Share

บทที่ 5

Author: เฉินเหนียนเหนียน
“อ๊า!”

ถังหลินกรีดร้องเสียงแหลมออกมา

เซี่ยจือเหยายื่นมือออกไปโดยสัญชาตญาณพยายามคว้าตัวเธอไว้ แต่ปลายนิ้วกลับแตะได้แค่ชายเสื้อ ดึงเอากระดุมหลุดมาหนึ่งเม็ด

ฝู่หยุนถิงเพิ่งเดินเลี้ยวออกมาจากมุมนั้น พอได้ยินเสียงก็รีบวิ่งเข้ามาทันที

ภาพที่เห็นตรงหน้าคือถังหลินที่กำลังกลิ้งตกลงไปตามบันได และเซี่ยจือเหยาที่ยังยื่นมือค้างอยู่ในท่านั้น

ฝู่หยุนถิงผลักเซี่ยจือเหยาออกไป แล้วรีบวิ่งลงไปอุ้มถังหลินขึ้นมา

“หลินหลิน ตื่นสิ! หลินหลิน!”

ถังหลินจับแขนของฝู่หยุนถิงไว้ สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “หยุนถิง อย่าว่าอาเหยาเลยนะ… เธอแค่ไม่ค่อยชอบเถียนเถียนเท่านั้นเอง ฉันก็แค่พูดเกลี้ยกล่อมไปสองสามคำ เธอเลยโมโหขึ้นมา”

พูดจบก็หมดสติล้มลงในอ้อมแขนของเขา

ฝู่หยุนถิงหันขวับกลับมา จ้องมองเซี่ยจือเหยาที่ถูกเขาผลักล้มลงกับพื้นด้วยสายตาโกรธจัด

“เซี่ยจือเหยา เธอรู้ไหมว่าฉันเกลียดที่สุดก็คือพวกคนที่ต่อหน้าอย่างหนึ่ง ลับหลังเป็นอีกอย่าง!”

ฝู่หยุนถิงอุ้มถังหลินขึ้นแล้วรีบพาไปโรงพยาบาล “เธอภาวนาไว้ให้ดีเถอะว่าหลินหลินจะไม่เป็นอะไร ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เห็นแก่ความหลัง”

เมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์สตาร์ตจากชั้นล่าง เซี่ยจือเหยาก็เงยมือขึ้นมองฝ่ามือของตัวเองที่ถูกเศษหินบาดจนถลอก

เลือดไหลอาบแดงฉาน

ผู้อำนวยการสถานสงเคราะห์ที่ได้ยินเสียง รีบเดินเข้ามาพยุงเซี่ยจือเหยาขึ้น แต่เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าก็กลืนคำลงไป

เซี่ยจือเหยาถอดผ้าพันคอไหมออกมาพันแผลไว้ พลางพูดว่า “ผู้อำนวยการ ฉันเป็นอาสาสมัครที่นี่มาหลายปีแล้วนะ ฉันคิดว่าเราน่าจะเป็นเพื่อนกันแล้วเสียอีก”

ตอนนั้นเป็นเวลาอาหารกลางวันของสถานสงเคราะห์พอดี เด็ก ๆ พากันกรูออกมาอย่างคึกคัก

เมื่อเห็นเถียนเถียนกระโดดโลดเต้นไปมาอย่างร่าเริง ผู้อำนวยการก็อดพูดด้วยความรู้สึกสะเทือนใจไม่ได้ว่า

“เถียนเถียนนี่ช่างมีวาสนาดีจริง ๆ เข้ากับคุณฝู่ได้อย่างถูกชะตา ราวกับเป็นพ่อลูกแท้ ๆ เลยนะ”

ระหว่างทางกลับไป เซี่ยจือเหยาโทรไปยังหมายเลขที่อยู่ในสมุดรายชื่อซึ่งเธอไม่ได้กดโทรหามานานถึงห้าปี

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเพียงครั้งเดียว ก็มีคนรับสายทันที

เสียงของโจวซือจิ่นดังขึ้นด้วยน้ำเสียงขี้เกียจแต่ทุ้มลึกมีเสน่ห์ “คุณเซี่ยยอมให้เกียรติโทรหาคนอย่างผมได้ยังไงกัน?”

เซี่ยจือเหยาไม่สนใจน้ำเสียงเสียดสีในคำพูดของเขา แต่เข้าเรื่องตรงประเด็นทันที

“โจวซือจิ่น สัญญาหมั้นระหว่างเรายังมีผลอยู่ไหม?”

โจวซือจิ่นหัวเราะแผ่ว ๆ ทางโทรศัพท์ “คุณเซี่ยพูดตลกจริง ๆ ตอนนี้คุณเป็นผู้หญิงที่มีสามีแล้วนะ ถ้าคิดจะหาชู้หน้าตาดีคงโทรหาคนผิดแล้วล่ะ”

เซี่ยจือเหยาพยายามข่มอารมณ์แล้วพูดซ้ำอีกครั้งว่า “ฉันแค่ถามคุณ สัญญาหมั้นยังมีผลอยู่ไหม?”

โจวซือจิ่นโน้มเข้าใกล้ไมค์กะทันหัน “คุณเซี่ยอยากจะคบชู้กับผมหรือไง?”

ความอดทนของเซี่ยจือเหยาหมดสิ้น “ถือซะว่าฉันไม่เคยโทรหาคุณก็แล้วกัน”

หลังวางสาย เซี่ยจือเหยาก็จอดรถไว้ข้างทาง

บนหน้าจอโทรศัพท์แสดงข้อความที่ส่งมาจากถังหลิน

“เซี่ยจือเหยา เป็นคุณนายปลอมมาห้าปี รู้สึกยังไงบ้าง?”

“เธอลองเดาดูสิว่าตอนนี้หยุนถิงกำลังทำอะไรอยู่?”

ตามมาด้วยภาพเคลื่อนไหวหนึ่งภาพ

ฝู่หยุนถิงสวมสูทสั่งตัดสุดหรู กำลังย่อตัวลงผูกเชือกรองเท้าให้ถังหลิน

กระดุมข้อมือที่ติดอยู่บนแขนเสื้อนั้น ยังเป็นคู่ที่เซี่ยจือเหยาเป็นคนเลือกให้เขาเอง

ฝ่ามือที่เลือดเพิ่งหยุด กลับมีเลือดซึมออกมาอีกครั้งเพราะเธอกำโทรศัพท์แน่นเกินไป

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกะทันหัน เป็นสายจากโจวซือจิ่น

“คุณเซี่ยยังคงใจร้อนเหมือนเดิมนะ ถ้าใส่ใจสักหน่อยก็น่าจะรู้ตั้งนานแล้วว่าทะเบียนสมรสเป็นของปลอม”

โจวซือจิ่นช่างเก่งกาจสมคำล่ำลือ เพียงแค่สามนาทีก็สืบรู้ความจริงที่เธอใช้เวลาตั้งห้าปีถึงจะพบเข้าเอง

เซี่ยจือเหยากำโทรศัพท์แน่น “คุณชายโจว ฉันไม่ได้โทรมาเพื่อฟังคำคุณแดกดันนะ ฉันแค่อยากจะถามว่า...”

โจวซือจิ่นขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “มีผลอยู่ตลอด... และจะมีผลตลอดไป”

เซี่ยจือเหยาไม่เข้าใจ “หมายความว่ายังไง?”

โจวซือจิ่นพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างหาได้ยาก “ฉันหมายความว่า สัญญาหมั้นระหว่างเราจะมีผลตลอดไป ตราบใดที่เธอต้องการ ฉันก็พร้อมจะเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธอ เซี่ยจือเหยา ทุกเมื่อ”

หลังจากนิ่งอึ้งไปอยู่นาน เซี่ยจือเหยาถึงเอ่ยปากพูดออกมา

“ฉันยังมีเรื่องต้องจัดการที่เมืองจิง ไว้เจอกันที่หน้าสำนักงานทะเบียนสมรสเมืองฮู่ในวันจันทร์หน้า”

โจวซือจิ่นกลับมาใช้เสียงล้อเล่นอีกครั้ง “ใครไม่ไป คนนั้นเป็นหมาน้อยนะ”

เซี่ยจือเหยาพูดเพียงคำว่า “เด็กน้อยจริง” ก่อนจะวางสายโทรศัพท์
Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • มีเพียงความคิดถึง...ที่ไม่สิ้นสุด   บทที่ 26

    “ต่อไปขอเชิญเจ้าสาวของเราในวันนี้ — เซี่ยจือเหยา!”ประตูห้องจัดเลี้ยงค่อย ๆ เปิดออก ลำแสงหนึ่งสาดลงมาเสียงเพลงแต่งงานดังขึ้น เซี่ยจือเหยาถือช่อดอกไม้เดินตรงไปหาโจวซือจิ่นนี่เป็นครั้งที่สองที่เซี่ยจือเหยาแต่งตัวสวยออกงาน ครั้งแรกเธอพ่ายแพ้อย่างย่อยยับแต่ครั้งนี้… เธอก็ไม่ได้มั่นใจนักว่าจะสามารถมีความสุขได้จริง ๆในชั่วขณะนั้น เธอถึงกับอยากหันหลังวิ่งหนีไปให้พ้นบนเวที โจวซื่อจินตึงเครียดจนปลายนิ้วกำงอเล็กน้อย“เหยาเหยา!”ที่โต๊ะฝั่งญาติฝ่ายเจ้าสาวด้านล่างเวที พ่อแม่ของเซี่ยจือเหยามองลูกสาวด้วยน้ำตาคลอที่โต๊ะเดียวกันยังมีญาติของตระกูลเซี่ย รวมทั้งเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนสนิทของเซี่ยจือเหยาด้วยพวกเขาโบกมือให้เธอ พร้อมพูดว่า “ยินดีด้วยนะ”เซี่ยจือเหยายืนตะลึงอยู่กับที่ น้ำตาเอ่อทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่พิธีกรกำลังจะเร่งให้เธอเดินต่อ แต่ถูกโจวซือจิ่นยกมือขึ้นห้ามไว้ก่อนโจวซือจิ่นจัดเนกไทให้เรียบร้อย แล้วก้าวเดินไปหาเจ้าสาวของเขาด้วยท่าทีมั่นคง“เหยาเหยา ฉันรู้ว่ามีหลายอย่างที่เธอยังไม่สบายใจ แต่ฉันอยากบอกเธอว่า ไม่ต้องกังวลนะ”เซี่ยจือเหยาเงยหน้าขึ้นมองโจวซือจิ่นที่มี

  • มีเพียงความคิดถึง...ที่ไม่สิ้นสุด   บทที่ 25

    ฝู่หยุนถิงยิ้มอย่างภาคภูมิใจ แล้วทำท่าบอกให้ทุกคนเงียบลง“วันนี้ผมมาร่วมงานโดยไม่ได้รับเชิญ ก็เพื่อจะมาแสดงความยินดีกับคุณโจวด้วยตัวเอง ขอให้มีความสุขในวันแต่งงานนะครับ”โจวซือจิ่นยังคงรักษามารยาทเอาไว้ ปล่อยให้ฝู่หยุนถิงแสดงอาการเพี้ยนของเขาต่อ“ผมมีรูปอยู่ไม่กี่รูป อยากจะให้ครอบครัวและเพื่อน ๆ ของเจ้าสาวได้ดูกันหน่อย”พูดจบ เขาก็คว้าโทรศัพท์ออกมา เปิดให้ทุกคนเห็นภาพถ่ายที่โจวซือจิ่นกับเซี่ยจือเหยาอยู่ด้วยกันอย่างสนิทสนมโจวซือจิ่นพูดเสนออย่างสุภาพ “หน้าจอโทรศัพท์ของคุณฝู่มันเล็กไปหน่อยนะครับ จะให้ฉายขึ้นจอใหญ่เลยไหม?”ฝู่หยุนถิงหัวเราะเย็น ๆ “นั่นยิ่งดีเลยสิ”หลังจากเจ้าหน้าที่ปรับระบบเสร็จ โทรศัพท์ของฝู่หยุนถิงก็เชื่อมต่อเข้ากับจออิเล็กทรอนิกส์ขนาดใหญ่ด้านหลังได้สำเร็จฝู่หยุนถิงพูดด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจว่า “ผู้หญิงในรูปนี่ เป็นคนรักที่คุณโจวแอบนัดพบลับหลังคู่หมั้นของตัวเองหรือเปล่า? ไม่ทราบว่าคุณโจวจะอธิบายเรื่องนี้ว่ายังไงดีล่ะ?”โจวซือจิ่นหัวเราะเยือกเย็น “ผู้หญิงในรูปนั่น คุณฝู่รู้จักไหม?”“แน่นอน! เธอคือภรรยาของฉัน”โจวซือจิ่นหัวเราะเสียงดัง “แต่เท่าที่ฉันรู้ ภรรยาที

  • มีเพียงความคิดถึง...ที่ไม่สิ้นสุด   บทที่ 24

    คืนก่อนวันแต่งงาน เซี่ยจือเหยาใช้เหตุผลว่า “เจ้าสาวกับเจ้าบ่าวห้ามเจอกันก่อนวันแต่งงาน” ไล่ให้โจวซือจิ่นกลับไปโจวซือจิ่นยืนอยู่หน้าประตูพูดเสียงอ้อน “ที่รัก ยังไงพรุ่งนี้เราก็ต้องนอนด้วยกันอยู่แล้ว เปิดให้ฉันเข้าไปเถอะนะ”เซี่ยจือเหยาหมุนกุญแจล็อกประตูทันที“ไม่ได้ นี่มันเป็นธรรมเนียม ถ้าฉันให้คุณเข้ามา มันจะไม่เป็นมงคล”พอได้ยินคำว่า “ไม่เป็นมงคล” โจวซือจิ่นก็รีบพยักหน้าเห็นด้วยทันที“ก็แค่ฉันคิดถึงเธอมาก ทำยังไงดีล่ะ?”เซี่ยจือเหยากลอกตาอย่างจนใจ “โจวซือจิ่น เราเพิ่งแยกกันไม่ถึงห้านาทีเองนะ”เซี่ยจือเหยาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าโจวซือจิ่นจะเป็นทั้งคนหลงรักจนหัวปักหัวปำ แถมยังขี้อ้อนติดคนขนาดนี้หลังจากโจวซือจิ่นจากไปด้วยความเสียดาย เซี่ยจือเหยาก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง แต่กลับไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่น้อยพรุ่งนี้ก็จะได้แต่งงานกับโจวซือจิ่นแล้ว แม้ช่วงเวลาที่ผ่านมาในการอยู่ด้วยกันจะเต็มไปด้วยความสุขก็ตามแต่การแต่งงานกับการคบกันเป็นแฟนเป็นคนละเรื่องกันโดยสิ้นเชิง เธอจึงยังคงรู้สึกกังวลอยู่ไม่น้อยยิ่งไปกว่านั้น หลังจากถูกฝู่หยุนถิงทำร้ายจิตใจ เธอก็ไม่มีหน้าไปขอการให้อภัยจากพ่อแม่เม

  • มีเพียงความคิดถึง...ที่ไม่สิ้นสุด   บทที่ 23

    เซี่ยจือเหยาคิดในใจว่า ธุรกิจของโจวซือจิ่นนั้นใหญ่กว่าของฝู่หยุนถิงไม่รู้กี่เท่า และแน่นอนว่างานเลี้ยงสังสรรค์ที่ต้องไปก็ย่อมมากกว่าด้วยดังนั้น เธอจึงไม่ได้คาดหวังอะไรเลย ทั้งต่อเขาและต่อพิธีแต่งงานที่กำลังจะมาถึง“ก็แค่การแต่งงานทางผลประโยชน์ที่ไม่มีพื้นฐานของความรักเท่านั้นเอง”นี่คือคำพูดที่เธอพูดกับเพื่อนสนิทที่สุดของเธอแต่โจวซือจิ่นกลับปรากฏตัวในทุกขั้นตอนของการเตรียมงานแต่งงานสถานที่จัดงานแต่งงานนั้นเขาเป็นคนเลือกด้วยตัวเอง การตกแต่งภายในทั้งหมดก็เป็นเขาที่ลงมือควบคุมด้วยตัวเอง อย่างไรเสียเขาเรียนจบจากสถาบันศิลปะที่ใหญ่ที่สุดในยุโรป มหาวิทยาลัยศิลปะลอนดอน โดยมีปริญญาเอกสองสาขา ได้แก่ การออกแบบและการจัดนิทรรศการ และการบริหารอุตสาหกรรมเชิงสร้างสรรค์แหวนแต่งงานก็เป็นเขาที่จ้างคนออกแบบเป็นพิเศษ มีเพียงวงเดียวในโลก ไม่เหมือนใครแม้แต่การเลือกชุดเจ้าสาว เขาก็ให้เกียรติและเปิดโอกาสให้เธอมีส่วนร่วมอย่างเต็มที่พูดกันตามตรง ชุดเจ้าสาวทรงหางปลาชุดนี้เองก็คือผลงานตอนที่โจวซือจิ่นเรียนจบปริญญาโทโจวซือจิ่นนั่งอยู่บนโซฟาต่ำ ๆ ขาที่ยาวของเขาไม่รู้จะวางไว้ตรงไหนดีดวงตาที่คล

  • มีเพียงความคิดถึง...ที่ไม่สิ้นสุด   บทที่ 22

    ถังหลินรีบจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย แล้วเผยรอยยิ้มที่เธอคิดว่าหวานที่สุดออกมาเธอขยับเข้าไปใกล้ เผยให้เห็นเนินอกขาวนวลเล็กน้อย“คุณชายโจว เป็นคุณที่ช่วยฉันไว้เหรอคะ? ต้องให้ฉันตอบแทนด้วยตัวเองไหม?”เลขามือไวคว้าคอเสื้อเธอไว้ แล้วลากออกไปอีกด้านโจวซือจิ่นนั่งลง เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเฉื่อยชา“เธอ…ก็คู่ควรด้วยเหรอ?”สีหน้าของถังหลินเปลี่ยนไปทันทีถึงเธอจะสู้ความงามระดับนางฟ้าอย่างเซี่ยจือเหยาไม่ได้ แต่ก็ถือว่าน่ารักหวานตาอยู่ไม่น้อยทำไมพอไปอยู่ในสายตาโจวซือจิ่นถึงกลายเป็นดูไม่ได้ขนาดนั้น?เธอนั่งกลับลงที่โต๊ะอาหาร แล้วพูดขึ้นว่า “พูดมาเถอะ ต้องการให้ฉันทำอะไร?”โจวซื่อจิ่นสัญญาจะให้เธอยี่สิบห้าล้านเพื่อที่เธอจะได้พาเถียนเถียนออกจากสถานสงเคราะห์ แล้วสองแม่ลูกจะได้หนีไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกัน“พ่อแท้ ๆ ของเถียนเถียนคือใคร?”โจวซือจิ่นต้องการใช้ถังหลินซึ่งเป็นตัวแปรที่ไม่มั่นคงในการเล่นงานฝู่หยุนถิง ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องมีหลักฐานบางอย่างไว้ควบคุมเธอไว้ในมือใครจะไปรู้ว่าพอผู้หญิงบ้าคนนั้นคลุ้มคลั่งขึ้นมา เธอจะทำเรื่องบ้าอะไรลงไปบ้างถังหลินเม้มปากแน่นโดยไม่ตอบอะไรโ

  • มีเพียงความคิดถึง...ที่ไม่สิ้นสุด   บทที่ 21

    แต่เช้าตรู่ พอฝู่หยุนถิงตื่นขึ้นมาก็ได้รับข่าวดีข่าวหนึ่งได้การ์ดเชิญงานแต่งของโจวซือจิ่นมาแล้วฝู่หยุนถิงพลิกดูบัตรเชิญที่ทำจากทองคำแท้ ภายในฝังด้วยอัญมณีแซฟไฟร์เม็ดโตเต็มเม็ด“บัตรเชิญงานแต่งได้มาง่ายขนาดนี้ ดูท่าว่าตระกูลโจวคงไม่ลึกลับอย่างที่คนข้างนอกพูดกันหรอกนะ”“ตระกูลโจวนี่ก็น่าแปลกจริง ๆ บนบัตรเชิญมีแค่ชื่อเจ้าบ่าว แต่ไม่มีชื่อเจ้าสาว”แต่ฝู่หยุนถิงไม่สนใจเลยว่าเจ้าสาวเป็นใคร ก็แค่คุณหนูจากตระกูลผู้ดีตระกูลใดตระกูลหนึ่งเท่านั้นเองเขาหันไปถามผู้ช่วยว่า “เตรียมทุกอย่างพร้อมหรือยัง?”ผู้ช่วยพยักหน้าตอนนั้นเซี่ยจือเหยาฝืนคำคัดค้านอย่างหนักของพ่อแม่ตระกูลเซี่ย ตัดสินใจถอนหมั้นและแต่งงานกับฝู่หยุนถิงอย่างไม่ลังเลนอกจากเขาแล้ว บนโลกนี้เธอก็ไม่มีใครให้พึ่งพาได้อีกแล้วถ้าจะต้องหาคนที่อาจจะรับเธอต่อได้จริง ๆ ก็คงมีแค่โจวซือจิ่นเท่านั้น“หึหึ งานแต่งของคุณชายใหญ่เมืองฮู่น่ะ ยังไงก็ต้องมีสื่ออยู่เต็มไปหมดแน่ ๆ พอเรื่องอื้อฉาวถูกเปิดโปงแล้วล่ะก็ ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะยังมีหน้ามาตามตื๊ออาเหยาได้อีกไหม”“ถึงตอนนั้น อาเหยาไม่มีใครให้พึ่งพิง ก็ต้องพึ่งฉันไม่ใช่เหรอ?”แผน

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status