ตอนที่6 ดิน

เปลือกตาทั้งสองข้างคอยๆลืมตืนขึ้นมาอย่างช้าๆจนเผยให้เห็นแสงสว่างจากหน้าต่างที่ผ่านผ้าม่านมากระทบเข้ากับเปลือกตาจนทำให้เธอนั้นลืมตื่นขึ้น

"โอ๊ยยย"ร่างเล็กค่อยๆดันตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างช้าๆจากอาการปวดมึนหัวตั้งแต่ตื่นนอนมาและนั่งกุมขมับตัวเองเล็กน้อยเพื่อพยายามนึกถึงเรื่องราวก่อนที่จะเป็นลมล้มไปอย่างไม่รู้ตัวอีกเลยจนตื่นมาเช้าของวันต่อไป

"ไอ้โรคจิต!!!"

(กระแห่ม)

เสียงกระแอมที่ดังมาจากข้างๆไม่ได้ไกลมากนักจากมุมมืดในตอนนี้ที่เขาเองได้นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขาด้วยสายตาที่จ้องมองมาทางฉันด้วยความไม่พึงพอใจในการกระทำของฉันแบบนี้ในการกระทำที่กร้าวร้าวอย่างเห็นได้ชัด ร่างบางเมื่อเห็นแบบนั้นแล้วก็ต้องยอมนิ่งเงียบลงไปเพื่อควบคุมสติอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินตรงเข้ามา

"พี่ชายกับป้าของเธออยู่ในกำมือฉันแล้ว ต่อจากนี้เป็นต้นไปเธอต้องมาเป็นเมียฉันเป็นการตอบแทน"โทรศัพท์เครื่องหรูที่โชว์ภาพของพี่ชายที่อาการโคม่าพร้อมกับป้าของฉันที่นอนแน่นิ่งราวกับผักไปแบบนั้นอย่างเจ็บปวดหัวใจเมื่อต้องมาเห็นคนที่รักต้องมากลายเป็นแบบนี้

"ถ้านายรักษาพวกเขาให้ปลอดภัยได้ ฉันจะยอม"

"ตอนนี้สองคนกำลังอยู่ในมือหมอมือดี ไม่ต้องห่วงหรอกนะว่าเขาจะไม่ปลอดภัย นอกซะจาก....."

"อะไร!"

"เธอจะดื้อกับฉันจนฉันโกรธและฆ่าพวกมันตายยังไงล่ะ"

"ไอ้เลว!!!"ร่างเล็กรีบลุกขึ้นมาจากเตียงนอนทันทีและผลักเขาไปโดยที่เมื่อฉันลุกขึ้นยืนเร็วเกินไปจึงทำให้เกิดอาการหน้ามืดขึ้นและเกือบล้มแต่โชคดีที่อีกฝ่ายโอบกอดเธอไว้ได้ทันที่เธอจะล่วงลงพื้นอีกครั้ง

สายตาของเราสองคนจ้องมองกันสักครู่ใหญ่ราวกับถูกมนต์สะกดเอาไว้โดยที่ภาพของใครคนหนึ่งที่ลอยเข้ามาในหัวอีกครั้งแทรกหน้าเขาในวัยเด็กที่ต่างพากันวิ่งเล่นหยอกล้อกันไปอย่างสนุกสนานและสนิทสนมกันเป็นที่สุด

"พี่ดิน"

"เธอเรียกชื่อฉันงั้นหรอ"

"เออ.... นายจะเป็นพี่ดินของฉันได้ไงเขาตายไปแล้วเลิกเอาคนตายมาล้อเล่นสักทีเถอะค่ะคุณแดเนียล"

"ของฉัน.....งั้นหรอ"คำพูดที่เอ่ยออกมาอย่างหลุดปากตามประสาความคิดเด็กๆที่ชอบพอพี่ชายคนนั้นมาตั้งแต่แรกพบและสัญญากันว่าจะกลับมาเพื่อให้ฉันได้รักอีกครั้งในวันที่ฉันโตขึ้นในฐานะแฟนที่ไม่ใช่พี่ชายที่วิ่งเล่นไล่กัน

ร่างสูงค่อยๆเผยรอยยิ้มออกมาพร้อมกับจ้องมองมาทางฉันอย่างนิ่งจนทำเอาฉันเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาบ้างเล็กน้อยกับคนแบบเขาและพยายามผลักเขาให้ออกไปจากร่างกายของฉันให้ได้มากที่สุด

"นายเป็นบ้าไปแล้วรึไง!"

"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไมเธอถึงเชื่อว่าฉันตายไปแบบนั้น แต่ฉันจะทำให้นายรู้เองว่าฉันนี่แหละคือดิน"

"ฉันไม่มีวันเชื่อโรคจิตสมองเพี้ยนอย่างนายหรอกที่เอาคนตายมาพูดแบบนี้"

"ถ้าฉันตายแล้วใครยืนอยู่ตรงนี้"ไม่รู้เหตุผลอะไรเลยว่าทำไมคนตรงหน้าถึงพยายามบอกว่าตัวเองคือคนที่ตายจากโลกนี้ไปได้แล้ว และฉันก็ไม่รู้เลยว่าเขานั้นไปรู้เรื่องนี้มาจากไหนและต้องการอะไรจากฉันกันแน่ตามความจริง

"ถ้านายคือพี่ดินจริงนาย......"

"เมอรีน ยัยเด็กน้อยชอบกวนตีนยิ้มหวานที่มาพร้อมกับเสียงเพลง เธอชอบหมาโกลเด้นสีนํ้าตาล ชอบว่ายนํ้าแต่ไม่ชอบฝนตก ชอบกินองุ่นแต่ไม่ชอบกินเปลือก....."เรื่องราวของฉันที่มีเพียงแค่คนรอบข้างเท่านั้นที่จะรู้และคำพูดพวกนี้คือคำพูดชองพี่ดินที่เขาเคยพูดกับฉันมาก่อนตอนที่ฉันถามเขาถึงนิสัยของฉันในตอนเด็กๆ

ร่างเล็กได้แต่อ้าปากค้างด้วยความตกใจในสิ่งที่เขาพูดออกมาจนไม่สามารถถูกเถียงกับเขาได้เลยแต่ก็ยังไม่เชื่อสนิทใจว่าเขานั้นคือพี่ดินจริงๆเพราะพ่อกับแม่ของฉันและเขาบอกไว้ก่อนที่เราจะหนีมาสร้างตัวที่นี่ว่าเขาเสียแล้วและให้ฉันเลิกถามหาหรือคิดถึงพวกเขาได้แล้ว

"พี่ดิน"

"ใช่ไงยัยซื้อบื้อ ฉันบอกเธอตั้งหลายครั้งแล้ว"

"ฉันไม่เชื่ออยู่ดี นายอย่าพยายามมาเป็นคนตายหน่อยเลยแดเนียล"

ก๊อกๆๆๆ

"นายครับรถพร้อมที่จะออกไปประชุมแล้วครับ"

"เดี๋ยวตามไป"

"ครับ"

"อยู่ที่นี่ ที่ห้องนี้ห้ามไปไหน ถ้าเธอคิดจะหนีเธอได้เจอดีแน่เมอรีน"ฉันยืนฟังเขานิ่งอย่างไม่ได้สนใจอะไรโดยที่เขาเดินหันกลับไปจัดการเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวของเขาก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องนอนนี้ทันทีอย่างไม่รอช้า

เมื่อร่างสูงเดินออกไปจากห้องแล้วนั้นฉันก็ไม่วายที่จะพยายามควานหาเอกสานหรือข้อมูลส่วนตัวของเขาจากห้องนอนแห่งนี้เพื่อเป็นหลักฐานว่าเขาคือพี่ชายของฉันจริงๆ

"ทำไมไม่มีวะ"แต่ตามที่ดูเอกสารหรืออะไรมาแล้วเขาไม่มีส่วนที่จะสามารถเชื่อมโยงเข้าหาพี่ชายของฉันได้เลยแม้แต่นิดเดียวและทุกแผ่นเอกสารก็ลงชื่อไว้ว่าแดเนียล ชีวประวัติก็ลงชื่อว่าแดเนียลแต่ที่เป็นที่น่าสงสัยคือพ่อแม่ของเขาที่เป็นพ่อแม่ของพี่ดินก่อนที่จะเลื่อนไปเห็นข่าวที่รับเลี้ยงแดเนียลหลังจากที่พี่ดินตาย

และข่าวนี้แพร่กระจายหลายช่องทางเป็นอย่างมากในเรื่องนี้ที่ว่าเขาคือลูกบุญธรรมของคุณลุงคุณป้า ส่วนพี่ดินก็ได้เสียไปแล้วจริงๆจากเหตุการณ์โรงงานระเบิดที่มาจากคู่อริของครอบครัวฝ่ายเขานั่นเองจึงทำให้พี่ดินเสียชีวิตไปพร้อมกับปู่ของเขา

"นายหลอกฉันงั้นหรอไอ้บ้าโรคจิต!"แต่ทว่าเมื่อค้นหาอะไรดูแล้วก็กลับไม่เจออะไรที่เป็นส่วนเกี่ยวข้องเลยนอกซะจากตู้เซฟอันหนึ่งที่ตั้งโชว์อยู่แต่ทว่ามันกลับต้องใส่รหัสเข้าอยู่ดี แม้จะพยายามงัดหรืออทำไรก็ตามจนฉันนั้นท้อใจจนอยากถอยอยู่แล้ว

เมื่อไม่มีอะไรทำเธอเองก็คิดที่จะหลบหนีไปจากบ้านหลังนี้ให้เร็วและแนบเนียนที่สุดในช่วงเวลานี้ ร่างบางค่อยๆจํ้าก้าวออกมาจากห้องอย่างช้าๆและมองไปทั่วทางเดินซ้ายขวาที่ไม่พบใครเลยแม้แต่คนเดียวจึงค่อยๆลงไปจากบันไดและแอบหลบตามซอกตามมุมเพื่อที่จะได้ออกไปยังนอกบ้านให้ได้

"จะไปไหนหรอครับ"

"เออ....คือหนูหิวอ่ะหนูจะออกไปกินข้าวข้างนอก"

"นายสั่งไม่ให้คุณออกไปไหนครับ กลับเข้าไปในบ้านดีกว่าอย่ามาเสียเวลาเลยครับ"

"แต่....นั่นไงนายพี่มาแล้ว"ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนที่หลอกล่อเขาเองที่ฝึกมาอย่างดีและเก่งมากเป็นที่สุดก็ไม่ยอมหลงกลเด็กสมองตื้นอย่างฉันได้เลยแม้แต่นิดเดียวจนฉันเองต้องตัดสินใจผลักเขาออกไปและรีบวิ่งออกไปยังนอกตัวบ้านทันทีอย่างไม่รอช้า

"เห้ย!!! จับตัวมา!!!"ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นทั้งคนและสัตว์อย่างชุลมุนวุ่นวายกันไปจนหมดโดยที่ฉันเองก็พยายามจะหลีกหนีพวกเขาให้ได้แต่ก็เหมือนมีสุนัขที่พยายามวิ่งไล่ตามอยู่ด้วยเช่นกัน

โฮ้ง โฮ้ง

"หยุดเถอะครับ"

"พวกนายก็ปล่อยฉันสิ!!!"ร่างเล็กพยายามหาช่องทางที่จะได้หลบหนีแต่เหมือนว่าจะถูกชายชุดดำยืนล้อมรอบเรือนร่างกายเอาไว้หมดแล้วและไม่มีทางหนีไปไหนเลยด้วยซํ้าก่อนที่สายตาของฉันจะเหลือบไปเห็นมุมด้านหลังของตัวเองที่ว่างอยู่จึงทำการพยายามหลอกล่อและตลบหลังหนีไปทันที

"เห้ยยย!!? หยุดเถอะคุณ"

"คุณเมอรีนครับหยุดก่อน"

แม้จะวิ่งได้ไม่กี่ก้าวสุนัขตัวนั้นก็พยายามวิ่งไล่ตามและพยายามจะเล่นด้วยจนสุดท้ายแล้วนั้นฉันเองก็ล้มลงไปกับพื้นทันทีอย่างจังและถูกสุนัขตัวนั้นคลอเคลียอย่างน่าเอ็นดูก่อนที่เสียงฝีเท้าของใครสักคนจะมายืนหยุดอยู่ที่ด้านหลังของฉัน

"ไง"