Novels by Yurial

ติ๊ง ติ้ง ติ้ง เสียงข้อความจากแอฟห้องลับ ดังขึ้น สร้างความหงุดหงิดให้กับเธอเป็นอย่างมาก หญิงสาวต้องละมือออกจาก กลีบกุหลาบงามที่ชุ่มฉ่ำหยาดเยิ้มอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก"ใครมันส่งอะไรมาเวลานี้เนี่ย" สายตาคู่สวยเปิดเข้าไปดู ข้อความจากห้องลับ.."วันนี้สะดวกมั้ยครับ กำลังเหงาช่วยหน่อยนะครับ" ข้อความปริศนาจากชายหนุ่มในห้องลับเจ้าของรอยสักปริศนาที่คุยกันวันนั้นส่งเข้ามา..."บ้าบอ 5 ทุ่มจะเที่ยงคืนอยู่แล้วใครจะคุย ฉันจะนอน" หญิงสาวบ่นพึงพำกับตัวเองวางโทรศัพท์ลงบนที่นอนนุ่ม อย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก ...แต่ในใจก็นึกทึกทักว่า หาก เป็นสมหวังล่ะ พรางหยิบข้อความขึ้นมาดูอีกครั้ง ข้อความเด้งรูป ชายหนุ่มถอดเสื้อโชร์ร่องกล้ามเนื้อหน้าท้องเป็นลอนสวย กางเกงเอวยางยืดเลื่อนลงต่ำเกือบเห็นความเป็นชาย มีอา หลับตาพริ้ม 1 ครั้ง"อุ๊บส์....ให้ตายสิโรบิ้น" หญิงสาวเบิกตากว้างมือป้องปากกลืนน้ำลาย มือบางเลื่อนประทับอก ด้วยความใจเต้น เมื่อเห็นภาพนั้นแล้วใจแทบละลายเป็นธรรดาของสาวๆทั่วไปที่มักชอบมองชายที่หุ่นดีมีซิกแพคเหมือนราวกับนายแบบยิมสุขภาพดี หรือบางคนชอบมองผู้หญิงใส่ชุดเซ็กซี่แล้วแต่คนตามรสนิยม"นี่คนหร

เมื่อวันทำงาน ที่เหมือนปรกติ วันนี้ได้ข่าวว่า ท่านประธานหวังจะ เข้าออฟฟิศ มีอา เมื่อมาถึง ยกมือไหว้บุคคลที่วัยวุฒิมากกว่าเพื่อเป็นการทำความเคารพ การทำงานของ มีอา เริ่มคล่องขึ้น หลัง จากที่ มีอา ทำงานมาได้ร่วม2 สัปดาห์หญิงสาวเดินขึ้นไปส่งแขกเข้าห้องพัก ช่วงที่เดินเข้าลิฟท์ สายตาดันไปสะดุดกับใบหน้าคุ้นตาของใครคนหนึ่งเข้า หญิงสาวผู้อยู่ในการมองเห็นผิวขาวอมชมพู ตัวสูงไม่มากหากเทียบกับเธอ แต่ถือว่าสมส่วนกับร่างที่บอบบาง ของเขาอยู่ชั่ววินาทีชายหนุ่มผู้นั้นก็หยุดชะงัก หยุดหันมาสบตา กับ มีอา เขาเบิกตากว้าง ก่อนจะหันไปพูดอะไรบางอย่างกับผู้หญิงตรงหน้า ด้วยความที่ลิฟท์ เปิด มาที่ชั้น 4 มีอาจึงต้องลองถามเพื่อมารยาท"ท่านประธานจะลงมั้ยคะ ลิฟท์กำลังลงค่ะ" เสียงนุ่มนวลของมีอาเอ่ยถาม"ป่ะ ไป " ชายหนุ่มลังเลสุดท้ายก็เลือกที่จะไป ชายหนุ่มเดินเข้าลิฟท์มาหยุดยืนข้างหลังมีอา พลางตวัดสายมองอย่างไม่สบอารมณ์"เดี่ยวเบสส์ กลับเองได้ พี่หวัง ไปทำงานก่อนก็ได้ค่ะ " หญิงสาวร่างบางนั้นเอ่ยเสียงใส"อึม ขับ รถดีๆนะ คะ" ชายหนุ่มมักจะพูดค่ะ กับหญิงสาวเสมอ"อย่าซนไปเที่ยวกับผู้หญิงคนอื่นอีกนะ เบสส์ขี้หึงพี่ก็รู้"ชาย

เริ่มสนุก..เมื่อหญิงสาวแจ้งบอกให้คนในกล้องรอสักครู่ พลันวิ่งไปเปิดตู้เสื้อผ้า รื้อควานหาชุดคอสเพลย์ สีแดงรัดรูปตัวจิ๋วโชร์แผ่นหลัง เว้าด้านหน้าปิดแค่ช่วงหน้าอกคว้านคอลึกโชร์ร่องอกสวย ..มีอา เป็นคนที่มั่นใจในแผ่นหลังของตัวเองมากเพราะเธอทั้งออกกำลังกาย และเข้าสปาขัดผิวอยู่ประจำ จึงทำให้แผ่นหลังนั้นเนียนสวย เธอจึงเลือกสั่งชุดที่เธอสามารถโชร์หลังได้ เผื่อมีโอกาสในภาคหน้าใส่ถ่ายรูปตามประสาหญิงสาวทั่วไปที่มักมีรูปเซ็กซี่เก็บไว้ดูเล่นๆ"เอ๊ะ....อยู่ใหนนะ..ชุดนั้น ที่เราซื้อมา" หญิงสาวบ่นพึมพำ ขณะเดียวกันก็รื้อไล่หาตามที่ไม้แขวนทีละตัว"นี่ไง...เจอแล้ว" ..หญิงสาวจัดการเปลี่ยนชุดเสร็จสรรพแต่ยังอยู่ในอาการกล้าๆกลัวๆเก้อเขินซึ่งนี่เป็นครั้งแรก ที่เธอจะได้ลองทำอะไรแบบนี้กับคนแปลกหน้า ซึ่งถ้าหากโลกใบนี้กลมจริงๆคนในกล้องเป็นท่านประธานล่ะ จะดีต่อตัวเธอหรือไม่ ..มีอา คว้าแมสผ้า ลายคิตตี้ เพื่อมาปิดบังใบหน้าไว้เผื่อเหตุอันไม่ควร เผลอไผลเข้า"ฉันมาแล้วค่ะ.."มีอา ส่งข้อความทักบอกคนในกล้อง ที่เหมือนจะนั่งอยู่กับที่ยังไม่กระดิกไปไหน"ขอโทษที่ให้รอนะคะ""ไม่เป็นไรครับ คุณ M สวยมากๆ ขอ อนุญาติใช้ไมล์ได้ม

วันต่อมา...จวบจนเวลา 11 โมง กว่าๆ ไกล้จะได้เวลามื้อเที่ยง ปรากฏภาพหญิงสาวหน้าตาคมเข้ม สูงยาวเข่าดี ผมสีทอง ชุดรัดโชร์สัดส่วน ผิวสีแทน อมน้ำผึ้ง ประหนึ่งว่าเป็นนางแบบหลุดมาจากแคทวอร์คยังไงยังงั้น เดินตรงเข้ามาที่ Coffee shop ของโรงแรม ขนาด มีอา เป็นผู้หญิงด้วยกันเห็นแล้วยังแทบใจละลาย"หวัดดีจ่ะ บอก หวังให้ทีนะจ๊ะ ว่าวิกกี้ มาถึงแล้วค่ะ"เสียงหวานเดินมาฝากบอกเธอให้ไปบอกท่านประธาน"ได้ค่ะ" ในใจตอนนี้แค่คิดใจก็แทบแตกสะลาย นี่คงจะเป็นแฟนสาวของท่านประธานสินะ..เธอยิ่งหมดหวังไปกันใหญ่เธอจะเอาอะไรไปสู้เขา.."เดี๋ยวพี่บอกให้จ่ะ"รุ่นพี่ใจดีที่ช่วยสอนงานอาสาแจ้งแทนให้ผ่านมาประมาณ 15 นาที ทันที ที่ท่านประธานปรากฎตัวเดินผ่านฟร้อน ที่มีอา ยืนทำงานอยู่ ทุกคนพร้อมใจกันยกมือไหว้ ชายหนุ่มผงกหัวรับ พลันเดินเข้ามาพูดแซะมีอาไกล้ๆว่า.."อึม ...พนักงานใหม่วันนี้เก็บผมเรียบร้อยดีนี่ ละรองเท้าเปลี่ยนหรือยัง""เรียบร้อยค่ะท่านประธาน"..."ดีมาก.." ขณะเดียวกันเขายกแขนขึ้นมาดูนาฬิกาปรากฎรอยสัก สัญลักษณ์แปลกๆ ที่เธอแอบเห็นเข้าพอดีที่ข้อมือ แต่ก้อไม่ได้สนใจอะไรคิดว่าเป็นเพียงรอยสักทั่วไปที่ใครๆก็สักกันชายหนุ่มมุ่ง

ห้องลับ..ประธานหื่นตอนที่ 2 จะได้เจอแล้ว..แต่..ครั้นเมื่อมาเรียนที่มหาวิทยาลัย มีอา พยายามตามหาชายหนุ่มที่แทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยนอกจาก ชื่อหวังดี ที่เขาบอกไว้ และใบหน้าอันน่าจดจำเป็นที่สุด แต่ยิ่งตามหาเท่าไหร่..ยิ่งไร้วี่แวว ไม่มีใครสักคนที่จะรู้จักหรือเคยเห็นหน้าลักษณะแบบนี้ ถึงแม้เจอหน้าคนมี่คิดว่าที่ไกล้เคียงแต่พอไปเจอตัวจริงก็ไม่ใช่ ที่สำคัญ เค้าเรียนอยู่ที่คณะไหน หรือเรียนที่นี่จริงรึป่าวก้อไม่อาจทราบได้.......///...2 ปี ต่อมา มีอา เธอยังตามหาเขามาตลอด หลังจากที่ มีอา เรียนจบ เธอก็พยายามไปฝึกงาน และ ทำงาน ตาม บริษัทหลายที่จึงทำให้เธอมีประสบการณ์การทำงานมาบ้าง แต่เอาเข้าจริงๆกลับกลายเป็นว่าเธอก็ไม่ชอบงานแบบนี้สักเท่าไหร่นัก เธอชอบที่จะช่วยเหลือผู้คน ชอบงานบริการมากกว่า จึงเลือกที่จะลองไปทำงานต้อนรับ..เมื่อเลื่อนหางานทางอินเตอร์เน็ตปรากฎเห็นโรงแรมแห่งนึงประกาศรับรับพนักงาน เธอจึงอยากลองประสบการณ์ใหม่มีอา เตรียมเอกสารเพื่อทำการสมัครเข้าทำงานในโรงแรมแห่งหนึ่งนี้..หลังจากที่สัมภาษณ์งานจบ เธอก้อยังไม่แน่ใจว่าจะผ่านหรือไม่"เดี๋ยวทางเราจะติดต่อกลับไปนะคะ""ขอบคุณค่ะ"ครั้

ห้องลับ..ประธานหื่นหวังดีค่ำคืนที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงฝีเท้าคัทชูของเธอกระทบกับพื้นต่อกแตกๆ กับชายกระโปรงจีบรอบพริ้วไหวเหนือเข่าเมื่อ 2 ปีที่แล้ว มีอา หญิงสาวใบหน้าสวยหวาน ตา กลมโต ผิวขาวเนียน ผมดำยาวสลวย นัดเจอเพื่อน มีเพียงหน้ากากปิดบังใบหน้า เพื่อป้องกันโรคระบาดอย่างโควิด แต่ทว่าเธอดันนั่งรถไปลงผิดซอย ด้วยเหตุนี้เธอจึงพลัดหลงเข้าไปยังกลุ่มวัยรุ่นที่กำลังรวมตัวกันดื่มตั้งแก๊งวงเหล้า เขาทั้งหลายหมายจะ จับเธอมารุมโทรมมีอามองหาทางที่จะหนี..."ขอโทษค่ะ ฉันมาผิดซอย" เสียงเจื่อนๆ...เธอรู้สึกเหมือนตกอยู่ในอันตรายหวังอี้ หนุ่มลูกครึ่งไทยจีน ที่มาชุดมหาวิทยาลัย วันนั้นเขาไปงานเลี้ยงรุ่นรำลึกความหลังกันกับเพื่อนๆ จึงใส่ชุดมหาลัยกัน ขากลับจึง รวมตัวดื่มเหล้ากับเพื่อนๆอีกหลายกลุ่ม หวังอี้เห็นอย่างนั้นดูท่าว่าคงไม่ดีแน่ ๆ ถ้าปล่อยไปแบบนั้นเขาจึงคว้าตัวหญิงสาวออกมา"เร็วเข้า..ทางนี้" เสียงทุ้มดังตะโกนออกมา"ห๊า..!!!!!!!!!!!"หญิงสาวอยู่ในอาการตกใจสุดขีด วินาทีนั้นเธอทำอะไรไม่ถูกหน้าตาแต่ละคนถึงจะดูไม่เถื่อนเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่หวังดีแน่ๆ สาวน้อยร่างบางหน้าตาดีอย่างเธอ ต้องตกมาอยู่ท่ามกลางคนเ

"ฟ๊อด^^จู๊บ" ใบหน้าสวยทั้งหอม ทั้งจู๊บแก้มเพื่อเป็นการให้รางวัลปลอบใจแก่คนไข้ที่อยู่บนเตียงอย่างอ่อนโยน วงแขนบางโอบกอดร่างหนาซุกลงที่อกแกร่ง เขาช่างดูซูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัดผิดหูผิดตา กอดนี้ช่างเป็นอ้อมกอดที่แสนอบอุ่มที่แอลรอคอยและเฝ้าตามหามานาน บัดนี้คุ้มค่าแก่การรอคอยเป็นที่สุด"เดี๋ยวค่ะ พรีมลืมไปเลยว่ามีความลับบางอย่างที่ยังค้างคาใจ ความจริงอาทิตย์ก่อนพรีมไปหาคุณที่บริษัท ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนคุณเหรอคะ ดูท่าทางสนิทสนมคงจะคบกันมานานแล้วแล้วแบบนี้พรีมจะต้องไปเป็นเมียน้อยคุณเหรอคะ คุณต้องเลือกนะคะระหว่างพรีมกับผู้หญิงคนนั้น" น้ำเสียงจริงจังอย่างเอาเรื่องลุกขึ้นเอ่ยกับคนที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย"ฮะ ?? ใคร อย่าบอกนะว่าคุณเจอวี""วีไหนพรีมไม่รู้จัก "ใบหน้าสวยเบิกตากว้างคิ้วเรียวขมวดปมอย่างคนสงสัย ให้กับชื่อที่แอลเอ่ยถึง"ก็ผู้หญิงที่คุณเจอนั่นแหล่ะ ตัวเล็ก ๆขาว ๆ ผมสั้นใช่มั้ย โถ่ พรีม ผมเลือกทั้งคุณและวีนั่นแหล่ะ "

เหมือนทุกอย่างกำลังจะจบลงด้วยดี เสียงเคาะห้องดังขึ้น สักพักตามมาด้วยเสียงฝีเท้าเดินพร้อมกับเปิดประตูห้องเข้ามา ปรากฎร่างชายหนุ่ม สูงขาวหน้าตาดี คนหนึ่ง ราวกับคนจีน แต่ก็คนจีนั่นแหล่ะ"คุณอยู่ที่นี่เองเหรอพรีมายา เห็นคุณหายไปไม่รับโทรศัพท์"ชายหนุ่มเสียงทุ้มต่ำหน้าตาไม่คุ้น สำหรับแอลเอาซะเลย ใครช่างกล้ามากระตุกหนวดเสือถึงที่พรีมายาถึงกับอึ้งประหลาดใจว่าเขาตามมาที่นี่ได้อย่างไร ...."เรามีเรื่องต้องคุยกันค่ะคุณเฉินอี้"มือสวยยกกุมมือหนาของแอลแล้วลูบตบเบาๆ พร้อมกับเอ่ยว่า เดี๋ยวพรีมมาอธิบายให้ฟังนะคะ ร่างสวยลุกขึ้นเดินอกไปพร้อม ชายหนุ่มวัยกลางคนหน้าตาดี เดินตามออกไปเมื่อมวลอารมณ์ความโกรธเข้าครอบงำ เป็นเหตุให้จี๊ดไปถึงหัวใจของแอล "โอ่ะ โอ้ย คุณยังมีอะไรปิดบังผมอยู่อีกหรือ พรีมายา " แต่ต้องยอมปล่อยเธอออกไปคุยธุระอย่างช่วยไม่ได้ ครั้นจะให้บอดิการ์ดตามออกไป ก็ไม่ได้ เนื่องจากเค้ามาต่างประเทศเพียงลำพังส่วนตัวไม่อยาอ

มาเฟียร้าย..พ่ายรักสายใยสัมพันธ์หญิงสาวนึกย้อนไปถึงเรื่องราวที่อีกฝ่ายเคยทำให้เธอเสียใจ ทั้งเรื่องหนี้ก้อนโตที่ครอบครัวของแอลมอบให้ ร่องรอยบาดแผลในจิตใจของพรีมายาที่ไม่มีวันหายดี รวมถึงความหวังที่พังทลายลงไม่เป็นท่า ก่อนจะเริ่มหันมาสบตาของอีกคน แล้วพูดต่ออีกด้วยความรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นที่อก เขามาตามหาเธอทั้งที่ยังมีผู้หญิงอีกคนงั้นหรือ ทำอย่างรี้ไปเพื่ออะไรกันคิดจะจับปลาสองมือหรืออย่างไร“เลิกทำหน้าเป็นไขสือได้แล้วค่ะ ฉันโดนคุณหลอกมาแล้วไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง พอสักที จบกันแค่นี้แล้วปล่อยฉันไปได้แล้ว” มือเรียวสะบัดแขนออก ร่างเล็กทำทีเหมือนจะเดินจากไปอีกรอบ แต่ทว่าก็กลับถูกอีกฝ่ายรั้งตัวเอาไว้อีกครั้งใบหน้าสวยต้องหันกลับมามาเผชิญสายตาคมเข้มอย่างเลี่ยงไม่ได้ดื้อด้านจริง ๆ !“นี่ ! คุณ-”

มาเฟียร้าย..พ่ายรักการเดินทางในต่างแดนอย่างประเทศจีนสำหรับแอลนั้นมันไม่ได้เป็นไปอย่างยากลำบากเลย ในขณะเดียวกันบรรยากาศตอนนี้ของประเทศจีนก็ไม่ได้อยู่ในหน้าหนาว นั่นจึงยิ่งจะไม่มีอุปสรรคอะไรมาขัดขวางเขาได้ สองข้างทางเต็มไปด้วยผู้คนและและนักท่องเที่ยวประปราย อากาศที่เบาบางและปรอดโปร่งช่วยทำให้จิตใจของแอลรู้สึกแจ่มใสขึ้นมาได้ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะแวะพักหาอะไรกินอยู่แถวๆนั้นเมื่อร่างสูงเข้ามาในร้านอาหารได้แล้ว ร่างกายที่แสนเหนื่อยล้าจึงได้มีเวลาหยุดพักบ้างเสียที เหงื่อกาฬยังคงไหลซึมตามกรอบหน้าเพราะว่าพิษไข้ที่ยังคงถาโถมเข้าโจมตีแอลไม่หยุด อาหารที่เขาเคยชอบ ชายหนุ่มก็กินได้ไม่เท่าไหร่เพราะรู้สึกไม่อยากอาหารในไม่นานเขาก็เรียกเก็บเงินก่อนจะเดินออกมาเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้นแทนในอกของแอลยังคงรู้กลวงโหวง สีหน้าก็ซีดไร้สี ดูเหมือนคนจะเป็นลมเป็นแล้งไปได้ตลอดเวลา อย่างน้อยๆที่นี่ก็ไม่มีกลิ่นอายความทรงจำของเขาและเธอที่ว

พี่คะ… นี่วีเอง”หญิงสาวคว้ามืออีกฝ่ายมากุมไว้ ด้วยสีหน้าแววตาแสนเศร้าสลด ก่อนจะเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆเพื่อเรียกสติผู้เป็นพี่กรอบใบหน้าของชายหนุ่มจึงค่อยๆหันมาแล้วกระพริบตาอยู่สองสามครั้ง เพื่อปรับโฟกัสสายตาให้ชัดเจน เมื่อรู้ว่าเมื่อกี้ตนเองเพียงแค่ฝันไปความวูบโหวงที่มีในใจก็ยิ่งจะทวีคูณเขายังคงกวาดสายตาไปรอบห้องด้วยความหวังว่า พรีมายาอาจจะกลับมาหาตนเองแล้วก็ได้ แต่เมื่อลองนั่งคิดและเรียงลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดใหม่ดูอีกครั้ง มันจึงทำให้แอลนึกได้แล้วว่าทั้งหมดที่เขาคิดมันก็เป็นเพียงแค่ความหวังลมๆแล้งๆเท่านั้น"นี่เราแค่ฝันไปเองเหรอ ถ้าไม่ตื่นขึ้นมาเลยคงจะดี"ในความฝันนั้นเขารู้สึกว่าได้สัมผัสกับพรีมายาจริง ๆวินาทีถัดมา ร่างสูงจึงรวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่มีเพื่อพาร่างกายซูบโทรมของตนให้ลุกจากเตียงสายตาของแอลเริ่มกลับมาพร่ามัวอีกครั

สองขาเรียวหยุดอยู่ ณ ที่ที่หนึ่ง หน้าตึกสูงตระหง่านที่ตั้งเด่นอยู่เบื้องหน้า ใช่แล้ว… ในที่สุดเธอก็ยอมที่จะเสี่ยงเข้ามาเล่นในเขาวงกตแห่งความรักนี้ แม้ไม่รู้ว่าจะมีอะไรรออยู่ตรงจุดหมายนั้นหรือไม่ก็ตามเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เธอมายืนอยู่ที่นี่ก็คือ เธออยากจะทุ่มเทกับมันดูสักตั้ง แค่อยากจะเต็มที่กับมันให้ถึงที่สุด ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้เต็มที่กับมันอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่หวาดกลัวกับความเสียใจอีกต่อไป แต่เพราะว่าเธอกลัวจะเสียใจต่างหาก ในท้ายที่สุดพรีมายาจึงตัดสินใจลองกลับมาหาอีกดวงใจที่ยังคงหวาดหวั่นและเจ็บปวดกับเรื่องที่เพิ่งประสบมามันเริ่มกลับมามีความหวัง บางทีแอลอาจจะจริงจังกับเธอจริงๆก็ได้ บางที… เธออาจจะแค่เพียงตีโพยตีพายไปเอง แอลอาจจะอยากลงหลักปักฐานกับเธอต่อให้สถานะระหว่างทั้งสองจะต่างกันราวฟ้ากับดินพรีมายาในตอนนี้เปรียบดั่งคนตาบอดที่กำลังหลงทาง โดยมีเสียงกระพือปีกของหิ่งห้อยเ