ตอนที่5. คืนที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป

ตอนที่5. คืนที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป

ห้องใต้ดินของตึกเรียนร้าง

มือปริศนากำลังกดปุ่มส่งข้อความลับ ข้อความถูกส่งไปยังเบอร์ของฮานะ…พร้อมภาพถ่ายเก่า

“ถ้าอยากรู้ความจริงเรื่องพี่ชายเธอ…มาพบฉัน คืนนี้ 2 ทุ่ม ที่ตึกเรียนร้าง” ภาพถ่ายที่แนบมา คือภาพของพี่เคียว…ยืนอยู่ข้างเซียวเล่ห์

ในวันที่เขายังไม่ใช่อาจารย์…แต่คือ มือขวาของมังกรดำ

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังสะท้อนในทางเดินอันมืดสนิทของตึกเรียนร้างที่เงียบสงบ แสงจากโทรศัพท์มือถือเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ส่องทางให้เธอ ค่อย ๆ เดินไปตามทางอย่างช้า ๆ ฮานะมองซ้ายมองขวาตลอดทางเดินอย่างระวัง เพราะเธอไม่อาจจะรู้ได้เลยว่าใครกันที่เป็นคนนัดเธอมาที่นี่  เขารู้เบอร์ติดต่อของเธอได้อย่างไรกัน

2 ทุ่มตรง

            ฮานะมาหยุดอยู่หน้าห้องเรียนเก่าเบอร์ 313 ประตูแง้มไว้อย่างน่าประหลาด

“กล้ามาดีหนิ มิยูกิ ฮานะ”

เสียงชายหนุ่มแหบต่ำดังจากมุมมืด ฮานะเบิกตากว้างเมื่อเห็นชายร่างสูงในชุดหนังดำ สวมหน้ากากครึ่งหน้า

“คุณเป็นใคร?” ฮานะเอ่ยถามและมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างระมัดระวังเป็นอย่างมาก

“คนที่รอดจากนรกมาเพราะการหักหลังของพี่ชายเธอ…” เขาขว้างแฟ้มหนึ่งมาให้ ฮานะก้มลงเก็บ

ข้างในคือหลักฐานเก่า ภาพถ่าย พยานลับ เอกสารที่เขียนด้วยภาษาจีนโบราณ

“รู้ไว้แค่นี้ พี่ชายเธอไม่ได้ตายฟรี…และมังกรดำไม่ได้ฆ่าเขา”

ฮานะกำลังจะถามอะไรต่อ แต่จู่ ๆ ก็มีเสียงระเบิดเล็ก ๆ ดังขึ้นจากอีกฝั่งตึก ควันสีขาวพวยพุ่งเข้ามาทางห้อง

“แกวางกับดักฉันเหรอ!?”

“เปล่า...แต่มีใครบางคนไม่อยากให้เธอรู้ความจริง” เสียงปืนดังขึ้น! ชายลึกลับกระชากฮานะหลบเข้ามุม

ก่อนจะผลักเธอออกทางประตูหลัง

“หนีไป! ไปหา ‘เขา’ ซะ…ก่อนที่มันจะสายเกินไป” เสียงตะโกนร้องดังกึกก้อง เพราะเป็นช่วงกลางคืนจึงทำให้ได้ยินทุกคำพูดได้อย่างชัดเจน

ฮานะวิ่งหนีสุดกำลัง เสียงฝีเท้าอีกคู่ดังไล่หลังเธอมาเรื่อย ๆ เธอหันกลับไปจะสู้ แต่แล้ว…

ปึ่ก!

แขนแกร่งกระชากตัวเธอเข้ากำแพง รวบไว้แน่น

“บอกแล้วไงว่าอย่ามาคนเดียว…” เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู กลิ่นน้ำหอมคุ้นเคยทำให้เธอเบิกตากว้าง

          เซียวเล่ห์!?

“เธอกำลังถูกล่า…โดยคนเดียวกับที่ฆ่าน้องชายฉัน”

ฮานะชะงัก  “น้องชายคุณ?” ฮานะมองคนที่อยู่ข้างหน้าของเธอ แต่ทว่ามองเท่าไหร่ก็มองไม่ถนัด ด้วยเพราะว่าเขาใส่หมวกใส่แว่น และปิดแมสไว้อย่างมิดชิด

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาเปล่งประกายความเจ็บปวดและความแค้น

“สิบปีก่อน พี่ชายเธอทรยศแก๊งของเรา…แต่คนที่จบเรื่องด้วยเลือด ไม่ใช่เขา…แต่คือน้องชายฉัน  ”

“น้องชายคุณ น้องชายคุณคือใคร และคุณเป็นใครคะอาจารย์เซียวเล่ห์ ” ฮานะถามด้วยความสงสัยเป็นอย่างมาก

“เธอรู้สินะว่าเป็นฉัน แต่อย่ารู้เลย สิ่งที่เธอรู้ก็คือฉัน...คือคนที่ตามหาความจริงมาตลอดสิบปีนี้”

สายลมเย็นพัดผ่านดาดฟ้าของตึก เซียวเล่ห์ยืนพิงราวมองลงไปยังกรุงเทพฯ ยามค่ำคืน ข้างกายเขาคือฮานะที่ยังไม่หายช็อก

“เธอเชื่อฉันมั้ย…ว่าเรื่องนี้ยังไม่จบ?”

ฮานะไม่ตอบทันทีเธอเพียงแค่หันมาสบตาเขา…ก่อนจะพูดเบา ๆ

“ฉันไม่รู้จะเชื่อใครอีกแล้ว…แต่ถ้าความจริงมันจะเปลี่ยนอดีตได้…ฉันพร้อมจะฟัง”

“ดี !! ” เซียวเล่ห์ตอบแค่นั้นก่อนจะจับฮานะอุ้มฟาดไหล่แล้วเดินออกไปจากตรงนั้นในที่สุด

“จะทำบ้าอะไรปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย ฉันบอกให้ปล่อยยังไงล่ะ ไอ้อาจารย์บ้า ”

“ถ้าไม่หยุดโวยวายจะทำให้เธอหยุดด้วยการจูบ”

“ไม่มีทางปล่อยเดี๋ยวนี้นะ”

 ฮานะยังคงร้องเสียงหลง เซียวเล่ห์หยุดชะงัก ก่อนจะปล่อยเธอยืนแล้วตามด้วยสองมือที่ประคองท้ายทอยของฮานะเอาไว้ และริมฝีปากหนาก็ประกบกับริมฝีปากบางของเธอในทันที

ไม่ได้มีความอ่อนหวาน หากแต่มีแต่ความดุดัน ชายหนุ่มกวาดลิ้นเข้าไปในริมฝีปากอย่ารุนแรง ฮานะทั้งที่พยายามจะพูดแต่กลับถูกเขาฉกลิ้นของเธอไปดู และตวัดไปมาอย่างเอาแต่ใจ

“อือ..” ฮานะร้องออกมาจนกระทั่งเซียวเล่ห์ถอนริมฝีปาก หญิงสาวยืนนิ่งด้วยความตกใจเป็นอย่างมาก ก่อนที่เซียวเล่ห์จะอุ้มเธอออกไปในที่สุด

ห้องลับของเซียวเล่ห์ ที่ก่อนเข้ามานั้นเขาปิดตาเธอเอาไว้ เพื่อไม่ให้เธอรู้ว่าสถานที่นี้คือที่ไหนกันแน่

            “ฮานะ...เธอรู้ใช่ไหมว่ากำลังเล่นอยู่กับไฟ”

เสียงทุ้มต่ำของเซียวเล่ห์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของห้องลับในคฤหาสน์มังกรดำ เขายืนพิงโต๊ะไม้ โครงร่างสูงใหญ่ในเงาสลัวยิ่งดูน่าเกรงขาม ก่อนจะเปิดผ้าปิดตาให้กับฮานะ

ฮานะนั่งกอดอกบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม แววตาแข็งกร้าวไม่แพ้กัน

“แล้วคุณล่ะอาจารย์...รู้ไหมว่ากำลังเล่นอยู่กับลูกสาวของยากูซ่า?”

เซียวเล่ห์หัวเราะในลำคอเบา ๆ แววตาเฉียบคมจับจ้องเธอราวกับจะทะลุผ่านหัวใจ

“ฉันไม่ได้เล่น…แต่ถ้าจะให้ตายเพราะผู้หญิงคนนี้ ก็ขอให้คุ้มค่าหน่อยก็แล้วกัน”

ฮานะเม้มปากแน่น ใจเต้นแรงแบบที่เธอไม่อยากยอมรับ เขาเป็นศัตรู…เขาคือชายที่ตระกูลเธอห้ามข้องเกี่ยว แต่สายตาแบบนั้น…ทำไมมันถึงทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง?

“คุณจะพูดอะไร ให้มันได้ใจผู้หญิงทุกคนไปถึงโซนปลอดภัยเลยหรือไงคะ?”

“เปล่า…พูดเฉพาะกับผู้หญิงที่กล้าบุกเข้ามาหาข้อมูลลับมาโดยไม่ขออนุญาต” เซียวเล่ห์ขยับเข้าใกล้

เสียงฝีเท้าเขาดัง

 “ตึก…ตึก…” จนใจฮานะสะท้อนตาม

เขาหยุดห่างจากเธอแค่คืบ มือหนาวางลงบนพนักเก้าอี้ด้านหลังเธอ ล็อกเธอไว้โดยไม่ต้องแตะตัว

“แล้วผู้หญิงคนนั้น...กำลังจะรู้มากเกินไป”

“หรือคุณแค่กลัว...ว่าฉันจะหาความจริงเจอ ก่อนที่คุณจะควบคุมมันได้” สายตาท้าทายของฮานะทำให้ริมฝีปากเซียวเล่ห์กระตุกยิ้ม

“เธอนี่...เหมือนเขาไม่มีผิดเลย”

“เขาไหน?” เซียวเล่ห์นิ่งไปชั่วขณะ แววตาแปรเปลี่ยนเป็นเจ็บลึก “น้องชายฉัน…เซียวหาน

เขาก็เคยเชื่อใจในคน ๆๆหนึ่ง…แล้วก็โดนหักหลังโดยคนที่เขารักที่สุด”

“แล้วคุณคิดว่าฉันจะทำแบบนั้นเหรอ?”

“ฉันไม่คิด…แต่ฉันจะไม่เสี่ยงอีกแล้ว”