ตอนที่4 วุ่นวาย

หลังจากวันนั้นเวลาก็ลุล่วงผ่านไปได้ไม่ค่อยนานมากนัก ชีวิตที่ไม่มีพ่อกับแม่คอยดูแลมันช่างยากลำบากเอามากๆ ฉันและพี่ชายต้องเริ่มทำงานหาเงินเพื่อหาเลี้ยงตัวเอง แม้ว่าเงินประกันจะเยียวยาชีวิตแต่มันก็คงไม่ตลอดไปสักเท่าไหร่

ตอนนี้พวกเราเรียนอยู่ปีสี่กันแล้วและเทอมหน้าเป็นปีสุดท้ายที่ต้องฝึกงานกันเพียงเท่านั้นเอง ฉันโดนลากให้ไปฝึกงานที่บริษัทของแม่เพียงเพราะลูกสาวของเธอที่ดันมาเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉันนั่นเอง

ยัยนั่นเรียนที่เดียวกับฉันและคณะเดียวกันพอเธอรู้ว่าพวกเราเรียนด้วยกันยัยนั่นกลับเข้ามาวอแวและตีสนิทฉันจนเรากลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันจนได้ เธอพยายามพูดเรื่องของผู้หญิงคนนั้นให้ฉันฟังอยู่เสมอ แต่ทว่าฉันกลับไม่ได้สนใจและเดินหนีเธอไปอย่างไม่สนใจใยดีทุกครั้งที่เธอพูดอยู่เป็นประจำและวันนี้ก็เช่นกัน

"มึงวันนี้แม่ทำข้าวผัดมาให้"

"ขอบใจ"

"เมื่อไหร่มึงจะไปอยู่กับกู พานัดไปด้วยดิ"

"แพรวกูพูดเรื่องนี้ชัดมากแล้วนะ ถ้ามึงยังจะพูดอีกกูจะเลิกคบกับมึงแล้วจริงๆด้วย"ใบหน้าหวานเริ่มจ๋อยลงไปเมื่อฉันเอ่ยออกมาแบบนั้นเหมือนกับทุกๆครั้งที่ผ่านมาตั้งแต่มันเริ่มรู้จักฉันมาแล้ว

การที่ต้องมาเป็นเพื่อนกับมันนอกจากมันจะชอบมาวอแวฉันเรื่องที่บ้านเป็นประจำ แต่ทว่าการที่มีมันเป็นเพื่อนก็มีข้อดีในอะไรหลายๆอย่างเช่นกัน

"ก็กูอยากให้มึงไปอยู่ด้วยหนิ แม่ก็...."

"กูไปละ"ฉันรีบตรงดิ่งเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีในขณะที่เพื่อนกำลังรีบเก็บของตามมาอยู่เช่นกัน แต่ทว่าจู่ๆฉันก็ต้องยืนนิ่งลงไปเมื่อสายตาของฉันมันดันเจอเข้ากับใครคนหนึ่งที่คุ้นเคยก่อนที่เพื่อนสาวจะวิ่งเข้ามาเกาะแขนฉันเอาไว้

"เป็นไรเนี่ย"

"ป่าวอ่ะ"

"นั่นมันพี่แดเนียลหนิ มึงมองเขามึงรู้จักรึไง"

"ป่าวหนิฮันจะไปรู้จักหมอนั่นได้ไง จ้างฉันสักกี่ล้านกี่คงไม่มีทางไปยุ่งหรอก"เมื่อฉันตอบออกไปแบบนั้นอย่างน่าเบื่อไปตามอารมณ์ขอลฮันที่เป็นอยู่ก่อนที่จะฝ่ามือเรียวจะฟาดเข้ามาที่แขนของฉันทันทีอย่างจังพร้อมกับสีหน้าของมันที่จ้อบมองมาอย่างน่ากลัวเอามากๆ

"มึงตีกูทำไมเนี่ย"

"มึงอย่าพูดแบบนั้นเชียวพี่แดเนียลไม่ใช่คนที่ใครจะเข้าไปยุ่งหรือพูดแบบนั้นได้หรอกนะ"

"หมอนั่นมีอิทธิพลมากงั้นสิ"

"พี่เขาเป็นมาเฟียที่โหดมากเลยนะมึง ไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขาเลยด้วยซํ้าเพราะไม่มีใครรอดจากนํ้ามือเขาได้เลยสักคน ยิ่งพ่อของเขาอีกพูดแล้วขนลุก"ฉันเบะปากมองบนไปทีหนึ่งกับผู้ชายคนนั้นเพราะหลายปีก่อนฉันก็เล่นเขาเอาซะแสบเลยทีเดียว แต่ก็ไม่เห็นเขาจะว่ายังไงเลยสักนิดกับคนอย่างฉัน

พวกเราพากันเดินเข้าไปเรียนกันตามปกติโดยที่ไม่ได้สนใจอะไรหมอนั่นเลยด้วยซํ้าและคิดว่าคำพูดของเขาที่เคยพูดออกมาแบบนั้นคงไม่มีอะไรมากเพราะนี่ก็ผ่านมาตั้งหลายเดือนแล้วหลังจากวันนั้นก็ไม่เห็นวี่แววที่เขาจะทำอะไรฉันเลยสักนิด

"ไปกินข้าวที่บ้านกัน"

"มีงานต่อ"

"ใช่สิกูเห็นมึงทำงานที่ผับอ่ะ เงินที่แม่ให้ไม่พอหรอวะ"

"กูไม่ได้ใช้"

"ไม่ได้ใช้? แล้วมึงเอาเงินไปไหนหมด"

"บริจาค กูบอกแล้วไงว่ากูไม่ต้องการความช่วยเหลือจากผู้หญิงคนนั้น"ฉันบอกออกไปแบบนั้นแล้วก็รีบเดินออกมาจากห้องเรียนทันทีเพื่อที่จะได้มุ่งหน้ากลับไปที่ห้องเพื่อเตรียมตัวไปทำงานในตอนเย็นต่อโดยทิ้งเพื่อนไว้ตรงนั้นอย่างหงอยเหงาไปเพียงลำพัง

แต่ในขณะที่ฉันกำลังเดินตรงดิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ที่ประจำของฉันอยู่นั้นจู่ๆก็ได้มีรถตู้หรูขับมาจอดเทียบฉันที่เดินอยู่และรีบลากฉันขึ้นไปบนรถทันทีอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวเลยด้วยซํ้าในตอนนี้

"เห้ยยย ทำอะไรหนะปล่อยฉันนะ"

"เข้าไป!!"แรงดีดดิ้นไม่ได้ช่วยทำให้ฉันหลุดพ้นจากพวกเขาได้เลยสักนิดก่อนที่ร่างกายของฉันจะถูกดันเข้าไปในรถและเจอเข้ากับใครคนหนึ่งที่นั่งนิ่งๆอ่านหนังสืออยู่ข้างๆฉันเอง

มือหนาค่อยๆลดหนังสือในมือลงและหันหน้ามามองฉันที่ร้องเอะอะโวยวายอยู่แบบนั้นอย่างน่ารำคาญใจและอากาศที่ร้อนอบอ้าวอีกต่างหาก

"ปล่อยฉันไปนะเว้ย"

"หุบปากได้ยัง"

"นาย!! ไอ้บ้าโรคจิตนี่นายยังไม่หายป่วยใช่ไหมถึงได้ทำเรื่องบ้าๆแบบนี้อีกอ่ะ"เขาแค่ปลายตามองฉันเพียงแค่แวบหนึ่งเพียงเท่านั้นก่อนที่จะกลับไปอ่านหนังสือที่เดิมของเขาต่ออย่างไม่ได้สนใจอะไรมากนักก่อนที่คนข้างกายจะหยิบมือออกมาจากภายในเสื้อเพื่อโชว์ให้ฉันได้เห็นและเงียบปากไป

"......"

"......'

"ถึงเวลาแล้วนะ"

"พูดบ้าอะไร!!"ในใจตอนนั้นที่เริ่มรู้สึกกลัวและหวั่นๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีนอกจากแสดงอาการที่ไม่เกรงกลัวและข่มขู่อีกฝ่ายไปเพื่อปกป้องตัวเอง

รอยยิ้มแสยะของอีกฝ่ายที่แสดงออกมาเมื่อเห็นกระต่ายน้อยมีสีหน้าและท่าทางที่ดูตื่นกลัวจนผิดปกติคนก็ทำเอาเขาพอใจเป็นอย่างมากเพราะไม่ต้องลงแรงอะไรมากเธอก็กลับตื่นกลัวเขาไปเอง

เมื่อจังหวะที่ใช่ถือว่ามีโอกาสฉันรีบเปิดประตูรถรีบวิ่งออกไปจากรถนั้นทันทีในขณะที่รถกำลังติดไฟแดงอยู่ ชายชุดดำคนหนึ่งวิ่งตามฉันมาติดๆก็ต้องยอมพ่ายแพ้เมื่อฉันดันวิ่งเข้าไปหลบในมุมตึกมุมหนึ่งจากการช่วยเหลือจากใครบางคนที่อยู่แถวนั้นพอดี

มือหนาของเขาปิดปากฉันไว้และยืนประกบร่างกายของฉันไว้อย่างมิดชิดจนพวกเขาไม่ทันได้สังเกตและเดินหนีหายไปทันทีอย่างหมดหนทาง

"เป็นอะไรมากรึเปล่า"

"เปล่าอ่ะ ขอบใจนะที่ช่วย"

"ไปทำท่าไหนล่ะพวกมันถึงวิ่งไล่ตามขนาดนั้น"

"ไม่มีอะไรหรอก แล้วนี่....เด็กBOหรอ"ฉันขมวดคิ้วถามเล็กน้อยเมื่อใบหน้าที่คุ้นเคยของเขาจากที่ไหนสักแห่งในมหาลัย แต่ทว่ากลับจำไม่ได้เลยสักนิดว่าไปเห็นที่ไหนแต่ฉันดันเจอเข้าบ่อยมากจนแทบจะคุ้นเคยใบหน้านี้ไปแล้วเอาจนได้

"อื้มใช่ เธอรู้ได้ไง"

"หน้าคุ้นๆอ่ะ อ้อนายที่ได้ทุนไปเรียนต่อคู่ฉันหรอแถมยังเป็นเดือนคณะมนุษศาสตร์ด้วยหนิ"เขาพยักหน้าเป็นการตอบกลับและยกยิ้มออกมาให้กับฉันเมื่อเราสองได้พบเจอกันสักทีจากที่เดินสวนทางกันไปมาหลายอยู่หลายหนเอามากๆ

"ได้เจอกันสักทีนะ"

"อื้ม"