All Chapters of มาเฟียล่ารัก (ซีรีย์ชุด มาเฟียญี่ปุ่น): Chapter 1 - Chapter 6

@เกริ่นนำ‘ถึงหมูน้อยของพี่...ตอนนี้ที่ญี่ปุ่นอากาศค่อนข้างหนาวแล้ว หมูน้อยของพี่ดูแลตัวเองด้วยนะ อย่านอนดึก แล้วก็อย่าดื้อเข้าใจไหม หมูน้อยเรียนจบ ม.6 แล้วแต่พี่คงกลับไปงานปัจฉิมนิเทศน์ไม่ทัน เดี๋ยวพี่จัดงานย้อนหลังให้นะครับเฉพาะเราสองคน อีกหนึ่งอาทิตย์ก็ได้เจอกันแล้ว คิดถึงจนใจจะขาดแล้วอย่าลืมใส่เสื้อที่พี่ซื้อให้นะครับ แล้วเจอกันนะหมูน้อยของพี่...’ฉันนั่งอ่านจดหมายที่พี่ไคย์ส่งมาให้พร้อมกับพัสดุกล่องใหญ่ซึ่งคาดว่าพี่ไคย์น่าจะส่งมาแสดงความยินดีเนื่องในงานปัจฉิมนิเทศน์ พี่ไคย์เป็นแฟนที่น่ารักมากดูแลเอาใจใส่ตลอดถึงแม้ตัวจะอยู่ไกลกันก็ตาม ฉันลองเปิดกล่องพัสดุที่พี่ไคย์ส่งมา พบว่าข้างในมันเป็นเสื้อกันหนาวขนสัตว์สีขาวแบรนด์โปรดของพี่ไคย์ ฉันหยิบเสื้อตัวนั้นขึ้นมากอดแนบอกราวกับกอดคนซื้อเสื้อให้ แม้วันจบการศึกษาพี่ไคย์ไม่ได้มาแสดงความยินดีก็ตาม อย่างน้อยพี่ไคย์ก็แสดงความใส่ใจด้วยการส่งของมาให้ ซึ่งสิ่งที่มีค่าต่อจิตใจมากที่สุดไม่ใช่เสื้อแต่มันคือความใส่ใจของเขา“จุ๊บ~” ฉันจุ๊บกระดาษแผ่นหรูระยิบที่ข้างในถูกเขียนด้วยลายมือของพี่ไคย์อีกหนึ่งอาทิตย์ก็ได้เจอกันแล้วฉันจะใส่เสื้อตัวนี้ไปรับพี่ไ

ตอนที่ 2 แรกพบ ร่างบางฮัมเพลงไปพรางหมุนตัวไปมาที่หน้ากระจก วันนี้เป็นวันที่แฟนหนุ่มของเธอกลับจากฝรั่งเศส เสื้อขนสัตว์สีขาวที่สวมใส่นั้นแฟนของเธอเป็นคนซื้อให้จึงเลือกสวมใส่หมวกไหมพรมสีขาวเผื่อให้เข้ากับชุดที่ใส่“มิเกลแต่งตัวเสร็จรึยังลูก” คนเป็นแม่เคาะประตูเรียก เพราะพ่อกับแม่จะไปส่งลูกสาวที่สถานีรถไฟ“เสร็จแล้วค่ะ” ร่างบางหยิบรองเท้าบูทมาใส่อย่างเร่งรีบเพราะกลัวพ่อกับแม่รอนาน อาทิตย์นี้เธอกลับมาเยี่ยมพ่อกับแม่ที่บ้านหลังจากไม่ได้กลับมานานหลายเดือนความจริงไคย์กะจะมาหาที่บ้านแต่ด้วยความที่กลัวว่าแฟนของเธอจะเหนื่อย เพราะนั่งเครื่องมาจากฝรั่งเศสจึงเลือกที่จะเจอกันครึ่งทางแล้วไคย์จะรับเธอกลับบ้านของเขาด้วยปกติมิเกลไม่ค่อยแต่งหน้าแต่ด้วยความที่วันนี้ต้องเจอแฟนหนุ่มจึงแต่งหน้าอ่อนๆทาลิปกลอสสีชมพูวาวใสเพื่อให้ดูมีสีสันขึ้น“ช้าจริงๆเลย เดี๋ยวคุณไคย์ก็รอนานหรอก” คนเป็นแม่เอ็ดเบาๆทันทีที่เห็นลูกสาวเปิดประตูห้องนอนออกมา“ไม่รอหรอกค่ะ หนูเผื่อเวลาไว้ตั้งหนึ่งชั่วโมง” คนเป็นลูกสาวยิ้มร่าพรางปิดประตูห้อง สถานีรถไฟอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเธอนักขับรถประมาณยี่สิบนาทีก็ถึงแล้วและสถานที่ที่นัดกับไคย์คือ

ตอนที่ 4 ผู้ชายน่ากลัว“อื้อออ...โอ้ยยย!!” ทันทีที่รู้สึกตัวความเจ็บปวดที่หัวไหล่ขวามันแพร่ซ่านไปทั่วร่างกาย ราวกับมีอะไรเสียบคาอยู่ หน้างามขาวซีดนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดพรางยกมือกุมหัวไหล่ไว้ โดยที่ไม่ทันสังเกตุว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอรู้จัก “อื้อออออ~”มันเจ็บจนน้ำตาซึม เสื้อขนสัตว์สีขาวที่สวมใส่เปียกโชกไปด้วยเลือด ทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองโดนยิง ร่างบางเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อพื้นห้องที่อยู่ไม่ใช่ที่ที่คุ้นเคยและไม่ใช่พื้นห้องของโรงพยาบาล!ดวงตากลมโตกวาดมองรอบๆห้องด้วยความกลัว เธอนั่งอยู่บนเตียงกลางเก่ากลางใหม่ในห้องเก่าๆที่ทำด้วยไม้“ที่นี่ที่ไหน” ดวงตากลมโตสั่นไหวนะริกด้วยความกลัว หลังจากที่สลบไปใครกันที่เป็นคนพาเธอมาที่นี่! “พี่ไคย์!”ใช่แล้ว! พี่ไคย์เองก็ถูกยิงเหมือนกันเท้าเล็กค่อยๆก้าวลงจากเตียงอย่างระมัดระวังแม้จะรู้สึกเจ็บที่หัวไหลข้างขวาก็ตามและดูเหมือนว่าเลือดยังไม่หยุดไหลเพราะแผลไม่ได้รับการรักษาที่ถูกต้อง ร่างบางเดินกุมหัวไหล่ไปที่ประตูไม้เก่าๆคร่ำครึ ห้องนี้ไม่มีหน้าต่างเลยอารมณ์เหมือนห้องใต้บันไดปึงๆๆๆ!“มีใครอยู่ไหมคะ” มิเกลยกมือซ้ายขึ้นทุบประตู แต่กลับไม่มีเสีย