เรือนหอของเรากลายเป็นของแฟนเก่า

“ผมกับญาติห่าง ๆ ช่างมีวาสนากันจริง ๆ เรือนหออยู่ชุมชนเดียวกัน แถมชั้นบ้านเลขที่ก็เหมือนกัน ไม่รู้ว่าผมดูยูนิตผิดหรือเปล่า”

ผมแอบส่งข้อความถึงแฟนสาวของผม ซูเสวี่ยเซียน บ่นถึงเรื่องบังเอิญที่แปลกประหลาดนี้

เพิ่งส่งไป ชิวเทียนหลางลูกพี่ลูกน้องห่าง ๆ ของผมก็พาว่าที่เจ้าสาวของเขาออกมาจากห้องนอน

ญาติ ๆ ต่างส่งเสียงร้องอย่างยกยอปอปั้น ว่าที่เจ้าสาวก็ปิดหน้าด้วยความเขินอาย

มีแต่ผมคนเดียวที่ยืนอึ้งอยู่กับที่เดิม

จนกระทั่งแม่ใช้ศอกมาสะกิดผม แล้วพูดอย่างผิดหวังไม่ได้ดั่งใจว่า:

“ดูแกสิ ลูกพี่ลูกน้องของแกคนนี้กำลังจะแต่งงานแล้ว แกลองมองตัวเอง วันวันบอกว่าจะพาแฟนที่ไม่มีตัวตนของแกกลับมา เมื่อไหร่จะให้ฉันได้เจอตัวเป็น ๆ ล่ะ?”

แม่ แม่ได้เจอแล้ว

ตอนนี้คนที่ยืนอยู่ข้างผู้ชายคนอื่นด้วยท่าทีเขินอายก็คือแฟนของผม ซูเสวี่ยเซียน

สุดท้ายผมไม่ได้พูดออกมา เพราะกลัวว่าแม่ของผมจะโกรธจนโรคหัวใจกำเริบตรงนี้

ตอนที่ผมเข้ามาในชุมชนเมื่อครู่นี้ ผมก็รู้สึกประหลาดใจมากที่ตัวเองและลูกพี่ลูกน้องห่าง ๆ คนนี้จะมีวาสนากันขนาดนี้ ถึงกับเลือกเรือนหอในชุมชนเดียวกันเสียด้วย

ผลก็คือ ยิ่งเดินยิ่งบังเอิญมากขึ้น ยังเป็นยูนิตเดียวกัน ชั้นเดียวกัน และตอนนี้ก็พบว่ากลับเป็นห้องเดียวกันอีก

ผมเก็บกุญแจเรือนหอไว้เป็นอย่างดี ซ่อนไว้ในบ้านของตัวเอง

ไม่ว่าจะคิดยังไงก็ไม่มีทางหลุดออกไปได้

ดังนั้นผมก็เลยคิดว่าดูผิดยูนิต

แต่ทันทีที่ซูเสวี่ยเซียนเดินออกมา ผมก็เข้าใจแล้ว

เรื่องแบบนี้ มักจะเป็นคนวงในเป็นคนทำ

เพราะเรามักจะไม่ระวังคนที่เรารัก

แต่สิ่งนี้ก็ช่วยให้เธอใช้มีดแทงเข้าจุดอ่อนในใจผมได้ง่ายขึ้นด้วย

ซูเสวี่ยเซียนและชิวเทียนหลาง "ว่าที่บ่าวสาว" คู่นี้ เวลานี้ดูโดดเด่นเป็นพิเศษภายใต้การรายล้อมของญาติ ๆ

มือของชิวเทียนหลางโอบเอวของซูเสวี่ยเซียนอย่างสนิทสนม ดูเหมือนว่าซูเสวี่ยเซียนจะรู้สึกว่าการกอดนี้ยังไม่แนบแน่นพอ จึงดึงมือของเขาเข้ามาตัวเองให้มากขึ้น

ฉากนี้ดูเหมือนภาพสโลว์โมชั่นที่ซูมเข้าต่อหน้าต่อตาผม ทุกรายละเอียดก็ถูกนำเสนออย่างชัดเจน

ความเจ็บปวดขมขื่นและความโกรธปะปนกันในใจของผม ท่วมท้นจนเหมือนกระแสน้ำขึ้น ผมอยากจะจากไป

แต่ข้างหูกลับเต็มไปด้วยคำอวยพรจากญาติ ๆ ให้พวกเขา:

“ชิวเทียนหลางของเราช่างโชคดีจริง ๆ หาภรรยาที่สวยขนาดนี้ได้ ขอให้รักกันตลอดไปนะ”

"ว่าที่เจ้าสาวและชิวเทียนหลางช่างเหมาะสมกันจริง ๆ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว ฉันยังเคยเห็นรูปถ่ายของพวกเขาด้วย ทั้งคู่รักกันมากเหลือเกินนะเนี่ย"

ประโยคนี้ทำให้เท้าของผมถูกตอกอยู่ที่เดิมอย่างแน่นหนาจนขยับไม่ได้

ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ ซูเสวี่ยเซียนมีแฟนตอนมหาลัย ก็นามสกุลชิว

เพื่อนร่วมชั้นของเธอเคยพูดหยอกล้อกับผม ตอนที่พวกเขารักกันนั้นร้อนแรง และน่าจดจำมากเพียงใด

ที่แท้มันน่าจดจำจนเด็ดบัวยังเหลือใยมาโดยตลอด

และแฟนอย่างผมกลายเป็นตัวตลก

ซูเสวี่ยเซียนและชิวเทียนหลางเดินทักทายญาติ ๆ จากระยะไกลมาทีละคน ในที่สุดก็เดินมาถึงจุดที่ไม่ไกลจากผม

เมื่อเธอเห็นผม เห็นได้ชัดว่าแววตาของซูเสวี่ยเซียนทั้งประหลาดใจและรู้สึกผิด แต่เธอก็รีบปกปิดมันไว้ ยังคงทำทียิ้มอย่างสดใส

ราวกับเป็นเจ้าสาวที่จะแต่งงานจริงๆ

เธอแสร้งทำเป็นไม่รู้จักผม อยากพูดคุยกับคนอื่น แต่เธอดันไปจับมือแม่ของผม:

“ขอบคุณค่ะคุณน้า อีกเดี๋ยวต้องกินให้อร่อยนะคะ”

แม่ของผมไม่รู้ว่าเธอก็คือแฟนของผม น้ำเสียงอวยพรของเธอเต็มไปด้วยความปรารถนาอย่างจริงใจและอิจฉาญาติห่าง ๆ :

“ลูกสาว หนูโชคดีมากเลย ชิวเทียนหลางเจ้าเด็กคนนี้มีอนาคตไกลจริง ๆ เรือนหอยังจัดเตรียมได้ดีขนาดนี้”

ซูเสวี่ยเซียนก็ไม่รู้จักแม่ของผมเช่นกัน แค่คิดว่าเธอเป็นญาติของชิวเทียนหลาง เลยพูดกับเธอในเชิงโอ้อวดว่า

“บ้านหลังนี้ สามีของหนูซื้อด้วยเงิดสดมามอบให้หนูค่ะ”

“แหม ๆ สองคนนี้หวานกันจริง ๆ ตอนนี้ก็เรียกว่าสามีแล้ว”

แม่ของผมหัวเราะหยอกเย้า ไม่ลืมที่จะสะกิดผมอีกครั้ง พูดอย่างไร้เสียงว่าแกลองดูคนอื่นเขาสิ บ้านก็ซื้อไว้แล้ว

แต่ว่าแม่ครับ คนที่จ่ายเงินสดซื้อเรือนหอก็คือลูกชายของแม่นะ