LOGINตอนที่ 11 ข้าวราดน้ำปลา
“อ๊ะ! เจ็บจัง~” มิเกลกัดปากจนฮ้อเลือด เมื่อราดแอลกอฮอล์ลงบนแผลอีกรอบ ตอนนี้มันทั้งบวมและแดงเนื่องจากเมื่อวานแผลถูกกระทบกระเทือนอย่างหนัก “ฟู้วววว~” ร่างบางพ่นลมให้ใจออกทางปากเมื่อทำแผลเสร็จเรียบร้อยพรางยกมือขึ้นลูบหน้าท้องของตัวเอง ตอนนี้ทั้งหิวและคอแห้งเนื่องจากขาดน้ำ เสื้อผ้าก็ไม่มีใส่เพราะชุดที่ใส่มานั้นทั้งขาดและเปื้อนเลือดไปหมด มิเกลเคลื่อนผ้าห่มคลุมกายเปลือยไว้แล้วปรายตามองไปยังเสื้อขนสัตว์สีขาวที่มีคราบเลือดแห้งเกรอะ คิดถึงไคย์เหลือเกิน ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ... มิเกลกระชับผ้าห่มแน่นขึ้นห้องนี้เหม็นอับไปด้วยกลิ่นเลือด ใจคอของเขาคงจะขังเธอให้ตายในห้องนี้สินะ ตึกๆๆๆๆ เสียงฝีเท้าหนักๆกำลังเดินเข้ามา ร่างบางลนลานกระชับผ้าห่มแน่นขึ้น หัวใจเต้นโครมครามไม่หยุด ภาวะนาอย่าให้เขาเข้ามาทำร้ายอีกเลย ตอนนี้ร่างกายของเธอมันระบมไปหมดแล้ว ริมฝีปากบางเม้มปากจนเป็นเส้นตรงสายตาจับจ้องไปยังประตู ตึกๆๆๆๆ อย่าเป็นผู้ชายใจร้ายคนนั้นเลย! แอดดดด~ ทันทีที่ประตูเปิดออกเจ้าของร่างบางพ่นลมหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อคนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่ผู้ชายน่ากลัวคนนั้นแต่ก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี ชายผู้เข้ามาใหม่เดินเข้ามาพร้อมถุงอาหารและเสื้อผ้าหนึ่งชุด “นายเอาข้าวมาให้กิน ฉันให้เวลายี่สิบนาทีกินข้าวแต่งตัวให้เรียร้อยแล้วฉันจะมารับ” “ดะ...เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณจะมารับฉันไปไหน” มิเกลร้องถามอย่างมีความหวัง เขากำลังจะปล่อยเธอไปใช่ไหม! “...” ชายคนนั้นไม่ตอบ เขาปรายตามองมายังคนตัวเล็กที่นั่งคลุมโปงด้วยสายตานิ่งเรียบ “ไปไหนเดี๋ยวก็รู้เอง” พูดจบผู้ชายคนนั้นก็เดินออกจากห้องไปทันที มิเกลไม่กล้าถามอะไรมากเพราะผู้คนที่นี่ดูน่ากลัวและดูไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย ทันทีที่ประตูปิดลงร่างบางเปลือยเปล่ากระโจนลงจากเตียงด้วยความหิว แต่ก่อนกินข้าวไม่ลืมหยิบเสื้อผ้าที่ผู้ชายคนนั้นนำมาให้สวมใสเผื่อมีใครเข้ามาจะได้ไม่เห็นร่างเปลือยของเธอ มันเป็นชุดเสื้อยืดคอกลมธรรมดาและกางเกงผ้าขายาวสีดำ สงสารตัวเองที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะอดทนได้อีกนานแค่ไหน ทันทีที่เปิดข้าวกล่องด้วยความหิว มิเกลแทบอยากปามันทิ้ง เพราะข้าวที่นำมาให้เธอกินนั้นมันคือข้าวราดน้ำปลา! “ใจร้ายที่สุด!” ใจหนึ่งก็อยากขว้างมันทิ้งแต่อีกใจหนึ่งก็สงสารท้องตัวเอง จำต้องฝืนใจกินเพื่อประทังชีวิตของตัวเอง ทันทีที่ข้าวเข้าปากพลันน้ำตาที่สุดแสนจะกลั้นไว้ก็หยดแหมะลงบนข้าวกล่องด้วยความอดสู ความเค็มของน้ำปลายังเค็มไม่สู้น้ำตาของเธอเลย มันหยดลงไปในข้าวจนไม่รู้ว่าอันไหนคือรสชาติของน้ำปลาและอันไหนคือรสชาติของน้ำตา “ฮึก..ฮื้อๆๆๆ~” มือบางยกขึ้นเช็ดน้ำตาในขณะที่ข้าวเต็มปาก ทำไมเขาถึงได้ใจร้ายแบบนี้ กะจะให้เธอขาดสารอาหารตายใช่ไหม! “ทำไมคุณไม่ฆ่าฉันให้ตายไปเลย ฮึก!” เหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างจุกที่ลำคอจนต้องฝืนกลืนข้าวเพราะสงสารร่างกายของตัวเอง แค่นี้มันก็แย่มากพอแล้ว หากไม่กินข้าวก็จะไม่มีแรงปกป้องร่างกายตัวเองจากน้ำมือของอสูร แต่กินไปได้แค่ไม่กี่คำก็อิ่มซะงั้น ร่างบางยกน้ำดื่มด้วยความหิวกระหายในขณะที่น้ำตาไหลนองอาบแก้มทั้งสองข้าง เป็นแค่หมากในเกมส์ที่ไม่มีความรู้สึกสินะ จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด คนเราไม่รู้จักกันสามารถทำร้ายกันได้มากถึงเพียงนี้เชียวเหรอ “พี่ไคย์มาช่วยเกลที่ เกลกลัว ฮื้อๆๆๆๆ~” คนตัวเล็กร้องไห้จนสะอื้นอีกครั้ง อีกเพียงไม่กี่อึดใจก็ต้องเผชิญหน้ากับเขาอีกรอบ ผู้ชายใจร้ายคนนั้นที่ไม่รู้จักแท้กระทั่งชื่อ เขาพรากความบริสุทธิ์ไปอย่างไม่ใยดีแถมยังเอาข้าวราดน้ำปลาให้เธอกิน เขายังมีความเป็นคนอยู่ไหม! ทั้งขยะแขยงและกลัวเขาในเวลาเดียวกัน เกลียดร่างกายของตัวเองที่มันตกไปเป็นของผู้ชายแปลกหน้าที่แสนโหดร้าย ไม่รู้จะต้องเจอความโหดร้ายในรูปไปไหนอีก เพราะแค่นี้มันก็เจ็บระบมไปทั้งตัวแล้ว อายุแค่นี้ทำไมต้องมาเจอเรื่องสะเทือนใจแบบนี้ด้วย “พ่อจ๋า แม่จ๋า เกลอยากกลับบ้าน~” ———————————มาเฟียล่ารัก Special Ep 3 (ปิดกอง)@สามปีผ่านไป...“ทำไมเมาหัวราน้ำแบบนี้เนี่ย” มิเกลยืนค้ำเอวมองสภาพของแฟนหนุ่มที่เดินโซเซเข้ามาในห้องพอรู้ว่ามิเกลตั้งท้องทาคาชิดีใจจนทำตัวไม่ถูก ในที่สุดเขาก็จะได้อุ้มเบบี๋ซักที จึงออกไปดื่มกับเพื่อนและกลับมาในสภาพที่เมียเห็นเป็นต้องส่ายหน้าเมื่อมิเกลเรียนจบก็ตั้งท้องทันที ถือว่าลูกมาได้ในเวลาที่เหมาะสม เพราะเดือนหน้าทาคาชิกับมิเกลก็จะลั่นระฆังวิวาห์แล้ว ถือซะว่าพาลูกเข้าพิธีแต่งงานด้วย“ก็ฉันดีใจนิ” ทาคาชิพุ่งเข้ามากอดแฟนสาวด้วยความรักสุดหัวใจ พรางใช้มือลูบหน้าท้องแบนเรียบด้วยความรู้สึกอิ่มเอมจนจุใจ “ลูกพ่อ ทำไมไม่ดิ้น”“คุณคะ ลูกพึ่งสองอาทิตย์เองค่ะ”“อยากให้คลอดพรุ่งนี้เลย” ทาคาชิสวมกอดแฟนสาวจากด้านหลัง มือหนากุมหน้าท้องแบนเรียบไว้ ทั้งรักและหวงแหนลูกในท้องเขาคงเป็นผู้ชายที่หวงลูกมาก“ไปอาบน้ำก่อนค่ะ” มิเกลเหม็นกลิ่นเหล้าจากแฟนหนุ่ม ไม่แน่ใจว่าทาคาชิกินหรืออาบ เพราะปกติไม่เคยเห็นทาคาชิเมา แต่วันนี้คงดีใจที่มีลูกซักทีเลยดื่มซะจนเกือบจำทางกลับบ้านไม่ได้“ขอฉันกอดลูกก่อน”“อาบเสร็จเดี๋ยวค่อยกอดก็ได้ค่ะ” มิเกลพยายามบังคับแฟนหนุ่มไปอาบน้ำเพราะตอนนี
มาเฟียล่ารัก Special Ep 2ปึก! ปึก! ปึก!“อ้ะ! พอ...พอแล้วค่ะ” มิเกลใช้มือดันแผงหน้าอกแกร่งเมื่อทาคาชิไม่หยุดโถมกายซักที ทั้งๆที่วันนี้บอกว่ามีนัดเปิดตัวแฟนกับเพื่อน“พอไม่ได้ ฉันกำลังมันส์เลย อ๊าาส์~” ทาคาชิครางลั่นห้องพรางตีก้นแฟนสาวจนเกิดรอยแดง แล้วจับสะโพกงามยกขึ้น ก่อนดึงแขนเล็กมาจับไว้ มิเกลแอ่นสะโพกขึ้นเล็กน้อยเพื่อรับแรงกระแทกคราบน้ำรักของเธอและเขาไหลเยิ้มต้นขางามจนมันวาวพลัก! พลัก!! พลัก!!!ทาคาชิควบม้าพรางลูบแผ่นหลังขาวเนียนด้วยความหลงใหล ตื่นอนปุ๊บก็มีอารมณ์ปั้บเพราะเห็นนมเมีย“อ๊าาาาา จุกไม่ไหวแล้ว~” มิเกลฟุบหน้าลงบนหมอนพรางเลื้อยตัวไปมาเพราะมันทั้งจุกและเสียวในเวลาเดียว“เพื่อนฉันน่ะรอได้ แต่ฉันรอไม่ได้ หืมมมม~” มือใหญ่บีบเค้นสะโพกกลมกลึ่งอย่างมันส์มือ พรางลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างขาวเนียนด้วยความหลงไหลเพื่อนก็เพื่อนเถอะ ปล่อยให้พวกมันรอไปเมียต้องมาก่อนอยู่แล้วบ๊วบบ!! บ๊วบบบบบ!!!~ปึก! ปึก! ปึก!“โอ้ววว สุดยอดเลย ฉันจะขาดใจตายแล้วที่รัก” ทาคาชิขบกรามแน่นเมื่อรู้สึกเสียวที่ปลายมังกรยักจนแทบจะขาดใจลงตรงนี้ไม่ว่าจะครั้งไหนๆมิเกลก็ยังแน่นเหมือนเดิม แบบนี้จะไม่ให้หลงได้ยังไง
มาเฟียล่ารัก Special Ep 1 “เดี๋ยวก่อนสิที่รัก” ทาคาชิวิ่งตามแฟนสาวที่กำลังหน้าบูดหน้าบึ้ง เมื่อจับได้ว่าทาคาชิแอบตามเธอมาที่มหาวิทยาลัยทั้งๆที่ตกลงกันไว้แล้วว่าทาคาชิมีแค่หน้าที่มาส่งและมารับเท่านั้น“เราตกลงกันไว้แล้ว แต่คุณไม่ทำตามข้อตกลง”“ฉันก็แค่แอบมาดูว่าไอ้นิคมันเลิกขายขนมจีบให้เธอรึยัง” แม้จะตกลงเป็นแฟนกันแล้วแต่ทาคาชิก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดีอาจะเป็นเพราะมิเกลยังเด็ก ยังต้องเจอคนอีกมากมายแต่เขานี่สิ ไม่เจอใครแล้วมาเฟียก็หึงเป็นปะวะ!“...” มิเกลกรอกตามองบน ทาคาชิระแวงทุกฝีก้าวทั้งๆที่เธอไม่เคยทำอะไรให้เขาระแวงเลย เธอกับนิคเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ แล้วนิคเองก็ไม่ได้ขายขนมจีบด้วยเหตุผลที่ไม่อยากให้ทาคาชิตามเข้ามาในมหาวิทยาลัยเพราะไม่อยากเป็นเป้าสายตาของใคร แค่นี้ชีวิตของเธอก็เปลี่ยนมากพอแล้ว อยากอยู่เงียบๆแบบที่เดินไปไหนมาไหนไม่มีคนมอง“โอเครๆ งั้นฉันขอโทษก็แล้วกัน” ทาคาชิเป็นฝ่ายสงบศึกเมื่อแฟนสาวไม่ยอมขึ้นรถเอาแต่เดินหนี “ไปขึ้นรถได้แล้วที่รัก”กว่าจะง้อแฟนได้ทำเอาทาคาชิถึงกับเหงื่อตก จากที่เคยว่าเพื่อนสองคนงี่เง่าปัญญาอ่อนเพราะตามง้อเมีย กลับกลายเป็นว่าตอนนี้ตัวเองเป็นซะงั้นมิเกล
ตอนที่ 79 ฉันรักเธอนะยัยเด็กดื้อ@คฤหาสน์โคบายาชิหลังจากที่ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีทาคาชิก็กลับมาอยู่ที่คฤหาสน์เหมือนเดิม แต่เขากับพ่อคุยกันน้อยมากเหมือนทาคาชิยังฝังใจเรื่องแม่ จนมิเกลปลงเพราะอยากให้ทาคาชิคุยกับพ่อดีๆส่วนบริษัทที่แม่ของเขาเป็นคนสร้างขึ้น ทาคาชิต้องรับช่วงต่อจากโคบายาชิโดยมีไคย์เป็นรองประธานบริษัท ลึกๆแล้วทาคาชิเองก็รักน้องชายอยู่นะถึงเคยเกือบพลั้งมือฆ่าก็ตาม“ฉันคุยกับเขาแล้วนะ เรื่องงานแต่งของเรา” ทาคาชิเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพผ้าขนหนูพันช่วงล่าง ขณะที่มิเกลกำลังแต่งตัวไปเรียน“เขาไหน” มิเกลเอี้ยวตัวมาถามด้วยความแปลกใจ“ก็คุณโคบายาชิไง”“คุณควรเรียกคุณโคบายาชิว่าพ่อนะคะ”“กระดากปาก”“เฮ้อ!” มิเกลถอนหายใจหนักๆ รู้ดีว่าลึกๆแล้วคุณโคบายาชิเองอยากให้ทาคาชิเรียกเขาว่าพ่อ แต่ลูกชายคนโตนี่สิทิฐิเยอะ “อะไรที่มันผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะนะ ตอนนี้คุณโคบายาชิเองก็ทุกข์ใจไม่แพ้กัน”“...” ทาคาชินิ่ง แต่เขาฟังทุกคำพูดของมิเกล“ฉันเชื่อว่าคุณยังโกรธคุณโคบายาชิเรื่องแม่ แต่ทุกคนต่างก็เจ็บปวดและสูญเสียกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และที่คุณโคบายาชิไล่คุณกับแม่ออกจากบ้านนั่นก็เพราะมีคุ
ตอนที่ 78 ผู้หญิงของมาเฟีย“หยุดร้องไห้ซักที ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้วนี่ไง”“ฮึก...แต่เลือดท่วมตัวคุณ ฮื้อๆๆๆ” เมื่อมาถึงคอนโดของทาคาชิมิเกลก็ยังร้องไห้ไม่หยุด เพราะยังคงตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทาคาชิอยู่ในสภาพเลือดท่วมตัวแต่ไม่ไปโรงพยาบาล“งั้นก็ทำแผลให้ฉันสิ” ชายหนุ่มยื่นหน้าที่มีคราบเลือดแห้งเกรอะเข้ามาใกล้ๆ ไม่ได้รู้สึกแค้นพวกนั้นเลย ดีซะอีกที่ทำให้รู้ว่าความจริงแล้วมิเกลเป็นห่วงเขามากแค่ไหน“คุณควรไปโรงพยาบาลนะคะ ฮึก” มิเกลพยายามเช็ดคราบน้ำตาออก แต่มันไม่หมดซักทีจนหน้างามเลอะมอมแมมไปด้วยคราบน้ำตาส่งผลให้ทาคาชิหัวเราะเบาๆผ่านเหตุการณ์เฉียดตายมาซะขนาดนี้แต่ยังมีอารมณ์มาหัวเราะ?!“จะไปทำไมก็ในเมื่อหมอนั่งอยู่ข้างฉันนี่ไง” ทาคาชิเขยิบตัวเข้าไปใกล้ๆมิเกล “ทำแผลให้ฉันหน่อยสิ”“ฉันว่าคุณไปหาหมอดีกว่านะคะ ฉันกลัวแผลของคุณอักเสบ”“ไม่อักเสบหรอกน่า ฉันอยากให้เธอทำแผลให้”“เอากล่องประฐมพยาบาลมาค่ะ” มิเกลใช้ทิชชูเช็ดคราบน้ำตาออกจากใบหน้างาม ดวงตาของเธอบวมเป่งเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักทาคาชินอนหนุนตักของมิเกลเพื่อให้เธอทำแผลได้สะดวก ทุกการกระทำตกอยู่ในสายตาคมตลอด ทาคาชินอนจ้องเสี้ยวหน
ตอนที่ 77 เพื่อเธอ“กูยอมแล้ว!!!”กึก! ทุกคนในห้องชะงักแม้กระทั่งมีดที่กำลังจะปาดคอของมิเกล“ว่าไงนะ”“...” ทาคาชิเงยหน้าขึ้นสบตากับพวกมัน พรางถอนหายใจหนักๆ “จะทำอะไรกับกูก็ทำ แต่ปล่อยผู้หญิงของกู”“จริงหรอ ฮ่าๆๆๆๆ” พวกมันทั้งสามหัวเราะลั่นราวกับว่ามันคือเรื่องตลก “มึงยอมก้มหัวให้กูเพียงเพราะผู้หญิงคนเดียวเนี่ยนะ”“อย่าพูดมาก ปล่อยผู้หญิงของกู!” ทาคาชิกัดฟันกร๊อดเมื่อพวกมันกำลังดูถูกมิเกล“กูปล่อยแน่” มันค่อยๆเก็บมีดไว้ในกระเป๋า แล้วผละตัวออกมิเกล “พวกมึงสองคนไปล็อคตัวมันไว้!”ชายฉกรรจ์สองคนรีบวิ่งไปล็อคตัวของทาคาชิไว้ ท่ามกลางความตกใจของมิเกลทาคาชิกำลังทำอะไร!เขายอมก้มหัวให้พวกมันเพราะเธองั้นหรอ!“พะ...พวกแกจะทำอะไรเขา!” มิเกลเสียงสั่นเครือเมื่อพวกมันจับทาคาชิมัดมือไขว้หลัง“ก็แค่สั่งสอนเล็กๆน้อย ไม่ถึงตายหรอก” มันหันมาแสยะยิ้มให้ ก่อนผลักทาคาชิล้มลงบนพื้นพลัก!!!“มึงจะเก่งแค่ไหนเชียว”พลั้ววววว!!!หมัดหนักกระแทกเข้าไปที่ปลายคางของทาคาชิจนเลือดพุ่งออกจากปาก มิเกลกรีดร้องลั่นห้องด้วยความตกใจ“กรี้ดดดดดดด!!! อย่าทำอะไรเขาไอ้พวกชั่ว!!!”“อัก!” ทาคาชิค่อยๆหยัดกายลุกขึ้น ชุดสูทที่เขาใ







