ตอนที่ 4 ผู้ชายน่ากลัว
“อื้อออ...โอ้ยยย!!” ทันทีที่รู้สึกตัวความเจ็บปวดที่หัวไหล่ขวามันแพร่ซ่านไปทั่วร่างกาย ราวกับมีอะไรเสียบคาอยู่ หน้างามขาวซีดนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดพรางยกมือกุมหัวไหล่ไว้ โดยที่ไม่ทันสังเกตุว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอรู้จัก “อื้อออออ~”
มันเจ็บจนน้ำตาซึม เสื้อขนสัตว์สีขาวที่สวมใส่เปียกโชกไปด้วยเลือด ทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองโดนยิง ร่างบางเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อพื้นห้องที่อยู่ไม่ใช่ที่ที่คุ้นเคยและไม่ใช่พื้นห้องของโรงพยาบาล!
ดวงตากลมโตกวาดมองรอบๆห้องด้วยความกลัว เธอนั่งอยู่บนเตียงกลางเก่ากลางใหม่ในห้องเก่าๆที่ทำด้วยไม้
“ที่นี่ที่ไหน” ดวงตากลมโตสั่นไหวนะริกด้วยความกลัว หลังจากที่สลบไปใครกันที่เป็นคนพาเธอมาที่นี่! “พี่ไคย์!”
ใช่แล้ว! พี่ไคย์เองก็ถูกยิงเหมือนกัน
เท้าเล็กค่อยๆก้าวลงจากเตียงอย่างระมัดระวังแม้จะรู้สึกเจ็บที่หัวไหลข้างขวาก็ตามและดูเหมือนว่าเลือดยังไม่หยุดไหลเพราะแผลไม่ได้รับการรักษาที่ถูกต้อง ร่างบางเดินกุมหัวไหล่ไปที่ประตูไม้เก่าๆคร่ำครึ ห้องนี้ไม่มีหน้าต่างเลยอารมณ์เหมือนห้องใต้บันได
ปึงๆๆๆ!
“มีใครอยู่ไหมคะ” มิเกลยกมือซ้ายขึ้นทุบประตู แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจากข้างนอก
นั่นยิ่งทำให้ใจฝ่อลงไปเรื่อยๆ ร่างบางสั่นผวาไปทั้งตัวด้วยความกลัว
ปึงๆๆๆ!
“ฮันโหล...มะ..มีใครอยู่ไหมคะ” เสียงหวานตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ ตอนนี้สมองของเธอเริ่มคิดไปต่างๆนาๆ กลัวว่าคนที่พาตัวเธอมาจะไม่ใช่คนดี “พะ..พี่ไคย์...พี่ไคย์อยู่ไหน ช่วยเกลด้วย!”
มือบางพยายามดึงทึ่งประตูออกแต่มันกลับแน่นหนาเหลือเกิน ราวกับว่ามีคนข้างนอกล็อคไว้
“ฮึก..ฮื้อๆๆๆ ใครอยู่ข้างนอก ปล่อยฉันออกไปที!” มือบางเคาะประตูซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่กลับเงียบเหมือนเดิม หยาดน้ำตารื้อขึ้นเต็มด้วงตางามที่กำลังสั่นระริก
มิเกลหันขวับดูรอบๆห้อง มันไม่มีทางหนีเลย ไม่มีหน้าต่างที่พอให้ปีนหนีได้ ใครกันจับเธอมาในที่แบบนี้ กลัวเหลือเกิน กลัวว่าจะโดนทำร้าย!
“ฮื้อออ พี่ไคย์ช่วยเกลด้วย!!!” ร่างบางตะโกนร้องขอความช่วยเหลือพรางทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง ในตอนนี้ความกลัวมันมีมากกว่าความเจ็บที่แขน
จนกระทั่งหมดแรงทุบ ร่างบางทรุดลงหลังพิงประตู น้ำตาไหลพรากไม่ขาดสาย
“พะ..พี่ไคย์อยู่ไหน เกลกลัว ฮื้อๆๆๆ~”
ตึกๆๆๆ
หูบางแว่วได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่กำลังเดินมา มิเกลรีบปาดน้ำตาด้วยความดีใจพร้อมหยัดกายลุกขึ้นยืน
ต้องเป็นพี่ไคย์แน่ๆ!
ตึกๆๆๆๆ
เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ มิเกลยืนยิ้มด้วยความดีใจ พี่ไคย์มาช่วยแล้ว...แต่ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกดวงตากลมโตถึงกับเบิกโพลงด้วยความตกใจ เมื่อคนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่ไคย์!!!
“คะ..คุณ” ขาเรียวก้าวถอยหลังอัตโนมัติเมื่อดวงตากลมโตสบประสานเข้ากับดวงตาคมที่ดูท่าทางไม่เป็นมิตร “คะ..คุณเป็นใคร”
ปากบางสั่นด้วยความกลัว ก่อนไล่พิจารณาใบหน้าของชายปริศนา เขามีดวงตาคมเฉี่ยวที่ดูไม่เป็นมิตรมันดุดันจนดูน่ากลัว จมูกโด่งสันเป็นคม ปากสีแดงหยักได้รูป เส้นผมสีดำสนิท เป็นผู้ชายที่ดูดีมากใบหน้าของเขาหล่อเหลาราวกับรูปปั้น รูปร่างสูงโปร่งไม่อ้วนไม่ผอมเหมือนนายแบบหลุดออกมาจากนิตยสาร
...แต่ดูไปดูมาใบหน้าของเขาช่างละม้ายคล้ายคลึงกับไคย์แฟนหนุ่มของเธอยิ่งนัก ต่างกันตรงที่ดวงตา ชายหนุ่มคนนี้ดวงตาของเขาดุดันกว่าจนดูน่ากลัว
“...” ชายหนุ่มคนนั่นเงียบ เขายืนจ้องหน้าของเธออย่างไม่เป็นมิตร สายตาของเขานั้นราวกับจะฆ่าเธอให้ตาย
“เออ...” ร่างบางกลืนน้ำลายลงคอเมื่อสัมผัสได้ถึงรังสีแห่งความน่ากลัว ผู้ชายคนนี้ไม่พูดอะไรซักคำแต่กลับยืนจ้องหน้าของเธออยู่ “คะ..คุณเป็นใครคะ”
“...” แต่ชายหนุ่มคนนั้นยังคงเงียบ จนหญิงสาวรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี
ผู้ชายน่าตาหล่อเหลาคนนี้ดูท่าทางไม่ค่อยน่าไว้ใจเลย เหมือนเขามีรังสีความน่ากลัวอยู่รอบๆตัว
ปึก!
“โอ้ย!” จู่ๆเขาโยนกล่องอะไรซักอย่างมากระทบกับใบหน้าของเธออย่างแรง พอก้มลงดูถึงพบว่ามันเป็นกล่องปฐมพยาบาล
“เอาไปทำแผลซะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่ไม่ทันที่มิเกลจะเอ่ยปากถาม ชายปริศนาคนนั้นก็ปิดประตูขังเธอไว้เช่นเดิมท่ามกลางความตกใจ
“เดี๋ยวกอนค่ะคุณ คุณ!”
ร่างบางพยายามดึงประตูออกแต่กลับได้ยินเสียงล็อคกลอนจากข้างนอก พร้อมกับเสียงฝีเท้าหนักๆที่ก้าวเดินออกไป มิเกลย่นคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ
ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน!
————————————-
ตอนที่ 5 แฟนมึงอยู่กับกู“อะ..โอ้ย!!!” มิเกลนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดเมื่อราดแอลกอฮอล์ลงบนแผลสด โชคดีที่ลูกกระสุนแค่ถากหัวไหล่ไปแต่กระนั้นก็ยังเจ็บอยู่ดี หลังจากทำแผลเสร็จเรียบร้อยร่างบางก็แกะผ้าก็อซปิดทับแผลทันทีคนตัวเล็กถอดเสื้อขนสัตว์ออกเหลือเพียงเสื้อกล้ามสีชมพูอ่อน เสื้อขนสัตว์สีขาวที่ไคย์ซื้อให้เปียกโชกไปเลือดที่แห้งเกรอะ ป่านนี้แฟนของเธอจะเป็นไงบ้างนะ เขาจะปลอดภัยหรือเปล่าร่างบางฉุกคิดขึ้นมาได้ว่ามือถือของเธออยู่ในกระเป๋ากางเกง แต่พอคลำหากลับไม่เจอ“ตายจริง! มือถือหายไปไหน” มิเกลลุกเดินวนหารอบห้องแต่ก็หาไม่เจอ สงสัยมันคงตกหล่นอยู่กลางถนนในขณะที่อีกฟากหนึ่ง ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเลื่อนดูรูปในมือถือของหญิงสาวอย่างถือวิสาสะ ต่อให้ล็อครหัสผ่านก็สามารถปลดล็อคได้ไม่ยาก ปากหยักแสยะยิ้มด้วยความสมเพชเมื่อในมือถือของเธอเต็มไปด้วยรูปคู่กับไคย์“แรดตั้งแต่เด็ก” ทาคาชิกระตุกยิ้มเมื่อรู้ว่าหญิงสาวผู้นี้มีอายุเพียงสิบแปดปีเอง แต่เมื่อเห็นข้อความหวานๆที่สองคนนั้นคุยกันทำให้เขาแทบอ้วกแตก “คงจะรักกันมากสินะ”กึก...กึก...กึกนิ้วใหญ่เคาะโต๊ะแเก้วเป็นจังหวะพรางใช้ความคิด ผู้หญิงคนนี้เป็นคนเดียวกับท
ตอนที่ 4 ผู้ชายน่ากลัว“อื้อออ...โอ้ยยย!!” ทันทีที่รู้สึกตัวความเจ็บปวดที่หัวไหล่ขวามันแพร่ซ่านไปทั่วร่างกาย ราวกับมีอะไรเสียบคาอยู่ หน้างามขาวซีดนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดพรางยกมือกุมหัวไหล่ไว้ โดยที่ไม่ทันสังเกตุว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอรู้จัก “อื้อออออ~”มันเจ็บจนน้ำตาซึม เสื้อขนสัตว์สีขาวที่สวมใส่เปียกโชกไปด้วยเลือด ทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองโดนยิง ร่างบางเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อพื้นห้องที่อยู่ไม่ใช่ที่ที่คุ้นเคยและไม่ใช่พื้นห้องของโรงพยาบาล!ดวงตากลมโตกวาดมองรอบๆห้องด้วยความกลัว เธอนั่งอยู่บนเตียงกลางเก่ากลางใหม่ในห้องเก่าๆที่ทำด้วยไม้“ที่นี่ที่ไหน” ดวงตากลมโตสั่นไหวนะริกด้วยความกลัว หลังจากที่สลบไปใครกันที่เป็นคนพาเธอมาที่นี่! “พี่ไคย์!”ใช่แล้ว! พี่ไคย์เองก็ถูกยิงเหมือนกันเท้าเล็กค่อยๆก้าวลงจากเตียงอย่างระมัดระวังแม้จะรู้สึกเจ็บที่หัวไหลข้างขวาก็ตามและดูเหมือนว่าเลือดยังไม่หยุดไหลเพราะแผลไม่ได้รับการรักษาที่ถูกต้อง ร่างบางเดินกุมหัวไหล่ไปที่ประตูไม้เก่าๆคร่ำครึ ห้องนี้ไม่มีหน้าต่างเลยอารมณ์เหมือนห้องใต้บันไดปึงๆๆๆ!“มีใครอยู่ไหมคะ” มิเกลยกมือซ้ายขึ้นทุบประตู แต่กลับไม่มีเสีย
ตอนที่ 3 ลูกหลง“ฮัลโหล...พี่ไคย์ตรงไหนคะ” ร่างบางที่ยืนอยู่บนริมฟุตบาทชะโงกหน้ามองหาแฟนหนุ่ม วันนี้ผู้คนค่อนข้างพลุกพล่านจึงทำให้มองไม่เห็นไคย์(พี่อยู่ตรงนี้ครับ)“ตรงไหนคะ ทำไมเกลมองไม่เห็นพี่เลย” ร่างบางพยายามมองซ้ายมองขวาหมุนอยู่ประมาณสิบตลบแต่ก็ไม่เจอแฟนหนุ่ม(ตรงนี้ครับ...ฝั่งตรงข้าม)“...” ร่างบางเอี้ยวตัวมองไปยังฝั่งตรงข้ามเห็นไคย์โบกมืออยู่ไม่ไกลทันทีที่เห็นหน้าแฟนหนุ่มเรียวปากบางที่เคลือบไปด้วยลิปกลอสสีวาวใสฉีกยิ้มให้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงข้ามทันทีพร้อมโบกมือไปมาด้วยความดีใจ ไม่ได้เจอหน้ากันตั้งหนึ่งปีรู้สึกตื่นเต้นจนบอกไม่ถูกไคย์ส่งยิ้มกลับ...ห่างกันแค่ไม่กี่ก้าวเอง แต่ต้องรอสัญญาณไฟจราจรเสียก่อนถึงจะเดินข้ามไปหาหมูน้อยได้ ไม่เจอกันปีเดียวหมูน้อยของเขาโตเป็นสาวเชียว ทันทีที่กลับมาถึงญี่ปุ่นไคย์ก็บึ้งรถมาหาแฟนสาวเป็นคนแรก ช่วงที่เรียนอยู่ฝรั่งเศสเขาอดคิดถึงคนตัวเล็กไม่ไหวจนต้องหยิบรูปขึ้นมานอนดูทุกคืน แม้จะเจอหน้ากันผ่านวิดิโอแต่มันก็ไม่ทำให้ความคิดถึงลดน้อยลงไปได้เลยตึ้ง!ทันทีที่ไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีแดงผู้คนที่ยืนรออยู่สองข้างทางต่างก็รีบก้าวขาเดินข้ามไปอีกฝั่ง ทั้งไคย์แ
ตอนที่ 2 แรกพบ ร่างบางฮัมเพลงไปพรางหมุนตัวไปมาที่หน้ากระจก วันนี้เป็นวันที่แฟนหนุ่มของเธอกลับจากฝรั่งเศส เสื้อขนสัตว์สีขาวที่สวมใส่นั้นแฟนของเธอเป็นคนซื้อให้จึงเลือกสวมใส่หมวกไหมพรมสีขาวเผื่อให้เข้ากับชุดที่ใส่“มิเกลแต่งตัวเสร็จรึยังลูก” คนเป็นแม่เคาะประตูเรียก เพราะพ่อกับแม่จะไปส่งลูกสาวที่สถานีรถไฟ“เสร็จแล้วค่ะ” ร่างบางหยิบรองเท้าบูทมาใส่อย่างเร่งรีบเพราะกลัวพ่อกับแม่รอนาน อาทิตย์นี้เธอกลับมาเยี่ยมพ่อกับแม่ที่บ้านหลังจากไม่ได้กลับมานานหลายเดือนความจริงไคย์กะจะมาหาที่บ้านแต่ด้วยความที่กลัวว่าแฟนของเธอจะเหนื่อย เพราะนั่งเครื่องมาจากฝรั่งเศสจึงเลือกที่จะเจอกันครึ่งทางแล้วไคย์จะรับเธอกลับบ้านของเขาด้วยปกติมิเกลไม่ค่อยแต่งหน้าแต่ด้วยความที่วันนี้ต้องเจอแฟนหนุ่มจึงแต่งหน้าอ่อนๆทาลิปกลอสสีชมพูวาวใสเพื่อให้ดูมีสีสันขึ้น“ช้าจริงๆเลย เดี๋ยวคุณไคย์ก็รอนานหรอก” คนเป็นแม่เอ็ดเบาๆทันทีที่เห็นลูกสาวเปิดประตูห้องนอนออกมา“ไม่รอหรอกค่ะ หนูเผื่อเวลาไว้ตั้งหนึ่งชั่วโมง” คนเป็นลูกสาวยิ้มร่าพรางปิดประตูห้อง สถานีรถไฟอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเธอนักขับรถประมาณยี่สิบนาทีก็ถึงแล้วและสถานที่ที่นัดกับไคย์คือ
ตอนที่ 1 มาเฟียเบอร์หนึ่งฉึก!มีดปลายแหลมถูกเขวี้ยงโดยฝีมือของใครบางคนปักฉึกลงไปที่กลางใบหน้าของรูปชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่ง โดยที่รูปใบนั้นถูกแขวนไว้ที่ฝาผนังและมีข้อความสั้นๆที่ถูกเขียนด้วยเลือดบนฝาผนังสีขาวว่า‘Kai’สันกรามคมขบแน่นด้วยความโกรธแค้น ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่รูปภาพใบนั้นด้วยความรู้สึกอยากฆ่าผู้ชายในรูปให้ตายคามือ ร่างสูงนิ่งไปซักพักก่อนเอี้ยวตัวมาถามลูกน้องที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น“มันกลับมาทำไม”“จากที่ลองสืบดู ทราบว่าคุณไคย์กลับมารับตำแหน่งประธานบริษัทแทนคุณโคบายาชิครับ”“เหอะ!” ร่างสูงกำหมัดแน่นด้วยความโกรธแค้นทันทีที่ได้ยิน “มันกลับมาตายต่างหาก”“สายของเรารายงานว่าคุณไคย์ลาพักร้อนสองเดือนแล้วค่อยจะกลับไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส”“ปกติมันก็ไม่ค่อยอยู่ญี่ปุ่นอยู่แล้ว”“ที่คุณไคย์กลับมาญี่ปุ่นบ่อยๆเพราะมาหาแฟนครับ”“หึ” มุมปากหยักกระตุกยิ้ม “ถ้าผู้หญิงรู้ว่าจริงๆแล้วตระกูลของมันก็แค่พวกผู้ดีจอมปลอมที่มักได้ของคนอื่นยังจะเอามันอยู่ไหม คงมีแต่ผู้หญิงหน้าเงินเท่านั้นแหละ”ทาคาชิเหยียดยิ้มด้วยความสมเพชเวทนาผู้หญิงที่เห็นแก่เงิน พอรู้ว่าไอ้ไคย์เป็นลูกชายคนเดียวของโคบายาชิเจ
@เกริ่นนำ‘ถึงหมูน้อยของพี่...ตอนนี้ที่ญี่ปุ่นอากาศค่อนข้างหนาวแล้ว หมูน้อยของพี่ดูแลตัวเองด้วยนะ อย่านอนดึก แล้วก็อย่าดื้อเข้าใจไหม หมูน้อยเรียนจบ ม.6 แล้วแต่พี่คงกลับไปงานปัจฉิมนิเทศน์ไม่ทัน เดี๋ยวพี่จัดงานย้อนหลังให้นะครับเฉพาะเราสองคน อีกหนึ่งอาทิตย์ก็ได้เจอกันแล้ว คิดถึงจนใจจะขาดแล้วอย่าลืมใส่เสื้อที่พี่ซื้อให้นะครับ แล้วเจอกันนะหมูน้อยของพี่...’ฉันนั่งอ่านจดหมายที่พี่ไคย์ส่งมาให้พร้อมกับพัสดุกล่องใหญ่ซึ่งคาดว่าพี่ไคย์น่าจะส่งมาแสดงความยินดีเนื่องในงานปัจฉิมนิเทศน์ พี่ไคย์เป็นแฟนที่น่ารักมากดูแลเอาใจใส่ตลอดถึงแม้ตัวจะอยู่ไกลกันก็ตาม ฉันลองเปิดกล่องพัสดุที่พี่ไคย์ส่งมา พบว่าข้างในมันเป็นเสื้อกันหนาวขนสัตว์สีขาวแบรนด์โปรดของพี่ไคย์ ฉันหยิบเสื้อตัวนั้นขึ้นมากอดแนบอกราวกับกอดคนซื้อเสื้อให้ แม้วันจบการศึกษาพี่ไคย์ไม่ได้มาแสดงความยินดีก็ตาม อย่างน้อยพี่ไคย์ก็แสดงความใส่ใจด้วยการส่งของมาให้ ซึ่งสิ่งที่มีค่าต่อจิตใจมากที่สุดไม่ใช่เสื้อแต่มันคือความใส่ใจของเขา“จุ๊บ~” ฉันจุ๊บกระดาษแผ่นหรูระยิบที่ข้างในถูกเขียนด้วยลายมือของพี่ไคย์อีกหนึ่งอาทิตย์ก็ได้เจอกันแล้วฉันจะใส่เสื้อตัวนี้ไปรับพี่ไ