บทที่ 6

บรรยากาศสงบลงแล้ว

แววตาเผยเซียวล้ำลึกดั่งสระน้ำอันหนาวเหน็บ มองดูกู้อิ๋นที่ประหม่าจนถึงขีดสุดโดยไม่เอ่ยคำใด เหมือนกับกำลังวิเคราะห์ความจริงเท็จจากคำพูดของเธอ

กู้อิ๋นมองไปยังเผยเซียวอย่างร้อนรน เพียงแว็บเดียว......ฝ่ามือก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

เธอรู้สึกว่าตัวเองโดนบีบจนจะบ้าตายแล้ว ภาวนาให้เหยียนฉู่ไม่ส่งข้อความมาอีก

ในตอนที่เธอใกล้จะทนไม่ไหวนั้น ในที่สุดเผยเซียวก็เอ่ยปากอย่างเย็นชา “ทำงานพาร์ทไทม์อะไร?”

กู้อิ๋น “ภาพพิมพ์นูนค่ะ”

“มันคืออะไร?”

จู่ ๆ ศัพท์เฉพาะทางนี้ ทำให้เผยเซียวเกิดความไม่เข้าใจในเนื้อหาของงานตั้งแต่วินาทีแรกอย่างเห็นได้ชัด

กู้อิ๋น “จิตรกรรมฝาผนังสามมิติค่ะ”

งานนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับงานในบริษัทของเธอเลยแม้แต่น้อย

พอสังเกตสีหน้าของเผยเซียวอย่างละเอียดด้วยความระมัดระวัง แววตาทั้งสองของเขาไม่แพร่งพรายความลับออกมาแม้แต่คำเดียวและกู้อิ๋นเองก็ไม่รู้ว่าตกลงตนเองรอดแล้วหรือยัง

เผยเซียวเปิดเปลือกตาที่ดูเย็นชาจ้องเธอ แล้วดึงบุหรี่ออกจากปาก “เงินเดือนไม่พอใช้ว่างั้น?”

“เปล่า ไม่ใช่ ฉันก็แค่ชอบงานนี้ค่ะ”

เพราะชอบ เลยทำเป็นงานพาร์ทไทม์ก็เท่านั้น!

เมื่อรับรู้ถึงความเยือกเย็นที่แผ่ออกมาจากร่างของผู้ชายคนนนี้ กู้อิ๋นก็ก้มศีรษะ สูดหายใจอย่างอึดอัด

เสียงอย่างกับลูกแมวเอ่ย “ถ้าคุณไม่อนุญาต งั้นต่อไปฉันก็จะไม่ทำแล้วค่ะ”

ตอนที่เริ่มงาน ฝ่ายบุคคลของบริษัทก็บอกอย่างชัดเจนแล้วว่า ไม่อนุญาตให้พนักงานบริษัททำงานพาร์ทไทม์ข้างนอก

ส่วนใหญ่ก็เป็นเพราะกังวลว่าคนในสายงานเดียวกันจะใช้ประโยชน์จากช่องโหว่

กู้อิ๋นคิดว่าเผยเซียวจะให้จดหมายลงโทษเธอซะอีก แต่เผยเซียวกลับไม่ได้ทำอะไรต่อ เพียงแค่เอ่ยเสียงทุ้มว่า “ออกไปเถอะ”

ออกไปเหรอ?

กู้อิ๋นเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจสักนิดว่าด่านนี้มีแนวคิดยังไง

นิ้วเรียวยาวของผู้ชายคนนี้เคาะลงบนโน๊ตบุ๊ค โดยไม่มองเธอแม้แต่น้อย

กู้อิ๋นไม่กล้าที่จะอยู่ต่อ จึงรีบเผ่นออกจากห้องทำงานท่านประธาน ตรงเข้าไปในลิฟต์ เธอถึงกับตบหน้าอก

เมื่อกี้เกือบทำเธอหัวใจวายตายแล้ว

ถ้าเมื่อกี้เผยเซียวถามถึงเรื่องเมื่อคืนนั้นอีกสักหน่อย เธออาจจะไม่รอดก็ได้

ในตอนที่ได้พบกับเหยียนฉู่ สีหน้าของกู้อิ๋นยังคงซีดเซียว

เหยียนฉู่ลากเธอไปจนเกือบจะถึงริมถนนเพื่อจะเรียกแท็กซี่ เดินไปด้วยบ่นไปด้วย “ไหนบอกว่าแค่ครึ่งชั่วโมงไม่ใช่เหรอ? ส่งข้อความไปเธอก็ไม่ตอบ!”

อย่าว่าแต่ตอบข้อความเลย แค่ยกข้อความขึ้นมาดู กู้อิ๋นรู้สึกเหมือนตัวเองจะมีควันออกมาจากศีรษะแล้ว!

เหยียนฉู่เห็นเธอไม่พูด สีหน้าดูไม่ดี ออกแรงหยิกมือของเธอ “ทำไมสีหน้าเป็นงี้ไปได้? ป่วยเหรอ?”

“ฉันไม่ได้ป่วย!”

ทำไมทุกครั้งที่มีคนเห็นสีหน้าเธอไม่ค่อยดี ถึงคิดว่าเธอป่วยนะ?

เธอไม่ได้ป่วยเลย แต่เป็นเพราะพวกเธอทำให้ตกใจต่างหาก!

เหยียนฉู่ “แล้วนี่เธอเป็นอะไรกันแน่? สีหน้าดูไม่ค่อยดีเอามาก ๆ จริง ๆ นะ”

กู้อิ๋น “แค่ตกใจ!”

“ตกใจ ตกใจเหรอ?” เหยียนฉู่มองเธอด้วยความประหลาดใจ

เธอก็แค่ไปแก้สัญญาที่บริษัทนี่นา ใครมันทำให้เธอตกใจจนกลายเป็นแบบนี้ไปได้?

ช่วงเสี้ยววินาทีหนึ่ง เหยียนฉู่ก็นึกอะไรขึ้นได้ สีหน้าก็ดูหม่นลงเช่นกัน “คงไม่ใช่ประธานเผยใช่ไหม......?”

ดวงตาคู่ของกู้อิ๋นเปลี่ยนเป็นสีแดงในชั่วพริบตา

เมื่อเห็นว่ากู้อิ๋นกำลังจะร้องไห้อีกแล้ว ใจของเหยียนฉู่ก็รู้สึกจุกไปหมด “อย่าบอกนะว่าโดนจับได้แล้ว?”

กู้อิ๋นส่ายหัว “ข้อความพวกนั้นที่เธอส่งให้ฉัน ประธานเผยเห็นมันหมดแล้ว!”

เหยียนฉู่ “......”

เพียงเสี้ยววิ ข้อความที่ส่งให้กู้อิ๋นก็แวบขึ้นมาในหัว นอกจะเร่งเร้าแล้วยังสอดรู้สอดเห็นอีก

เพียงเสี้ยววิ บรรยากาศเหลือแค่เพียงเสียงลมพัดหวือของรถยนต์ที่แล่นบนท้องถนนเท่านั้น

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเหยียนฉู่ก็ซีดแล้วซีดอีก “งั้นประธานเผย ไม่ทันได้สังเกตเห็นอะไรใช่ไหม?”

สีหน้าของกู้อิ๋นก็ตึงขึ้นมาทันที!

ขอบตายิ่งแดงมากขึ้น เอ่ยสะอื้นว่า “น่าจะไม่ทันสังเกตเห็น แต่เขากำลังตามหาผู้หญิงในคืนนั้นอีกครั้ง”

เซลล์ประสาทของเหยียนฉู่ตึงขึ้นมาอย่างถึงที่สุด

กู้อิ๋นมองเธอทั้งน้ำตา “ต่อไปถ้าฉันไปทำงาน หากเธอมีเรื่องอะไรก็โทรหาฉันเลยนะ?”

อาจส่งข้อความถึงกันไม่ได้แล้ว เนื้อหาในข้อความของเธอจะไม่ให้คนอื่นคิดมากก็คงจะไม่ได้

มาไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง เธอโดนทำให้ตกใจจนจะตายเอาได้!

เหยียนฉู่พยักหน้า “ไม่ต้องห่วง ต่อไปฉันจะไม่ส่งข้อความไปหาเธอแล้ว”

เธอไม่กล้าอีกแล้ว!

เพียงแค่ ตกลงเผยเซียวทันสังเกตเห็นไหมนะ?