3. ท่องเมืองหลวง

เช้าวันใหม่ในพระราชวัง…

ตำหนักไป๋ฮวา ยามเช้าลมอ่อนๆ พัดม่านบางเบาปลิวไสว เสียงระฆังจากหอคอยก้องกังวาน ปลุกให้เหล่าข้ารับใช้เริ่มทำงานตามหน้าที่

ภายในห้องบรรทม พระชายานอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มเนื้อนุ่ม ใบหน้างามงามผุดผ่อง แก้แดงระเรื่อ บรรยากาศยามเช้าช่างเงียบสงบ หากแต่ไม่ได้สงบไปเสียทั้งหมด...

องค์ชาย ซึ่งเอนกายอยู่บนแท่นไม้ข้างเตียง ได้ยินเสียงฝีเท้าของนางกำนัลและองครักษ์ใกล้เข้ามา พร้อมเสียงพูดคุยกันแผ่วเบา

เพียงเสี้ยววินาที องค์ชายก็กระโจนขึ้นเตียงอย่างรวดเร็ว ร่างสูงโอบกอดลี่หรงแนบแน่น มือใหญ่กระชับผ้าห่มคลุมร่างทั้งสองให้ดูราวกับว่าอยู่ในอ้อมกอดกันทั้งคืน

ลี่หรงสะดุ้งตื่น ดวงตาคู่งามเบิกขึ้นอย่างตกใจ

"อะไรเนี่ย! ลงไปเดี๋ยวนี้นะ!"

นางกระซิบกระเส่า พยายามดิ้นหนีจากวงแขนอบอุ่น

แต่ก่อนที่เสียงของนางจะดังไปถึงภายนอก องค์ชายพลิกตัวคร่อมเหนือร่างบาง มือหนาปิดปากนางไว้ทันที ใบหน้าหล่อเหลาต่ำลงมาใกล้ จมูกของเขาแทบชนกับปลายจมูกของนาง

"อย่าโวยวาย ข้าไม่ได้อยากทำเช่นนี้นักหรอก หรือว่าเจ้าอยากให้เสด็จแม่รู้ว่าเรานอนแยกกัน?"

ดวงตาคมเข้มมองลึกเข้าไปในดวงตาของนาง ลมหายใจร้อนระอุรินรดผิวแก้มเนียน

พระชายาตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นระรัวอย่างห้ามไม่อยู่ กลิ่นกายของเขาอบอวลอยู่รอบตัว ทำให้นางแทบลืมหายใจ

แต่ถึงอย่างนั้น ปากของนางก็ยังไม่ยอมอ่อนข้อให้เขา

"ที่แท้ก็กลัวแม่... หึ" นางพึมพำเสียงเบา แววตาฉายประกายเย้าหยอก

องค์ชายชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มลงกระซิบชิดริมหู

"ถ้ายังพูดมาก ข้าจะทำให้เจ้าไม่มีแรงพูดอีกเลย"

น้ำเสียงทุ้มต่ำและสัมผัสอุ่นข้างใบหูทำให้ร่างของพระชายาสะท้านวาบ หัวใจยิ่งเต้นถี่รัว นางรีบเม้มปากแน่นและหลบตา แต่แก้มที่เริ่มขึ้นสีระเรื่อก็ไม่อาจปกปิดความรู้สึกที่เริ่มหวั่นไหวได้

ขณะที่เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง องค์รัชทายาทก็ยังคงกอดนางไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยให้ขยับตัวไปไหน

“ถวายบังคมองค์รัชทายาทและพระชายา พ่ะย่ะค่ะ วันนี้ฝ่าบาทมีพระบัญชาให้ทั้งสองพระองค์เยี่ยมเยียนราษฎรแทนพระองค์ พ่ะย่ะค่ะ”

เสียงจินฝาน องครักษ์ข้างกายรายงานด้วยความเคารพ

“รอครู่หนึ่ง ข้าจะออกไป”

องค์ชายตอบรับด้วยน้ำเสียงสั้นๆ

ทันทีที่จินฝานรายงานเสร็จ องค์ชายสะบัดตัวออกจากเตียงและผลักพระชายาออกจากตัวเขาอย่างแรง

“โอ๊ย… ข้าเจ็บนะ!” พระชายาร้องเสียงหลง สะโพกที่กระแทกกับพื้นอย่างแรงทำให้เธอน้ำตาคลอ ข้อมือที่รองรับน้ำหนักก็รู้สึกเจ็บจนซ้น

“ยุคสมัยนี้องค์รัชทายาทไม่รู้จักการเป็นสุภาพบุรุษบ้างหรืออย่างไร ทำไมถึงทำร้ายผู้หญิงแบบนี้!” ลี่หรงต่อว่าองค์รัชทายาทด้วยน้ำเสียงที่ทั้งโกรธและเจ็บปวดจากการกระทำของเขา

“คนใจร้ายอย่างเจ้า จะให้ข้าปฏิบัติดีด้วยหรือ? ข้าเกลียดเจ้า!”

แม้องค์ชายจะไม่ใช่คนที่ลี่หรงรัก แต่คำพูดที่เขาพูดกลับฟังแล้วเจ็บปวดยิ่งกว่าคำพูดใดๆ 

“ข้าก็เกลียดท่านเช่นกัน”

ลี่หรงตะโกนใส่หน้าองค์รัชทายาทเสียงดัง

เขาตกใจชะงักไปชั่วครู่เมื่อเห็นน้ำตาความเจ็บปวดที่ไหลออกจากดวงตาของเธอ

“หลินเหม่ยเยียน!” องค์รัชทายาทเรียกชื่อของนางด้วยน้ำเสียงที่แฝงความโกรธ

“หานจื่อเหว่ย!”

พระชายาตะโกนตอบกลับเสียงดังไม่ยอมแพ้

สายตาของเธอแสดงให้เห็นถึงความโกรธที่ลุกโชนจากการกระทำที่เขาทำกับเธอ และความเจ็บปวดจากการถูกโยนลงจากเตียงสูงโดยที่ไม่ทันตั้งตัว

“เจ้ากล้าเรียกชื่อข้าแบบนี้เชียวหรือ?”

เขาพูดเสียงต่ำ แต่ก็ไม่สามารถปิดบังความโกรธที่ซ่อนอยู่ในนั้นได้

“แล้วทำไมข้าจะไม่กล้าล่ะ?”

ลี่หรงกล่าวตอบด้วยท่าทางท้าทายและเยาะเย้ยทันที.

“เจ้า...”

องค์ชายคำรามด้วยความโกรธ แววตาขององค์รัชทายาทแสดงความเกรี้ยวกราดราวกับจะฉีกเนื้อพระชายาเป็นชิ้นๆ 

“เออ...ข้าเอง...จะทำไม?” พระชายากัดฟันพูดออกมา น้ำเสียงของนางบ่งบอกถึงความอดทนที่ถึงขีดสุด นางไม่สามารถยับยั้งอารมณ์โกรธที่ระเบิดออกมาได้อีกอีกไป

ทันทีที่เสียงของพวกเขาดังขึ้นนางกำนัลและองครักษ์รีบผลักประตูเข้ามาด้วยความรวดเร็ว

“พระชายาโปรดสงบใจหน่อยเถิดเพคะ ท่านเจ็บตรงไหนบ้างหรือ?”

ซีจินนางกำนัลคนสนิทถามด้วยความห่วงใย น้ำเสียงนางเต็มไปด้วยความกังวลแต่พระชายากลับยังคงจ้องมององค์รัชทายาทด้วยสายตาที่ไม่เคลื่อนคลาด

ขณะเดียวกันจินฝานก็รีบเดินเข้ามารับตัวองค์ชายไปทันที.

หน้าพระราชวังมีรถม้าประจำพระองค์และเหล่าทหารองครักษ์และนางกำนัลยืนรอรับเสด็จองค์รัชทายาทและพระชายาอย่างเงียบสงบ

องค์ชายทอดมองลี่หรงที่เดินมาด้วยท่าทีทุลักทุเลจากอาการบาดเจ็บที่เขาทำให้เกิดขึ้นนางสบตากับองค์รัชทายาท ด้วยสายตาที่เจ็บแค้นที่ลึกซึ้ง

เมื่อองค์รัชทายาทขึ้นรถม้าและยื่นมือไปข้างหน้าเพื่อให้ความช่วยเหลือ พระชายากลับไม่ให้ความสนใจแม้แต่น้อยความทระนงในตัวนางทำให้เขายิ่งโกรธเข้าไปอีก

“เก็บมือของท่านไปเถอะ ข้าไม่ต้องการการแสดงนี้จากท่าน”

พระชายาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา ท่าทางไม่สนใจ

ทั้งๆ ที่มือของเขายังยื่นอยู่ตรงหน้า นางเดินเฉียดผ่านองค์รัชทายาทไปและนั่งลงในที่นั่งของตนเองอย่างรวดเร็วไม่ยอมให้เขามีโอกาสได้แตะต้องแม้แต่ปลายนิ้ว

องค์รัชทายาทหรี่ตาลงและเดินตามไปนั่งฝั่งตรงข้ามโดยไม่สบตาเธอเช่นกัน เสียงกระทบกันของล้อรถกับพื้นถนนทำให้บรรยากาศในรถม้าไม่เงียบจนเกินไป รถม้าค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากพระราชวัง มุ่งหน้าสู่ตลาดเมืองหลวงที่คึกคัก มีผู้คนหลายชนชั้นเดินขวักไขว่ตามท้องถนน เสียงพ่อค้าแม่ค้าและเด็กๆ วิ่งเล่นดังไปทั่ว องค์รัชทายาทยังคงจ้องมองไปข้างหน้าอย่างนิ่งเงียบ

พระชายาเปิดม่านประตูรถม้า มองออกไปยังท้องถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนและบ้านเมืองในยุคโบราณที่ไม่เคยคาดฝันมาก่อน ราวกับว่าเวลาถูกหยุดเอาไว้ในช่วงเวลานั้น

นางมองเห็นวิถีชีวิตของชาวบ้านที่ดำเนินไปอย่างเรียบง่ายและอบอุ่น เด็กๆ วิ่งเล่นกันอย่างไร้กังวล ภาพนั้นทำให้ใจของนางเย็นลง และรอยยิ้มที่จริงใจเผยขึ้นบนใบหน้าของเธอ

ดวงตาของพระชายาเต็มไปด้วยแววความประทับใจ

องค์รัชทายาทที่นั่งอยู่ข้างๆ เหลือบมองไปทางพระชายา ก็เห็นถึงแววตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความประทับใจ เขากลับรู้สึกถึงความงดงามที่ไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน ดวงตา ใบหน้า และริมฝีปากของพระชายาได้รูปอย่างสมบูรณ์แบบ องค์รัชทายาทถูกดึงดูดด้วยความงามนั้น ราวกับว่าพระองค์หลงใหลไปในช่วงเวลาสั้นๆ และเมื่อพระชายาหันหน้ามาสบตากับพระองค์

สายตาของพระองค์ก็หลบไปทันที ราวกับว่าพระองค์ตระหนักถึงความรู้สึกที่พระองค์พยายามปิดซ่อนไว้

“ข้าจะลงไปข้างล่างได้หรือไม่?” พระชายาเอ่ยเสียงเรียบ น้ำเสียงนั้นแฝงความขออนุญาต

“เจ้าอย่าสร้างปัญหา” องค์รัชทายาทตอบกลับโดยไม่มองหน้า พระชายาอยากจะต่อว่าพระองค์ แต่คำพูดที่เตรียมไว้กลับขาดหายไปเมื่อพระองค์สั่งให้รถม้าหยุดทันที

“หยุดก่อน เราจะเดินสำรวจแถวนี้สักหน่อย” องค์รัชทายาทเอ่ยคำสั่ง แล้วลุกขึ้นเดินนำเธอไปทันที พระชายายิ้มและรีบตามไปติดๆ

“อุ้ย!”

พระชายาพลาดก้าวลงบันไดด้วยความรีบร้อน เกือบล้มลงไป โชคดีที่องค์รัชทายาทคว้าเอวของพระชายาไว้ทัน สายตาทั้งสองประสานกัน ความรู้สึกบางอย่างแล่นผ่านใจของพวกเขาทั้งคู่ เหมือนอยากจะบอกอะไรบางอย่าง แต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้ในใจ

“ระวังหน่อย ข้าบอกแล้วว่าอย่าสร้างปัญหา”

องค์ชายเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“ขอบคุณเพคะ” พระชายายิ้มให้องค์รัชทายาทด้วยสายตาที่อ่อนโยนขึ้นกว่าเดิม

“พวกเจ้าจงไปพักที่ริมน้ำก่อน ข้ากับพระชายาจะไปเดินฝั่งทางโน้น อย่ามาเอิกเกริกตามมา” องค์รัชทายาทสั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

พระชายาเดินนำหน้าไปยังตลาดโดยไม่รอใคร

“พระชายารอก่อนเพคะ” ซีจินร้องบอก

“ทำอย่างกับไม่เคยเห็นบ้านเมืองนี้ไปได้” องค์รัชทายาทพึมพำ เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นเธอรีบร้อน

“ดูองค์รัชทายาทมีความสุขนะพ่ะย่ะค่ะ ที่เห็นพระชายามีความสุขเช่นนี้” จินฝานเอ่ยแซว

“ข้าว่าเจ้าคงไม่อยากติดตามข้าแล้ว ไว้กลับไปข้าจะปลดเจ้าไปเป็นแค่ทหารยามก็พอ” องค์ชายตอบอย่างขบขัน

“ไม่ๆ พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมขออยู่รับใช้องค์ชายรัชทายาทตลอดไป” จินฝานรีบอ้อนวอน

“แล้วที่ให้ไปสืบเรื่องเหม่ยจูคืบหน้าบ้างหรือไม่?”

องค์ชายถามเสียงดุ

“ในคืนวันที่แม่นางเหม่ยจูถูกวางยาพิษ พระชายาได้หลับอยู่ในห้องเช่นกันกระหม่อมคิดว่าเรื่องนี้มีอะไรแปลกๆ” จินฝานรายงาน

“อืม...สืบต่อไป” องค์ชายตอบสั้นๆ แต่แฝงความมุ่งมั่น

"แง่... แง่..." เสียงเด็กน้อยร้องไห้ดังขึ้นจากมุมตลาด พระชายาไม่รอช้า รีบวิ่งไปตามเสียงนั้นทันที

"หนูเป็นอะไร เจ็บตรงไหน? ข้อขอดูหน่อย" พระชายาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เด็กน้อยวัย 9 ขวบชี้ไปที่แผลที่มีเลือดไหลออกจากการวิ่งชนไม้ไผ่

พระชายาไม่รอช้า รีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามาห้ามเลือดทันที

"ซีจิน! เอากล่องยามาให้เราหน่อย!" พระชายาสั่งด้วยน้ำเสียงที่คมชัด ซีจินรีบหยิบกล่องส่งให้ทันที พระชายาใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดแผลอย่างรวดเร็ว แล้วตามด้วยทิงเจอร์เบตาดีน

ทุกคนที่ยืนอยู่รอบๆ ต่างมองดูการกระทำของพระชายาอย่างชื่นชม แม้ยาที่เธอใช้จะดูแปลกตาไปบ้าง แต่ทุกการกระทำของเธอกลับแสดงให้เห็นถึงความห่วงใยที่จริงใจ

สายตาขององค์ชายรัชทายาทในตอนนี้ เปลี่ยนไปจากเดิมเล็กน้อย พระองค์มองพระชายาด้วยความประทับใจ

"เสร็จแล้ว เดี๋ยวแผลก็หายนะหนูน้อย" พระชายาปลอบเด็กด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เด็กน้อยที่ได้รับการดูแลดี ก้มกราบขอบคุณพระชายาอย่างรวดเร็ว

"พระชายาจะไปทางไหนต่อเพคะ?"

"เราอยากกินถังหูลู่... เออ... ผลไม้เสียบไม้ตรงนั้น" เธอตอบพร้อมทำท่าทางอยากจะกิน

"ล้างมือก่อนนะเพคะ" ซีจินกล่าว

ทันทีที่ลี่หรงเอ่ยปาก องค์ชายรัชทายาทพยักหน้าให้จินฝานที่ยืนข้างๆ จินฝานรู้ทันทีว่าต้องไปซื้อผลไม้เสียบไม้มาให้พระชายา

"นี่พะยะคะ พระชายา"

จินฝานยื่นผลไม้เสียบไม้ให้

"ขอบใจเจ้ามาก เจ้ารู้ใจเราจริง" พระชายากล่าวพร้อมทำหน้ายิ้มให้จินฝาน

องค์ชายมองดูแต่ในใจกลับเกิดไม่พอใจเล็กน้อย

"ไปกลับได้แล้ว เข้าวังจะมืดเสียก่อน" องค์รัชทายาทพูดตัดบททันที

ทุกคนต่างมองหน้ากันอย่างงุนงงกับอาการขององค์รัชทายาท แต่ก็ไม่กล้าถามอะไร