ตอนที่ 18 ทางเดินใต้ดิน
เสียงฝีเท้าทั้งสามคนดังสะท้อนในอุโมงค์เก่า
ฮานะหอบเบา ๆ แต่น้ำเสียงยังแข็งกร้าว
“ใครก็ได้อธิบายที…ว่าตกลงพี่เคียวมีแผนอะไรจะโผล่มาแล้วหนีอีกทำไม?”
เคียวหันมามองน้องสาว
“เพราะฉันไม่ใช่แค่พี่ของเธออีกต่อไปแล้ว…” เขาหยุดเดิน ใบหน้าเงียบเฉียบ
“แต่ฉันคือ เป้าหมาย ของคนที่ใหญ่กว่าพ่อเราหลายสิบเท่า”เซียวเล่ห์ขมวดคิ้ว
“ใคร?”
“องค์กรใต้ดินข้ามชาติ…ที่เคยใช้ยากูซ่าญี่ปุ่นเป็นแค่แนวหน้า พวกนั้นไม่พอใจที่โคจิโร่เริ่มขยายอำนาจเองไม่ส่งส่วย ไม่ร่วมผลประโยชน์”
เคียวหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากเสื้อ เป็น แฟลชไดรฟ์สีดำเล็ก ๆ เคลือบด้วยโลหะกันกระแทก
“ข้อมูลทั้งหมดอยู่ในนี้…ทั้งบัญชีธุรกรรม มัดมือพ่อเราได้ทั้งแก๊ง”
เซียวเล่ห์ถามขึ้นเสียงเย็น
“แล้วจะให้ใครเปิดเผยข้อมูลพวกนี้? ตำรวจ? นักข่าว? ห
ตอนที่ 18 ทางเดินใต้ดินเสียงฝีเท้าทั้งสามคนดังสะท้อนในอุโมงค์เก่าฮานะหอบเบา ๆ แต่น้ำเสียงยังแข็งกร้าว“ใครก็ได้อธิบายที…ว่าตกลงพี่เคียวมีแผนอะไรจะโผล่มาแล้วหนีอีกทำไม?”เคียวหันมามองน้องสาว“เพราะฉันไม่ใช่แค่พี่ของเธออีกต่อไปแล้ว…” เขาหยุดเดิน ใบหน้าเงียบเฉียบ “แต่ฉันคือ เป้าหมาย ของคนที่ใหญ่กว่าพ่อเราหลายสิบเท่า”เซียวเล่ห์ขมวดคิ้ว“ใคร?”“องค์กรใต้ดินข้ามชาติ…ที่เคยใช้ยากูซ่าญี่ปุ่นเป็นแค่แนวหน้า พวกนั้นไม่พอใจที่โคจิโร่เริ่มขยายอำนาจเองไม่ส่งส่วย ไม่ร่วมผลประโยชน์”เคียวหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากเสื้อ เป็น แฟลชไดรฟ์สีดำเล็ก ๆ เคลือบด้วยโลหะกันกระแทก“ข้อมูลทั้งหมดอยู่ในนี้…ทั้งบัญชีธุรกรรม มัดมือพ่อเราได้ทั้งแก๊ง”เซียวเล่ห์ถามขึ้นเสียงเย็น“แล้วจะให้ใครเปิดเผยข้อมูลพวกนี้? ตำรวจ? นักข่าว? ห
ตอนที่17.ณ ฐานลับแก๊งมังกรดำ – เวลาเดียวกัน อาตงเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกล่องเอกสารเซียวเล่ห์ยังคงนั่งนิ่งอยู่ตรงหน้าจอคอม ข้อมูลของพี่เคียวกำลังไล่เรียงต่อกันอย่างรวดเร็ว “นายครับ…ผมว่าเราเจอคนในแก๊งยากูซ่าบางคนที่หายไปช่วงเวลาเดียวกับเคียวครับ” “หนึ่งในนั้นชื่อทาเคดะ” เซียวเล่ห์เลิกคิ้วทันที “ทาเคดะ? ลุงคนสนิทของฮานะ?”“ครับ และเขาเพิ่งถอนตัวออกจากตำแหน่งเมื่อห้าปีก่อน…โดยไม่มีเหตุผล” เซียวเล่ห์หยิบภาพถ่ายจากกล่องขึ้นมาดูในภาพ ทาเคดะและเคียวยืนข้างกัน ในการประชุมลับก่อนวันเคียวหายตัวหนึ่งวัน“เรากำลังเล่นเกมหมากล้อมที่ใหญ่กว่าที่คิด”เขาพึมพำเบา ๆ แล
ตอนที่16. ความสงสัย โคจิโร่ตัวแข็ง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันทีจากโกรธเป็น "ตกใจขั้นลึก" แววตาคนนิ่งเฉียบอย่างเขากลับสั่นวูบ มือที่ถือบุหรี่สั่นน้อย ๆ โดยไม่รู้ตัว ก่อนบุหรี่จะหล่นลงพื้น “เธอพูด…อะไรนะ?”เสียงของเขาเบาเหมือนลมกระซิบ แต่แฝงความระทึกจนโซระขยับเข้ามาใกล้ฮานะโดยอัตโนมัติฮานะยังจ้องหน้าพ่อ“หรือว่าพี่ยังอยู่จริง ๆ คะพ่อ…” “พอ!” โคจิโร่ตะโกนลั่นเสียงดังฟาดพื้นด้วยกำปั้น “อย่าพูดถึงชื่อเขาอีก!”ฮานะสะดุ้ง ดวงตาเบิกกว้าง “เพราะพี่เคียวตายไปแล้ว&hell
ตอนที่15. ความสงสัยคอนโดของฮานะ ยามค่ำคืนเสียงประตูห้องเปิดออก ฮานะเดินเข้ามาพร้อมกับร่างกายที่ยังไม่ฟื้นดีจากความเหนื่อยล้า แต่เพียงไม่กี่ก้าว เธอก็ต้องชะงัก ไฟห้องนั่งเล่นเปิดอยู่ และชายที่เธอไม่คิดว่าจะมารอ…ก็นั่งอยู่บนโซฟาพร้อมบุหรี่ในมือมิยูกิ โคจิโร่ พ่อของเธอ ข้าง ๆ เขาคือ โซระ เพื่อนสนิทที่ดูอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด“หายหัวไปไหนมา?” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นทันทีที่เธอก้าวข้ามประตูเข้ามา ฮานะกลืนน้ำลาย แม้จะเตรียมใจไว้แล้ว แต่แววตาของพ่อที่จ้องเธอราวกับนักโทษก็ทำให้เธอสะอึก“หนู...แค่หนีออกมา ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ใครเป็นห่วง”“ใครเป็นห่วง?” โคจิโร่แค่นหัวเราะเบา ๆ “ฉันถามว่าหนีไปไหน ไปกับใคร และใครช่วยเธอหนีออกมาจากการลอบสังหาร?”ฮานะเบือนสายตาไปทางโซระที่มองเธออย่างร้อนรน“หนูหนีคนเดียว ไม่มีใครช่วย”เสียง "เพี๊ยะ!" ดังขึ้นทันทีที
ตอนที่14. สงบศึกเซียวเล่ห์กอดฮานะไว้แนบออก มือหนาเลื่อนมาเกี่ยวไรผมของเธอด้วยความอ่อนโยนเป็นอย่างมาก และกดริมฝีปากไปที่ไหล่มนของฮานะอย่างอ่อนโยน “อือ ปล่อยนะจะทำบ้าอะไร” หญิงสาวร้องครางเสียงหลงทำเอา คนตัวโตอย่างเซียวเล่ห์ยิ้มด้วยความพอใจเป็นอย่างมาก “น่ารักจัง”“อย่ากวนได้ไหม มีอะไรก็ว่ามาและปล่อยฉันได้ไหม” ฮานะยังคงพูดทั้งที่พยายามจะสะบัดเซียวเล่ห์ให้ออกห่างจากร่างกายของเธอ แต่มันใช้ไม่ได้กับเซียวเล่ห์เมื่อเขาอุ้มเธอในท่าเจ้าสาวและตรงไปที่เตียงนอน“อย่างนี้เขาไม่เรียกว่ากวน ถ้ากวนต้องแบบนี้” ไม่พูดเปล่าเพราะคราวนี้เซียวเล่ห์ขยับพลิกตัวมาคร่อมร่างของฮานะไว้ ก่อนจะกระซิบเบาๆ“พี่รู้ว่าเธออาย ไม่ต้องอาย เพราะถ้าอายจะทำอีก และจะทำให้มากกว่าเมื่อคืนด้วย” เขากระซิบก่อนจะขโมยจูบจากเธอไปอีกหนึ่งที“คนเลว !! ” ฮานะพูด ทำเอาเซียวเล่ห์หัวเรา
ตอนที่13. คนรอแต่ในอีกฟากเมือง เคียวกำลังจับตามองแผนลอบสังหารล่ม และสายสืบของเขารายงานว่า“ทั้งสองคน...หายตัวไปจากเรดาร์แล้วครับ”ชายหนุ่มในเงามืดยิ้มมุมปาก “ให้พวกมันรักกันตายไปก็เถอะ...สุดท้าย ความจริงจะฆ่าความรู้สึกได้อยู่ดี” “ครับนาย ว่าแต่เราจะตามหาคุณหนูฮานะอยู่อีกหรือไม่ครับ” ลูกน้องคนสนิทเอ่ยถามขึ้นมา “ไม่ต้อง เพราะถึงเวลาเธอจะกลับมาเอง”เช้าวันต่อมาแสงแดดอ่อนยามเช้าสาดลอดผ่านบานม่านเข้ามาในห้องเซฟเฮาส์ เงียบ...จนน่าประหลาดใจ หากไม่นับเสียงลมหายใจของคนสองคนที่นอนเคียงกันอยู่บนเตียงเดียวฮานะลืมตาขึ้นก่อน ใบหน้าเธอซีดเผือดเมื่อพบว่าร่างกายของตัวเองอยู่ภายใต้ผ้าห่มเพียงผืนเดียว… ไม่มีเสื้อคลุม ไม่มีอาวุธติดตัว และ… ไม่มีเส้นแบ่งระหว่างเธอกับผู้ชายข้างกาย"…บ้าเอ๊ย!"เธอเด้งตัวขึ้