามีที่กำลังโวยวายเหมือนคนเมาอยู่ด้านนอก

         แอ๊ดดด~

         “กลับดึกจัง”

         “ถอยไป! อุบ!”

         “จะอ้วกเหรอ เดี๋ยวฉันพาไปห้องน้ำ”

         หญิงสาวร่างเล็กตรงเข้าไปประคองชายหนุ่มที่สูงกว่าตนเกือบ 20 เซนติเมตรและอยู่ในอาการพะอืดพะอมตรงไปยังห้องน้ำ

         “อ้วกกกกกกกกก!”

         และเมื่อปล่อยเขาลงตรงหน้าชักโครกได้ ใบหน้ารูปไข่ก็แทบจุ่มลงไปในโถพลางขย้อนสิ่งที่อยู่ในท้องออกมา

         “ต้องดื่มกับลูกค้าหนักขนาดนี้เลยเหรอ”

         มือเล็กลูบลงบนแผ่นหลังกว้างพลางเอ่ยถามคนเมาไม่รู้เรื่อง ช่วงนี้ผู้เป็นสามีเมากลับบ้านมาทุกคืนจนเธอรู้สึกสงสารเขาที่ต้องทำงานหนักเพื่อเอาใจลูกค้าอยู่ไม่น้อย

         หลังจากเขาอ้วกจนหมดท้องและรู้สึกสบายตัวขึ้นมา ร่างบางจึงเข้าไปประคองชายหนุ่มอีกครั้งเพื่อพาเขาขึ้นไปยังห้องนอนบนชั้นสอง แม้จะพยุงคนตัวใหญ่อย่างทุลักทุเลแต่เธอก็สามารถวางเขาลงบนเตียงนอนนุ่มได้สำเร็จ

         “เดี๋ยวฉันเช็ดตัวกับเปลี่ยนชุดให้นะ”

         “อืม”

         เสียงครางงึมงำของคนเมาดังขึ้นอย่างหงุดหงิด เขาเหนื่อยจนตาจะปิดอยู่แล้วยังมาพูดอะไรน่ารำคาญอยู่ได้

         “เฮ้อ”

         เธอถอนหายใจออกมาอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็ก และกลับออกมาเช็ดหน้าเช็ดตัว รวมถึงเปลี่ยนชุดให้ผู้เป็นสามีซึ่งสลบไปเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

         นี่คือกิจวัตรหนึ่งวันของ ‘บุญแก้ว ทิพย์ลออ’

         หญิงสาวในวัย 27 ปี ที่ต้องย้ายถิ่นฐานเข้ามาทำงานและมีครอบครัวอยู่กรุงเทพมหานคร

         ถึงแม้เธอจะใช้ชีวิตคู่ร่วมกับสามีมานานนับ 4 ปี แต่น่าแปลกที่นานวันเข้า เสียงครึกครื้นของรถรายามค่ำคืนท่ามกลางแสงไฟหลากสีในเมืองกรุง กลับไม่เคยคลายความรู้สึกโดดเดี่ยวซึ่งผุดขึ้นมาในใจของหญิงสาวคนนี้ได้เลย

         “เมียจ๋า~”

         เสียงเรียกหวานดังขึ้นกลางดึกพร้อมกับมือหนาสอดเข้าใต้ชายเสื้อยืดคอกลมของร่างบางด้านข้าง บุญแก้วลืมตาขึ้นอย่างเหนื่อยล้า อีกไม่กี่ชั่วโมงเธอก็ต้องตื่นไปเตรียมมื้อเช้าให้พ่อแม่สามีและสามี รวมทั้งต้องแต่งตัวไปทำงาน

         “ภพ ฉันเหนื่อยมากเลย ขอนอนเถอะนะ”

         เธอรู้ว่าเขาต้องการอะไร แต่ตอนนี้แม้กระทั่งลืมตาเธอก็แทบจะลืมไม่ขึ้นอยู่รอมร่อ

         “ห่วยชะมัด”

         พรึบ!

         เขาทิ้งท้ายประโยคก่นด่าไว้แค่นั้นก่อนจะชักมือกลับ แล้วพลิกตัวหนีไปอีกทางอย่างเสียอารมณ์

         “ภพ วันนี้ฉันไม่ได้เตรียมมื้อเที่ยงมาให้คุณ ไปทานด้วยกันมั้ย”

         เธอกับสามีทำงานที่บริษัทเทคโนโลยีชั้นนำของประเทศแห่งเดียวกัน ทั้งคู่อยู่แผนกลูกค้าสัมพันธ์แต่แทบไม่ได้เห็นหน้ากันเลย เนื่องจากธีภพเป็นหัวหน้าทีมติดต่อลูกค้ารายใหญ่ทำให้ดูยุ่งและต้องออกนอกสถานที่อยู่เสมอ

         ต่างกับเธอที่อยู่ทีมรับเรื่องร้องเรียนซึ่งต้องรอรับสายจากลูกค้าตลอดเวลา     

         “ไม่ล่ะ ผมมีนัดกับลูกค้า คุณไปกินเลย”

         วันนี้เธอไม่ได้เตรียมมื้อเที่ยงมาให้สามีเพราะวัตถุดิบในตู้เย็นหมดเลยกะว่าจะมาชวนเขาไปกินมื้อเที่ยงด้วยกันที่โรงอาหารของบริษัท ไม่ก็ห้างข้าง ๆ ทว่าเขากลับโบกมือและเอ่ยปฏิเสธทันที

         ร่างสูงก้าวฉับ ๆ ออกไปจากโต๊ะทำงานโดยไม่หันกลับมามองเจ้าของดวงตากลมซึ่งเอาแต่กะพริบปริบ ๆ ไล่ตามแผ่นหลังกว้างจนสุดสายตา

         เมื่อสามีเดินจากไปจนไม่เห็นแม้แต่เงา บุญแก้วพลันหันกลับมาสนใจโต๊ะทำงานซึ่งกองระเกะระกะไปด้วยแฟ้มเอกสาร คิ้วได้รูปขมวดมุ่น ก่อนร่างบางจะก้าวเข้าไปจัดเก็บแผ่นกระดาษบนโต๊ะให้เขาอย่างเป็นระเบียบ

         ฟุบ!

         ในจังหวะที่ยกแฟ้มสีดำขึ้น กลับมีกระดาษโน้ตสีชมพูร่วงหล่นลงบนพื้นไปต่อหน้าต่อตา

         เธอก้มลงเก็บมันขึ้นมาดูและพบว่าบนกระดาษแผ่นนั้นมีตัวอักษรกลมมนขีดเขียนเพียงสั้น ๆ ก่อนจะปิดท้ายด้วยสัญลักษณ์รูปหัวใจ

         ‘ไปกินมื้อเที่ยงด้วยกันนะคะพี่ภพ

         ริตา ♥’

         บุญแก้วยืนแข็งค้างราวกับมีหินหนักอึ้งกำลังกดทับร่างของเธอจนแทบล้มทั้งยืน

         นี่มันเรื่องอะไรกัน?

         ไหนเขาบอกว่ามีนัดกับลูกค้า แล้วทำไม ‘ริต้า’ หรือพนักงานน้องใหม่วัย 23 ปี ซึ่งกำลังเติบโตเป็นสาวบานสะพรั่ง ถึงทิ้งโน้ตหวานแววไว้ให้สามีของเธอ