ฉันผู้ถูกคู่หมั้นทิ้งให้รอความตาย

ฉันตายอย่างทรมานมาก กระดูกหักหลายที่ กระดูกซี่โครงที่หักแทงเข้าไปในมดลูก ทำให้เกิดการฉีกขาดและเสียเลือดเป็นจำนวนมาก ตอนตาย เลือดของฉันอาบย้อมไปทั้งเตียงผู้ป่วย สภาพการตายน่าอนาถ จนแม้แต่หมอและพยาบาลยังต้องยกมือปิดหน้าอาเจียน อาจเป็นเพราะตายอย่างคับแค้นใจเกินไป วิญญาณของฉันเลยไม่ยอมสลายไปเสียที ฉันจ้องไปที่ร่างของตัวเองอย่างมึนงง กระทั่งข้างหูได้ยินเสียงพูดที่คุ้นหูลอยมา ฉันถึงไล่ตามไปด้วยความอยากรู้ เป็นอย่างที่คิด คนที่พูดคือลู่ซือเหิง ในห้องฉุกเฉิน เขากำลังเปลี่ยนชุดผ่าตัดอย่างรีบร้อน พลางเอ่ยปากปลอบผู้หญิงที่เขาเฝ้ารัก แต่ไม่อาจแต่งงานด้วยได้ว่า “หย่าฉี คุณอดทนไว้นะ ผมจะผ่าตัดให้คุณเดี๋ยวนี้!” จากนั้นเขาก็เปลี่ยนชุดผ่าตัด แล้วเริ่มช่วยผ่าตัดให้สวีหย่าฉี สีหน้าของเขาทั้งจริงจังและเคร่งขรึมแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน กระทั่งการผ่าตัดจบลง เขาถึงได้ถอนใจยาวอย่างโล่งอก เมื่อเห็นว่าสัญญาณชีพของสวีหย่าฉีคงที่แล้ว ลู่ซือเหิงจึงเรียกผู้ช่วยมา ให้เขาย้ายสวีหย่าฉีไปเฝ้าสังเกตอาการที่ห้องผู้ป่วยทั่วไป ท่าทีอึกอักและสีหน้าลังเลเหมือนมีอะไรอยากพูดของผู้ช่วย ทำให้ลู่ซือเหิงถา

ลู่ซือเหิงจำได้ว่าฉันถูกรถพยาบาลส่งมาที่โรงพยาบาลเดียวกัน เขาวางแผนจะช่วยระบายโทสะให้สวีหย่าฉี เลยคิดจะมาหาฉัน เพิ่งออกจากห้องผู้ป่วยของสวีหย่าฉี เตียงย้ายผู้ป่วยคันหนึ่งที่บรรทุกศพอยู่ เคลื่อนผ่านหน้าเขาไป ฉันรู้ดี ศพที่นอนอยู่บนเตียงย้ายผู้ป่วยคันนี้คือฉันเอง แม้ร่างของฉันจะถูกคลุมด้วยผ้าขาวไว้ แต่มือที่สวมแหวนแต่งงานของฉันกลับห้อยลงมา นี่เป็นแหวนที่ลู่ซือเหิงซื้อให้ ตอนขอฉันหมั้นเมื่อแปดปีก่อน แหวนที่เขาซื้อให้ฉันนั้น หลายปีมานี้ฉันไม่เคยถอดมันออกเลย ฉันไม่เชื่อว่า ลู่ซือเหิงจะจำแหวนวงนี้ไม่ได้ วิญญาณของฉันลอยไปมาอยู่ข้างลู่ซือเหิง บอกเขาไม่หยุดว่า “ลู่ซือเหิง ศพที่อยู่บนเตียงย้ายผู้ป่วยนั่นคือฉัน!” ฉันอยากให้ลู่ซือเหิงจำฉันได้ ฉันอยากรู้ว่า ถ้าลู่ซือเหิงรู้ว่า การตัดสินใจที่ผิดพลาดเพียงครั้งเดียวของเขา ผลักฉันกับลูกของเราไปสู่ความตาย เขาจะโศกเศร้าจนเสียสติ หรือไม่สนใจ คิดว่าไม่มีความหมายอะไรกันนะ “รบกวน ช่วยหลีกทางหน่อยครับ” ในตอนที่เตียงย้ายผู้ป่วยเคลื่อนไปถึงหน้าลู่ซือเหิง เจ้าหน้าที่ที่เข็นเตียงก็เอ่ยปากกับลู่ซือเหิง ลู่ซือเหิงขมวดคิ้วแน่น กวาดตามองมือที่

เมื่อได้ยินพ่อของตัวเองก็พูดเช่นนี้ สีหน้าของลู่ซือเหิงก็เคร่งเครียดขึ้นในทันที เสียงของคุณพ่อลู่ดังสะท้านแก้วหู จนแม้แต่สวีหย่าฉีที่อยู่ด้านข้าง ก็ยังฟังออกถึงความผิดปกติ “หรือจะเกิดเรื่องกับพี่หลินหร่วนจริงๆ? ไม่งั้น พวกเราไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลกันเถอะค่ะ?” ลู่ซือเหิงส่งเสียงอืมอย่างลังเล จากนั้นก็ตอบกลับไปอย่างแข็งกร้าวอีกครั้งว่า “พ่อครับ พ่อเลิกล้อเล่นได้แล้ว เป็นไปได้ยังไงที่หลินหร่วนจะ…” คุณพ่อลู่ไม่อยากเปลืองน้ำลายกับลู่ซือเหิงอีกต่อไป เขาทิ้งคำพูดไว้ว่า “แกไสหัวไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!” หลังวางสายโทรศัพท์ ลู่ซือเหิงก็มีอาการมึนงงอยู่บ้าง สวีหย่าฉีปลอบใจเขา “พวกเราก็แวะไปสักรอบเถอะค่ะ ฉันคิดว่า เรื่องตาย…คงเป็นไปไม่ได้หรอก แต่น่าจะบาดเจ็บแล้วจริงๆ แหละค่ะ” “พี่ก็บอกว่าพ่อแม่ของพี่ชอบพี่หลินหร่วนมาก บางทีพวกท่านก็อาจอยากช่วยพี่หลินหร่วนเหมือนกัน เลยพูดแบบนั้น” คำพูดของสวีหย่าฉี ทำให้สีหน้าของลู่ซือเหิงดีขึ้นไม่น้อย “เธอพูดถูก ไม่รู้หลินหร่วนเอาอะไรให้พ่อแม่ฉันกิน แม้แต่เรื่องแบบนี้ก็ยังยอมร่วมมือกับเธอ” “แค่ตกจากบันไดเท่านั้น อย่างมากก็กระดูกหัก สมองได้รั

ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ ว่า จนป่านนี้แล้ว ลู่ซือเหิงก็ยังจะปกป้องสวีหย่าฉีอีก เห็นได้ชัดว่าคุณพ่อลู่ก็คาดไม่ถึงเช่นกัน เขาโมโหมากจนยกมือขึ้น คิดจะตบลู่ซือเหิงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ สวีหย่าฉีเข้ามาขวางอยู่หน้าลู่ซือเหิง “คุณลุงคะ เป็นความผิดของหนูเอง คุณลุงอย่าโทษพี่ซือเหิงเลยค่ะ…” “เป็นหนูที่ทำให้พี่หลินหร่วนไม่พอใจเองค่ะ เพราะพวกเราทะเลาะกัน เรื่องเลยกลายเป็นแบบนี้…” สวีหย่าฉีพูดอย่างเวทนา ทำให้ลู่ซือเหิงสงสารเธออย่างมาก เขาคว้าสวีหย่าฉีเข้ามากอด “ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนั้นพวกพ่อคัดค้าน ผมกับหย่าฉีคงอยู่ด้วยกันไปนานแล้ว!” “ตอนนี้ผมแค่ดูแลเธอในฐานะพี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น เป็นยัยหลินหร่วนนั่นต่างหากที่เอาแต่หึงหวง! คอยหาเรื่องหย่าฉีครั้งแล้วครั้งเล่า!” คุณพ่อลู่โมโหจนทนไม่ไหวแล้ว เขาเกร็งลำคอตะเบ็งเสียงออกมา “แกไม่ใช่ลูกชายฉัน! แกมันเป็นสัตว์เดรัจฉานไปอย่างสมบูรณ์แล้ว!!” เมื่อเห็นว่าคุณพ่อลู่กำลังจะถูกทำให้โมโหจนเป็นลม คุณแม่ลู่กับหมอที่ตามมาอย่างเร่งร้อน เลยรีบประคองคุณพ่อลู่ไว้ เห็นลู่ซือเหิงยังจะกอดสวีหย่าฉีไว้อย่างงมงายไม่รู้สำนึกอีก สีหน้าของคุณแม่ลู่ก็เต็มไปด้วยความปว

ความจริงที่สวีหย่าฉีตั้งใจจัดฉากและฆ่าฉัน ถูกเปิดโปงออกมาทั้งหมด พ่อของฉันฟ้องเธอ ในวันที่ศาลตัดสิน ลู่ซือเหิงก็อยู่ที่นั่น สวีหย่าฉีถูกตัดสินจำคุกสามสิบปี หลังการพิจารณาคดีจบลง ลู่ซือเหิงก็กลับไปที่บ้านของเราอย่างหมดอาลัยตายอยาก นับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ทะเลาะกับลู่ซือเหิง ลู่ซือเหิงก็ไม่ได้กลับมาที่นี่สองเดือนกว่าแล้ว มองท่าทางของลู่ซือเหิงที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงหลังเหตุการณ์นั้น ใจของฉันก็รู้สีกยากบรรยาย ฉันมองลู่ซือเหิงค้นห้องอย่างบ้าคลั่ง เขารื้อของของฉันออกมาราวกับเสียสติไปแล้ว ท่ามกลางข้าวของที่ระเนระนาด ลู่ซือเหิงคุกเข่ากอดเสื้อของฉัน “หลินหร่วน เข้าใจฉัน ให้อภัยฉันมาตลอด ไม่ใช่เหรอ…” “ก็ถือว่าเห็นใจฉันเถอะนะ เธอกลับมาเถอะ กลับมาให้ฉันได้ชดใช้ให้เธอ…” ลู่ซือเหิงคุกเข่ากอดเสื้อของฉัน พึมพำอยู่บนพื้นอย่างเหม่อลอย ทันใดนั้น ก็เหมือนมีบางสิ่งดึงดูดความสนใจของเขา เขาคลานไปข้างหน้าตลอดทาง ท้ายที่สุดก็หยิบสมุดที่ดูสวยงามเล่มหนึ่ง ออกมาจากด้านล่างของชั้นหนังสือ นั่นคือไดอารี่แห่งความรักของฉันกับลู่ซือเหิงที่ฉันทำขึ้น ในไดอารี่นั้น บันทึกการนัดเดตทุกครั้งขอ