ตอนที่ 5 แฟนมึงอยู่กับกู

ตอนที่ 5 แฟนมึงอยู่กับกู

“อะ..โอ้ย!!!” มิเกลนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดเมื่อราดแอลกอฮอล์ลงบนแผลสด โชคดีที่ลูกกระสุนแค่ถากหัวไหล่ไปแต่กระนั้นก็ยังเจ็บอยู่ดี หลังจากทำแผลเสร็จเรียบร้อยร่างบางก็แกะผ้าก็อซปิดทับแผลทันที

คนตัวเล็กถอดเสื้อขนสัตว์ออกเหลือเพียงเสื้อกล้ามสีชมพูอ่อน เสื้อขนสัตว์สีขาวที่ไคย์ซื้อให้เปียกโชกไปเลือดที่แห้งเกรอะ ป่านนี้แฟนของเธอจะเป็นไงบ้างนะ เขาจะปลอดภัยหรือเปล่า

ร่างบางฉุกคิดขึ้นมาได้ว่ามือถือของเธออยู่ในกระเป๋ากางเกง แต่พอคลำหากลับไม่เจอ

“ตายจริง! มือถือหายไปไหน” มิเกลลุกเดินวนหารอบห้องแต่ก็หาไม่เจอ สงสัยมันคงตกหล่นอยู่กลางถนน

ในขณะที่อีกฟากหนึ่ง ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเลื่อนดูรูปในมือถือของหญิงสาวอย่างถือวิสาสะ ต่อให้ล็อครหัสผ่านก็สามารถปลดล็อคได้ไม่ยาก ปากหยักแสยะยิ้มด้วยความสมเพชเมื่อในมือถือของเธอเต็มไปด้วยรูปคู่กับไคย์

“แรดตั้งแต่เด็ก” ทาคาชิกระตุกยิ้มเมื่อรู้ว่าหญิงสาวผู้นี้มีอายุเพียงสิบแปดปีเอง แต่เมื่อเห็นข้อความหวานๆที่สองคนนั้นคุยกันทำให้เขาแทบอ้วกแตก “คงจะรักกันมากสินะ”

กึก...กึก...กึก

นิ้วใหญ่เคาะโต๊ะแเก้วเป็นจังหวะพรางใช้ความคิด ผู้หญิงคนนี้เป็นคนเดียวกับที่เจอตอนดักรอไอ้ไคย์และเป็นแฟนสาวของมัน

ทาคาชิหยัดกายขึ้นเต็มความสูง รองเท้าหนังเดินย่ำทั่วห้องในขณะที่มือหนึ่งหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ

“รักกันมากงั้นหรอ...” รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนหน้าหล่อคม

จากตอนแรกที่คิดจะฆ่ามันให้ตายไปเลย แต่ตอนนี้ความคิดเริ่มเปลี่ยนไปแล้วเพราะการทำให้มันตายทั้งเป็นคงสะใจกว่า

“อยากรู้เหมือนกันว่ามึงจะเจ็บปวดแค่ไหน ถ้ารู้ว่าของของมึงกลายมาเป็นของของกู!”

@โรงพยาบาล

“ผมอยากรู้ว่ามิเกลอยู่ไหน!” เสียงเข้มตวาดลั่นทั่วห้อง เหล่าลูกน้องต่างพากันเลิ่กลั่ก ทันทีที่ไคย์ฟื้นขึ้นมาแล้วพบว่ามิเกลหายไป มันทำให้เขาแทบนั่งไม่ติด

หากไม่ติดว่าตัวเองนอนเจ็บอยู่ป่านนี้คงออกไปตามหามิเกลนานแล้ว

“ใจเย็นๆก่อนนะลูก” คุณหญิงโยโกะแม่ของไคย์รีบวิ่งเข้าไปคว้าแขนของลูกชายไว้เมื่อไคย์กำลังจะดึงสายน้ำเกลือออก “หนูมิเกลอาจจะอยู่อีกโรงพยาบาลก็ได้”

“ไม่มีทาง! ถ้ามิเกลอยู่อีกโรงพยาบาลลูกน้องของผมต้องหาเจอสิ” ไคย์ฟึดฟัดลุกขึ้น แม้จะเจ็บแต่เป็นห่วงแฟนสาวมากกว่ากลัวว่าจะเกิดอันตราย

และที่โดนดักยิงในวันนี้ต้องเป็นฝีมือของมันแน่ๆ!

“คุณพูดอะไรซักอย่างกับลูกสิ” คุณหญิงโยโกะกระตุกสาบเสื้อคนเป็นสามี

ลูกชายกลับมาทั้งทีแต่กลับได้ยินข่าวร้ายว่าโดนลอบยิง ทำให้คุณโยโกะสติแทบแตกหากลูกชายคนเดียวของเธอเป็นอะไรไปจะทำยังไง แต่โชคดีที่กระสุนไม่ถูกจุดสำคัญ

“ใจเย็นๆก่อนนะไคย์ ตอนนี้พ่อกำลังตามสืบ” โคบายาชิตบไหล่ลูกชายเบาๆเพื่อปลอบใจ รู้ดีว่าไคย์เลือดร้อนแค่ไหน

“แล้วถ้าเกิดแฟนผมเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง” แทบไม่อยากคิด ถ้าเกิดมิเกลโดนทำร้ายขึ้นมาจริงๆเขาจะเสียใจมากแค่ไหน

เพราะต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดมันคือตัวของเขาเอง!

“พ่อเชื่อว่ามิเกลต้องไม่เป็นอะไร”

“แล้วใครกันที่เป็นคนดักทำร้ายลูกของเรา!” คุณหญิงโยโกะพูดขึ้น ก่อนหันไปถามกับลูกน้องของไคย์ “พวกแกไปสืบมาได้เรื่องยังไงบ้าง!”

“ผมลองถามผู้คนที่เห็นเหตุการณ์แต่ไม่มีใครกล้าปริปากบอกเลยครับ ยัดเงินก็แล้วแต่ก็ยังไม่มีใครกล้าบอก เหมือนว่ากลัวคนๆนั้น”

ไคย์จิ้ปากอย่างใช้ความคิด คนแถวนั้นไม่มีใครกล้าปริปากบอกงั้นหรอ

“ผมว่าต้องเป็นมันแน่ๆ!”

“คิดไว้ไม่มีผิด!” คุณหญิงโยโกะตวัดมองสามีที่กำลังทำหน้าเลิ่กลั่ก “คุณไปจัดการเลยนะ มันบังอาจมาทำร้ายลูกของฉันได้ยังไง ฉันไม่เอามันไว้แน่!”

“เฮ้อ!” โคบายาชิถอนหายใจเพราะคิดหนัก คนที่ดักซุ่มยิงไคย์เป็นถึงมาเฟียเบอร์หนึ่งในญี่ปุ่นเชียวนะ “ฉันไม่มีอำนาจมากพอที่จะไปต่อกลอนกับมาเฟียเบอร์หนึ่งหรอก”

“ไม่รู้แหละ! ฉันไม่ยอม ยังไงคุณก็ต้องไปจัดการมัน!”

ไคย์กำหมัดด้วยความโกรธแค้น คิดไว้ไม่มีผิดว่าต้องเป็นไอ้ทาคาชิ เพราะเขาไม่มีศัตรูที่ไหนอีกแล้วนอกจากมัน!

...ขอโทษนะหมูน้อยของพี่ รอพี่ก่อนนะอย่าพึ่งเป็นอะไรไป พี่กำลังจะออกตามหา

และในขณะที่บรรยากาศในห้องกำลังมาคุจู่ๆข้อความในสมาร์ทโฟนเครื่องหรูของไคย์ก็เด้งขึ้น มา ชายหนุ่มยิ้มด้วยความดีใจเมื่อคนที่ส่งข้อความมาคือแฟนสาวของตนจึงรีบกดอ่านทันที แต่เมื่อเห็นเนื้อหาของข้อความมันทำให้กรามหนาขบแน่นด้วยความโกรธ หัวใจของเขาร้อนรุ่มดั่งมีคนกำลังสุมไฟ

‘กำลังตามหาแฟนมึงอยู่หรอ ไม่ต้องห่วงนะ ตอนนี้แฟนมึงอยู่กับกู ใช้เสร็จเดี๋ยวส่งกลับแบบเป็นๆ’

——————————————-