ตอนที่6 กองโจร

จากลูกมาเฟียต้องกลายมาเป็นคนฝึกอาวุธให้กับกองกำลังต่อต้านของพม่า คงเป็นเรื่องตลกที่สุดในชีวิตที่เขาเรียนรู้มา แต่ก็ต้องขอบคุณพ่อแม่และปู่ย่าที่ฝึกให้เขารู้จักใช้อาวุธตั้งแต่เด็ก

ตอนนี้จะปิดตายิงก็ยังไม่พลาดเป้า ไม่แปลกที่พวกกลุ่มกองกำลังพวกนี้ถึงได้เกรงใจเขาพอสมควร ส่งผลให้พวกเราได้มีอาหารการกินที่กินดีอยู่ดี

แต่ดูเหมือนปอฝ้ายเองมากกว่าที่ปรับตัวไม่ทัน

“พี่มาร์กัส” เสียงจากด้านในดังขึ้นทำให้เขารีบเดินเข้าไปด้านในพอเปิดประตูออกก็เห็นใครบางคนทำท่าทางเหมือนจะร้องไห้

“เป็นอะไร” สายตาเขาเอาเรื่องอยู่แต่ปอฝ้ายที่กำลังทรุดตัวเหมือนจะร้องไห้รีบโบกมือพูด

“ฝ้ายใส่มันไม่เป็น” มือเธอหยิบผ้าถุงขึ้นมาจากนั้นทำสีหน้าบูดบึ้งยิ่งกว่าเดิม ให้เธอใส่กางเกงลุยน้ำลุยป่ายังดีกว่าใส่ผ้าที่ไม่รู้ว่าจะหลุดตอนไหน

ส่วนเขาเองก็จนปัญญาเพราะว่าตัวเองโตมาจากเมืองนอก คำว่าผ้าถุงที่เห็นจึงกลายเป็นสิ่งแปลก

“เดี๋ยวผมไปขอให้ชบามาช่วยนะ”

มาร์กัสออกจากกระท่อมหันมองหญิงสาวที่คิดว่าคงอยู่ไม่ไกลจากพวกเรา เดินหาจนทั่วก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังอยู่ที่โรงครัว กำลังเตรียมอาหารมื้อเช้าอยู่

“คุณฝ้ายนุ่งผ้าถุงไม่เป็น” เสียงเธอกลั้นขำแต่ก็ยอมเดินตามเขามายังห้อง อีกฝ่ายก็กำลังจะก้าวเท้าออกจากห้องแต่ชบาเรียกรั้งไว้ก่อน

“คุณก็อยู่ก่อน ฉันจะสอนครั้งเดียวคราวหลังคุณก็ช่วยเมียคุณแต่งตัวเองแล้วกัน ฉันไม่ได้ว่างมาทำให้ทุกครั้ง”

มาร์กัสที่กำลังจะก้าวเท้าออกด้านนอกก็นิ่งอยู่กับที่แต่ก็ยังไม่หันไปจนชบาก็บ่นมาอีกรอบ

“เอ้า หันหน้าไปทางนั้นแล้วจะทำได้ยังไง”

เพราะกลัวผิดสังเกตเขาจึงต้องหันกลับไป คราวนี้เป็นปอฝ้ายที่ร้องแทน “เดี๋ยว!! ฉันทำเองได้ปกติสอนแค่ครั้งเดียวก็จำแล้ว พี่ชบาไม่ต้องให้เขาช่วยหรอก”

ชบาหันมองสีหน้าสองผัวเมีย “ยังไม่ได้กันเลยเหรอ”

ถ้าพวกเรากินข้าวอยู่ตอนนี้ก็สำลักน้ำแกงตายแน่ “แค่นอนกันเองจะคิดมากทำไม คุณอยากได้ผัวคนเดียวหรือทั้งหมู่บ้านก็คิดดูแล้วกัน”

ปอฝ้ายขอกลืนน้ำลายอีกรอบ ไม่รู้ว่าชบาจะพูดตรงไปไหน

“วันนี้นายจะเลี้ยงฉลองต้อนรับพวกคุณ”

ฉลองต้อนรับพวกเรา แต่ตอนมาก็จับมาโดยไม่ได้ยินยอม แล้วจะฉลองเพื่อ?

“พวกคุณต้องไปร่วมงาน และอีกอย่างอย่าทำให้พวกเขาจับผิดได้เด็ดขาด”

มาร์กัสมีสีหน้าเครียดอย่างเห็นได้ชัด รู้สึกขอบคุณที่มีคนคอยเตือน แต่ดูเหมือนปอฝ้ายจะยังปรับตัวไม่ทัน เมื่อชบาออกไปแล้วเขาจึงหันมาคุยปรับความเข้าใจกับอีกฝ่าย

“ดูเหมือนเราต้องทำตามที่ชบาแนะนำแล้ว เพื่อความอยู่รอด”

ปอฝ้ายเข้าใจที่เขาพูด “ค่ะพี่มาร์กัส” มองสีหน้าเครียดของอีกฝ่ายก็เข้าใจว่าเขาลำบากใจ

เธอจึงลุกขึ้นเพื่อเดินไปยังประตูด้านนอกคิดว่าจะทำแผนหลอกนี้ให้ดูสมจริงที่สุด จึงได้มองเห็นแววตายิ้มดีใจของคนด้านหลัง แววตาเจ้าเล่ห์พาดผ่านเพียงครู่ก่อนจะเดินตามเธอลงไปยังกระท่อมชั้นล่าง

เมื่อลงไปก็พบทหารสองนายที่ถือปืนพร้อมจะเดินนำพวกเราไปยังจุดฉลองที่พวกเขาจัดให้ ปอฝ้ายถอยหลังขยับมาใกล้มาร์กัสด้วยความกลัว

เขาจึงมองมือเธอจากนั้นก็กุมเอาไว้เพื่อให้เธอลดความกลัวลง ได้ผลเธอรู้สึกอุ่นใจแต่ความรู้สึกบางอย่างก็เหมือนจะส่งผ่านเข้ามาหาเธอโดยไม่รู้ตัว โดยเฉพาะแววตาหวานล้ำนั้น

“พวกเรายังไม่ถึงสักหน่อย” ทำไมต้องทำเป็นแสดงว่ารักมากขนาดนั้น

มาร์กัสที่คิดจะหลอกเด็กก็เอ่ยตอบ “ตอนนี้เราไม่รู้ว่าใครจับตามองเราอยู่ ทางที่ดีควรแสดงให้แนบเนียนที่สุด”

ปอฝ้ายหันมองรอบด้านเป็นอย่างที่เขาบอกจริงๆ บางทีคนของอองยี้อาจจะถูกส่งมาจับตาพวกเราว่ากำลังโกหกหรือเปล่า อย่างที่ชบาบอกว่าให้เป็นเมียเขาคนเดียวหรือเป็นเมียทั้งหมู่บ้าน

ถ้ามีให้เลือกได้แค่สองอย่าง เธอขอเลือกอย่างแรกดีกว่ายอมเป็นเมียเมียทั้งหมู่บ้าน เมื่อคิดได้มือที่กุมอยู่ก็ยิ่งเกาะกุมแน่นกว่าคนเดิม คนหนึ่งยอมแสดงละคร ส่วนอีกคนทำด้วยความเต็มใจที่สุด

ลานกลางหมู่บ้านที่ห้อมล้อมด้วยคนของอองยี้ทำให้เขาคิดหนักดูเหมือนหนทางหนีจะลำบากจริงๆ ยังไงช่วงนี้ก็ต้องวางแผนหาทางให้รัดกุม

เพราะถ้าเกิดหนีขึ้นมาจริงๆ จะผิดพลาดไม่ได้ เขาจะไม่ยอมให้ปอฝ้ายได้รับอันตรายแน่นอน พวกเราเดินไปยังอองยี้ มองเขายิ้มจากนั้นก็เชิญพวกเรานั่งลงและให้สาวในหมู่บ้านยกอาหารและเหล้าที่หมักดองเองมาวางไว้ให้

ก่อนจะชวนดื่ม ตามมารยาทเขาจึงจำเป็นต้องดื่ม แต่รสเหล้าเถื่อนแรงใช้ได้ เขาที่ผ่านมาเยอะยังรู้สึกฝืดคอพอสมควร

อองยี้หันไปกระซิบชบาหญิงสาวจึงหันมาบอกมาร์กัส

“นายใหญ่บอกว่าให้เมียนายกินด้วย”

สีหน้าปอฝ้ายซีดอย่างเห็นได้ชัด แม้จะเคยดื่มมาแต่ก็รับรู้ว่ารสตรงหน้าไม่เบา แต่เหมือนถูกสถานการณ์บังคับเธอจึงยกขึ้นดื่ม รสขมฝืดลงคออย่างยากลำบากแต่พอดื่มไปสักสองสามคำก็รู้สึกว่าไม่ยากเท่าไร

“ไหวไหม” มาร์กัสถามอย่างเป็นห่วง ปอฝ้ายยกยิ้มไม่ให้เขาเป็นห่วงเธอมากกว่านี้ “ได้อยู่ค่ะ”

ทำใจดีสู้เสือเพื่อให้เขาสบายใจ แต่ใครจะคิดว่าดื่มไปแค่สองแก้วตาเธอก็ลายมองไม่เห็นเงาคนแล้ว ปอฝ้ายจึงขยับชิดกับเขาจากนั้นก็เอนหน้าซบเพื่อยึดศีรษะไว้

มาร์กัสเห็นแบบนั้นก็หันไปยิ้มเอ็นดู เขาเองก็ไม่อยากอยู่นานจึงขอตัวกลับ อองยี้หันมองหญิงสาวก็เอ่ยขัดพูดสองสามประโยคชบาก็หันมาบอกมาร์กัส

“นายบอกว่าอยู่ต่ออีกหน่อย ถ้าเธอเมาก็ให้นอนตรงนั้นก่อน พวกเราไม่ทันสนุกเลย”

มาร์กัสมองท่าทีอีกฝ่าย ประเมินแล้วว่าถ้าเขาไม่ทำตามอาจจะมีเรื่องมากกว่านี้แน่ จึงยอมนั่งลงที่เดิมเป็นชบาที่เดินออกไปไม่นานก็มาพร้อมกับน้ำขิงอุ่นๆ

“ให้เธอกิน”

คนเมาลืมตามองถ้วยน้ำขิงก็รับมาดื่มอาการคลื่นไส้ลดลงกว่าเดิมจริงๆ แต่ความเวียนหัวก็ยังคงอยู่ คราวนี้จึงกอดแขนเขาแน่นก่อนจะขยับลงเรื่อย ๆ จนนอนบนตักแทน

มาร์กัสได้แต่ยิ้ม จากนั้นก็ขอผ้าห่มจากชบามาให้เธอห่อกันหนาวก่อนจะหันมองการแสดงดนตรีของหมู่บ้านที่จัดขึ้น

นั่งจนงานจบมาร์กัสก็อุ้มปอฝ้ายกลับกระท่อม พอปิดประตูเขาก็รับรู้ว่าด้านนอกยังมีคนอยู่ หันมองคนเมาที่ลืมตาขึ้นมาเหมือนไม่เมา สองคนสบตากันอย่างรู้ใจ

เพื่อหลีกหนีปัญหาที่จะเกิด ปอฝ้ายจึงจำเป็นต้องเมาไว้ก่อนเพราะไม่อยากให้อองยี้ให้พวกเราทำอะไรแปลกๆ ต่อหน้าผู้คน แต่ตอนนี้ดูเหมือนคนของเขายังไม่ยอมไปไหน

มาร์กัสลุกขึ้นไปหยิบน้ำมาให้เธอดื่ม จากนั้นก็พูด

“ผมจะถอดเสื้อให้”