ตอนที่ 4

ทุกวันนี้ตะวันอายุยี่สิบห้าปี เรียนจบมหา’ลัยเอกชนชื่อดังด้วยเกรดงั้น ๆ ดันได้ทำงานเป็นผู้จัดการใหญ่อยู่เต็นท์รถมือสอง เพราะเส้นสายของคุณพ่อ

“ห้ามร้อง ไม่ดีกับลูก” เสียงเข้มสั่งคนที่นอนหันหลังให้ ไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย ก่อนจะผ่อนลมหายใจหนัก เขาคิดว่ามีวิธีจัดการกับใบหม่อน

“ธรรมดามึงก็ไม่มีใครเอาอยู่ละ ร้องไห้ขี้มูกย้อย ยิ่งดูน่าสมเพชเข้าไปใหญ่”

“กูขี้เหร่หรอ?” เธอหันกลับไปถาม เธอก็รู้ตัวว่าสวยอยู่หรอก แค่สูญเสียความมั่นใจ ยกมือจับหน้าจับตาพอเพื่อนหนุ่มทัก

“เออ น่าเกลียดมาก...”

“หน้ากูเลอะปะ? กูไม่ได้แต่งหน้าเยอะเลยนะ แค่รองพื้นกรีดตาเบา ๆ เอง”

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ใบหม่อนคงโดนด่าว่า ‘เชี้ย! แล้วมึงจะร้องทำไม ร้องหาพระแสงอะไร’ ตะวันกลับถ้อยทีถ้อยอาศัย เดินไปหยิบกระจกกรอบไม้ขนาดพอดีมือมาถือ เพื่อให้อีกฝ่ายมองภาพสะท้อนในนั้นเอาเอง

“แหกตาดูเอา”

“เชี้ย... น่ากลัว” คนสบถเบิกตากว้างมองผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ขอบตาบวมช้ำหลังผ่านการร้องไห้อย่างหนัก บนหน้าอกยังเหมือนกับว่าจะมีรอยจ้ำแดง สภาพเธอยังกับโดนข่มขืน! ทั้งที่แค่ตื่นมาร้องไห้แล้วนอนต่อ

ร่างสูงล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างเดิม ข้างหญิงสาวที่ไม่ได้ถือตัวกับเขาเหมือนตอนเป็นแค่เพื่อนกัน เธอสร้างกำแพงเอาไว้อย่างเหมาะสมตั้งแต่เริ่มแตกเนื้อสาว ตอนนี้เธอกลับมาเป็นกันเองกับเขา

“มึงจะร้องทำไมเนี่ย กูบอกให้เงียบ หน้าตาดูได้ที่ไหน เดี๋ยวเถอะ ร้องอีกสักแอะ พ่อจะจูบให้ปากบวมเลยคอยดู...”

“แค่จูบ จะอะไร กูก็เคยจูบแฟนปะ”

คำพูดซึ่งเคยเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ต่างจากต่อยหน้าตะวันแล้วตบซ้ำ!

ชายหนุ่มกัดกรามกรอด ๆ เค้นน้ำเสียงเคียดแค้นออกมา “แต่กูเป็นผัวคนแรกของมึง อย่าพูดถึงผู้ชายคนอื่นต่อหน้ากูอีก”

“ไม่ถือซะหน่อย ลืมไปหมดละ” ใบหน้าสดสวยส่ายหนีไป ไม่สนใจคนที่กัดกรามกรอด ๆ อย่างโมโห

“กูเป็นผัวมึงหม่อน ใครก็ห้ามแตะของของกู”

“...”

ใบหม่อนเงียบไปอย่างไม่พอใจเช่นกัน ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าตะวันไม่น่าจะอะไรกับเธอ เพราะไม่ใช่นิสัยของเขาเลย ออกจะเป็นหนุ่มเพลย์บอยเจ้าชู้ไปทั่ว

น่าแปลกที่เจ้าตัวดันพาทั้งพ่อแม่ไปเคลียร์ ทันทีที่รู้จากเพื่อนสาวอีกคนในกลุ่มเพื่อนซึ่งคบกันมาตั้งแต่โรงเรียนประถม

‘เมนี่’ เป็นที่ปรึกษาเรื่องผู้หญิงได้ดีที่สุด สุขศึกษานางได้เต็มเป็นเจ้าแม่ในกลุ่มผองเพื่อน พอใบหม่อนได้ใบตรวจครรภ์ รับถุงยาบำรุงครรภ์จากคุณหมอเลยตรงไปหาอย่างไม่รอช้า เมนี่ไม่รอช้าที่จะโทรบอกตะวัน พร้อมต่อว่าเธอห้ามพรากพ่อลูกโดยเด็ดขาด

ปัญหาอยู่ตรง...

ตะวันไม่จบแค่เรื่องที่ตัวเองเป็นพ่อ ตอนนี้เขาหวงแหนเพื่อน ผิดไปจากความเป็นเพื่อน ไม่ใช่เพื่อนอีกต่อไป!

“กูเอามึงหนักแน่ จะเอาให้ลุกไม่ขึ้น นอนหยอดน้ำเกลือ สลบคา... ร้องไห้ให้ตายก็ไม่ปล่อย”

“คนเคย... หลับนอนกัน... หรือเปล่า?” ในน้ำเสียงขาดช่วงไร้ความมั่นใจ จู่ ๆ มือเย็นยะเยือกก็เลื่อนมากอดเอวคอดบาง แววตาคู่สวยสั่นไหวสบมองใบหน้าเข้มขรึมจริงจัง ตะวันไม่แค่ขู่เธอ มันบอกว่ามันเอาจริง!

“กูจะเอาตูดมึงให้เข้าห้องน้ำไม่ได้ไปสามวันเลยไอ้หม่อน ดังนั้นห้ามร้องไห้ ห้ามทำร้ายลูกกู เข้าใจนะ”

----------------------------------

เรือนไทยยกสูงในซอยของหมู่บ้านริมชานเมือง พันธนาการรักเรียบง่ายแม้เป็นแค่แหวนเพชรเม็ดงามสองกะรัต ไม่ใหญ่เทอะทะจนเกินไป ก็ไม่น้อยหน้าฝ่ายชายซึ่งวางสินสอดมากพอ คุณพ่อคุณแม่ของฝ่ายหญิงยอมยกลูกสาวให้โดยไม่เสียหน้าเพื่อนฝูง

นอกเสียจากหลักฐานคือลูกน้อยในครรภ์ของคุณแม่ ท้องไม่โตขึ้นสักเท่าไร เป็นแหวนสองวงบนนิ้วนางข้างซ้าย เจ้าบ่าวตั้งใจไปเลือกแหวนและสั่งทำด้วยตนเอง

เจ้าสาวคนสวยคอยก้มหน้าลงมองมันด้วยความรู้สึกสับสนลึก ๆ ในใจ ขณะเรียวปากอิ่มงานเคลือบลิปสติกสีแดงสดยังขยับยิ้ม ยกมือไหว้ทักทายแขกเหรื่ออย่างเป็นกันเอง

“มีแหวนสองวง ไว้ใส่เวลาไปทำงาน เข้าเรือนหอเราแล้วค่อยถอดวงนี้ไปเก็บนะ...” บอกพลางจับกุมมือเรียวไว้ เพชรระยิบระยับบนปลายนิ้วเรียวยาวถูกลูบไปมาด้วยแววตาหลงใหล ใบหม่อนบอกลาแขกคนสุดท้ายซึ่งเป็นเพื่อนของคุณแม่ไปแล้วกลับทำเป็นไม่สนใจสามี แต่ปากพูด

“ค่ะ พ่อคนรวย”

“นี่ซื้อเองนะ เงินเดือนตัวเอง ค่าคอมฯ รถสปอร์ตหรู โบนัสทำงานทั้งปีของปีที่แล้ว เอามาซื้อแหวนให้เมีย”

“เป็นไปได้ยังไง”

“คิดว่าไอ้ตะวันมันขี้งกล่ะสิ”

“เอ้อ ก็งกอยู่ เท่าที่รู้จักกันมา เกลือเรียกพี่”

“ที่เคยยืมเงินเพราะอยากคุยด้วย ที่บอกให้เอาเงินมาคืนด้วยเวลาเธอยืมเรา ก็เพราะ...” เงียบไป พอดวงตากลมโตเหลือบมองมายังเขา ด้วยสีหน้าไม่รู้เรื่องรู้ราว ตะวันพูดด้วยสีหน้าขึงขังจริงจัง

“แอบชอบมานานแล้ว”

“อั๊ยหยาา! ตะวัน มึงพูดแบบนี้ กูขนลุกมาก” เธอหันกลับมาแหวตะวันเข้า ซึ่งเขายังคงจริงจัง

“หม่อน... มึงไม่เข้าใจกู กูชอบมึงมานานแล้ว แต่มึงไม่รู้ตัวไง กูไม่อยากเป็นเพื่อนกับมึงเลยสักวัน ทุกวันของกูคิดถึงแต่มึง กูไม่เคยคิดกับมึงแค่เพื่อน”

ตะวันถือว่าวันนี้เป็นวันของเขา ใบหม่อนเป็นภรรยาของเขาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ถึงที่ผ่านมาตัวเขาจะมีเสเพล ทำตัวเป็นผู้ชายบ้าเซ็กซ์บ้าง แต่ไม่มีวันไหน ไม่มีผู้หญิงคนไหนในชีวิตที่จะทำให้เขาคิดถึงเพื่อนรักคนนี้น้อยลง

เมื่อได้สารภาพความในใจ แขกเหรื่อเริ่มทยอยกันกลับ มือหนาที่ยังคงจับกุมมือน้อยไม่ยอมปล่อย กระตุกดึงคนตัวเล็กให้เดินไปทางอาหารในถาดซึ่งวางเรียงรายกัน ตักขนมปังกรอบกับขนมชั้นหวาน ๆ ส่งให้เจ้าสาวรับไป

“มึงเลิกติดต่อกับพี่แม็กแล้วใช่ไหม? กูให้คุยได้แค่เมนี่นะ กับแก๊งเรา”

“เออ... มึงจะทำไมนักหนากับกูล่ะ กูรู้น่ะ กูไม่เล่นชู้หรอก”

“บอกเอาไว้ก่อน รู้นะว่าพ่อดุ ถ้ามึงกล้ามีชู้ ชู้มึงตาย กูไม่เอาไว้ แล้วกูไม่ยอมติดคุก กูจะหนีคดี กูจะเอาลูกไปด้วย”

ไม่น่าคบมันเป็นเพื่อนเลยจริง ๆ!

ใบหม่อนเคี้ยวอาหารแก้มกลมตุ่ยด้วยความหิว ท้องเล็ก ๆ ร้องโครกครากเสียงดัง ประสาคุณแม่ท้องอ่อนกำลังต้องการสารอาหารไปเลี้ยงเจ้าตัวน้อย

รับประทานของรองท้องแล้วว่าที่คุณพ่อเอื้อมมือไปหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดปากให้อย่างใจดี