สัญญาหัวใจร้อยปี

ในวันแต่งงาน เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของคู่หมั้นฉันปรากฏตัวในงาน สวมชุดเจ้าสาวแบบเดียวกับที่ฉันสั่งตัดไว้เฉพาะตัว

มองดูพวกเขายืนต้อนรับแขกอยู่ด้วยกัน ฉันยิ้มพลางชมว่าทั้งคู่ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันราวกับสวรรค์สร้างมาให้เลยจริง ๆ

เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของเขาอับอายจนหนีออกจากงาน คู่หมั้นของฉันกลับต่อว่าฉันต่อหน้าทุกคนว่าฉันหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผล

หลังงานเลี้ยงแต่งงาน เขากับเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของเขาไปสถานที่ฮันนีมูนที่เราจองไว้ด้วยกัน

ฉันไม่ได้ร้องไห้หรือโวยวาย แต่โทรหาทนายทันที

หลังจากจัดการทุกเรื่องเสร็จแล้วกลับมาถึงบ้าน ก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว

แสงจันทร์สีเงินสาดส่องเข้ามาในห้องนั่งเล่น ทำให้ทั้งห้องดูเงียบเหงาเป็นพิเศษ

ฉันลากร่างกายที่เหนื่อยล้ากลับเข้าห้อง มองเห็นอักษร “ซี้” สีแดงสดในห้องก็รู้สึกช่างน่าขันอย่างบอกไม่ถูก

กลีบดอกไม้บนเตียงยังไม่ได้เก็บกวาด แต่วันนี้ฉันเหนื่อยเกินไปจริง ๆ ได้แต่ปัดกลีบดอกไม้ลงพื้นลวก ๆ แล้วทรุดตัวลงบนเตียงใหญ่นุ่ม ๆ ทั้งร่าง

ขณะกำลังชาร์จโทรศัพท์อยู่ ฉันก็ “บังเอิญ” เห็นโพสต์ในวีแชทที่เฉินอวี่เฟยลงไว้

[เป็นโชคดีที่ได้พบคุณ จะไม่ยอมให้ช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตผ่านไปโดยไร้ความหมาย]

รูปประกอบเป็นภาพที่เขาโอบกอดซูซิน ทั้งคู่จ้องตากันอย่างอ่อนโยนแทบจะจูบกันอยู่แล้ว และที่ข้อมือของทั้งสองยังใส่สร้อยข้อมือคู่รักอีกด้วย

ถ้าเป็นเมื่อก่อน พอฉันเห็นแบบนี้คงจะรีบพุ่งไปหาเฉินอวี่เฟยเพื่อให้เขาอธิบายทันที

แต่ตอนนี้ ฉันเพียงแค่ปิดโทรศัพท์เงียบ ๆ แล้วพลิกตัวนอนหลับไป

หลังจากนั้นติดต่อกันหลายวัน ฉันก็ไม่ได้รับข่าวจากเฉินอวี่เฟยเลย มีเพียงแต่เห็นความเคลื่อนไหวเกี่ยวกับเธอจากโพสต์ที่ลงในโซเชียลของเขาอยู่บ่อย ๆ

พวกเขากอดกัน ถ่ายรูป และเที่ยวเล่นด้วยกัน

ฉันไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย แต่ติดต่อทนายโดยตรงเพื่อเตรียมหย่า

ฉันกับเฉินอวี่เฟยคบกันมาได้หกปีแล้ว ตั้งแต่สมัยมัธยมจนถึงตอนนี้

แม้ว่างานแต่งเพิ่งจะจัดขึ้นไม่นานนี้ แต่จริง ๆ แล้วตั้งแต่ตอนเรียนจบมหาวิทยาลัย เราสองคนก็ได้ไปจดทะเบียนสมรสด้วยความใจร้อนไปแล้ว

แม้จะยังไม่ได้จัดงานแต่ง แต่เขาก็ให้สินสอด ซื้อเครื่องประดับทองครบทั้งห้าชิ้น และยังมอบความรักให้ฉันอย่างเต็มเปี่ยม

เพียงแต่ว่าตอนนี้ความรักได้จางหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงซากความพังพินาศ

จนกระทั่งครึ่งเดือนต่อมา ขณะที่ฉันนั่งอยู่ที่บ้านมองร่างฉบับแรกของเอกสารที่ทนายร่างไว้ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูดังมาจากข้างนอก

ฉันเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็เห็นเฉินอวี่เฟยจูงมือซูซินเดินเข้ามาทางประตูพอดี

เมื่อสายตาของเราประสานกัน เฉินอวี่เฟยมีแววความลนลานวูบผ่านในดวงตาทันที เขารีบปล่อยมือที่กำลังจับซูซินไว้ แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูไม่เป็นธรรมชาติ

“เสี่ยวซินไม่เคยไปต่างประเทศมาก่อน ฉันก็เลยพาเธอไป”

“ยังไงเธอก็มีงานต้องจัดการอยู่แล้ว ฉันเลยพาเขาไปเลย…”

เขายังพูดไม่ทันจบ ฉันก็ละสายตากลับมา มองไปยังร่างแรกของเอกสารตรงหน้า แล้วพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ

“อืม ได้”

“ไป...”

คำพูดที่เขากำลังจะพูดเหมือนติดค้างอยู่ในลำคอ พอเห็นฉันนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์โดยไม่แสดงท่าทีใด ๆ เขาก็ดูเหมือนจะโกรธมากขึ้น แล้วถามออกมาอย่างเย็นชา

“เธอต้องเป็นขนาดนี้เลยเหรอ ฉันก็บอกแล้วว่าเสี่ยวซินไม่เคยไปต่างประเทศ ฉันถึงได้พาเขาไป”

“อีกอย่างนะ ฮันนีมูนจะไปตอนไหนก็ได้ เธอจะมาทำเรื่องวุ่นวายอะไร!”

“แถมฉันก็บอกเธอไปหลายครั้งแล้วนะ ว่าฉันกับเสี่ยวซินแค่…”

พอเห็นเขาพูดไม่หยุด ฉันก็พูดขัดขึ้นมาตรง ๆ เลย

“ฉันรู้ คุณก็แค่คิดกับเธอเหมือนน้องสาวเท่านั้น”

ฉันมองเขาด้วยสีหน้าสงบนิ่ง บนใบหน้าไม่มีแววโกรธเลยแม้แต่น้อย

แต่สีหน้าของเขากลับเย็นชาขึ้นกว่าเดิม เขาขมวดคิ้วมองฉัน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความจนใจ

“งั้นเธอจะโวยวายอะไรอีกล่ะ?”

“ฉันกำลังยุ่งอยู่”

ฉันดึงความคิดทั้งหมดกลับมา ไม่ได้มองสีหน้าของเฉินอวี่เฟยเลย

เมื่อเห็นท่าทีเช่นนั้น ซูซินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็รีบก้าวเข้ามาหนึ่งก้าว คว้าแขนของเฉินอวี่เฟยไว้ แล้วพูดเสริมขึ้นอย่างใส่น้ำมันเข้ากองไฟ

“พี่เยว่เยว่ อย่าโกรธเลยนะ พี่ก็รู้ว่าฉันกับอวี่เฟยโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กแล้ว”

“อีกอย่างนะ ถึงอวี่เฟยจะไม่ได้ไปกับพี่คราวนี้ แต่เขาก็ยังตั้งใจซื้อของฝากจากต่างประเทศมาให้พี่เลยนะ”

พูดจบเธอก็หันไปมองเฉินอวี่เฟยด้วยสายตาอ่อนโยน

“อวี่เฟย ยังไม่รีบเอาของขวัญมาให้พี่ดูอีกเหรอ”

เมื่อได้ยินดังนั้น เฉินอวี่เฟยก็รีบล้วงกล่องเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋า เปิดมันออก แล้วดันมาวางไว้ตรงหน้าฉัน

“ตั้งใจซื้อมาให้เธอโดยเฉพาะเลย ลองเปิดดูสิ”

เขาดูท่าทางภูมิใจมาก ทำเหมือนฉันจะต้องปลื้มใจขอบคุณเขาเสียเต็มที่เลย

ฉันเงยหน้าขึ้นมองแวบหนึ่ง เห็นในกล่องเป็นต่างหูคู่หนึ่ง ดีไซน์เรียบง่าย ประดับมุกเล็ก ๆ กับอัญมณีสีน้ำเงินที่ทำเป็นรูปดอกไม้ ดูสดใสน่ารักมาก

แต่ฉันแค่เหลือบมองแวบเดียว แล้วก็ผลักกล่องตรงหน้ากลับไป

“ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ได้ชอบสะสมของที่มีคนให้เป็นของแถม”

บรรยากาศพลันตึงเครียดขึ้นทันที เฉินอวี่เฟยเป็นคนแรกที่ทำหน้าบึ้งใส่

“หลินเยว่ เธอหมายความว่ายังไง”

ฉันมองนาฬิกาข้อมือของเฉินอวี่เฟยที่มีมูลค่าหลายหมื่นอย่างใจเย็น ก่อนจะสบตาเขาแล้วพูดออกมาตรง ๆ

“ตามตัวอักษรเลยนะ คุณเอาต่างหูไปให้คนอื่น แล้วเอาของแถมมาให้ฉัน นี่หมายความว่าคุณคิดว่าฉันคู่ควรแค่ของแถมเหรอ?”

เฉินอวี่เฟยคงไม่คาดคิดว่าฉันจะพูดเรื่องของแถมออกมาตรง ๆ ต่อหน้าเขา ทำให้เขาเกิดอาการเก้อเขินขึ้นมาทันที

แต่ซูซินกลับพูดแซะขึ้นมาทันทีด้วยน้ำเสียงประชดประชันอยู่ข้าง ๆ

“พี่เยว่เยว่อย่าโกรธเลย ต่างหูคู่นี้คืออวี่เฟยเห็นว่าฉันชอบมากจริง ๆ ก็เลยให้ฉันมา ถ้าพี่ไม่สบายใจจริง ๆ งั้นฉันก็ยกต่างหูให้พี่ก็ได้”

“พี่อย่าทะเลาะกับอวี่เฟยเพราะฉันเลยนะ ไม่คุ้มหรอก”

ปากก็พูดอย่างนั้น แต่มือกลับไม่ขยับเลยสักนิด ทำเพียงมองอวี่เฟยด้วยสีหน้าเหมือนเห็นใจ แล้วพอหันมามองฉัน แววตากลับเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยถากถาง

เมื่อเฉินอวี่เฟยเห็นเธอเป็นแบบนั้น ก็รีบคว้าข้อมือเธอไว้ทันที แล้วมองฉันด้วยสายตาไม่พอใจ

“เสี่ยวซิน เธออย่าไปฟังที่เขาพูดเลย ในเมื่อต่างหูให้เธอแล้ว ก็เป็นของเธอสิ”

“เธอก็เป็นคนแบบนี้แหละ ชอบคิดเล็กคิดน้อย ใจแคบ”

ฉันมองพวกเขาแวบหนึ่งโดยไม่พูดอะไร แล้วก็หันกลับไปดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าอย่างต่อเนื่อง

พอเห็นฉันเป็นแบบนั้น ความโกรธในดวงตาของเฉินอวี่เฟยก็ยิ่งรุนแรงขึ้น เขากอดซูซินแล้วพาเดินออกไปทันที ตอนเดินผ่านประตู เขายังจงใจผลักประตูให้เปิดแรง ๆ แล้วก็ยืนอยู่ตรงหน้าประตูมองมาทางฉัน

ฉันรู้ดีว่าเขากำลังรอให้ฉันอ่อนข้อ รอให้ฉันเหมือนเมื่อก่อนที่คอยง้อเขา

ทุกครั้งก่อนหน้านี้ก็เป็นแบบนี้ ฉันเป็นฝ่ายยอมก่อนเสมอ แล้วเขาก็ได้ใจมากขึ้นทุกครั้ง

ดังนั้นตอนนี้ ฉันจึงไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองเขา แต่กลับนำเงินที่เขาซื้อสร้อยหูให้ซูซินไปรวมไว้ในบัญชีแบ่งทรัพย์สินใหม่อีกครั้ง

พอเห็นฉันเป็นแบบนั้น เฉินอวี่เฟยก็ปิดประตูใส่อย่างแรงทันที

ไม่นานหลังจากที่พวกเขาไป พ่อแม่ก็โทรมา บอกว่าหวังให้ฉันกลับไปกินข้าวเย็นด้วยกัน

ฉันไม่ได้ปฏิเสธ แต่กลับมาเจอเฉินอวี่เฟยที่หน้าบ้านพ่อแม่