ตอนที่3 อดีต

เด็กหนุ่มในวัย17ปีที่พลัดพรากตกลงนํ้าไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว แถมยังว่ายนํ้าไม่เป็นอีกต่างหากพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาจากนํ้าที่ลึกตื้นแบบนั้นและพยายามเรียกเพื่อขอความช่วยเหลือโดยที่ไม่รู้ว่าจะมีใครที่สามารถมาช่วยเขาได้หรือไม่ในตอนนี้

"ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย"

"เห้ยคนตกนํ้า"นํ้าเสียงเล็กเจื่อยแจ้วที่ดังขึ้นมาและพยายามจะโดดลงนํ้าเพื่อช่วยชีวิตผมที่ตอนนี้กำลังหมดแรงจะค่อยๆจมลงไปกับพื้นนํ้าทีละนิดๆ

ไม่รู้เลยว่าตอนนี้นจะมีใครช่วยผมได้ทันรึเปล่าแต่ทว่าจู่ๆตอนนั้นร่างกายของผมที่หลุดลอยหายไปเหมือนกับว่ามีอะไรสักหน่อยที่จะทำให้ต้องพยายามตื่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

พอรู้สึกตัวขึ้นผมก็ถึงกับสำลักนํ้าไปทันทีและเหมือนมีใครสักคนที่ตอนนี้กำลังพยายามลูบหลังผมอยู่ เเละเมื่อรู้สึกดีขึ้นแล้วนั้นผมค่อยๆหันหน้าไปมองเธอที่ตอนนี้ร่างบางเล็กที่เปียกปอนไปหมดโดยข้างๆก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเธอนั่งอยู่ข้างๆ

"พี่โอเครแล้วใช่ไหมคะ"

"ครับ พวกน้องช่วยพี่ไว้งั้นหรอ"

"น้องสาวผมช่วยพี่ขึ้นมาจากนํ้าครับ"เมื่อบอกออกไปแบบนั้นแล้วสองพี่น้องก็พาผมเดินกลับไปที่บ้านพักของพวกเขาที่เป็นเจ้าของฟาร์มนี้อยู่เพื่อไปเช็ดตัวและให้หมอในฟาร์มช่วยเช็ดร่างกายให้

"เป็นไงบ้างคะพี่"

"ดีขึ้นแล้วครับขอบคุณมากๆเลยนะที่ช่วย"

"ไม่เป็นอะไรเลยค่ะนี่ค่ะช็อคโกแลตกินก่อนนะคะจะได้ดีขึ้น"เธอบอกออกไปแบบนั้นและยื่นช็อคโกแลตให้กับผมด้วยรอยยิ้มที่สดใสเอามากๆ และนั่นแหละคงเป็นจังหวะที่ผมตกหลุมรักเด็กน้อยคนนี้ที่ช่วยชีวิตผมไว้จากการตกนํ้าไปแบบนั้น

ผมอยู่ที่ฟาร์มของเธออยู่ประมาณสิบกว่าวันและเริ่มทำความรู้จักกับเธอและพี่ชายของเธอไปอย่างสนิทสนม สองพี่น้องที่ดูรักใคร่กลมเกลียวกันแม้ว่าจะไม่ได้เป็นพี่ชายแท้ๆก็ตาม

"พี่จะกลับแล้วหรอคะ"

"ใช่ครับ"

"ไว้มาเที่ยวที่นี่บ่อยๆนะคะ น้องจะพาพี่เที่ยวเอง"เธอก็ยังคงเป็นเธอที่ยิ้มหวานและดูน่ารักสดใสแบบนี้ไปตลอดผมขอร้องอ้อนวอนพ่อกับแม่ให้แวะเวียนมาที่นี่อยู่เสมอตลอดระยะเวลา3ปีกว่าๆ แต่หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ไปที่ฟาร์มของเธออีกเลยเพราะด้วยหน้าที่การเรียนและหน้าที่การงานของผมที่ต้องพัฒนาไปเรื่อยๆแบบนี้

จนกระทั่งวันนี้มาถึงเมื่อผมได้เจอเธออีกครั้งในช่วงเวลาพักผ่อนของผมก่อนที่จะต้องไปต่างประเทศเพื่อเรียนรู้งานจากพี่ชายบุญธรรมของผมที่ต่างประเทศและกลับมาดูแลงานที่บริษัทที่นี่ต่อจากพ่อให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

เมื่อเริ่มรู้สึกตัวขึ้นจากการที่เป็นลมไปเมื่อเห็นปลายกระบอกปืนนับสิบจ่อตรงเข้ามาหาฉันอย่างนับไม่ถ้วน สองเปลือกตาค่อยๆลืมตื่นขึ้นอย่างช้าๆและเหงยหน้ามองบนเพดานที่มีแสงไฟสลัวๆในตอนนี้และเป็นภาพเดียวที่ฉันเห็นในตอนเช้านี้เอง

"ตื่นแล้วรึไง"

"นายต้องการอะไรพูดมาเลยดีกว่า"

"ก้าวร้าวขึ้นเยอะนะ"คนตัวสูงย่างกายเข้ามาใกล้ๆเด็กสาวที่ตอนนี้พร้อมที่จะวิ่งหนีอยู่แล้วรอมร่อ ใบหน้าหล่อแสยะยิ้มออกมาพร้อมกับสายตาที่จ้องมองไปทางเธอด้วยความเจ้าเล่ห์ก่อนที่เธอเองจะถอยและดันจนมุมหาทางออกไม่เจอและเป็นเวลาเดียวกันกับที่เขาเองได้เดินเข้ามาแนบชิดติดกายของร่างบางแล้วเป็นที่เรียบร้อย

"นายพูดเรื่องบ้าอะไร"

"เธอจำฉันไม่ได้หรอ"ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครหรือเราเคยรู้จักกันมาก่อนไหมกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าหล่อเหลา สูง ขมเข้ม หล่อๆแบบนี้ฉันรับประกันได้ว่าฉันไม่เคยรู้จักเขามาก่อนแน่นอน

"ยัยบ๊องเอ๊ย แค่นี้ก็จำกันไม่ได้รึไง"คำพูดที่คุ้นเคยและการกระทำของเขาที่ใช้ฝ่ายมือบีบจมูกของฉันแบบนี้มีเพียงแค่ไม่กี่คนเพียงเท่านั้นที่กล้าทำกับฉันแบบนี้ได้ และเขาคนนั้นคือผู้ชายที่ฉันแอบชอบมาตั้งแต่เด็กๆแล้วนั่นเอง

แต่ทว่าฉันถึงกลับต้องนิ่งเงียบลงไปอีกครั้งเมื่อสิ่งที่ไม่คาดฝันยืนปรากฎอยู่ตรงหน้าของฉันแบบนี้ เมื่อหลายปีก่อนทางครอบครัวของเขารายงานมาบอกว่าพี่ดินได้ตายไปแล้ว

"พี่ดิน"

"กว่าจะจำกันได้นะ"

"ไม่อ่ะ พี่ไม่ใช่พี่ดิน"เขาแสยะยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับแขนทั้งสองข้างที่กอดอกกันผสานเอาไว้ สายตาที่จ้องมองมาอย่างนิ่งอย่างเย็นชา ภาพของชายหนุ่มที่จากไปฉายขึ้นมาเทียบกับเขามันไม่เหมือนกันเลยสักนิดแถมคนที่จากไปเขาก็มีรอยยิ้มที่ปนเปื้อนอยู่บนใบหน้าตลอดเวลาไม่ใช่เขา

"หึ ยัยบ๊องเอ๊ยไม่เจอกันแค่ไม่กี่ปีเองจำกันไม่ได้เลยรึไง"

ปั้ว

ฝ่ายมือเรียวเล็กฟาดเข้าไปที่แก้มของเขาอย่างแรงพร้อมกับนํ้าตาที่ไหลรินออกมาอย่างชํ้าใจในเมื่อใครไม่รู้มากล่าวอ้างว่าตนนั้นคือคนที่เคยแอบชอบและจากไปไม่หวนกลับคืนมาแล้วอีกด้วย

"นายเลิกเอาคนตายมาล้อเล่นสักทีได้ไหม ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายจะรู้จักเขาได้ไง"

"หึ!!"

"นายสนุกมากงั้นหรอที่เล่นกับความรู้สึกคนแบบเนี่ย ถ้าเป็นคนที่นายรักจากไปแล้วฉันล้อเล่นบ้างนายจะรู้สึกยังไง"

"ไม่รู้สึก"

"คนอย่างนายจะไปรู้สึกอะไรได้ ไอ้พวกไม่มีหัวใจ คนอย่างนายที่ชอบล้อเล่นความรู้สึกคนแบบเนี่ยไม่แปลกหรอกที่ไม่มีใครรักอ่ะ"เมื่อพูดออกไปแบบนั้นร่างกายของฉันก็ถูกผลักให้ล้มลงไปกับพื้นทันทีอย่างแรงพร้อมกับเสียงกลไกของปืนขนาดพกพาที่ดังขึ้นและชี้มาอยู่ตรงหน้าฉันอย่างน่ากลัว

"เลิกพล่ามสักที!! จะมีใครรักหรือไม่มีใครรักมันก็เรื่องของฉัน!!!"

"......"

"เห็นปืนแล้วไม่เห็นปากดีเหมือนเมื่อกี้เลยหนิ"

"จะทำอะไรก็ทำเลยพวกมาเฟียป่าเถื่อนอย่างนายคิดฆ่าคนตายเป็นว่าเล่นอยู่แล้วหนิ ไอ้คนไม่มีหัวใจ!!!"เมื่อพูดจบฉันก็รีบลุกขึ้นและรีบวิ่งออกไปจากห้องทันทีโดยไม่ได้เกรงกลัวว่าเขาจะยิงฉันหรือไม่ และก็รอดมาได้เมื่อฉันรีบวิ่งออกมาจากบ้านหลังนั้น

เสียงปืนที่ยิงตามหลังมาเฉียดร่างกายของฉันแค่เสี้ยวเดียวทำเอาฉันถึงกลับต้องนิ่งไปทันทีเมื่อแจกันข้างๆได้แตกกระจายจากนํ้ามือของไอ้คนที่กำลังเดินตามฉันมาจากด้านบน ฉันยืนนิ่งค่อยๆหันหลังไปมองคนตัวสูงที่ยืนประชันชิดร่างกายของฉันพร้อมกับในมือที่ถือปืนอยู่

"ฉันให้อิสระเธอแค่สี่ปี และต่อจากนั้นเธอจะต้องตกมาเป็นของฉัน จำเอาไว้"

"บ้าอำนาจ ฉันไม่มีวันตกเป็นของนายหรอก"

"เธอคอยดูก็แล้วกัน ฉันจะทำให้ผู้หญิงอย่างเธอคลานเข่ามาขอร้องอ้อนวอนฉันเอง"

"ฉันคงมีศักดิ์ศรีพอที่ไม่ลดตัวทำแบบนั้นกับมาเฟียไร้หัวใจอย่างนายหรอก"

"แล้วฉันจะคอยดู"